GREXIT
Η πρόσφατη απόφαση των Αμερικανών να αποχωρήσουν στρατιωτικά από την
Συρία δεν είναι φυσικά μία στροφή σε μια πολιτική μη επέμβασης στα
εσωτερικά άλλων χωρών. Αποτελεί προϊόν στρατιωτικής και πολιτικής
ήττας των ΗΠΑ. Ο διακηρυγμένος στόχος της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ η
αλλαγή καθεστώτος στη Συρία απέτυχε. Αυτή είναι μία εξέλιξη που θα
έπρεπε να χαροποιεί κάθε συνεπή αντιιμπεριαλιστή.
Στον Ρουβίκωνα όμως έχουν αντίθετη άποψη
και όχι μόνο δεν χάρηκαν από αυτήν την εξέλιξη αλλά πέταξαν μπογιές στην πρεσβεία των ΗΠΑ σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Στην προκήρυξη που αναλαμβάνουν την ευθύνη της επίθεσης διαβάζουμε: ''Τέλος υπάρχει και μία πρόσφατη εξέλιξη που είναι σημαντική και αναδεικνύει καλύτερα από το καθετί πως γίνονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και ποιος τους πληρώνει. Η ολοκληρωτική εγκατάλειψη του αγώνα των Κούρδων στην Συρία από τις ΗΠΑ και η παράδοση τους (των μοναδικών δυνάμεων στην περιοχή που συγκρότησαν μια κοσμική και στα μέτρα των συνθηκών, απελευθερωτική προοπτική) στο ημιφασιστικό κράτος της Τουρκίας είναι η επιτομή του κυνισμού. Ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία ο αγώνας του SDF εγκαταλείπεται και μαζί του μία από τις απειροελάχιστες φορές που αμερικάνικες βόμβες χτύπησαν αντιδραστικούς στόχους.'' Εδώ ολόκληρη η προκήρυξη.
Για τον Ρουβίκωνα αλλά και την ατομική ''τρομοκρατία'' θέλαμε να γράψουμε εδώ και καιρό. Ευτυχώς ο Ρουβίκωνας με αυτά που γράφει στην προκήρυξη του αποκαλύπτεται μόνος του και μας γλιτώνει από τον κόπο των μακροσκελών θεωρητικών αναλύσεων.
Όσον αφορά την Συρία το έχουμε ξαναπεί. Όσοι δεν ήθελαν να τηρήσουν μία συνεπή αντιιμπεριαλιστική στάση στην αρχή υποστήριζαν τα περί επανάστασης και κινημάτων. Όταν όλα αυτά αποδείχτηκαν εντελώς ανύπαρκτα και το μόνο που υπήρχε ήταν οι χρηματοδοτούμενοι από το εξωτερικό τζιχαντιστές τότε έπιασαν την καραμέλα ότι οι Κούρδοι αποτελούν την επαναστατική δύναμη και αυτοί είναι που πρέπει να στηριχτούν από το κίνημα.
Σε αυτή την γραμμή κινείται και ο Ρουβίκωνας μόνο που αυτή η γραμμή έχει ένα πολύ αδύνατο σημείο το οποίο μάλιστα αναφέρει και ο Ρουβίκωνας στην προκήρυξη. Την συμμαχία Κούρδων-Αμερικανών η οποία δεν ήταν μόνο διπλωματική αλλά και στρατιωτική.
Δηλαδή εδώ έχουμε την εξής κατάσταση: Οι ιμπεριαλιστές Μ.Βρετανία, Ισραήλ, Γαλλία, Σαουδική Αραβία με προεξέχοντες τις ΗΠΑ επιτίθενται στην Συρία έμμεσα μέσω του εξοπλισμού και της χρηματοδότησης των τζιχαντιστών αλλά και άμεσα με βομβαρδισμούς υποτίθεται εναντίον του ISIS.
Ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή η επίθεση οι Κούρδοι που βρίσκονται στη
βόρεια Συρία αποφασίζουν να συμμαχήσουν με τις ΗΠΑ.
Πάνω σε αυτό έχουμε να σημειώσουμε τα εξής: Η πίεση που δέχτηκαν οι Κούρδοι από την Τουρκία ή από το ISIS σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί δικαιολογία για την συμμαχία με το πλέον αντιδραστικό στρατόπεδο αυτό των ιμπεριαλιστών. Ειδικά εάν πρόκειται για επαναστάτες όπως μας λένε ο Ρουβίκωνας και οι λοιποί αριστεριστές.
Μία ήταν η συνεπής αντιιμπεριαλιστική στάση που έπρεπε να κρατήσουν οι Κούρδοι: η υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας απέναντι στις ΗΠΑ και τους τζιχαντιστές καθώς και απέναντι στην Τουρκία.
Εκ του αποτελέσματος, δηλαδή της ήττας των τζιχαντιστών και της αποτυχίας των σχεδίων του ιμπεριαλισμού φάνηκε ότι μία τέτοια στάση διόλου ουτοπική δεν ήταν. Επίσης θα ήταν και μία στάση αρχών και όχι ένας τυχοδιωκτισμός συμμαχίας με τον διάβολο ο οποίος όπως αναμενόταν τους άδειασε με την πρώτη ευκαιρία.
Πολλά εγκώμια ακούμε από τους αριστεριστές για τους Κούρδους χωρίς να υπάρχει καμία ιδιαίτερη τεκμηρίωση.
Σταχυολογούμε μερικά: η αναρχική εφημερίδα Άπατρις ''η πιο υποσχόμενη επαναστατική απόπειρα της γενιάς μας", ο Μαυροειδής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ''έχουν οικοδομήσει δομές αυτοκυβέρνησης με προοδευτικό κοινωνικό περιεχόμενο, πετυχημένα υποδείγματα συμβίωσης διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκειών και προωθημένες μορφές συμμετοχής και χειραφέτησης των γυναικών σε όλα τα πεδία της κοινωνικής και πολιτικής ζωής'', ο Ρουβίκωνας πιο φειδωλός ομολογουμένως ''των μοναδικών δυνάμεων στην περιοχή που συγκρότησαν μία κοσμική και στα μέτρα των συνθηκών, απελευθερωτική προοπτική" παρακάτω όμως μιλά και αυτός για 'επανάσταση στην Rojava''.
Όπως βλέπουμε τίποτα συγκεκριμένο που να δικαιολογεί την τόσο σθεναρή υποστήριξη. Ο κοσμικός χαρακτήρας και η αυξημένη συμμετοχή των γυναικών είναι απλός φιλελευθερισμός δεν είναι επαναστατική πολιτική. Για παράδειγμα ο στρατός του Ισραήλ κατά πάσα πιθανότητα έχει μεγαλύτερη συμμετοχή γυναικών στις τάξεις του (η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική και για τις γυναίκες στο Ισραήλ) από ότι οι αντάρτικες ομάδες των Κούρδων μήπως αυτό τον τοποθετεί στην προοδευτική πλευρά;
Μήπως στις ελεγχόμενες από τους Κούρδους περιοχές έχουμε κοινωνικοποίηση των μεγάλων μέσων παραγωγής και κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας; Θα θέλαμε να μάθουμε συγκεκριμένα ποια είναι αυτή η ριζοσπαστική πολιτική για την οποία ακούμε. Γιατί τα μοναδικά αντικειμενικά δεδομένα δηλαδή η συμμαχία με τους Αμερικανούς και οι κοινές στρατιωτικές περιπολίες μέσα στο έδαφος μάλιστα της Συρίας αποδεικνύουν εντελώς το αντίθετο.
Άλλο ένα δεδομένο είναι οι πρόσφατες απειλές Τραμπ εναντίον της Τουρκίας σε περίπτωση επίθεσης εναντίον των Κούρδων. Ούτε αυτό ακόμα δείχνει να ενοχλεί τους αριστεριστές. Να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι είμαστε κάθετα αντίθετοι με κάθε παραβίαση από την Τουρκία της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα ανεχθούμε και θα δικαιολογήσουμε στρατιωτική παρουσία των Αμερικανών στην ίδια περιοχή.
Αναφέρει επίσης ο Ρουβίκωνας ''Από εδώ και πέρα γίνεται φανερό ότι ο αγώνας υπεράσπισης της επανάστασης στην Rojava γίνεται και αγώνας ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό''.
Πώς είναι δυνατόν μία πραγματική επανάσταση να μην είναι αντιιμπεριαλιστική από το ξεκίνημα της; Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα η πλήρης απουσία διαλεκτικής σκέψης Ρουβίκωνα και αριστεριστών. Δεν καταλαβαίνουν καν ότι η εξωτερική πολιτική αποτελεί συνέχεια της εσωτερικής και δεν μπορεί να βρίσκεται στον αντίποδα.
Δεν είναι δηλαδή δυνατόν να γίνεται κοινωνική επανάσταση στην Rojava και ταυτόχρονα οι Κούρδοι να βρίσκονται σε συμμαχία με τους Αμερικανούς και μόνο όταν οι σχέσεις των Αμερικανών με την Τουρκία βελτιώνονται προσωρινά και οι Αμερικάνοι αποφασίζουν μερική αποχώρηση από την Συρία τότε να ''γίνεται και αγώνας ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό''.
Μία πραγματική κοινωνική επανάσταση είναι φύση και θέση ενάντια στον ιμπεριαλισμό πόσο μάλλον τον κυρίαρχο. Αυτό δεν είναι ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό το οποίο μπορεί να εξαρτάται από το που φυσάει ο άνεμος στις διπλωματικές σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας.
Πάμε τώρα και σε ένα άλλο επιχείρημα που το αναφέρει και η προκήρυξη του Ρουβίκωνα όπως και ο Μαυροειδής αλλά και το ΚΚΕ. Πρόκειται για το επιχείρημα της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης δηλαδή αφού η Ρωσία και το Ιράν στηρίζουν τον Άσαντ τότε πρόκειται για ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση και τελικά καταλήγουν να τηρούν μία στάση ίσων αποστάσεων.
Πιο συγκεκριμένα ο Μαυροειδής : ''Η εμπειρία των Κούρδων δείχνει ότι η μόνη ρεαλιστική προοπτική βρίσκεται στο άλλο σχέδιο κοινωνικής οργάνωσης σοσιαλιστικής κατεύθυνσης που θα ενοποιεί στη βάση της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας και θα υπερβαίνει θαρρετά την εθνοθρησκευτική διαίρεση όσο και την ταξική κυριαρχία και κρατική βία. Το αν αυτή η εμπειρία θα ριζοσπαστικοποιηθεί και θα βαθύνει στο φόντο και των διδαγμάτων από το ''πούλημα'' τους από τους Αμερικανούς ή αν θα συντριβεί από τον Συριακό στρατό ή από νέους ασυλλόγιστους τακτικισμούς, είναι φυσικά ανοικτό.''
Δηλαδή εδώ έχουμε το εξής ενώ γίνεται μία ιμπεριαλιστική επίθεση δια αντιπροσώπων (ISIS κτλ) για την αλλαγή καθεστώτος στην Συρία αντί να υποστηριχθεί η εδαφική ακεραιότητα και το αναφαίρετο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση πράγμα που σημαίνει ότι η μόνη ρεαλιστική επιλογή και στάση είναι η υποστήριξη του Συριακού στρατού και της κυβέρνησής της την οποία έχουν επικηρύξει ανοικτά οι ιμπεριαλιστές, έχουμε ίσες αποστάσεις και στρίβειν δια της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Φυσικά οι ίσες αποστάσεις είναι βούτυρο στο ψωμί των ισχυρών δηλαδή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Δηλαδή τι πρέπει να γίνει για να στηριχθεί σταθερά και χωρίς μισόλογα, ίσες αποστάσεις και ναι μεν αλλά μία χώρα που δέχεται ιμπεριαλιστική επίθεση; Πρέπει να έχει επαναστατική κυβέρνηση και είναι εντελώς απομονωμένη από όλους;
Πάμε τώρα στην περίπτωση της ιμπεριαλιστικής επίθεσης στην Βενεζουέλα όπου οι αριστεριστές και σωστά εδώ τηρούν διαφορετική στάση και στηρίζουν τον Μαδούρο και την Βενεζουέλα.
Εδώ γιατί δεν ενοχλεί το γεγονός της στήριξης του Μαδούρο από Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Τουρκία ακόμα και από την Ιταλία; Γιατί όπως κάνουν στην περίπτωση της Συρίας δεν μιλούν για ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και δεν κρατούν ίσες αποστάσεις;
Γιατί μπορεί ο Τσάβες και ο Μαδούρο να έχουν κάνει φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις και να μην είναι μαριονέτες στα σχέδια του ιμπεριαλισμού όμως δεν είναι και επαναστάτες. Στην Βενεζουέλα τα περισσότερα μεγάλα μέσα παραγωγής ανήκουν σε ολιγάρχες οι οποίοι επίσης διαθέτουν μεγάλα κανάλια και εφημερίδες που στηρίζουν το πραξικόπημα.
Να σημειώσουμε εδώ ότι από την ευρεία κλίμακα ύπαρξης και λειτουργίας του ιδιωτικού τύπου φαίνεται πόσο ψευδής είναι η προπαγάνδα ακροδεξιάς κοπής που μιλάει περί δικτάτορα Μαδούρο και ότι δεν υπάρχει ελευθερία του τύπου στην Βενεζουέλα.
Ας επιστρέψουμε όμως στην ουσία η οποία είναι ότι παρά τις σημαντικές διαφορές που έχουν Άσαντ και Μαδούρο σε τελική ανάλυση και δύο αστικές κυβερνήσεις είναι και πάνω κάτω οι ίδιες δυνάμεις που στηρίζουν τον Άσαντ στηρίζουν και τον Μαδούρο. Άρα όταν μιλάς από επαναστατική σκοπιά δεν υπάρχει κανένας λόγος να συμπεριφέρεσαι διαφορετικά στον καθένα όπως κάνουν οι αριστεριστές.
Όπως η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα της Βενεζουέλας είναι αδιαπραγμάτευτη το ίδιο είναι και της Συρίας. Κάθε άλλη στάση δεν αποτελεί συνεπή αντιιμπεριαλισμό και δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στο κίνημα πράγμα που το είδαμε στην περίπτωση της Συρίας με την ανυπαρξία του αντιπολεμικού κινήματος.
Ας επιστρέψουμε όμως στον Ρουβίκωνα ο οποίος προσπαθεί να καλύψει με μία αριστερίστικη ενέργεια (επίθεση στην αμερικάνικη πρεσβεία και γενικόλογη ρητορική εναντίον των ΗΠΑ) τις δεξιές θέσεις δηλαδή διατήρηση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Συρία. Ο Ρουβίκωνας επιβεβαιώνει πλήρως την παροιμία ότι οι άδειοι ντενεκέδες κάνουν τον περισσότερο θόρυβο. Δεν είναι απλώς άδειος ο ντενεκές του Ρουβίκωνα αλλά ξέρει και να ξεπλένει τον ιμπεριαλισμό.
Στον Ρουβίκωνα όμως έχουν αντίθετη άποψη
και όχι μόνο δεν χάρηκαν από αυτήν την εξέλιξη αλλά πέταξαν μπογιές στην πρεσβεία των ΗΠΑ σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Στην προκήρυξη που αναλαμβάνουν την ευθύνη της επίθεσης διαβάζουμε: ''Τέλος υπάρχει και μία πρόσφατη εξέλιξη που είναι σημαντική και αναδεικνύει καλύτερα από το καθετί πως γίνονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και ποιος τους πληρώνει. Η ολοκληρωτική εγκατάλειψη του αγώνα των Κούρδων στην Συρία από τις ΗΠΑ και η παράδοση τους (των μοναδικών δυνάμεων στην περιοχή που συγκρότησαν μια κοσμική και στα μέτρα των συνθηκών, απελευθερωτική προοπτική) στο ημιφασιστικό κράτος της Τουρκίας είναι η επιτομή του κυνισμού. Ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία ο αγώνας του SDF εγκαταλείπεται και μαζί του μία από τις απειροελάχιστες φορές που αμερικάνικες βόμβες χτύπησαν αντιδραστικούς στόχους.'' Εδώ ολόκληρη η προκήρυξη.
Για τον Ρουβίκωνα αλλά και την ατομική ''τρομοκρατία'' θέλαμε να γράψουμε εδώ και καιρό. Ευτυχώς ο Ρουβίκωνας με αυτά που γράφει στην προκήρυξη του αποκαλύπτεται μόνος του και μας γλιτώνει από τον κόπο των μακροσκελών θεωρητικών αναλύσεων.
Όσον αφορά την Συρία το έχουμε ξαναπεί. Όσοι δεν ήθελαν να τηρήσουν μία συνεπή αντιιμπεριαλιστική στάση στην αρχή υποστήριζαν τα περί επανάστασης και κινημάτων. Όταν όλα αυτά αποδείχτηκαν εντελώς ανύπαρκτα και το μόνο που υπήρχε ήταν οι χρηματοδοτούμενοι από το εξωτερικό τζιχαντιστές τότε έπιασαν την καραμέλα ότι οι Κούρδοι αποτελούν την επαναστατική δύναμη και αυτοί είναι που πρέπει να στηριχτούν από το κίνημα.
Σε αυτή την γραμμή κινείται και ο Ρουβίκωνας μόνο που αυτή η γραμμή έχει ένα πολύ αδύνατο σημείο το οποίο μάλιστα αναφέρει και ο Ρουβίκωνας στην προκήρυξη. Την συμμαχία Κούρδων-Αμερικανών η οποία δεν ήταν μόνο διπλωματική αλλά και στρατιωτική.
Δηλαδή εδώ έχουμε την εξής κατάσταση: Οι ιμπεριαλιστές Μ.Βρετανία, Ισραήλ, Γαλλία, Σαουδική Αραβία με προεξέχοντες τις ΗΠΑ επιτίθενται στην Συρία έμμεσα μέσω του εξοπλισμού και της χρηματοδότησης των τζιχαντιστών αλλά και άμεσα με βομβαρδισμούς υποτίθεται εναντίον του ISIS.
Πάνω σε αυτό έχουμε να σημειώσουμε τα εξής: Η πίεση που δέχτηκαν οι Κούρδοι από την Τουρκία ή από το ISIS σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί δικαιολογία για την συμμαχία με το πλέον αντιδραστικό στρατόπεδο αυτό των ιμπεριαλιστών. Ειδικά εάν πρόκειται για επαναστάτες όπως μας λένε ο Ρουβίκωνας και οι λοιποί αριστεριστές.
Μία ήταν η συνεπής αντιιμπεριαλιστική στάση που έπρεπε να κρατήσουν οι Κούρδοι: η υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας απέναντι στις ΗΠΑ και τους τζιχαντιστές καθώς και απέναντι στην Τουρκία.
Εκ του αποτελέσματος, δηλαδή της ήττας των τζιχαντιστών και της αποτυχίας των σχεδίων του ιμπεριαλισμού φάνηκε ότι μία τέτοια στάση διόλου ουτοπική δεν ήταν. Επίσης θα ήταν και μία στάση αρχών και όχι ένας τυχοδιωκτισμός συμμαχίας με τον διάβολο ο οποίος όπως αναμενόταν τους άδειασε με την πρώτη ευκαιρία.
Πολλά εγκώμια ακούμε από τους αριστεριστές για τους Κούρδους χωρίς να υπάρχει καμία ιδιαίτερη τεκμηρίωση.
Σταχυολογούμε μερικά: η αναρχική εφημερίδα Άπατρις ''η πιο υποσχόμενη επαναστατική απόπειρα της γενιάς μας", ο Μαυροειδής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ''έχουν οικοδομήσει δομές αυτοκυβέρνησης με προοδευτικό κοινωνικό περιεχόμενο, πετυχημένα υποδείγματα συμβίωσης διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκειών και προωθημένες μορφές συμμετοχής και χειραφέτησης των γυναικών σε όλα τα πεδία της κοινωνικής και πολιτικής ζωής'', ο Ρουβίκωνας πιο φειδωλός ομολογουμένως ''των μοναδικών δυνάμεων στην περιοχή που συγκρότησαν μία κοσμική και στα μέτρα των συνθηκών, απελευθερωτική προοπτική" παρακάτω όμως μιλά και αυτός για 'επανάσταση στην Rojava''.
Όπως βλέπουμε τίποτα συγκεκριμένο που να δικαιολογεί την τόσο σθεναρή υποστήριξη. Ο κοσμικός χαρακτήρας και η αυξημένη συμμετοχή των γυναικών είναι απλός φιλελευθερισμός δεν είναι επαναστατική πολιτική. Για παράδειγμα ο στρατός του Ισραήλ κατά πάσα πιθανότητα έχει μεγαλύτερη συμμετοχή γυναικών στις τάξεις του (η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική και για τις γυναίκες στο Ισραήλ) από ότι οι αντάρτικες ομάδες των Κούρδων μήπως αυτό τον τοποθετεί στην προοδευτική πλευρά;
Μήπως στις ελεγχόμενες από τους Κούρδους περιοχές έχουμε κοινωνικοποίηση των μεγάλων μέσων παραγωγής και κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας; Θα θέλαμε να μάθουμε συγκεκριμένα ποια είναι αυτή η ριζοσπαστική πολιτική για την οποία ακούμε. Γιατί τα μοναδικά αντικειμενικά δεδομένα δηλαδή η συμμαχία με τους Αμερικανούς και οι κοινές στρατιωτικές περιπολίες μέσα στο έδαφος μάλιστα της Συρίας αποδεικνύουν εντελώς το αντίθετο.
Άλλο ένα δεδομένο είναι οι πρόσφατες απειλές Τραμπ εναντίον της Τουρκίας σε περίπτωση επίθεσης εναντίον των Κούρδων. Ούτε αυτό ακόμα δείχνει να ενοχλεί τους αριστεριστές. Να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι είμαστε κάθετα αντίθετοι με κάθε παραβίαση από την Τουρκία της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα ανεχθούμε και θα δικαιολογήσουμε στρατιωτική παρουσία των Αμερικανών στην ίδια περιοχή.
Αναφέρει επίσης ο Ρουβίκωνας ''Από εδώ και πέρα γίνεται φανερό ότι ο αγώνας υπεράσπισης της επανάστασης στην Rojava γίνεται και αγώνας ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό''.
Πώς είναι δυνατόν μία πραγματική επανάσταση να μην είναι αντιιμπεριαλιστική από το ξεκίνημα της; Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα η πλήρης απουσία διαλεκτικής σκέψης Ρουβίκωνα και αριστεριστών. Δεν καταλαβαίνουν καν ότι η εξωτερική πολιτική αποτελεί συνέχεια της εσωτερικής και δεν μπορεί να βρίσκεται στον αντίποδα.
Δεν είναι δηλαδή δυνατόν να γίνεται κοινωνική επανάσταση στην Rojava και ταυτόχρονα οι Κούρδοι να βρίσκονται σε συμμαχία με τους Αμερικανούς και μόνο όταν οι σχέσεις των Αμερικανών με την Τουρκία βελτιώνονται προσωρινά και οι Αμερικάνοι αποφασίζουν μερική αποχώρηση από την Συρία τότε να ''γίνεται και αγώνας ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό''.
Μία πραγματική κοινωνική επανάσταση είναι φύση και θέση ενάντια στον ιμπεριαλισμό πόσο μάλλον τον κυρίαρχο. Αυτό δεν είναι ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό το οποίο μπορεί να εξαρτάται από το που φυσάει ο άνεμος στις διπλωματικές σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας.
Πάμε τώρα και σε ένα άλλο επιχείρημα που το αναφέρει και η προκήρυξη του Ρουβίκωνα όπως και ο Μαυροειδής αλλά και το ΚΚΕ. Πρόκειται για το επιχείρημα της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης δηλαδή αφού η Ρωσία και το Ιράν στηρίζουν τον Άσαντ τότε πρόκειται για ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση και τελικά καταλήγουν να τηρούν μία στάση ίσων αποστάσεων.
Πιο συγκεκριμένα ο Μαυροειδής : ''Η εμπειρία των Κούρδων δείχνει ότι η μόνη ρεαλιστική προοπτική βρίσκεται στο άλλο σχέδιο κοινωνικής οργάνωσης σοσιαλιστικής κατεύθυνσης που θα ενοποιεί στη βάση της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας και θα υπερβαίνει θαρρετά την εθνοθρησκευτική διαίρεση όσο και την ταξική κυριαρχία και κρατική βία. Το αν αυτή η εμπειρία θα ριζοσπαστικοποιηθεί και θα βαθύνει στο φόντο και των διδαγμάτων από το ''πούλημα'' τους από τους Αμερικανούς ή αν θα συντριβεί από τον Συριακό στρατό ή από νέους ασυλλόγιστους τακτικισμούς, είναι φυσικά ανοικτό.''
Δηλαδή εδώ έχουμε το εξής ενώ γίνεται μία ιμπεριαλιστική επίθεση δια αντιπροσώπων (ISIS κτλ) για την αλλαγή καθεστώτος στην Συρία αντί να υποστηριχθεί η εδαφική ακεραιότητα και το αναφαίρετο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση πράγμα που σημαίνει ότι η μόνη ρεαλιστική επιλογή και στάση είναι η υποστήριξη του Συριακού στρατού και της κυβέρνησής της την οποία έχουν επικηρύξει ανοικτά οι ιμπεριαλιστές, έχουμε ίσες αποστάσεις και στρίβειν δια της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Φυσικά οι ίσες αποστάσεις είναι βούτυρο στο ψωμί των ισχυρών δηλαδή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Δηλαδή τι πρέπει να γίνει για να στηριχθεί σταθερά και χωρίς μισόλογα, ίσες αποστάσεις και ναι μεν αλλά μία χώρα που δέχεται ιμπεριαλιστική επίθεση; Πρέπει να έχει επαναστατική κυβέρνηση και είναι εντελώς απομονωμένη από όλους;
Πάμε τώρα στην περίπτωση της ιμπεριαλιστικής επίθεσης στην Βενεζουέλα όπου οι αριστεριστές και σωστά εδώ τηρούν διαφορετική στάση και στηρίζουν τον Μαδούρο και την Βενεζουέλα.
Εδώ γιατί δεν ενοχλεί το γεγονός της στήριξης του Μαδούρο από Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Τουρκία ακόμα και από την Ιταλία; Γιατί όπως κάνουν στην περίπτωση της Συρίας δεν μιλούν για ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και δεν κρατούν ίσες αποστάσεις;
Γιατί μπορεί ο Τσάβες και ο Μαδούρο να έχουν κάνει φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις και να μην είναι μαριονέτες στα σχέδια του ιμπεριαλισμού όμως δεν είναι και επαναστάτες. Στην Βενεζουέλα τα περισσότερα μεγάλα μέσα παραγωγής ανήκουν σε ολιγάρχες οι οποίοι επίσης διαθέτουν μεγάλα κανάλια και εφημερίδες που στηρίζουν το πραξικόπημα.
Να σημειώσουμε εδώ ότι από την ευρεία κλίμακα ύπαρξης και λειτουργίας του ιδιωτικού τύπου φαίνεται πόσο ψευδής είναι η προπαγάνδα ακροδεξιάς κοπής που μιλάει περί δικτάτορα Μαδούρο και ότι δεν υπάρχει ελευθερία του τύπου στην Βενεζουέλα.
Ας επιστρέψουμε όμως στην ουσία η οποία είναι ότι παρά τις σημαντικές διαφορές που έχουν Άσαντ και Μαδούρο σε τελική ανάλυση και δύο αστικές κυβερνήσεις είναι και πάνω κάτω οι ίδιες δυνάμεις που στηρίζουν τον Άσαντ στηρίζουν και τον Μαδούρο. Άρα όταν μιλάς από επαναστατική σκοπιά δεν υπάρχει κανένας λόγος να συμπεριφέρεσαι διαφορετικά στον καθένα όπως κάνουν οι αριστεριστές.
Όπως η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα της Βενεζουέλας είναι αδιαπραγμάτευτη το ίδιο είναι και της Συρίας. Κάθε άλλη στάση δεν αποτελεί συνεπή αντιιμπεριαλισμό και δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στο κίνημα πράγμα που το είδαμε στην περίπτωση της Συρίας με την ανυπαρξία του αντιπολεμικού κινήματος.
Ας επιστρέψουμε όμως στον Ρουβίκωνα ο οποίος προσπαθεί να καλύψει με μία αριστερίστικη ενέργεια (επίθεση στην αμερικάνικη πρεσβεία και γενικόλογη ρητορική εναντίον των ΗΠΑ) τις δεξιές θέσεις δηλαδή διατήρηση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Συρία. Ο Ρουβίκωνας επιβεβαιώνει πλήρως την παροιμία ότι οι άδειοι ντενεκέδες κάνουν τον περισσότερο θόρυβο. Δεν είναι απλώς άδειος ο ντενεκές του Ρουβίκωνα αλλά ξέρει και να ξεπλένει τον ιμπεριαλισμό.
