το "στριπτίζ" του ανθρωπισμού μας.
Ιδού, εδώ είναι γυμνός κι όχι όμορφος:
ο ανθρωπισμός μας δεν ήταν παρά μια ψευδής ιδεολογία,
η εξαίρετη αιτιολόγηση της λεηλασίας.
Η τρυφερότητες του και η λεπτολογία του εγγυώνται τις επιθέσεις μας.
Όμορφη η φιγούρα του ειρηνόφιλου: ούτε θύματα ούτε δράστες!»
Σάρτρ
Σήμερα μας καταδυναστεύει η ιδεολογία του «ανθρωπισμού» του 4ου Ράιχ, που την αναπαράγουν υστερικά τα «αριστερά» παπαγαλάκια όλων, σχεδόν, των αποχρώσεων…
Οι «αριστεροί» αυτοί αφού κήδευσαν το Μαρξ (ο οποίος έχει καρατομήσει την ΑΠΑΤΗ του αστικού ανθρωπισμού), ασπάστηκαν ενθέρμως τον «ανθρωπισμό» του Σόρος και του ΥΠΕΡ-εθνικού κεφαλαίου.
Την απάτη αυτού του ιμπεριαλιστικού ανθρωπισμού τη συμπυκνώνει, μεγαλοφυώς, το παραπάνω μότο του Σάρτρ που ανακάλυψε ο Σίβυλλα…
Ο Σαρτρ μα βελόνιασε και μας θύμισε ένα παλιό μας κείμενο, γραμμένο το 2006. Θεωρούμε σκόπιμο να το αναδημοσιεύσουμε.
Και άλλα κείμενα σχετικά θα βρείτε εδώ:
http://resaltomag.blogspot.com/search?q=%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
Περί «ανθρωπισμού»*
Οι «Αριστεροί», οι «εκσυγχρονιστές» και οι νέο-φιλελεύθεροι μας προτείνουν μια «ανθρωπιστική» προσέγγιση στο ζήτημα της εισαγωγής ξένων εργατών.
Οι ηθικές βεβαίως προσεγγίσεις δεν οδηγούν μόνο σε αδιέξοδα, αλλά συχνά γίνονται και το άλλοθι των μεγαλύτερων εγκλημάτων.
Όλοι λοιπόν αυτοί αρνούνται πεισματικά να δουν το υπαρκτό πρόβλημα, αφήνοντας έτσι χώρο στην ακροδεξιά δημαγωγία.
Φυσικά δεν θα περίμενε κανείς διαφορετική στάση από τους πολιτικούς υπηρέτες του καθεστώτος. Το να κλείνουν όμως τα μάτια, οι αυτό-αποκαλούμενες αριστερές δυνάμεις, στην πραγματικότητα και το χειρότερο να την αφορίζουν με ηθικά αναθέματα αυτό είναι περίεργο και ανησυχητικό σύμπτωμα.
Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίσεις πολιτικά ένα πρόβλημα, από την πλευρά των συμφερόντων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, όταν γυρίζεις την πλάτη στο «πρόβλημα» και δεν καταδέχεσαι ούτε καν να το αναλύσεις και να επεξεργαστείς συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές για την αντιμετώπισή του;
Οι «αριστεροί» των φράσεων όχι μόνο δεν δείχνουν καμιά διάθεση να μελετήσουν και να αναλύσουν το ζήτημα της εισαγωγής εργατών, συνακόλουθα να επεξεργαστούν έτσι τα πρακτικά καθήκοντα μιας αριστερής πολιτικής, αλλά αφορίζουν ως «ρατσιστική» κάθε απόπειρα ανάλυσης του ζητήματος και κάθε προβληματισμό πάνω στο μεταναστευτικό.
Ο ψευδοανθρωπισμός
Το κεφάλαιο επιβάλει τους δόλιους σκοπούς του όχι μόνο με τη βία, αλλά και την καθιέρωση διάφορων ηθικών κανόνων. Σήμερα η κοσμοπολίτικη «αριστερά» όχι μόνο υιοθετεί αυτούς τους ηθικούς κανόνες τους καθιερωμένους από τους δουλοκτήτες για τους σκλάβους τους, αλλά αποτελεί και τον πιο «μαχητικό» προπαγανδιστή αυτών των κανόνων: φορέα μόλυνσης που μπολιάζει με τους κανόνες της ηθικής του πλανητικού ιμπεριαλισμού.
Ένα από τα πιο ύπουλα ηθικά αξιώματα είναι αυτό περί «ανθρωπισμού».
Βεβαίως ο αφηρημένος ανθρωπισμός (αυτό το δόλιο ηθικό αξίωμα) και η μικροαστική φιλανθρωπία των φιλοδωρημάτων στους φουκαράδες αλλοδαπούς δεν έχει καμιά σχέση με τον πραγματικό ανθρωπισμό και την Αριστερά. Αυτό είναι γνωστό σε κάθε έναν που στοιχειωδώς έχει κάποια σχέση με τη μαρξιστική φιλολογία.
Φυσικά το δράμα των αλλοδαπών δεν μας αφήνει ασυγκίνητους. Γνωρίζουμε, ότι αποτελούν τα μεγάλα θύματα της ιμπεριαλιστικής κτηνωδίας.
Το ζήτημα όμως είναι άλλο: Το πώς τα εξαθλιωμένα θύματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας χρησιμοποιούνται από το κεφάλαιο για να γιγαντώσει την εκμετάλλευσή του, να διογκώσει τα κέρδη του, να αποκτηνώσει τους εργαζόμενους (ντόπιους και ξένους) και να αλώσει τις κατακτήσεις (οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές). Μιλάμε δηλαδή για ένα ζήτημα εξόχως πολιτικό. Και τα ζητήματα αυτά δεν είναι ζητήματα ελεημοσύνης..
Η κοσμοπολίτικη αριστερά όχι μόνο εξαφανίζει το πολιτικό ζήτημα, αλλά και υποβαθμίζει τον ανθρωπισμό στα επίπεδα της ελεημοσύνης. Αυτός όμως ο αφηρημένος ανθρωπισμός είναι ο «ανθρωπισμός» που πουλιέται και καταναλώνεται από τις κυρίαρχες δομές εξουσίας, από το ΝΑΤΟ και τους Ευρωπαίους υποτελείς ηγέτες της ΕΕ. Αυτός ο «ανθρωπισμός» είναι ό,τι το πιο απάνθρωπο και κτηνώδες.
Τα εξαθλιωμένα θύματα που δημιουργεί ο καπιταλισμός τα χρησιμοποιεί ενάντια στον ίδιο τον εαυτό τους και ενάντια στους άλλους εργαζόμενους. Τα εκμεταλλεύεται ληστρικά, τους δίνει ψίχουλα, τα έχει χωρίς δικαιώματα, τα ρίχνει στο επίπεδο των παλιών δούλων, τα εξαθλιώνει και αποκτηνώνει, έτσι που να τα χρησιμοποιεί για πάσα χρήση.
Παράλληλα ρίχνει τα μεροκάματα των εργατών, αφανίζει τις κατακτήσεις τους, υπονομεύει την οργάνωσή τους (και χωρίς οργάνωση δεν υπάρχει ούτε αντίσταση ούτε αγώνας), διογκώνει την ανεργία, την αθλιότητα, την περιθωριοποίηση, καλλιεργεί το μίσος εργατών εναντίον εργατών.
Αυτή είναι απανθρωπιά και κτηνωδία. Αυτό αναλύουμε και στηλιτεύουμε. Και οι εκσυγχρονισμένοι «αριστεροί» από κοινού με τους «επαναστάτες» της φράσης παρακάμπτουν το πρόβλημα. Χάνουν το δάσος πίσω από το δέντρο. Επικαλύπτουν το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα με ηθικά αξιώματα περί ανθρωπισμού και τα γλυκερά μικροαστικά κλισέ της ελεημοσύνης.
Σημείωση: Απόσπασμα από το άρθρο: « Όλοι σκλάβοι και ίσοι στη σκλαβιά».
Γραμμένο το Μάρτιο του 2006. Μαζί με άλλα σχετικά βρίσκεται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9678
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=37504#37504
