Στάθης
Ευρώπη. Η ανοιχτομάτα κόρη. Όπου ο κ. Μακρόν για να μη νικήσει η κυρία Λεπέν,
σπάει κεφάλια διαδηλωτών και κόβει πρόστιμα σε όσους δεν διαμαρτύρονται
ευπρεπώς. Η Ευρώπη με το Ευρωκοινοβούλιο της πλάκας, που δεν έχει καμιά
αρμοδιότητα, με δικαίωμα λόγου ενός λεπτού ο κάθε ευρωβουλευτής.
Για μια ερώτηση. Χωρίς απάντηση. Ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία μια
τέτοια κατά συνθήκην φάρσα!
Στο Καρλομάγνειο αυτό μόρφωμα οι άρχοντες της Εκτελεστικής Εξουσίας δεν εκλέγονται, ενώ οι ηγέτες των κρατών - μελών είναι μια πλειάδα ντήλερς, ένα υπηρετικό προσωπικό της οικονομικής τυραννίας.
Κι όμως, εκατοντάδες τόνοι χαρτί, αμέτρητη ηλεκτρονική ύλη περιστρέφονται γύρω απ’ αυτό το τίποτα, του δίνουν υπόσταση. Μιλάμε κι ακούμε, διαλεγόμαστε και διαφωνούμε για ένα φάντασμα – αν θα μπορούσε να υπάρξει αλλιώς, αν θα μπορούσε να μετεξελιχθεί, αν πάει πίσω ή μπρος, αν το σύστημα έχει να χωρίσει τίποτα απ’ το αντισύστημα, μια ομηρική πολυλογία. Για να λέγονται πολλά, τζόγος να γίνεται – για να γίνεται τζίρος.
Βεβαίως, δεν γίνεται αλλιώς! το παν είναι να μη φθάνουμε στην ουσία των πραγμάτων. Η Ευρώπη έριξε στη Γιουγκοσλαβία βόμβες απεμπλουτισμένου ουράνιου. Τώρα η Σερβία κάνει ό,τι μπορεί για να μπει στην Ένωση. Εν τέλει η Ένωση δεν θα μπορούσε να ‘ναι αλλιώς.
Δεν γεννήθηκε όπως οι ΗΠΑ από μια επανάσταση που στη συνέχεια γύρεψε να γίνει κάτι. Η Ένωση είναι απότοκο μιας συμφωνίας κυρίων απ’ τις κυρίαρχες τάξεις με στόχο τη διαιώνιση της ταξικής τάξης πραγμάτων. Τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης των ανθρώπων μέσα στις νέες (μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) συνθήκες. Η ιστορία της Ένωσης είναι η ιστορία της Νέας Τάξης μέσα στις νέες συνθήκες, δια των όπλων του πολυπολιτισμού, του μεταμοντερνισμού και της πολιτικής ορθότητας.
Σήμερα η Ευρώπη είναι ένας χυλός. Σε επίπεδο συμβόλων ίσως καλύτερα εξ’ όλων να την απεικονίζει ο Αυστριακός δικέφαλος αητός – ο οποίος στο ένα του πόδι κρατεί σφυρί και στο άλλο δρεπάνι. Ίσως επίσης να απεικονίζει το ίδιο αυτόν τον χυλό, το Ιταλικό Σύνταγμα (1947) που προέβλεπε ότι σκοπός του κράτους είναι η μετατροπή του σε σοσιαλιστικό.
Η Ιταλία των κλασσικών σπουδών, του PCI , των τεχνών, του σιδερένιου προλεταριάτου, των Δήμων (του κοινοτισμού) είναι σήμερα ένα χάος εντροπίας με παίκτες τους νεοφασίστες και τους Μπεμπεγκρίλος – Δίπλα, η κυρία Λεπέν είναι η κληρονόμος της κραταιάς βάσης του ΚΚΓ, είναι η απόδειξη της αποτυχίας της Αριστεράς που ξέκοψε απ’ τις λαϊκές τάξεις και ενσωματώθηκε. Σε αυτή την Ευρώπη καλούμεθα σε αντιφασιστικό αγώνα μαζί με τις τράπεζες και το ΝΑΤΟ. Σε αυτήν την Ευρώπη που έκανε την Ελλάδα προτεκτοράτο, μας ομιλούν περί ελευθερίας και δικαιοσύνης. Τυπάκια όπως ο Γιούνκερ μας ευχαριστούν για τις «θυσίες μας» (ώστε να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες). Ξεφτιλισμένα εγχώρια κόμματα που εφάρμοσαν τα μνημόνια δια πυρός και σιδήρου, όπως η Ν.Δ., ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛΛ και άλλοι, μας καλούν να υπερψηφίσουμε τις μαριονέτες που θα μας αντιπροσωπεύσουν σε ένα ουδόλως αντιπροσωπευτικό σύστημα.
Ο Κόκκάλης στις Βρυξέλες, να πέσει η Βαστίλη.
Η Ένωση, είναι φρικτό να το αναλογίζεται κανείς, μοιάζει όλο και πιο πολύ με το χιλτερικό όραμα για την Ευρώπη. Ζωτικοί χώροι και προτεκτοράτα, περιοχές αντί κράτη, πληθυσμοί αντί λαοί, σκλάβοι της μισθωτής εργασίας, υπάνθρωποι (μετανάστες) στα γκέτο για τις βρώμικες δουλειές, υπεράνθρωποι (των εταιρειών – δολοφόνοι με μπόνους), προπαγάνδα παντού υπέρ της ομογενοποιημένης σκέψης, ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη δικτατορία, ενωσιακή γραφειοκρατία, τέχνη για τις ελίτ, άνευρη και εν πολλοίς γελοία, εθνικιστική χειραγώγηση – όντως μια Ευρώπη δίχως σύνορα στην καταλήστευση, στην υποδούλωση και στην αποβλάκωση.
Όμως, ακόμα ψηφίζουμε. Διότι οι συσχετισμοί είναι ασφαλείς για τους Δυνατούς. Κι έτσι η ψήφος μας υποκλέπτεται, τα όχι γίνονται ναι και πάει λέγοντας. Μόνον αν οι ψήφοι γίνουν αγώνες κι αλλάξουν τους συσχετισμούς, τότε μόνον η Ιερά Συμμαχία της εποχής μας θα δει μπροστά της το 1848 που της αξίζει.
Αλλιώς, οι ανθυπομέτερνιχ θα μας οδηγήσουν σε ένα νέο 1914.
Η ιστορία βοά κι όσοι δεν την ακούν την ξαναζούν…
ΠΗΓΗ:
http://www.topontiki.gr/article/324272/1848-i-1914
Στο Καρλομάγνειο αυτό μόρφωμα οι άρχοντες της Εκτελεστικής Εξουσίας δεν εκλέγονται, ενώ οι ηγέτες των κρατών - μελών είναι μια πλειάδα ντήλερς, ένα υπηρετικό προσωπικό της οικονομικής τυραννίας.
Κι όμως, εκατοντάδες τόνοι χαρτί, αμέτρητη ηλεκτρονική ύλη περιστρέφονται γύρω απ’ αυτό το τίποτα, του δίνουν υπόσταση. Μιλάμε κι ακούμε, διαλεγόμαστε και διαφωνούμε για ένα φάντασμα – αν θα μπορούσε να υπάρξει αλλιώς, αν θα μπορούσε να μετεξελιχθεί, αν πάει πίσω ή μπρος, αν το σύστημα έχει να χωρίσει τίποτα απ’ το αντισύστημα, μια ομηρική πολυλογία. Για να λέγονται πολλά, τζόγος να γίνεται – για να γίνεται τζίρος.
Βεβαίως, δεν γίνεται αλλιώς! το παν είναι να μη φθάνουμε στην ουσία των πραγμάτων. Η Ευρώπη έριξε στη Γιουγκοσλαβία βόμβες απεμπλουτισμένου ουράνιου. Τώρα η Σερβία κάνει ό,τι μπορεί για να μπει στην Ένωση. Εν τέλει η Ένωση δεν θα μπορούσε να ‘ναι αλλιώς.
Δεν γεννήθηκε όπως οι ΗΠΑ από μια επανάσταση που στη συνέχεια γύρεψε να γίνει κάτι. Η Ένωση είναι απότοκο μιας συμφωνίας κυρίων απ’ τις κυρίαρχες τάξεις με στόχο τη διαιώνιση της ταξικής τάξης πραγμάτων. Τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης των ανθρώπων μέσα στις νέες (μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) συνθήκες. Η ιστορία της Ένωσης είναι η ιστορία της Νέας Τάξης μέσα στις νέες συνθήκες, δια των όπλων του πολυπολιτισμού, του μεταμοντερνισμού και της πολιτικής ορθότητας.
Σήμερα η Ευρώπη είναι ένας χυλός. Σε επίπεδο συμβόλων ίσως καλύτερα εξ’ όλων να την απεικονίζει ο Αυστριακός δικέφαλος αητός – ο οποίος στο ένα του πόδι κρατεί σφυρί και στο άλλο δρεπάνι. Ίσως επίσης να απεικονίζει το ίδιο αυτόν τον χυλό, το Ιταλικό Σύνταγμα (1947) που προέβλεπε ότι σκοπός του κράτους είναι η μετατροπή του σε σοσιαλιστικό.
Η Ιταλία των κλασσικών σπουδών, του PCI , των τεχνών, του σιδερένιου προλεταριάτου, των Δήμων (του κοινοτισμού) είναι σήμερα ένα χάος εντροπίας με παίκτες τους νεοφασίστες και τους Μπεμπεγκρίλος – Δίπλα, η κυρία Λεπέν είναι η κληρονόμος της κραταιάς βάσης του ΚΚΓ, είναι η απόδειξη της αποτυχίας της Αριστεράς που ξέκοψε απ’ τις λαϊκές τάξεις και ενσωματώθηκε. Σε αυτή την Ευρώπη καλούμεθα σε αντιφασιστικό αγώνα μαζί με τις τράπεζες και το ΝΑΤΟ. Σε αυτήν την Ευρώπη που έκανε την Ελλάδα προτεκτοράτο, μας ομιλούν περί ελευθερίας και δικαιοσύνης. Τυπάκια όπως ο Γιούνκερ μας ευχαριστούν για τις «θυσίες μας» (ώστε να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες). Ξεφτιλισμένα εγχώρια κόμματα που εφάρμοσαν τα μνημόνια δια πυρός και σιδήρου, όπως η Ν.Δ., ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛΛ και άλλοι, μας καλούν να υπερψηφίσουμε τις μαριονέτες που θα μας αντιπροσωπεύσουν σε ένα ουδόλως αντιπροσωπευτικό σύστημα.
Ο Κόκκάλης στις Βρυξέλες, να πέσει η Βαστίλη.
Η Ένωση, είναι φρικτό να το αναλογίζεται κανείς, μοιάζει όλο και πιο πολύ με το χιλτερικό όραμα για την Ευρώπη. Ζωτικοί χώροι και προτεκτοράτα, περιοχές αντί κράτη, πληθυσμοί αντί λαοί, σκλάβοι της μισθωτής εργασίας, υπάνθρωποι (μετανάστες) στα γκέτο για τις βρώμικες δουλειές, υπεράνθρωποι (των εταιρειών – δολοφόνοι με μπόνους), προπαγάνδα παντού υπέρ της ομογενοποιημένης σκέψης, ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη δικτατορία, ενωσιακή γραφειοκρατία, τέχνη για τις ελίτ, άνευρη και εν πολλοίς γελοία, εθνικιστική χειραγώγηση – όντως μια Ευρώπη δίχως σύνορα στην καταλήστευση, στην υποδούλωση και στην αποβλάκωση.
Όμως, ακόμα ψηφίζουμε. Διότι οι συσχετισμοί είναι ασφαλείς για τους Δυνατούς. Κι έτσι η ψήφος μας υποκλέπτεται, τα όχι γίνονται ναι και πάει λέγοντας. Μόνον αν οι ψήφοι γίνουν αγώνες κι αλλάξουν τους συσχετισμούς, τότε μόνον η Ιερά Συμμαχία της εποχής μας θα δει μπροστά της το 1848 που της αξίζει.
Αλλιώς, οι ανθυπομέτερνιχ θα μας οδηγήσουν σε ένα νέο 1914.
Η ιστορία βοά κι όσοι δεν την ακούν την ξαναζούν…
ΠΗΓΗ:
http://www.topontiki.gr/article/324272/1848-i-1914
