Νέος ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣ
Για μια ακόμα φορά αναγκαζόμαστε να επανέλθουμε πάνω στο μεταναστευτικό όχι επειδή έχουμε κάποιο φετίχ πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα αλλά επειδή είναι ένα ζήτημα κλειδί της εποχής μας που κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει και συνεχίζει να επικρατεί τεράστια σύγχυση εκατέρωθεν.
Ούτε η κριτική και η πολεμική που ασκούμε στην αριστερά
για τις θέσεις της πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι αποτέλεσμα εμπάθειας αλλά επειδή θεωρούμε ότι όχι μόνο αυτές οι θέσεις δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης αλλά χύνουν νερό στο μύλο του συστήματος.
Δική μας πρόθεση είναι να συμβάλλουμε στη δημιουργία μιας άλλης αριστεράς και για να ακριβολογούμε κουμουνιστικής αριστεράς που θα έχει τις προϋποθέσεις να επιτελέσει την ιστορική της αποστολή.
Το ιστορικό πλαίσιο του σύγχρονου μεταναστευτικού προβλήματος.
Κανένα ζήτημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σωστά και ολιστικά αν δεν μπει στο συγκεκριμένο ιστορικό του πλαίσιο. Πάνω στο μεταναστευτικό έχουμε μπουχτίσει από απλοϊκές και αταξικές προσεγγίσεις.
Το μεταναστευτικό στην Ελλάδα ήρθε με ιδιαίτερη οξύτητα στην επιφάνεια στις αρχές της δεκαετίας του 90', σε άλλες χώρες της Ευρώπης αρκετές δεκαετίες νωρίτερα. Ο καπιταλισμός αφού κατάφερε να αντιμετωπίσει το μεγάλο ρεύμα αμφισβήτησης της δεκαετίας του 60'(Κουβανική επανάσταση, συντριβή των Αμερικάνων στο Βιετνάμ, τέλος της αποικιοκρατίας από τους αντιμπεριαλιστικούς εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες των λαών του τρίτου κόσμου, Μάης του 6
κάνοντας αρκετές παραχωρήσεις ήρθε αντιμέτωπος με την πετρελαϊκή κρίση του 73 και τη συνεχή πτώση των ποσοστών κέρδους και άρχισε να εξαπολύει σταδιακά τη δική του επίθεση.
Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στηρίχθηκε εκτός των άλλων σε δύο κύριους πυλώνες.
1) Τη μεταφορά των μεγάλων βιομηχανιών, σειρών παραγωγής ειδικά των μεγάλης έντασης εργασίας, από την Ευρώπη και την Αμερική σε χώρες κυρίως της Ασίας και της περιφέρειας εξαιτίας της τεράστιας διαφοράς στους μισθούς, της ανασφάλιστης εργασίας και της πλήρους ασυδοσίας που απολάμβαναν οι πολυεθνικές σε αυτές τις χώρες.
2) Την πολιτική των ανοικτών συνόρων και της τεράστιας και ανεξέλεγκτης μετακίνησης εργατικού δυναμικού από τις χώρες της περιφέρειας στις χώρες του κέντρου για να δημιουργηθεί ένας τεράστιος εφεδρικός στρατός ανέργων στις μητροπόλεις του καπιταλισμού.
Αυτά τα δύο σημεία αποτέλεσαν τους κύριους μοχλούς πίεσης πάνω στην «κακομαθημένη» εργατική τάξη των ευρωπαϊκών χωρών με τις σημαντικές κατακτήσεις και τις τεράστιες αγωνιστικές εμπειρίες.
Η επίθεση αυτή του κεφαλαίου οξύνθηκε με την άνοδο στην εξουσία των Ρήγκαν, Θάτσερ και βρήκε ακόμα πιο πρόσφορο έδαφος με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την οριστική χρεωκοπία των σταλινικών καθεστώτων.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης αποτέλεσε μια αντεπαναστατική τομή μέσω της οποίας ξεπετάχθηκαν τα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης τα οποία βέβαια είχαν αρχίσει να διαμορφώνονται αρκετά χρόνια πριν.
Η νεοφιλελεύθερη δεξιά με τα ιδεολογήματα της περί τέλους της ιστορίας και το δριμύ κατηγορώ εναντίον των δομών του έθνους-κράτους οι οποίες αποτελούν αναχρονισμό και ανάχωμα για τις αγορές και την οικονομική πρόοδο ήρθε να συναντήσει την πλήρως ενσωματωμένη αριστερά που έκανε σημαία της ότι το έθνος αποτελεί φανταστική κατασκευή και αφού ο σοσιαλισμός απέτυχε θα ασχολούμαστε μόνο με την υπεράσπιση των μειονοτήτων κάθε είδους.
Αυτή η ανίερη συμμαχία που κυριάρχησε για δεκαετίες αποτέλεσε τον ιδεολογικό ροπαλοφόρο για να επιβληθούν οι πολιτικές που ξηλώνουν κάθε κοινωνική κατάκτηση και οδηγούν την Ευρώπη στην προ των αστικών επαναστάσεων κατάσταση.
Με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια
Ειδικά με την πολιτική των ανοικτών συνόρων οι αστικές ηγεσίες πέτυχαν με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια.
1). Με τον εφεδρικό στρατό ανέργων που δημιούργησαν με τις στρατιές των μεταναστών που έφθαναν συνεχώς υπήρξε πολύ μεγάλη πίεση στους μισθούς και τα ημερομίσθια ειδικά στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα τους ανειδίκευτους εργάτους.
Είναι γνωστό ότι οι μισθοί στην ελεύθερη αγορά διαμορφώνονται σε μεγάλο βαθμό από την προσφορά και τη ζήτηση άρα όταν αυξάνεται κατακόρυφα η προσφορά εργατικού δυναμικού αμέσως οι μισθοί παρουσιάζουν πτωτικές τάσεις.
2). Η μαζικότητα και η μαχητικότητα των συνδικάτων δέχτηκε πολύ ισχυρό πλήγμα.
Οι μετανάστες λόγω της εξαιρετικά δεινής οικονομικής και κοινωνικής θέσης στην οποία βρίσκονται (δεν έχουν περιουσιακά στοιχεία, είναι άμεση και επιτακτική η ανάγκη τους για εξεύρεση εργασίας, βρίσκονται σε πολλές περιπτώσεις σε κατάσταση παρανομίας) εξαναγκάζονται να αποδεχθούν εκβιασμούς από τους εργοδότες και υποχρεώνονται να αποδεχθούν θέσεις εργασίας υπό άθλιες συνθήκες που επουδενί δεν θα δέχονταν οι ντόπιοι εργαζόμενοι.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος της ενδοτικότητας των μεταναστών απέναντι στην εργοδοσία.
Η μεγάλη πλειοψηφία μεταναστών προέρχεται από χώρες με ολοκληρωτικά καθεστώτα και άθλιες συνθήκες διαβίωσης ενώ πολλοί έρχονται από περιοχές όπου οι προκαπιταλιστικές σχέσεις και συνθήκες είναι ακόμα πολύ ισχυρές (Αφγανιστάν,υποσαχάρια Αφρική).
Επομένως αυτό που στους ντόπιους εργαζόμενους φαντάζει ως κόλαση σε πολλούς μετανάστες φαντάζει ως παράδεισος σε σχέση με όσα είχαν συνηθήσει.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μπορεί η Δύση και η Ευρώπη να είναι η πρώτη πατρίδα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού είναι όμως και το μέρος που γεννήθηκαν οι σοσιαλιστικές ιδέες και ο μαρξισμός και οι λαοί της Ευρώπης έχουν πιο οξυμένη ταξική συνείδηση και μεγαλύτερες ιστορικές εμπειρίες και αγωνιστικές παραδόσεις εξαιτίας της ιστορικής τους διαδρομής.
Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε και το εμπόδιο της γλώσσας και των πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων αλλά και των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων που υπάρχουν μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε γιατί οι μετανάστες στην συντριπτική των περιπτώσεων έχουν την τάση να ΜΗ συμμετέχουν στους κοινωνικούς αγώνες και να επιλέγουν την ιδιώτευση προσπαθώντας να επιβιώσουν.
Οι μετανάστες με τους ντόπιους εργάτες διαιρούνται σε δύο ομάδες που κάθε μια καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει και ο Ένγκελς που γρήγορα αντιλήφθηκε τις συνθήκες που δημιουργούσε η συνεχής είσοδος μεταναστών στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τέλος ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα σωματείου που επλήγη βαρύτητα από την μετανάστευση είναι στην Ελλάδα το συνδικάτο των οικοδόμων.
Ένα από τα πιο μαζικά και μαχητικά συνδικάτα που έδωσε μεταπολεμικά βροντερό παρών σε όλους τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες έπεσε στην αφάνεια και την απομαζικοποίηση με τη μεγάλη είσοδο των μεταναστών στον κλάδο και τη δυσανάλογη συμμετοχή τους στον συνδικαλισμό.
3). Άνοδος της ακροδεξιάς.
Η ακροδεξιά εκμεταλλεύτηκε και καπηλεύτηκε αυτήν την κατάσταση αλλά και την στάση της ενσωματωμένης αριστεράς που έγινε ουρά και ιδεολογικός απολογητής των ανοικτών συνόρων και μετά από δεκαετίες στο περιθώριο, λόγω των φρικαλεοτήτων του ναζισμού, σήκωσε ξανά κεφάλι.
Η εκρηκτική άνοδος της εγκληματικότητας αποτέλεσμα της πλήρους αδυναμίας να ενταχθούν στην αγορά εργασίας όλοι οι μετανάστες και η υποβάθμιση του επιπέδου ζωής σε πολλές αστικές περιοχές από τα γκέτο που δημιουργήθηκαν αποτέλεσαν χρυσή ευκαιρία για την ακροδεξιά που δεν την άφησε να πάει χαμένη.
Ο Λεπέν έφτασε στο σημείο να περάσει ως δεύτερος στο δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών το 2002 ενώ πλέον πολλά ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα (εδώ όχι ευτυχώς εξαιτίας των ποσοστών τους) συγκυβερνούν.
Το εργατικό κίνημα και η εργατική τάξη τι κέρδισε από την πολιτική των ανοικτών συνόρων και τον πολυπολιτισμό;
Τίποτα απολύτως αντίθετα έχασε πάρα πολλά.
Η κατάσταση στην Ελλάδα
Παρόμοιες καταστάσεις είχαμε και στην Ελλάδα με τη διαφορά ότι η Ελλάδα εξαιτίας της γεωγραφικής της θέσης δέχεται ακόμα μεγαλύτερα μεταναστευτικά ρεύματα και με τις συμφωνίες του Δουβλίνου έχει μετατραπεί σε αποθήκη ψυχών.
Επίσης και στη χώρα μας συγκροτήθηκε ένα εντελώς ετερογενές ιδεολογικό μπλόκ με αφορμή την υπεράσπιση των ιδεολογημάτων της Νέας Τάξης: Από τις ακροαριστερές σέχτες μέχρι τους ακραίους νεοφιλελεύθερους (Μάνος, Βαλλιανάτος, Νίκος Δήμου), όλοι συμφωνούσαν και υπερθεμάτιζαν πάνω στο ζήτημα του πολυπολιτισμού και των ανοικτών συνόρων.
Όποιος εξέφραζε μια διαφορετική άποψη και είχε ενστάσεις χαρακτηριζόταν συλλήβδην ως ακροδεξιός και ρατσιστής.
Με αυτόν τον τρόπο συμπεριφέρθηκαν και στους κατοίκους του κέντρου της Αθήνας όταν άρχισαν να οργανώνονται σε επιτροπές για να αντιμετωπίσουν την υποβάθμιση της ζωής του από την ανεξέλεγκτη κατάσταση που έχουν δημιουργήσει οι λαθρομετανάστες. Τους έβριζαν ολημερίς ως ρατσιστές ενώ διοργανώνονταν και αντιναζιστικές συγκεντρώσεις με κατάληξη τον Άγιο Παντελεήμονα για να καταλήξουν οι κάτοικοι στα σίγουρα στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής.
Πού κατέληξε όλη αυτή η ιδεολογική σταυροφορία πέραν από την εξυπηρέτηση των αστικών ελίτ και τους διάφορους επαγγελματίες αντιρατσιστές των διάφορων χρηματοδότουμενων Μ.Κ.Ο που έγιναν αρκετά πλουσιότεροι;
Φυσικά ούτε οι μετανάστες κέρδισαν τίποτα, ούτε η ντόπια εργατική τάξη κατάφερε να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις της πόσο μάλλον να κερδίσει κάτι, ούτε ο ακροδεξιός κίνδυνος εναντίον του οποίου ωρύονται όλοι υστερικά αντιμετωπίστηκε.
Αντίθετα η ακροδεξιά είναι πιο ενισχυμένη από ποτέ. Αφού οι σαλτιμπάγκοι κωλοτούμπες του ΛΑ.Ο.Σ κατάφεραν να μπουν στη βουλή πατώντας σε μεγάλο βαθμό πάνω στη δημαγωγία για τη λαθρομετανάστευση και να γίνουν λαγοί και τσόντες του συστήματος τώρα έρχεται από πιο δεξιά η νεοναζιστική συμμορία που ακούει στο όνομα χρυσή αυγή έχοντας μάλλον εξασφαλίσει σε πιθανές εκλογές την είσοδό της στη βουλή: Άλλη μία χρυσή εφεδρεία του συστήματος.
Ενώ διάφοροι σε αγαστή συνεργασία με το παρακράτος ετοιμάζουν πολιτοφυλακές για να είναι έτοιμοι για κάθε προβοκάτσια όταν θα χρειαστεί…
Ενώ η ελληνική εργατική τάξη χάνει τα πάντα και ούτε η μοίρα των μεταναστών έχει αλλάξει.
Ο Καρατζαφέρης πάνω στο πανικό του από την εκ δεξιών διεμβόλιση του κόμματός του και την πλήρη απαξίωση από τη συμμετοχή του στην συγκυβέρνηση αφού πήδηξε σαν ποντίκι από το καράβι μήπως και διασωθεί και παριστάνει πλέον τον αντιμνημονιακό (τι είναι οι κωλοτούμπες για τον Καρατζαφέρη απλή καθημερινότητα) έδειξε το φαιό προσωπό του.
Πρώτα ζήτησε από τον Χρυσοχοΐδη ακόμα περισσότερο αστυνομικό κράτος για να προστατευτεί το αστικό καθεστώς εναντίον του εχθρού λαού που ξύπνησε και παίρνει με τις πέτρες τα καθεστωτικά ανδρείκελα και δεν τα αφήνει ούτε να ξεμυτίσουν πόσο μάλλον να κάνουν εκλογικές φιέστες.
Μετά ζήτησε για να αντιμετωπιστεί υποτίθεται η εγκληματικότητα να αλλάξει ο νόμος οπλοκατοχής και οπλοχρησίας δηλαδή αυτοδικία να πάρει ο καθένας ένα όπλο κατά το αμερικάνικο πρότυπο και ότι ήθελε προκύψει.
Όμως αυτή η αρλούμπα δεν είναι τόσο αθώα συνδέεται με τον εξοπλισμό των πολιτοφυλακών που βρίσκονται στα σκαριά του παρακράτους.
Το καλύτερο ο πρόεδρος το φύλαξε για το τέλος ζητώντας να χρησιμοποιηθούν τα στρατόπεδα που εγκαταλείπει ο στρατός για τους μετανάστες (δηλαδή στρατόπεδα συγκέντρωσεις σαν το Γκουαντανάμο και το Άουσβιτς) και λέγοντας με δικτατορική αυθάδεια ότι όποιος δεν θα παράγει δεν θα τρώει.
Μέγιστο θράσος, τα αρχιπαράσιτα του ΛΑ.Ο.Σ που η πιο παραγωγική δουλειά που έχουν κάνει είναι του τηλεπλασιέ βιβλίων νεφελίμ και ελωχίμ να θέλουν να αποφασίζουν για το ποιός θα τρώει και ποιός όχι.
Η καπιταλιστική παράνοια και βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο.
Τα αριστερά επιχειρήματα υπέρ των ανοικτών συνόρων.
Από πολλούς αριστερούς που διστάζουν να πάρουν θέση ενάντια στην πολιτική των ανοικτών συνόρων ακούγονται διάφορα επιχειρήματα.
-Η Ελλάδα συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που προκαλούν την μετανάστευση άρα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες.
Δηλαδή τις αποφάσεις και τις επιλογές της αστικής τάξης για συμμετοχή σε αυτούς τους πολέμους πρέπει να πληρώσει ο ελληνικός λαός που ήταν καθολικά αντίθετος με αυτούς τους πολέμους. Οι ελίτ κερδίζουν από τη μοιρασιά του πολέμου να κερδίσουν και από τις συνέπειές του δηλαδή δυο φορές κέρδος.
-Οι Έλληνες υπήρξαν και αυτοί μετανάστες και ξέρουν από ξενιτιά άρα ανοικτά σύνορα για όλους.
Από τη μετανάστευση των Ελλήνων δεν κέρδισαν οι ντόπιοι εργάτες των χωρών που πήγαν πάλι οι εργοδότες κέρδισαν. Μπορεί η τότε οικονομική κατάσταση της Αμερικής, της Γερμανίας και της Αυστραλίας να επέτρεπε την πιο ομαλή κοινωνική ένταξη και περισσότερες ευκαιρίες για τους Έλληνες μετανάστες από τη σημερινή Δύση και τα μεταναστευτικά ρεύματα να ήταν πολύ μικρότερα από τα σημερινά όμως οι κερδισμένοι ήταν πάλι οι ίδιοι.
-Πρέπει να νομιμοποιούνται όλοι οι μετανάστες που φτάνουν στην Ελλάδα και να αποχτούν ίσα δικαιώματα για να μην τους εκμεταλλεύονται.
Ποτέ και πουθενά στην ιστορία καμιά κοινωνική ομάδα δεν κέρδισε τίποτα χωρίς να το διεκδικήσει η ίδια. Οι περισσότεροι μετανάστες που φτάνουν στην Ελλάδα δεν θέλουν να μείνουν εδώ θέλουν να πάνε σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα απλά εγκλωβίζονται στην χώρα μας λόγω των συμφωνιών που έχουμε υπογράψει στα πλαίσια της Ε.Ε.
-Οι μετανάστες είναι εργάτες άρα ταξικά αδέλφια και σύμμαχοι της ντόπιας εργτικής τάξης.
Αναλύσαμε πιο πάνω γιατί αυτό δεν ισχύει στην πράξη άλλωστε ο πιο αδιάψευστος μάρτυρας είναι η ίδια η πραγματικότητα. Η συμμετοχή των μεταναστών στους κοινωνικούς αγώνες είναι σχεδόν ασήμαντη σε σχέση με την συμμετοχή τους στην παραγωγή παρά τις επιθέσεις φιλίας της αριστεράς.
Είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξουν οι θέσεις και η στάση της αριστεράς και πιο συγκεκριμένα της κουμουνιστικής αριστεράς πάνω στο ζήτημα της μετανάστευσης και των ανοικτών συνόρων.
Η σύγχρονη μετανάστευση είναι εργαλείο κοινωνικού ντάμπινγκ στα χέρια του κεφαλαίου και εναντίον του κόσμου της εργασίας αυτό είναι κάτι που και ο τελευταίος εργάτης έχει αντιληφθεί καιρός να το συνειδητοποιήσουν και οι ηγεσίες της αριστεράς πριν είναι πολύ αργά.
Η άνοδος της ακροδεξιάς και ο αναβαθμισμένος ρόλος που αναλαμβάνει στο πολιτικό σκηνικό δημαγωγώντας πάνω στο ζήτημα αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τον επείγον χαρακτήρα της κατάστασης.
Την αφορμή για το παραπάνω κείμενο μας την έδωσε η διπλανή αφίσα που προπαγάνδιζε ένα ακόμα αντιφασιστικό συλλαλητήριο και στα αιτήματα που θέτει απαστράπτει η χρεοκοπία της ενσωματωμένης αριστεράς.
Αφού αναμασιέται για μια ακόμα φορά το αίτημα για νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, υπάρχει και το αίτημα να κηρυχθεί η Χρυσή Αυγή εκτός νόμου.
Η επαναστατική υποτίθεται αριστερά ζητά από το αστικό κράτος νυχτοφύλακα (με τις ανοικτά δικτατορικές μορφές που παίρνει πλέον) να απαγορεύσει τα δεκανίκια του και τις εφεδρείες του.
Αυτό αναδεικνύει την άγνοια που έχουν για το τι είναι το αστικό κράτος και πως αυτό λειτουργεί. Γιατί αν υποθέσουμε ότι γινόταν αυτός ο ελιγμός και κηρυσσόταν παράνομη η Χ.Α, ποια θα ήταν τα ουσιαστικά αποτελέσματα;
Πρώτον το παρακράτος θα συνέχιζε υπόγεια να την ενισχύει όπως πάντα έκανε.
Δεύτερον η Χ.Α θα διαφημιζόταν ως η πλέον αντικαθεστωτική πολιτική δύναμη θα κέρδιζε επαναστατικά ένσημα χωρίς καμία συνέπεια.
Τρίτον και πιο σημαντικό με την απαγόρευση της Χ.Α θα μπορούσαν να τεθούν εύκολα σε εφαρμογή οι διάφορες θεωρίες των άκρων που λανσάρονται τελευταία υστερικά από όλα τα καθεστωτικά παπαγαλάκια και μαζί με την Χ.Α να τίθονταν εκτός νόμου και πολλές αριστερές οργανώσεις ως ακραίες αφού δεν δίνουν όρκο πίστης στην αστική δημοκρατία.
Η ακροδεξιά και οι νεοναζί δεν αντιμετωπίζονται με αφορισμούς, ουρλιαχτά και στρατιωτικού τύπου αναμετρήσεις. Αντίθετα ενισχύονται από όλα αυτά.
Μόνο αν πάρεις τις σωστές θέσεις πάνω στα στρατηγικά ζητήματα της εποχής μας μπορείς να τους αντιμετωπίσεις. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί στο άμεσο μέλλον η αριστερά.
Για μια ακόμα φορά αναγκαζόμαστε να επανέλθουμε πάνω στο μεταναστευτικό όχι επειδή έχουμε κάποιο φετίχ πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα αλλά επειδή είναι ένα ζήτημα κλειδί της εποχής μας που κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει και συνεχίζει να επικρατεί τεράστια σύγχυση εκατέρωθεν.
Ούτε η κριτική και η πολεμική που ασκούμε στην αριστερά
για τις θέσεις της πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι αποτέλεσμα εμπάθειας αλλά επειδή θεωρούμε ότι όχι μόνο αυτές οι θέσεις δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης αλλά χύνουν νερό στο μύλο του συστήματος.
Δική μας πρόθεση είναι να συμβάλλουμε στη δημιουργία μιας άλλης αριστεράς και για να ακριβολογούμε κουμουνιστικής αριστεράς που θα έχει τις προϋποθέσεις να επιτελέσει την ιστορική της αποστολή.
Το ιστορικό πλαίσιο του σύγχρονου μεταναστευτικού προβλήματος.
Κανένα ζήτημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σωστά και ολιστικά αν δεν μπει στο συγκεκριμένο ιστορικό του πλαίσιο. Πάνω στο μεταναστευτικό έχουμε μπουχτίσει από απλοϊκές και αταξικές προσεγγίσεις.
Το μεταναστευτικό στην Ελλάδα ήρθε με ιδιαίτερη οξύτητα στην επιφάνεια στις αρχές της δεκαετίας του 90', σε άλλες χώρες της Ευρώπης αρκετές δεκαετίες νωρίτερα. Ο καπιταλισμός αφού κατάφερε να αντιμετωπίσει το μεγάλο ρεύμα αμφισβήτησης της δεκαετίας του 60'(Κουβανική επανάσταση, συντριβή των Αμερικάνων στο Βιετνάμ, τέλος της αποικιοκρατίας από τους αντιμπεριαλιστικούς εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες των λαών του τρίτου κόσμου, Μάης του 6
κάνοντας αρκετές παραχωρήσεις ήρθε αντιμέτωπος με την πετρελαϊκή κρίση του 73 και τη συνεχή πτώση των ποσοστών κέρδους και άρχισε να εξαπολύει σταδιακά τη δική του επίθεση. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στηρίχθηκε εκτός των άλλων σε δύο κύριους πυλώνες.
1) Τη μεταφορά των μεγάλων βιομηχανιών, σειρών παραγωγής ειδικά των μεγάλης έντασης εργασίας, από την Ευρώπη και την Αμερική σε χώρες κυρίως της Ασίας και της περιφέρειας εξαιτίας της τεράστιας διαφοράς στους μισθούς, της ανασφάλιστης εργασίας και της πλήρους ασυδοσίας που απολάμβαναν οι πολυεθνικές σε αυτές τις χώρες.
2) Την πολιτική των ανοικτών συνόρων και της τεράστιας και ανεξέλεγκτης μετακίνησης εργατικού δυναμικού από τις χώρες της περιφέρειας στις χώρες του κέντρου για να δημιουργηθεί ένας τεράστιος εφεδρικός στρατός ανέργων στις μητροπόλεις του καπιταλισμού.
Αυτά τα δύο σημεία αποτέλεσαν τους κύριους μοχλούς πίεσης πάνω στην «κακομαθημένη» εργατική τάξη των ευρωπαϊκών χωρών με τις σημαντικές κατακτήσεις και τις τεράστιες αγωνιστικές εμπειρίες.
Η επίθεση αυτή του κεφαλαίου οξύνθηκε με την άνοδο στην εξουσία των Ρήγκαν, Θάτσερ και βρήκε ακόμα πιο πρόσφορο έδαφος με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την οριστική χρεωκοπία των σταλινικών καθεστώτων.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης αποτέλεσε μια αντεπαναστατική τομή μέσω της οποίας ξεπετάχθηκαν τα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης τα οποία βέβαια είχαν αρχίσει να διαμορφώνονται αρκετά χρόνια πριν.
Η νεοφιλελεύθερη δεξιά με τα ιδεολογήματα της περί τέλους της ιστορίας και το δριμύ κατηγορώ εναντίον των δομών του έθνους-κράτους οι οποίες αποτελούν αναχρονισμό και ανάχωμα για τις αγορές και την οικονομική πρόοδο ήρθε να συναντήσει την πλήρως ενσωματωμένη αριστερά που έκανε σημαία της ότι το έθνος αποτελεί φανταστική κατασκευή και αφού ο σοσιαλισμός απέτυχε θα ασχολούμαστε μόνο με την υπεράσπιση των μειονοτήτων κάθε είδους.
Αυτή η ανίερη συμμαχία που κυριάρχησε για δεκαετίες αποτέλεσε τον ιδεολογικό ροπαλοφόρο για να επιβληθούν οι πολιτικές που ξηλώνουν κάθε κοινωνική κατάκτηση και οδηγούν την Ευρώπη στην προ των αστικών επαναστάσεων κατάσταση.
Με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια
Ειδικά με την πολιτική των ανοικτών συνόρων οι αστικές ηγεσίες πέτυχαν με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια.
1). Με τον εφεδρικό στρατό ανέργων που δημιούργησαν με τις στρατιές των μεταναστών που έφθαναν συνεχώς υπήρξε πολύ μεγάλη πίεση στους μισθούς και τα ημερομίσθια ειδικά στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα τους ανειδίκευτους εργάτους.
Είναι γνωστό ότι οι μισθοί στην ελεύθερη αγορά διαμορφώνονται σε μεγάλο βαθμό από την προσφορά και τη ζήτηση άρα όταν αυξάνεται κατακόρυφα η προσφορά εργατικού δυναμικού αμέσως οι μισθοί παρουσιάζουν πτωτικές τάσεις.
2). Η μαζικότητα και η μαχητικότητα των συνδικάτων δέχτηκε πολύ ισχυρό πλήγμα.
Οι μετανάστες λόγω της εξαιρετικά δεινής οικονομικής και κοινωνικής θέσης στην οποία βρίσκονται (δεν έχουν περιουσιακά στοιχεία, είναι άμεση και επιτακτική η ανάγκη τους για εξεύρεση εργασίας, βρίσκονται σε πολλές περιπτώσεις σε κατάσταση παρανομίας) εξαναγκάζονται να αποδεχθούν εκβιασμούς από τους εργοδότες και υποχρεώνονται να αποδεχθούν θέσεις εργασίας υπό άθλιες συνθήκες που επουδενί δεν θα δέχονταν οι ντόπιοι εργαζόμενοι.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος της ενδοτικότητας των μεταναστών απέναντι στην εργοδοσία.
Η μεγάλη πλειοψηφία μεταναστών προέρχεται από χώρες με ολοκληρωτικά καθεστώτα και άθλιες συνθήκες διαβίωσης ενώ πολλοί έρχονται από περιοχές όπου οι προκαπιταλιστικές σχέσεις και συνθήκες είναι ακόμα πολύ ισχυρές (Αφγανιστάν,υποσαχάρια Αφρική).
Επομένως αυτό που στους ντόπιους εργαζόμενους φαντάζει ως κόλαση σε πολλούς μετανάστες φαντάζει ως παράδεισος σε σχέση με όσα είχαν συνηθήσει.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μπορεί η Δύση και η Ευρώπη να είναι η πρώτη πατρίδα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού είναι όμως και το μέρος που γεννήθηκαν οι σοσιαλιστικές ιδέες και ο μαρξισμός και οι λαοί της Ευρώπης έχουν πιο οξυμένη ταξική συνείδηση και μεγαλύτερες ιστορικές εμπειρίες και αγωνιστικές παραδόσεις εξαιτίας της ιστορικής τους διαδρομής.
Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε και το εμπόδιο της γλώσσας και των πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων αλλά και των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων που υπάρχουν μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε γιατί οι μετανάστες στην συντριπτική των περιπτώσεων έχουν την τάση να ΜΗ συμμετέχουν στους κοινωνικούς αγώνες και να επιλέγουν την ιδιώτευση προσπαθώντας να επιβιώσουν.
Οι μετανάστες με τους ντόπιους εργάτες διαιρούνται σε δύο ομάδες που κάθε μια καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει και ο Ένγκελς που γρήγορα αντιλήφθηκε τις συνθήκες που δημιουργούσε η συνεχής είσοδος μεταναστών στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τέλος ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα σωματείου που επλήγη βαρύτητα από την μετανάστευση είναι στην Ελλάδα το συνδικάτο των οικοδόμων.
Ένα από τα πιο μαζικά και μαχητικά συνδικάτα που έδωσε μεταπολεμικά βροντερό παρών σε όλους τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες έπεσε στην αφάνεια και την απομαζικοποίηση με τη μεγάλη είσοδο των μεταναστών στον κλάδο και τη δυσανάλογη συμμετοχή τους στον συνδικαλισμό.
3). Άνοδος της ακροδεξιάς.
Η ακροδεξιά εκμεταλλεύτηκε και καπηλεύτηκε αυτήν την κατάσταση αλλά και την στάση της ενσωματωμένης αριστεράς που έγινε ουρά και ιδεολογικός απολογητής των ανοικτών συνόρων και μετά από δεκαετίες στο περιθώριο, λόγω των φρικαλεοτήτων του ναζισμού, σήκωσε ξανά κεφάλι.
Η εκρηκτική άνοδος της εγκληματικότητας αποτέλεσμα της πλήρους αδυναμίας να ενταχθούν στην αγορά εργασίας όλοι οι μετανάστες και η υποβάθμιση του επιπέδου ζωής σε πολλές αστικές περιοχές από τα γκέτο που δημιουργήθηκαν αποτέλεσαν χρυσή ευκαιρία για την ακροδεξιά που δεν την άφησε να πάει χαμένη.
Ο Λεπέν έφτασε στο σημείο να περάσει ως δεύτερος στο δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών το 2002 ενώ πλέον πολλά ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα (εδώ όχι ευτυχώς εξαιτίας των ποσοστών τους) συγκυβερνούν.
Το εργατικό κίνημα και η εργατική τάξη τι κέρδισε από την πολιτική των ανοικτών συνόρων και τον πολυπολιτισμό;
Τίποτα απολύτως αντίθετα έχασε πάρα πολλά.
Η κατάσταση στην Ελλάδα
Παρόμοιες καταστάσεις είχαμε και στην Ελλάδα με τη διαφορά ότι η Ελλάδα εξαιτίας της γεωγραφικής της θέσης δέχεται ακόμα μεγαλύτερα μεταναστευτικά ρεύματα και με τις συμφωνίες του Δουβλίνου έχει μετατραπεί σε αποθήκη ψυχών.
Επίσης και στη χώρα μας συγκροτήθηκε ένα εντελώς ετερογενές ιδεολογικό μπλόκ με αφορμή την υπεράσπιση των ιδεολογημάτων της Νέας Τάξης: Από τις ακροαριστερές σέχτες μέχρι τους ακραίους νεοφιλελεύθερους (Μάνος, Βαλλιανάτος, Νίκος Δήμου), όλοι συμφωνούσαν και υπερθεμάτιζαν πάνω στο ζήτημα του πολυπολιτισμού και των ανοικτών συνόρων.
Όποιος εξέφραζε μια διαφορετική άποψη και είχε ενστάσεις χαρακτηριζόταν συλλήβδην ως ακροδεξιός και ρατσιστής.
Με αυτόν τον τρόπο συμπεριφέρθηκαν και στους κατοίκους του κέντρου της Αθήνας όταν άρχισαν να οργανώνονται σε επιτροπές για να αντιμετωπίσουν την υποβάθμιση της ζωής του από την ανεξέλεγκτη κατάσταση που έχουν δημιουργήσει οι λαθρομετανάστες. Τους έβριζαν ολημερίς ως ρατσιστές ενώ διοργανώνονταν και αντιναζιστικές συγκεντρώσεις με κατάληξη τον Άγιο Παντελεήμονα για να καταλήξουν οι κάτοικοι στα σίγουρα στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής.
Πού κατέληξε όλη αυτή η ιδεολογική σταυροφορία πέραν από την εξυπηρέτηση των αστικών ελίτ και τους διάφορους επαγγελματίες αντιρατσιστές των διάφορων χρηματοδότουμενων Μ.Κ.Ο που έγιναν αρκετά πλουσιότεροι;
Φυσικά ούτε οι μετανάστες κέρδισαν τίποτα, ούτε η ντόπια εργατική τάξη κατάφερε να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις της πόσο μάλλον να κερδίσει κάτι, ούτε ο ακροδεξιός κίνδυνος εναντίον του οποίου ωρύονται όλοι υστερικά αντιμετωπίστηκε.
Αντίθετα η ακροδεξιά είναι πιο ενισχυμένη από ποτέ. Αφού οι σαλτιμπάγκοι κωλοτούμπες του ΛΑ.Ο.Σ κατάφεραν να μπουν στη βουλή πατώντας σε μεγάλο βαθμό πάνω στη δημαγωγία για τη λαθρομετανάστευση και να γίνουν λαγοί και τσόντες του συστήματος τώρα έρχεται από πιο δεξιά η νεοναζιστική συμμορία που ακούει στο όνομα χρυσή αυγή έχοντας μάλλον εξασφαλίσει σε πιθανές εκλογές την είσοδό της στη βουλή: Άλλη μία χρυσή εφεδρεία του συστήματος.
Ενώ διάφοροι σε αγαστή συνεργασία με το παρακράτος ετοιμάζουν πολιτοφυλακές για να είναι έτοιμοι για κάθε προβοκάτσια όταν θα χρειαστεί…
Ενώ η ελληνική εργατική τάξη χάνει τα πάντα και ούτε η μοίρα των μεταναστών έχει αλλάξει.
Ο Καρατζαφέρης πάνω στο πανικό του από την εκ δεξιών διεμβόλιση του κόμματός του και την πλήρη απαξίωση από τη συμμετοχή του στην συγκυβέρνηση αφού πήδηξε σαν ποντίκι από το καράβι μήπως και διασωθεί και παριστάνει πλέον τον αντιμνημονιακό (τι είναι οι κωλοτούμπες για τον Καρατζαφέρη απλή καθημερινότητα) έδειξε το φαιό προσωπό του.
Πρώτα ζήτησε από τον Χρυσοχοΐδη ακόμα περισσότερο αστυνομικό κράτος για να προστατευτεί το αστικό καθεστώς εναντίον του εχθρού λαού που ξύπνησε και παίρνει με τις πέτρες τα καθεστωτικά ανδρείκελα και δεν τα αφήνει ούτε να ξεμυτίσουν πόσο μάλλον να κάνουν εκλογικές φιέστες.
Μετά ζήτησε για να αντιμετωπιστεί υποτίθεται η εγκληματικότητα να αλλάξει ο νόμος οπλοκατοχής και οπλοχρησίας δηλαδή αυτοδικία να πάρει ο καθένας ένα όπλο κατά το αμερικάνικο πρότυπο και ότι ήθελε προκύψει.
Όμως αυτή η αρλούμπα δεν είναι τόσο αθώα συνδέεται με τον εξοπλισμό των πολιτοφυλακών που βρίσκονται στα σκαριά του παρακράτους.
Το καλύτερο ο πρόεδρος το φύλαξε για το τέλος ζητώντας να χρησιμοποιηθούν τα στρατόπεδα που εγκαταλείπει ο στρατός για τους μετανάστες (δηλαδή στρατόπεδα συγκέντρωσεις σαν το Γκουαντανάμο και το Άουσβιτς) και λέγοντας με δικτατορική αυθάδεια ότι όποιος δεν θα παράγει δεν θα τρώει.
Μέγιστο θράσος, τα αρχιπαράσιτα του ΛΑ.Ο.Σ που η πιο παραγωγική δουλειά που έχουν κάνει είναι του τηλεπλασιέ βιβλίων νεφελίμ και ελωχίμ να θέλουν να αποφασίζουν για το ποιός θα τρώει και ποιός όχι.
Η καπιταλιστική παράνοια και βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο.
Τα αριστερά επιχειρήματα υπέρ των ανοικτών συνόρων.
Από πολλούς αριστερούς που διστάζουν να πάρουν θέση ενάντια στην πολιτική των ανοικτών συνόρων ακούγονται διάφορα επιχειρήματα.
-Η Ελλάδα συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που προκαλούν την μετανάστευση άρα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες.
Δηλαδή τις αποφάσεις και τις επιλογές της αστικής τάξης για συμμετοχή σε αυτούς τους πολέμους πρέπει να πληρώσει ο ελληνικός λαός που ήταν καθολικά αντίθετος με αυτούς τους πολέμους. Οι ελίτ κερδίζουν από τη μοιρασιά του πολέμου να κερδίσουν και από τις συνέπειές του δηλαδή δυο φορές κέρδος.
-Οι Έλληνες υπήρξαν και αυτοί μετανάστες και ξέρουν από ξενιτιά άρα ανοικτά σύνορα για όλους.
Από τη μετανάστευση των Ελλήνων δεν κέρδισαν οι ντόπιοι εργάτες των χωρών που πήγαν πάλι οι εργοδότες κέρδισαν. Μπορεί η τότε οικονομική κατάσταση της Αμερικής, της Γερμανίας και της Αυστραλίας να επέτρεπε την πιο ομαλή κοινωνική ένταξη και περισσότερες ευκαιρίες για τους Έλληνες μετανάστες από τη σημερινή Δύση και τα μεταναστευτικά ρεύματα να ήταν πολύ μικρότερα από τα σημερινά όμως οι κερδισμένοι ήταν πάλι οι ίδιοι.
-Πρέπει να νομιμοποιούνται όλοι οι μετανάστες που φτάνουν στην Ελλάδα και να αποχτούν ίσα δικαιώματα για να μην τους εκμεταλλεύονται.
Ποτέ και πουθενά στην ιστορία καμιά κοινωνική ομάδα δεν κέρδισε τίποτα χωρίς να το διεκδικήσει η ίδια. Οι περισσότεροι μετανάστες που φτάνουν στην Ελλάδα δεν θέλουν να μείνουν εδώ θέλουν να πάνε σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα απλά εγκλωβίζονται στην χώρα μας λόγω των συμφωνιών που έχουμε υπογράψει στα πλαίσια της Ε.Ε.
-Οι μετανάστες είναι εργάτες άρα ταξικά αδέλφια και σύμμαχοι της ντόπιας εργτικής τάξης.
Αναλύσαμε πιο πάνω γιατί αυτό δεν ισχύει στην πράξη άλλωστε ο πιο αδιάψευστος μάρτυρας είναι η ίδια η πραγματικότητα. Η συμμετοχή των μεταναστών στους κοινωνικούς αγώνες είναι σχεδόν ασήμαντη σε σχέση με την συμμετοχή τους στην παραγωγή παρά τις επιθέσεις φιλίας της αριστεράς.
Είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξουν οι θέσεις και η στάση της αριστεράς και πιο συγκεκριμένα της κουμουνιστικής αριστεράς πάνω στο ζήτημα της μετανάστευσης και των ανοικτών συνόρων.
Η σύγχρονη μετανάστευση είναι εργαλείο κοινωνικού ντάμπινγκ στα χέρια του κεφαλαίου και εναντίον του κόσμου της εργασίας αυτό είναι κάτι που και ο τελευταίος εργάτης έχει αντιληφθεί καιρός να το συνειδητοποιήσουν και οι ηγεσίες της αριστεράς πριν είναι πολύ αργά.
Η άνοδος της ακροδεξιάς και ο αναβαθμισμένος ρόλος που αναλαμβάνει στο πολιτικό σκηνικό δημαγωγώντας πάνω στο ζήτημα αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τον επείγον χαρακτήρα της κατάστασης.
Την αφορμή για το παραπάνω κείμενο μας την έδωσε η διπλανή αφίσα που προπαγάνδιζε ένα ακόμα αντιφασιστικό συλλαλητήριο και στα αιτήματα που θέτει απαστράπτει η χρεοκοπία της ενσωματωμένης αριστεράς.
Αφού αναμασιέται για μια ακόμα φορά το αίτημα για νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, υπάρχει και το αίτημα να κηρυχθεί η Χρυσή Αυγή εκτός νόμου.
Η επαναστατική υποτίθεται αριστερά ζητά από το αστικό κράτος νυχτοφύλακα (με τις ανοικτά δικτατορικές μορφές που παίρνει πλέον) να απαγορεύσει τα δεκανίκια του και τις εφεδρείες του.
Αυτό αναδεικνύει την άγνοια που έχουν για το τι είναι το αστικό κράτος και πως αυτό λειτουργεί. Γιατί αν υποθέσουμε ότι γινόταν αυτός ο ελιγμός και κηρυσσόταν παράνομη η Χ.Α, ποια θα ήταν τα ουσιαστικά αποτελέσματα;
Πρώτον το παρακράτος θα συνέχιζε υπόγεια να την ενισχύει όπως πάντα έκανε.
Δεύτερον η Χ.Α θα διαφημιζόταν ως η πλέον αντικαθεστωτική πολιτική δύναμη θα κέρδιζε επαναστατικά ένσημα χωρίς καμία συνέπεια.
Τρίτον και πιο σημαντικό με την απαγόρευση της Χ.Α θα μπορούσαν να τεθούν εύκολα σε εφαρμογή οι διάφορες θεωρίες των άκρων που λανσάρονται τελευταία υστερικά από όλα τα καθεστωτικά παπαγαλάκια και μαζί με την Χ.Α να τίθονταν εκτός νόμου και πολλές αριστερές οργανώσεις ως ακραίες αφού δεν δίνουν όρκο πίστης στην αστική δημοκρατία.
Η ακροδεξιά και οι νεοναζί δεν αντιμετωπίζονται με αφορισμούς, ουρλιαχτά και στρατιωτικού τύπου αναμετρήσεις. Αντίθετα ενισχύονται από όλα αυτά.
Μόνο αν πάρεις τις σωστές θέσεις πάνω στα στρατηγικά ζητήματα της εποχής μας μπορείς να τους αντιμετωπίσεις. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί στο άμεσο μέλλον η αριστερά.
