Σήμερα δεν θα είμαστε ευχάριστοι για το φίλο, Νίκο Μπογιόπουλο.
Το χθεσινό του άρθρο, «Μονόδρομος», είναι μια άθλια απολογητική της γενικόλογης και τελεσιγραφικής σκέψης που διαπερνάει το ΚΚΕ. Μια σκέψη «κατηγορητικών προσταγών» που αντιμετωπίζει την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα σαν «αντικείμενο» και αποδέκτη των εντολών από τη «σοφή» κομματική διεύθυνση.
Με τις αφαιρέσεις, όπως έχουμε υπογραμμίσει πολλές φορές, συγχωρούνται οι αμαρτίες.
Με τις «ταξικές» αφαιρέσεις το ΚΚΕ δεν καλύπτει απλώς τις αμαρτίες του και τις προδοσίες του, αλλά υποκαθιστά το «Υποκείμενο» σε «Αντικείμενο»: Το λαό και τα κινήματα (υποκείμενα της Ιστορίας), σε Αντικείμενα των «καθοδηγητών»…
Ως συνήθως το άρθρο του Μπογιόπουλου, σε επίπεδο γενικών διαπιστώσεων και αφαιρέσεων λέει πολλά σωστά πράγματα.
Εκεί που απογειώνεται στην αοριστία και τη «δολιότητα» της τελεσιγραφικής σκέψης είναι όταν επιχειρεί να απαντήσει, με τις ίδιες «πονηρές» αφαιρέσεις, στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ της πρακτικής δράσης, στο ΤΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ κάνουμε.
Το άρθρο εδώ:
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=13/7/2013&columnId=1821
Ο Νίκος Μπογιόπουλος, μετατρέπει το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ σε ΑΦΗΡΗΜΕΝΟ (δηλαδή το διαλύει και το εξαφανίζει), για να καλύψει τη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ πρακτική του ΚΚΕ και για να καταλήξει, μέσω των «ταξικών» αφαιρέσεων, στην «κατηγορητική προσταγή»: Η συσπείρωση στο ΚΚΕ είναι ο «μονόδρομος» της «σωτηρίας»:
«Τώρα είναι η στιγμή της συσπείρωσης γύρω από μια πολιτική που δε συνδιαλέγεται με τον καπιταλισμό, με τα μονοπώλια, με τους εγχώριους και διεθνείς φορείς τους.
Που δεν υποκύπτει στην τρομοκρατία.
Που οργανώνει τους εργαζόμενους και τους εξοπλίζει με την επίγνωση της δύναμής τους.
Που στα κηρύγματα της ταξικής υποταγής και της «διαπραγμάτευσης» αντιπαρατάσσει την αλήθεια του δίκιου των εκατομμυρίων που μοχθούν, αλλά στερούνται τον αμύθητο πλούτο που οι ίδιοι παράγουν».
Να συσπειρωθεί, λοιπόν, ο λαός στο ΚΚΕ για να σωθεί: Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα αυτών των φλύαρων γενικολογιών του Μπογιόπουλου.
Ο «Μονόδρομος», δηλαδή για την εργατική τάξη και το λαό είναι το ΚΚΕ:
«Ο μονόδρομος της λαϊκής σωτηρίας περνάει πολιτικά μέσα από εκείνες τις δράσεις και εκείνη την τακτική, που ο ορίζοντάς τους δε θα τελειώνει στη μέση του δρόμου, αλλά θα φωτίζεται από τη συνολική στρατηγική για το πέρασμα από την Προϊστορία της εκμετάλλευσης στην Ιστορία της απελευθέρωσης, κάτι που προϋποθέτει ανυποχώρητο μέτωπο τόσο απέναντι στο αστικό πολιτικό μπλοκ όσο και απέναντι στις οπορτουνιστικές αντιλήψεις οι οποίες λειτουργούν ως «μαξιλάρι ασφαλείας» της αστικής κυριαρχίας».
Φυσικά ο Μπογιόπουλος, όπως και όλοι οι «σοφοί» του Περισσού, δεν αναρωτιούνται το γιατί ο ελληνικός λαός δεν βλέπει αυτόν το «μονόδρομο», αλλά αντίθετα τείνει να ρίξει το ΚΚΕ στα αζήτητα της Ιστορίας…
Προφανώς ο ελληνικός λαός είναι «βλάκας»: Η γνωστή καραμέλα κάθε «σοφού» που ο λαός του γυρίζει την πλάτη…
Τι πετάει έξω από την «ανάλυσή» του ο Μπογιόπουλος; Τα πιο ουσιαστικά και τα πιο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ: Τον ίδιο το λαό, την αυτενέργειά του, τη διαλεκτική των ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ, καθώς και τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ της παρέμβασης των Κομμουνιστών, στην αρένα του λαού και ΟΧΙ στην «αρένα» των τελεσιγράφων προς το λαό.
Ο Μπογιόπουλος εξαφανίζει ΕΝΤΕΛΩΣ το ΠΩΣ πρέπει να παρεμβαίνει και να λειτουργεί ένα κομμουνιστικό κόμμα, δηλαδή ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ τη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ δράση και τα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ πρακτικά καθήκοντα μιας πραγματικά επαναστατικής ηγεσίας.
Ο Μπογιόπουλος φαίνεται να αγνοεί ότι η κινητήρια δύναμη της Ιστορίας, η ατμομηχανή, είναι η αντικειμενική κίνηση των λαών, η αυτενέργειά τους.
Φαίνεται να αγνοεί ότι οι λαοί συνειδητοποιούν και εκπαιδεύονται, ΟΧΙ από τις κομματικές ντιρεκτίβες και τους «σοφούς» καθοδηγητές, αλλά μέσα από την αγωνιστική ΠΡΑΞΗ, δηλαδή την πράξη της ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ με το καθεστώς.
Μέσα από αυτές τις συγκρούσεις με τον ταξικό αντίπαλο αποκτούν οι λαοί εκείνες τις εμπειρίες που σφυρηλατούν την ενότητά του, αναπτύσσουν τη γνώση και τη συνείδηση και δημιουργούν τα όργανα της δικής τους εξουσίας (αυτο-οργάνωση).
Μια επαναστατική ηγεσία το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να βελονιάζει και να προωθεί την αυτενέργεια του λαού, να αδράχνει κάθε ευκαιρία για να αναπτύσσει και να οξύνει τις ταξικές ρήξεις, τις συγκρούσεις του λαού με το καθεστώς.
Μέσα από τέτοιες διαδικασίες ρήξεων και συγκρούσεων αυτό-εκπειδεύεται ο λαός, συσσωρεύει τις επαναστατικές του εμπειρίες και γνώσεις, επιλέγει και επικυρώνει την πολιτική του καθοδήγηση.
ΚΑΙ μέσα από μια τέτοια επαναστατική διαδρομή κατακτά το επαναστατικό κόμμα το ρόλο του ηγέτη. Ένα κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να δοκιμάζεται στην επαναστατική πράξη των κινημάτων και να επικυρώνεται ο ηγετικός του ρόλος από την κινηματική πράξη. Που σημαίνει ότι είναι πρωτοπόρο σε κάθε λαϊκό αγώνα, ότι προωθεί κάθε λαϊκό αγώνα σε ρήξεις με την καπιταλιστική «νομιμότητα»...
Αυτά είναι αλφαβητικά ζητήματα της κομμουνιστικής Θεωρίας και Πράξης.
Αυτά τα αλφαβητικά και πολύ συγκεκριμένα ζητήματα της επαναστατικής πρακτικής ο Μπογιόπουλος τα εξαφανίζει.
Τα εξαφανίζει γιατί το κόμμα του ΟΧΙ μόνο δεν προωθεί ΤΙΠΟΤΑ από όλα αυτά, αλλά αντίθετα παρεμβαίνει πυροσβεστικά σε κάθε κινηματική σύγκρουση με το καθεστώς. Το κόμμα του λειτουργεί σαν ασφαλιστική δικλίδα, έτσι ώστε η λαϊκή ΟΡΓΗ να μην γίνεται ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΟΡΓΑΝΩΣΗ που να σπάει την καθεστωτική «νομιμότητα».
Ας δούμε πιο συγκεκριμένα και με παραδείγματα όλα τα παραπάνω που αραδιάζει ο Μπογιόπουλος:
α). «Πολιτική που δε συνδιαλέγεται με τον καπιταλισμό».
Όταν συμμετέχεις στην κατοχική βουλή, νομιμοποιώντας όλα τα εγκλήματα της δωσίλογης κυβέρνησης, ή στις «συνάξεις» των αρχηγών με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ΤΙ ΕΙΝΑΙ;
Όταν σέβεσαι την αστική «νομιμότητα», ΤΙ ΕΙΝΑΙ;
Όταν ευλογείς και προωθείς τις στρατηγικές των «ανοικτών συνόρων» (εισαγωγή λαθρομεταναστών κ.λπ) και τα ιδεολογήματα αυτών των στρατηγικών («αντιρατσισμούς» κ.λπ), ΤΙ ΕΙΝΑΙ;
Τα παραδείγματα πολλά…
β). Περί «οργάνωσης του λαού». Μας δουλεύει και εδώ ο Μπογιόπουλος.
Για ποια «οργάνωση του λαού» μιλάει; Για τις κομματικές παρελάσεις ή τις διασπαστικές πολιτικές στο συνδικαλιστικό χώρο, για τον κομματικό συνδικαλισμό…
Και σε τι συνίσταται αυτή η «οργάνωση του λαού»; Να «προστατεύει τη Βουλή» από την ΟΡΓΗ του λαού ή να υπονομεύει τους απεργιακούς αγώνες και λαϊκές κινητοποιήσεις που δεν ελέγχει;
γ). Τα ουρλιαχτά περί «ανυπακοής».
Αυτά μόνο σαν ανέκδοτο μπορεί να τα προσλάβει κανείς και έτσι τα αντιμετωπίζει και ο «βλάκας» λαός.
Γιατί είναι ανέκδοτο και μάλιστα βλακώδες, να ουρλιάζεις για «ανυπακοή» και να υποκλίνεσαι ΠΑΝΤΑ στην καπιταλιστική «νομιμότητα» και να ΑΦΟΡΙΖΕΙΣ κάθε λαϊκή κίνηση που σπάει αυτή τη «νομιμότητα…
δ). Περί «εξοπλισμού των εργαζομένων»: Άλλο κακόγουστο ανέκδοτο.
Τι θεωρεί «εξοπλισμό των εργαζομένων» ο Μπογιόπουλος και το κόμμα του;
Τα «κιγκλιδώματα» της αστικής «νομιμότητας», την κομματική στρούγκα ή τις ταξικές φλυαρίες, συχνά και ασυνάρτητες;
Αυτά είναι ΠΑΡΟΠΛΙΣΜΟΣ και όχι εξοπλισμός, αυτά είναι καθεστωτικό κατηχητικό…
Ο ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ των εργαζομένων περνάει και πραγματοποιείται μέσα από την επαναστατική δράση, μέσα από τις ρήξεις και τις συγκρούσεις των ίδιων των εργαζομένων με το καθεστώς: Μέσα από κινηματικούς τυφώνες…
Πότε, αλήθεια, προώθησε το ΚΚΕ μια απεργιακή κινητοποίηση έξω από τη «νομιμότητα» του καθεστώτος, έξω από τις κομματικές του αλυσίδες, στο ΔΡΟΜΟ των μετωπικών συγκρούσεων και της ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ;
Πότε προώθησε τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις σε ΓΕΝΙΚΟ ξεσηκωμό, σε πυροδότη της λαϊκής ΟΡΓΗΣ;
Αντίθετα όταν αυτές οι εργατικές κινητοποιήσεις ξεφεύγανε από το κομματικό του κάδρο και απειλούσαν να το υπερφαλαγγίσουν και να γίνουν καταλύτης της ΠΑΛΑΪΚΗΣ ΟΡΓΗΣ, τις σαμπόταρε και τις ξεπουλούσε.
Όσες δεν ήλεγχε τις σαμπόταρε από την αρχή. Κορυφαία παραδείγματα: Οι απεργιακές κινητοποιήσεις στο Μετρό και των Εκπαιδευτικών.
Εδώ είχαμε δικτατορικές επιστρατεύσεις και η ηγεσία του ΚΚΕ, απλώς, εξέδιδε φιρμάνια εκλογικής κερδοσκοπίας…
Ιδιαίτερα με την απεργία των εκπαιδευτικών άστραψε η «κομμουνιστική σοφία» του. Μια βούληση για απεργία και μια ωμή δικτατορική πράξη επιστράτευσης που σε συνδυασμό αποτελούσαν τον καταλύτη μιας ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ και ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, το ΚΚΕ γύρισε την πλάτη, διότι οι συνθήκες δεν ήταν «ώριμες»!!!
Ακόμα ο κόσμος δεν έχει …συσπειρωθεί στη «σοφή» ηγεσία!!!
Το ίδιο ακριβώς έκανε η ηγεσία του ΚΚΕ και με το πραξικόπημα στην ΕΡΤ. Ο ελληνικός λαός εκδήλωσε ενεργητικά τη ΒΟΥΛΗΣΗ του για ΕΞΕΓΕΡΣΗ, αναζητούσε τις δυνάμεις εκείνες που θα προωθούσαν την ΕΝΟΤΗΤΑ, την ΕΠΕΚΤΑΣΗ και ΟΡΓΑΝΩΣΗ (αυτό- οργάνωση) της κοχλάζουσας κοινωνικής ΟΡΓΗΣ, αλλά το «ανυπότακτο» ΚΚΕ είχε σταυρώσει τα χέρια. Απλώς συμπαραστεκότανε με την απλή φυσική συμμετοχή των μελών του στην ΕΡΤ, με την έκδοση διπλωματικών, αντικυβερνητικών ανακοινώσεων ή κομματικών εκλογικών φιεστών.
Να μιλήσουμε, τέλος, για το κίνημα των αγανακτισμένων στις πλατείες; Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου είχαν, επί μέρες περικυκλώσει τη Βουλή και το ΚΚΕ τους αγνόησε. Αυτό ήταν κλεισμένο μέσα στη Βουλή κόντρα σ’ αυτούς που ήταν έξω στο ΔΡΟΜΟ…
Τα παραδείγματα είναι άπειρα που αποκαλύπτουν την κραυγαλέα ΑΝΤΙΦΑΣΗ, ανάμεσα στα ξύλινα «ταξικά» λόγια του ΚΚΕ και την ΠΡΑΚΤΙΚΗ του.
Παραδείγματα (συγκεκριμένες πράξεις αυτού του κόμματος) που αποκαλύπτουν ότι στα λόγια το ΚΚΕ κτυπάει ΓΕΝΙΚΑ τον καπιταλισμό και τα κυβερνητικά του ανδρείκελα, αλλά στην ΠΡΑΞΗ το στηρίζει το σύστημα, σαν το «ταξικό» δεκανίκι, σαν αναπόσπαστο μέρος αυτού του συστήματος…
Αυτές τις ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ πρακτικές επιχειρεί ο Νίκος Μπογιόπουλος να παρακάμψει με τις ταχυδακτυλουργικές του αφαιρέσεις, καταλήγοντας στο «σύνθετο» ανέκδοτο: Ότι είναι «μονόδρομος» για το λαό η συσπείρωση στο ΚΚΕ!!!
Είναι «μονόδρομος», δηλαδή, για το λαό η συσπείρωση σε ένα πτώμα…
Μόνο που ο ελληνικός λαός αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι το ΚΚΕ είναι το δεκανίκι του συστήματος και ως εκ τούτου ένα πτώμα ανίκανο για οποιοδήποτε αγώνα…
Και θα το στείλει στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας…
