Γράφει: Νίκος Μπογιόπουλος
Παρατήρηση 1η: Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.
Παρατήρηση 2η: Η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου ανακοίνωσε την κοινή της κάθοδο στις εκλογές με την Λαϊκή Ενότητα ώστε, όπως είπε, να συμβάλει στο «ανάχωμα απέναντι στη μνημονιακή πολιτική».
Αλλά:
Ήταν Μάης του 2015. Δηλαδή τρεις ολόκληροι μήνες μετά τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου με την οποία τέθηκαν οι βάσεις για το Μνημόνιο Τσίπρα. Τότε, λοιπόν, και ενώ με τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου είχε ήδη υπογραφεί η παράταση των Μνημονίων Σαμαρά – Βενιζέλου, ήταν η κυρία Κωνσταντοπούλου που είχε προσφερθεί να υψώσει τείχος προστασίας στον κ.Τσίπρα για το ανόμημά του.
Ήταν η κυρία Κωνσταντοπούλου που όταν ρωτήθηκε τότε πως είχαμε φτάσει από την υπόσχεση του απερχόμενου πρωθυπουργού περί κατάργησης των Μνημονίων «σε ένα νόμο με ένα άρθρο» στην παράταση των Μνημονίων, είχε σπεύσει να παράσχει δίχτυ προστασίας στον κ.Τσίπρα, χαρακτηρίζοντας την προηγούμενη δέσμευσή του για κατάργηση των Μνημονίων σαν ένα απλό… «σχήμα λόγου».
Αλήθεια, η στάση της – κάθε άλλο παρά πολιτικά αφελούς – πρώην προέδρου της Βουλής να χαρακτηρίζει «σχήμα λόγου» τις προηγούμενες διακηρύξεις Τσίπρα, και μάλιστα την στιγμή που ο Τσίπρας στις 20 Φλεβάρη είχε βάλει επίσημα την πρώτη υπογραφή του κάτω από τα Μνημόνια, συνιστούσε «ανάχωμα» στα Μνημόνια;
Παρατήρηση 3η: Η κυρία Κωνσταντοπούλου κατά τη θητεία της στην προεδρία της Βουλής επέδειξε μια ιδιαίτερη θεσμική εμμονή. Ωστόσο παρά τη θεσμική της εμμονή συγκατάνευσε να μην έρθει η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου για κύρωση στη Βουλή. Συνηγόρησε, έτσι, στην τακτική Τσίπρα ο οποίος δεν ήθελε να φανεί τόσο νωρίς από την ανάληψη της πρωθυπουργίας του ότι πορευόταν σε συνεργασία με τις κοινοβουλευτικές ομάδες της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, που τον καλούσαν να φέρει στη Βουλή την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου για να την… ψηφίσουν μαζί του.
Αλήθεια, η στάση της κυρίας Κωνσταντοπούλου να σκεπάζει αυτή τη σύμπλευση του κ.Τσίπρα με τη ΝΔ, με το ΠΑΣΟΚ και με τα Μνημόνια τους, η θεσμική συμβολή της στο προπαγανδιστικό «αποκοίμισμα» του λαού από τον κ.Τσίπρα ότι η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου ήταν τάχα μια «συμφωνία ορόσημο», το θεσμικό της προκάλυμμα σε μια κυβέρνηση που είχε δηλώσει εξ αρχής ότι θεωρούσε «καλό το 70% του Μνημονίου», συνιστούσε «ανάχωμα» στα Μνημόνια;
Παρατήρηση 4η: Η πρώην πρόεδρος της Βουλής είχε επί μήνες στα χέρια της τις προτάσεις νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, για την αποκατάσταση των μισθών και των συντάξεων, για την κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων κλπ. Προτάσεις που η συζήτησή τους στη Βουλή δεν θα καταργούσε, φυσικά, τα Μνημόνια. Θα ήταν χρήσιμη, όμως, για να καταδειχτεί η απόσταση μεταξύ λόγων και έργων του κ.Τσίπρα, και να τεθεί σε ετοιμότητα ένα κομμάτι του λαϊκού παράγοντα.
Αλήθεια, η… «θεσμική» αναβλητικότητα που επέδειξε η κυρία Κωνσταντοπούλου με αποτέλεσμα να μην φτάσουν ποτέ στη Βουλή αυτές οι προτάσεις νόμου, συνιστούσε «ανάχωμα» στα Μνημόνια;
Παρατήρηση 5η: Τόσο η κυρία Κωνσταντοπούλου όσο και τα πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που συγκρότησαν την Λαϊκή Ενότητα, έχουν εξ αντικειμένου το δικό τους μερίδιο ευθύνης για την μετατροπή σε απάτη των αυταπατών της «Ευρώπης που αλλάζει», του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης», της δήθεν «κατάργησης των Μνημονίων» αλλά σε μια Ελλάδα που «η θέση της στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ δεν αμφισβητείται». Σε όλα όσα δηλαδή οδήγησαν στην απάτη του Μνημονίου Τσίπρα.
Καθόλου αβάσιμη δεν είναι η κριτική που ασκείται ότι η ανάληψη από μέρους τους αυτής της ευθύνης δεν έγινε
- ούτε όταν σαρώνονταν τα λεφτά του δημοσίου για να πληρώνονται δόσεις στο ΔΝΤ,
- ούτε όταν ο Καμμένος «εγκαινίαζε»… αριστερές ΝΑΤΟικές βάσεις στην Κάρπαθο,
- ούτε την επομένη του ξεπουλήματος του δημοψηφίσματος,
- ούτε με την ιταμή υπογραφή του Τσίπρα στις 13 Ιουλίου,
- ούτε καν με την ψήφιση του Μνημονίου.
Θυμίζουμε ότι αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο όταν ο Τσίπρας προκήρυξε εκλογές.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή η τακτική των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που αργότερα αποχώρησαν ήταν να παραμένουν στον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ διεκδικώντας ρόλο ως «καλή» και «αντιμνημονιακή» συνιστώσα, αλλά στα πλαίσια του «κακού» και «μνημονιακού» ΣΥΡΙΖΑ.
Χαρακτηριστική στο πλαίσιο αυτής της τακτικής ήταν η δήλωση του Παναγιώτη Λαφαζάνη, αμέσως μετά την ψήφιση του Μνημονίου: «Καταψηφίζουμε το Μνημόνιο, στηρίζουμε ολόθερμα και ολόψυχα την κυβέρνηση».
Απέναντι, δηλαδή, στον τακτικισμό του Τσίπρα, εκείνο που είδαμε να ξεδιπλώνεται ήταν ένας εξ αντανακλάσεως τακτικισμός της μετέπειτα Λαϊκής Ενότητας.
Αλήθεια - και δεδομένου ότι στην Αριστερά των αξιών οι πολιτικές πράξεις και αποφάσεις υπαγορεύονται από αρχές, δεν συνάδουν με τακτικισμούς που υπαγορεύονται ως ετεροπροσδιορισμένη απάντηση σε άλλους τακτικισμούς - οι τακτικισμοί συνιστούν ασφαλή «αναχώματα» στα Μνημόνια;
ΠΗΓΗ:
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/337138,Anaxwmata.html
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9865
Παρατήρηση 1η: Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.
Παρατήρηση 2η: Η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου ανακοίνωσε την κοινή της κάθοδο στις εκλογές με την Λαϊκή Ενότητα ώστε, όπως είπε, να συμβάλει στο «ανάχωμα απέναντι στη μνημονιακή πολιτική».
Αλλά:
Ήταν Μάης του 2015. Δηλαδή τρεις ολόκληροι μήνες μετά τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου με την οποία τέθηκαν οι βάσεις για το Μνημόνιο Τσίπρα. Τότε, λοιπόν, και ενώ με τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου είχε ήδη υπογραφεί η παράταση των Μνημονίων Σαμαρά – Βενιζέλου, ήταν η κυρία Κωνσταντοπούλου που είχε προσφερθεί να υψώσει τείχος προστασίας στον κ.Τσίπρα για το ανόμημά του.
Ήταν η κυρία Κωνσταντοπούλου που όταν ρωτήθηκε τότε πως είχαμε φτάσει από την υπόσχεση του απερχόμενου πρωθυπουργού περί κατάργησης των Μνημονίων «σε ένα νόμο με ένα άρθρο» στην παράταση των Μνημονίων, είχε σπεύσει να παράσχει δίχτυ προστασίας στον κ.Τσίπρα, χαρακτηρίζοντας την προηγούμενη δέσμευσή του για κατάργηση των Μνημονίων σαν ένα απλό… «σχήμα λόγου».
Αλήθεια, η στάση της – κάθε άλλο παρά πολιτικά αφελούς – πρώην προέδρου της Βουλής να χαρακτηρίζει «σχήμα λόγου» τις προηγούμενες διακηρύξεις Τσίπρα, και μάλιστα την στιγμή που ο Τσίπρας στις 20 Φλεβάρη είχε βάλει επίσημα την πρώτη υπογραφή του κάτω από τα Μνημόνια, συνιστούσε «ανάχωμα» στα Μνημόνια;
Παρατήρηση 3η: Η κυρία Κωνσταντοπούλου κατά τη θητεία της στην προεδρία της Βουλής επέδειξε μια ιδιαίτερη θεσμική εμμονή. Ωστόσο παρά τη θεσμική της εμμονή συγκατάνευσε να μην έρθει η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου για κύρωση στη Βουλή. Συνηγόρησε, έτσι, στην τακτική Τσίπρα ο οποίος δεν ήθελε να φανεί τόσο νωρίς από την ανάληψη της πρωθυπουργίας του ότι πορευόταν σε συνεργασία με τις κοινοβουλευτικές ομάδες της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, που τον καλούσαν να φέρει στη Βουλή την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου για να την… ψηφίσουν μαζί του.
Αλήθεια, η στάση της κυρίας Κωνσταντοπούλου να σκεπάζει αυτή τη σύμπλευση του κ.Τσίπρα με τη ΝΔ, με το ΠΑΣΟΚ και με τα Μνημόνια τους, η θεσμική συμβολή της στο προπαγανδιστικό «αποκοίμισμα» του λαού από τον κ.Τσίπρα ότι η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου ήταν τάχα μια «συμφωνία ορόσημο», το θεσμικό της προκάλυμμα σε μια κυβέρνηση που είχε δηλώσει εξ αρχής ότι θεωρούσε «καλό το 70% του Μνημονίου», συνιστούσε «ανάχωμα» στα Μνημόνια;
Παρατήρηση 4η: Η πρώην πρόεδρος της Βουλής είχε επί μήνες στα χέρια της τις προτάσεις νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, για την αποκατάσταση των μισθών και των συντάξεων, για την κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων κλπ. Προτάσεις που η συζήτησή τους στη Βουλή δεν θα καταργούσε, φυσικά, τα Μνημόνια. Θα ήταν χρήσιμη, όμως, για να καταδειχτεί η απόσταση μεταξύ λόγων και έργων του κ.Τσίπρα, και να τεθεί σε ετοιμότητα ένα κομμάτι του λαϊκού παράγοντα.
Αλήθεια, η… «θεσμική» αναβλητικότητα που επέδειξε η κυρία Κωνσταντοπούλου με αποτέλεσμα να μην φτάσουν ποτέ στη Βουλή αυτές οι προτάσεις νόμου, συνιστούσε «ανάχωμα» στα Μνημόνια;
Παρατήρηση 5η: Τόσο η κυρία Κωνσταντοπούλου όσο και τα πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που συγκρότησαν την Λαϊκή Ενότητα, έχουν εξ αντικειμένου το δικό τους μερίδιο ευθύνης για την μετατροπή σε απάτη των αυταπατών της «Ευρώπης που αλλάζει», του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης», της δήθεν «κατάργησης των Μνημονίων» αλλά σε μια Ελλάδα που «η θέση της στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ δεν αμφισβητείται». Σε όλα όσα δηλαδή οδήγησαν στην απάτη του Μνημονίου Τσίπρα.
Καθόλου αβάσιμη δεν είναι η κριτική που ασκείται ότι η ανάληψη από μέρους τους αυτής της ευθύνης δεν έγινε
- ούτε όταν σαρώνονταν τα λεφτά του δημοσίου για να πληρώνονται δόσεις στο ΔΝΤ,
- ούτε όταν ο Καμμένος «εγκαινίαζε»… αριστερές ΝΑΤΟικές βάσεις στην Κάρπαθο,
- ούτε την επομένη του ξεπουλήματος του δημοψηφίσματος,
- ούτε με την ιταμή υπογραφή του Τσίπρα στις 13 Ιουλίου,
- ούτε καν με την ψήφιση του Μνημονίου.
Θυμίζουμε ότι αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο όταν ο Τσίπρας προκήρυξε εκλογές.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή η τακτική των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που αργότερα αποχώρησαν ήταν να παραμένουν στον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ διεκδικώντας ρόλο ως «καλή» και «αντιμνημονιακή» συνιστώσα, αλλά στα πλαίσια του «κακού» και «μνημονιακού» ΣΥΡΙΖΑ.
Χαρακτηριστική στο πλαίσιο αυτής της τακτικής ήταν η δήλωση του Παναγιώτη Λαφαζάνη, αμέσως μετά την ψήφιση του Μνημονίου: «Καταψηφίζουμε το Μνημόνιο, στηρίζουμε ολόθερμα και ολόψυχα την κυβέρνηση».
Απέναντι, δηλαδή, στον τακτικισμό του Τσίπρα, εκείνο που είδαμε να ξεδιπλώνεται ήταν ένας εξ αντανακλάσεως τακτικισμός της μετέπειτα Λαϊκής Ενότητας.
Αλήθεια - και δεδομένου ότι στην Αριστερά των αξιών οι πολιτικές πράξεις και αποφάσεις υπαγορεύονται από αρχές, δεν συνάδουν με τακτικισμούς που υπαγορεύονται ως ετεροπροσδιορισμένη απάντηση σε άλλους τακτικισμούς - οι τακτικισμοί συνιστούν ασφαλή «αναχώματα» στα Μνημόνια;
ΠΗΓΗ:
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/337138,Anaxwmata.html
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9865
