Οι άμοιροι είναι τόσο θεωρητικά και πολιτικά ακατάρτιστοι που δεν γνωρίζουν ότι η έννοια του «ταξικού» ταυτίζεται με την έννοια του «κοινωνικού».
Κάθε κοινωνική αλλαγή ή εξέλιξη έχει χαρακτήρα ταξικό, αποτελεί, δηλαδή, το προϊόν ταξικών συγκρούσεων, που σημαίνει:
Συγκρούσεων Κοινωνικών τάξεων, ομάδων και συμφερόντων.
Έτσι, οι θεωρητικά και πολιτικά αναλφάβητοι, ΜΗ γνωρίζοντας ότι το «Ταξικό» είναι «Κοινωνικό» (Αντικειμενική κοινωνική διάρθρωση και Αντικειμενική διαδικασία σύγκρουσης αντιτιθέμενων κοινωνικών δυνάμεων), κατασπαράζουν κάθε έναν που ερμηνεύει το ιστορικό γίγνεσθαι «ταξικά»: Σύμφωνα, δηλαδή με την Ιστορική Διαλεκτική των κοινωνικών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων.
Έτσι, αυτοί οι αναλφάβητοι υστερικοί εναντίον του «ταξικού», δεν είναι σε θέση να καταλάβουν ότι κάθε Εθνική Επανάσταση είναι και Κοινωνική Επανάσταση, δηλαδή έχει και «ταξικό» χαρακτήρα.
Καμία Επανάσταση Εθνικής Απελευθέρωσης δεν είναι καθαρά Εθνική, είναι ταυτόχρονα και Κοινωνική. Είναι Επαναστάσεις της προοδευτικής αστικής τάξης που απελευθέρωνε τις κοινωνίες από τα φεουδαρχικά δεσμά και οικοδομούσε τα εθνικά καπιταλιστικά κράτη. Γι αυτό σ’ αυτές τις επαναστάσεις στην πολιτική ηγεσία τους βρίσκονταν οι δυνάμεις τις αστικής τάξης και όχι γενικά και αόριστα «εθνικές δυνάμεις».
Τέτοια ήταν και η Επανάσταση του ’21. Μια Επανάσταση που ανέτρεψε τις κοινωνικές φεουδαρχικές σχέσεις, γέννησε ένα νέο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ καθεστώς, το καπιταλιστικό ελληνικό κράτος, υπό την πολιτική ΗΓΕΣΙΑ των αστικών δυνάμεων.
Το ΕΘΝΙΚΟ βρισκόταν στην πρώτη γραμμή και πλημμύρισε τα πάντα, σαν φουσκωμένο ποτάμι, ακριβώς λόγω της οθωμανικής, φεουδαρχικής υποδούλωσης.
Ωστόσο αυτή η «Εθνική Επανάσταση» ανέτρεψε τις φεουδαρχικές, οθωμανικές κοινωνικές σχέσεις και έφερε τις νέες καπιταλιστικές σχέσεις και το αστικό, εθνικό κράτος: Και μόνο αυτό δείχνει ότι ήταν μια Επανάσταση ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ανατροπής.
Αυτό αποδεικνύεται και από τις κοινωνικές δυνάμεις («ταξικές») που οργάνωσαν και ηγήθηκαν της Επανάστασης, αλλά και επικράτησαν στο νέο αστικό κράτος.
Κατά τη διάρκεια του ιη΄ αιώνα αρχίζει να σχηματοποιείται στους κόλπους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας η ελληνική αστική τάξη, απαρτιζόμενη από ένα σύνολο ετερογενών ομάδων: Ανώτερος κλήρος, Φαναριώτες, πρόκριτοι, πλούσιοι έμποροι, τραπεζίτες (στο εξωτερικό), εφοπλιστές (κυρίως στα νησιά), στρατιωτικοί αρχηγοί των αρματολών (κατά κανόνα με κληρονομικό λειτούργημα), και λοιποί.
Όλοι αυτοί αποτελούσαν την ιθύνουσα τάξη του Έθνους: Τάξη σύνθετη, ετερογενής και ακόμα άμορφη, συνδεδεμένη από τη γέννησή της με τις ξένες δυνάμεις που είχαν συμβάλει στο σχηματισμό της.
Παρά τις διαφορές ανάμεσα στα στοιχεία της, η τάξη αυτή παρουσιάζει κοινά συμφέροντα, τα συμφέροντα των ΚΑΤΕΧΟΝΤΩΝ. Είναι η τάξη που ο ελληνικό λαός, αργότερα θα της δώσει το όνομα «τζάκια».
Αυτά λοιπόν τα «τζάκια» (μια πολυμορφία αστικών δυνάμεων) ηγήθηκαν της Επανάστασης και μετά από αλληλοφαγώματα, μεταξύ τους, δημιούργησαν το νέο ελληνικό, αστικό κράτος.
Όποιος παρακολουθήσει προσεκτικά την ιστορία και δεν μένει απλώς στην μέθη του εθνικού αγώνα θα διαπιστώσει τούτο: Ότι πίσω από τον εθνικό αγώνα βρίσκονταν και λειτουργούσαν ΗΓΕΤΙΚΑ, συγκεκριμένες κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες μάλιστα συγκρούονταν άγρια μεταξύ τους (σύγκρουση κοινωνικών («ταξικών» συμφερόντων) για τις κατευθύνσεις του αγώνα και την ηγεσία στο νέο ελληνικό κράτος.
ΕΘΝΙΚΟ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ («ταξικό»), συνεπώς, στην Επανάσταση του 1821 ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα, απλώς το ΕΘΝΙΚΟ αποτελούσε την ορατή ΑΙΧΜΗ του αγώνα, «έλουζε» το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ.
Οι θεωρητικά και πολιτικά αναλφάβητοι καταπίνουν αμάσητη την κυρίαρχη καθεστωτική ιδεολογία. Αποτελούν τους «χρήσιμους ηλιθίους» της κυρίαρχης πατριδοκάπηλης ιδεολογίας του κατεστημένου.
Αυτή η ιδεολογία των αστών σφετεριστών της Επανάστασης του ΄21 και των ποικίλων πατριδοκάπηλων, έχει εξαλείψει εντελώς την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ βάση του 21 και τον πολιτικό του χαρακτήρα.
Η κοινωνική και πολιτική διαλεκτική της Επανάστασης υπονομεύει τα ίδια τα θεμέλια του συστήματός τους…
Τα πάντα, λοιπόν, επικεντρώθηκαν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ, αόριστα και μετέωρα, στον εθνικό χαρακτήρα της Επανάστασης του ’21. Λες και η Επανάσταση έγινε σε ένα ιστορικό κενό άδειο από κοινωνικές δυνάμεις, δίχως, δηλαδή οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο, συνακόλουθα και δίχως μια συγκεκριμένη ηγετική ΠΟΛΙΤΙΚΗ έκφραση, ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ κοινωνικών δυνάμεων.
Έτσι έχει διασπαστεί η διαλεκτική σχέση ΕΘΝΙΚΟΥ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ. Έχει αποσπαστεί, δηλαδή, το ΕΘΝΙΚΟ από το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ, έχει ανυψωθεί σε «θεότητα» και ταυτόχρονα έχει εξαφανιστεί το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ.
Σήμερα αφορίζουν και το ΕΘΝΙΚΟ, διότι και αυτό αποτελεί απειλή για το σύγχρονο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ καθεστώς, αυτό της Παγκοσμιοποίησης, των «ανοικτών συνόρων», απειλή και για τους σημερινούς ραγιάδες, αυτούς των πολιτικών ανδρεικέλων, σε όλες τις ποικιλίες και πολυχρωμίας…
Υ.Γ. Το «κοινωνικό» («ταξικό») πρόσωπο της Επανάστασης αποτυπώνεται στην εικόνα του Όθωνα: Αυτό που επέβαλαν οι ξένοι «προστάτες», σε συνεργασία, αλλά και μέσα από συγκρούσεις, με τις εξαρτώμενες αστικές δυνάμεις του νεοσύστατου καπιταλιστικού κράτους…
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=11379
