Πάπα-Ηλίας
Συχνά οι άνθρωποι του νόμου και οι νομιμόφρονες, προκειμένου να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ή να κατηγορήσουν άλλους επικαλούνται, τη νομιμότητα. Ή και το επιβαρυμένο, ενδεχομένως, ποινικό μητρώο των αντιφρονούντων.
Σάμπως ο καθένας, που έχει καταδικαστεί να είναι οπωσδήποτε και εγκληματίας. Χωρίς να εξετάζεται το πόσο οι νόμοι, και οι παράγοντες, που νομοθετούν και εκδικάζουν τις υποθέσεις, βρίσκονται σε αρμονία ή σε αντίθεση με τη δικαιοσύνη.
Γεγονός που, ιδιαίτερα, συμβαίνει στις περιπτώσεις εκείνες, που οι λαϊκές τάξεις έρχονται σε αντίθεση με το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Όπου οι δικαστικές αποφάσεις αλληθωρίζουν καταφανέστατα προς την πλευρά των εχόντων και κατεχόντων το μαμωνά και την εξουσία. Όπως συμβαίνει, στις μέρες μας, με κάποιες αποφάσεις των, λεγόμενων, ανωτάτων δικαστηρίων.
Ή ακόμη τα όσα, έξω από κάθε λογική και ηθική δεοντολογία, φαίνονται να έχουν σχέση με το Σύνταγμά μας. Όπου ο εγκληματικός δικομματισμός έχει δημιουργήσει, με τις παραγραφές και τις ασυλίες, γύρω απ’ τους πολιτικούς κακούργους, ένα αδιαπέραστο δίχτυ προστασίας. Έτσι ώστε να μπορούν να εγκληματούν ασύστολα και ατιμώρητα σε βάρος του λαού.
Ή μήπως δεν αφθονούν, διαχρονικά και παγκόσμια, τα παραδείγματα, κατά τα οποία φορείς της νομιμότητας αποδείχτηκαν ασυναγώνιστοι κακούργοι; Ή μήπως, εν ονόματι του νόμου, δεν γίνονται οι πόλεμοι που σπέρνουν το θάνατο και την καταστροφή; Και δεν μεθοδεύονται οι γενοκτονίες των λαών! Τα Νταχάου και οι Γάζες…
Εκεί όμως, που περισσότερο αποδεικνύεται η ανηθικότητα της νομιμότητας, είναι ο τρόπος, με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους ξεχωριστούς ανθρώπους της κάθε εποχής. Όπως στην περίπτωση του Σωκράτη, που καταδικάστηκε σε θάνατο απ’ την, ως υπόδειγμα, θεωρούμενη, αθηναϊκή δημοκρατία. Ή όπως συνέβη με τις ευγενέστερες μορφές της εθνικής μας παλιγγενεσίας, όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης, ο Πλαπούτας, κλπ!
Ή μήπως τα εκατομμύρια των χριστιανών μαρτύρων, που, σήμερα, Κυριακή των Αγίων Πάντων, τιμά η Εκκλησία μας – ακόμη και ο ίδιος ο Χριστός-δεν δολοφονήθηκαν εν ονόματι του νόμου: «Εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ», έλεγε ο Πιλάτος, για το Χριστό, στους κατηγόρους του. Αλλά οι αρχιερείς και η συμμωρία (συν+μωρία) τους κραύγαζαν: « Εμείς νόμον έχομεν και, κατά τον νόμον ημών, οφείλει αποθανείν»!…
Είναι λυπηρό και οδυνηρό να σκέφτεται κανείς ότι, κατά κανόνα, τον κόσμο μας κυβερνούν κάποια ανθρωποειδή, που καμιά σχέση δεν έχουν με τη δικαιοσύνη.
Κι ακόμη λυπηρότερο και οδυνηρότερο είναι να βλέπουμε τα κοπάδια του λαού να σέρνονται ξωπίσω τους, για να τους χειροκροτούν και να τους ζητωκραυγάζουν. Παρότι αυτοί τον αλυσοδένουν με ληστρικούς και δόλιους νόμους, με τους οποίους τον καταδυναστεύουν, τον καταληστεύουν και ποικιλοτρόπως τον δολοφονούν.
Όπως, δυστυχώς, συμβαίνει τώρα στην περίπτωσή μας. Όπου το ντόπιο και το διεθνές κατεστημένο χαλκεύει νόμους (μνημόνια, αντιρατσιστικό, κλπ), για την πολύμορφη εξαθλίωσή μας, προκειμένου να μας εξοντώσει και λαφυραγωγήσει την πατρίδα μας!…
Που σε τελική ανάλυση σημαίνει ότι, κατά κανόνα, η πολύμορφη κακουργία είναι νόμιμη, ενώ η δικαιοσύνη και η συναφής τιμιότητα και η αγιότητα παράνομη.
Γιατί βέβαια οι μάρτυρες, που τιμούμε κατά τη σημερινή Κυριακή, γι’ αυτούς, που τους βασάνιζαν και τους θανάτωναν, ήταν παράνομοι και κακούργοι. Ενώ οι κακούργοι, που τους καταδίκαζαν και τους βασάνιζαν ήταν οι εκπρόσωποι της νομιμότητας και οι στυλοβάτες των θεσμών. Οι πολιτικοί, για παράδειγμα, και οι δικαστές, με τους παχυλούς μισθούς, που ξεσπιτώνουν και ρίχνουν το φτωχό λαό στον Καιάδα της ανεργίας και της απόγνωσης, είναι, κατά την κρατούσα αντίληψη αξιόπιστοι και μεγάτιμοι. Κι ας δολοφονούν καταφανέστατα τη δικαιοσύνη, την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούν…
Και θαυμάστε την απύθμενη υποκρισία του κατεστημένου! Πλέκουν τα εγκώμια των ηρώων και των μαρτύρων και στηλιτεύουν τους διώκτες τους. Για να εξασφαλίζουν, έτσι, το «άλλοθι», προκειμένου να κάνουν τα ίδια σε βάρος των ζωντανών σοφών και αγίων. Γεγονός, που ο Χριστός επισημαίνει, λέγοντάς τους:
«Αλίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί στολίζετε τα μνημεία των προφητών και των δικαίων. Και λέτε: Αν ζούσαμε στις μέρες των προγόνων μας, δεν θα ήμασταν συμμέτοχοι στις δολοφονίες τους! Κι όμως κάνετε κι εσείς τα ίδια, αφού δολοφονείτε και σταυρώνετε τους τωρινούς. Για να αποδεικνύετε, έτσι, ότι είστε αντάξιοι απόγονοι των δολοφόνων προγόνων σας…» (Ματθαίου, ΚΓ,29-35)”.
Που σημαίνει ότι η νομιμότητα του κατεστημένου είναι, σε μεγάλο βαθμό, ένα, κατά το μάλλον ή ήττον, διαρκές έγκλημα.
Που έχει όραμά της και πρόγραμμά της την όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερη καταδυνάστευση και καταλήστευση του λαού. Του οποίου η μόνη δυνατότητα αντίστασης είναι, ακριβώς, ν’ ακολουθήσει το παράδειγμα των ηρώων και των αγίων…
Πάντα, με την πίστη και την ελπίδα ότι ο Θεός θα χρησιμοποιήσει την αχίλλειο πτέρνα του οποιουδήποτε «τελείου εγκλήματός» τους, προκειμένου να τους πετάξει στους Καιάδες και τα κρεματόρια, που αυτοί εφευρίσκουν και χαλκεύουν για τους λαούς.
Συχνά οι άνθρωποι του νόμου και οι νομιμόφρονες, προκειμένου να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ή να κατηγορήσουν άλλους επικαλούνται, τη νομιμότητα. Ή και το επιβαρυμένο, ενδεχομένως, ποινικό μητρώο των αντιφρονούντων.
Σάμπως ο καθένας, που έχει καταδικαστεί να είναι οπωσδήποτε και εγκληματίας. Χωρίς να εξετάζεται το πόσο οι νόμοι, και οι παράγοντες, που νομοθετούν και εκδικάζουν τις υποθέσεις, βρίσκονται σε αρμονία ή σε αντίθεση με τη δικαιοσύνη.
Γεγονός που, ιδιαίτερα, συμβαίνει στις περιπτώσεις εκείνες, που οι λαϊκές τάξεις έρχονται σε αντίθεση με το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Όπου οι δικαστικές αποφάσεις αλληθωρίζουν καταφανέστατα προς την πλευρά των εχόντων και κατεχόντων το μαμωνά και την εξουσία. Όπως συμβαίνει, στις μέρες μας, με κάποιες αποφάσεις των, λεγόμενων, ανωτάτων δικαστηρίων.
Ή ακόμη τα όσα, έξω από κάθε λογική και ηθική δεοντολογία, φαίνονται να έχουν σχέση με το Σύνταγμά μας. Όπου ο εγκληματικός δικομματισμός έχει δημιουργήσει, με τις παραγραφές και τις ασυλίες, γύρω απ’ τους πολιτικούς κακούργους, ένα αδιαπέραστο δίχτυ προστασίας. Έτσι ώστε να μπορούν να εγκληματούν ασύστολα και ατιμώρητα σε βάρος του λαού.
Ή μήπως δεν αφθονούν, διαχρονικά και παγκόσμια, τα παραδείγματα, κατά τα οποία φορείς της νομιμότητας αποδείχτηκαν ασυναγώνιστοι κακούργοι; Ή μήπως, εν ονόματι του νόμου, δεν γίνονται οι πόλεμοι που σπέρνουν το θάνατο και την καταστροφή; Και δεν μεθοδεύονται οι γενοκτονίες των λαών! Τα Νταχάου και οι Γάζες…
Εκεί όμως, που περισσότερο αποδεικνύεται η ανηθικότητα της νομιμότητας, είναι ο τρόπος, με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους ξεχωριστούς ανθρώπους της κάθε εποχής. Όπως στην περίπτωση του Σωκράτη, που καταδικάστηκε σε θάνατο απ’ την, ως υπόδειγμα, θεωρούμενη, αθηναϊκή δημοκρατία. Ή όπως συνέβη με τις ευγενέστερες μορφές της εθνικής μας παλιγγενεσίας, όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης, ο Πλαπούτας, κλπ!
Ή μήπως τα εκατομμύρια των χριστιανών μαρτύρων, που, σήμερα, Κυριακή των Αγίων Πάντων, τιμά η Εκκλησία μας – ακόμη και ο ίδιος ο Χριστός-δεν δολοφονήθηκαν εν ονόματι του νόμου: «Εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ», έλεγε ο Πιλάτος, για το Χριστό, στους κατηγόρους του. Αλλά οι αρχιερείς και η συμμωρία (συν+μωρία) τους κραύγαζαν: « Εμείς νόμον έχομεν και, κατά τον νόμον ημών, οφείλει αποθανείν»!…
Είναι λυπηρό και οδυνηρό να σκέφτεται κανείς ότι, κατά κανόνα, τον κόσμο μας κυβερνούν κάποια ανθρωποειδή, που καμιά σχέση δεν έχουν με τη δικαιοσύνη.
Κι ακόμη λυπηρότερο και οδυνηρότερο είναι να βλέπουμε τα κοπάδια του λαού να σέρνονται ξωπίσω τους, για να τους χειροκροτούν και να τους ζητωκραυγάζουν. Παρότι αυτοί τον αλυσοδένουν με ληστρικούς και δόλιους νόμους, με τους οποίους τον καταδυναστεύουν, τον καταληστεύουν και ποικιλοτρόπως τον δολοφονούν.
Όπως, δυστυχώς, συμβαίνει τώρα στην περίπτωσή μας. Όπου το ντόπιο και το διεθνές κατεστημένο χαλκεύει νόμους (μνημόνια, αντιρατσιστικό, κλπ), για την πολύμορφη εξαθλίωσή μας, προκειμένου να μας εξοντώσει και λαφυραγωγήσει την πατρίδα μας!…
Που σε τελική ανάλυση σημαίνει ότι, κατά κανόνα, η πολύμορφη κακουργία είναι νόμιμη, ενώ η δικαιοσύνη και η συναφής τιμιότητα και η αγιότητα παράνομη.
Γιατί βέβαια οι μάρτυρες, που τιμούμε κατά τη σημερινή Κυριακή, γι’ αυτούς, που τους βασάνιζαν και τους θανάτωναν, ήταν παράνομοι και κακούργοι. Ενώ οι κακούργοι, που τους καταδίκαζαν και τους βασάνιζαν ήταν οι εκπρόσωποι της νομιμότητας και οι στυλοβάτες των θεσμών. Οι πολιτικοί, για παράδειγμα, και οι δικαστές, με τους παχυλούς μισθούς, που ξεσπιτώνουν και ρίχνουν το φτωχό λαό στον Καιάδα της ανεργίας και της απόγνωσης, είναι, κατά την κρατούσα αντίληψη αξιόπιστοι και μεγάτιμοι. Κι ας δολοφονούν καταφανέστατα τη δικαιοσύνη, την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούν…
Και θαυμάστε την απύθμενη υποκρισία του κατεστημένου! Πλέκουν τα εγκώμια των ηρώων και των μαρτύρων και στηλιτεύουν τους διώκτες τους. Για να εξασφαλίζουν, έτσι, το «άλλοθι», προκειμένου να κάνουν τα ίδια σε βάρος των ζωντανών σοφών και αγίων. Γεγονός, που ο Χριστός επισημαίνει, λέγοντάς τους:
«Αλίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί στολίζετε τα μνημεία των προφητών και των δικαίων. Και λέτε: Αν ζούσαμε στις μέρες των προγόνων μας, δεν θα ήμασταν συμμέτοχοι στις δολοφονίες τους! Κι όμως κάνετε κι εσείς τα ίδια, αφού δολοφονείτε και σταυρώνετε τους τωρινούς. Για να αποδεικνύετε, έτσι, ότι είστε αντάξιοι απόγονοι των δολοφόνων προγόνων σας…» (Ματθαίου, ΚΓ,29-35)”.
Που σημαίνει ότι η νομιμότητα του κατεστημένου είναι, σε μεγάλο βαθμό, ένα, κατά το μάλλον ή ήττον, διαρκές έγκλημα.
Που έχει όραμά της και πρόγραμμά της την όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερη καταδυνάστευση και καταλήστευση του λαού. Του οποίου η μόνη δυνατότητα αντίστασης είναι, ακριβώς, ν’ ακολουθήσει το παράδειγμα των ηρώων και των αγίων…
Πάντα, με την πίστη και την ελπίδα ότι ο Θεός θα χρησιμοποιήσει την αχίλλειο πτέρνα του οποιουδήποτε «τελείου εγκλήματός» τους, προκειμένου να τους πετάξει στους Καιάδες και τα κρεματόρια, που αυτοί εφευρίσκουν και χαλκεύουν για τους λαούς.
