Του Ηλία Παπαναστασίου
Έπρεπε να έλθει η πανδημία του Κορονοϊού για να καταλάβουμε το μέγεθος της ανθρώπινης τραγωδίας που λέγεται Μαζικός Θάνατος.
Έπρεπε να αφήσουν τα εγκόσμια εκατοντάδες συνάνθρωποι μας για να
καταλάβουμε την έννοια της τραγωδίας όχι μόνο σε ατομικό αλλά και σε
κοινωνικό επίπεδο.
Έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο να κυκλοφορούμε
με μάσκες για να συνειδητοποιήσουμε την γειτνίαση του Θανάτου σε κάθε
μας βήμα και σε κάθε μας κίνηση. Να νιώθουμε την σκοτεινή εικόνα του
φρικτού κουκουλοφόρου που λέγεται θάνατος, όπως περίπου νιώθουμε την
ανάσα του διπλανού μας στο λεωφορείο ή τον κινηματογράφο.
Έπρεπε να έλθει η επιδημιολογική τραγωδία των τελευταίων έξι μηνών για να καταλάβουμε την αξία της ανθρώπινης ζωής, των γονιών που μας ανέθρεψαν αλλά και των φίλων και γνωστών, μακρινών συγγενών και άγνωστων συνάνθρωπων μας που μας αφήσαν διασωληνωμένοι πεθαίνοντας με φρικτό τρόπο.
Έπρεπε επίσης, να έλθει η Πανδημία για να καταλάβουμε την αξία της ανθρώπινης αλληλεγγύης, της αδελφικής αλληλοβοήθειας και της ενσυναίσθησης δηλαδή της κατανόησης αλλά και συμμετοχής στα συναισθήματα των άλλων. Και η οποία ενσυναίσθηση δεν είναι απλά «ατομική» αλλά και κοινωνική, υπάρχει με άλλα λόγια και η Κοινωνική Ενσυναίσθηση, να κατανοούμε δηλαδή τα συναισθήματα όχι μόνο των ατόμων αλλά και των μεγάλων κοινωνικών ομάδων, τάξεων και συνολικά του λαού.
Γιατί αυτή ακριβώς είναι η κορύφωση της Κοινωνικής Ενσυναίσθησης, η συμμετοχή μας αβίαστα και αυθόρμητα, ανόθευτα και πηγαία στα συναισθήματα του λαού, κατανοώντας τους φόβους και ελπίδες του, την αγωνία του για την ζωή και την επιβίωση, τον πόνο του για τους ανθρώπους που έχασε ή κινδυνεύει να χάσει. Γιατί τότε μόνο η Τραγωδία καταλήγει στην Μέθεξη όταν βουτά κυριολεκτικά στο συλλογικό αίσθημα και συναίσθημα, στον Λαϊκό πόνο και μοιρολόι για τους νεκρούς που έχασε.
Όμως έπρεπε να έλθει η Πανδημία για να καταλάβουμε πως εκτός από την Κοινωνική Ενσυναίσθηση υπάρχει και το «διαλεκτικά αντίθετο» της, η Κοινωνική Αναισθησία δηλαδή η αδιαφορία και ωχαδερφισμός, ο παχυδερμισμός και η πλήρης δολοφονική αναισθησία. Οι συμπολίτες μας που δεν προσέχουν ή δείχνουν δολοφονική αμέλεια.
Μια παρόμοια αμέλεια οδήγησε στον άλλο κόσμο επτά ηλικιωμένους τρόφιμους στο Γηροκομείου του Ασβεστοχωρίου Θεσσαλονίκης. Δεκάδες άλλα παραδείγματα με θανατηφόρες συνέπειες θα μπορούσαν να παρατεθούν από «γλεντζέδικους γάμους» νέων ζευγαριών που παραβιάζουν τους κανόνες για τον αριθμό των καλεσμένων μέχρι τα «Κορόνα Πάρτι» τμήματος νεολαίας που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί όχι απλά «ναρκισσιστικό» και αδιάφορο αλλά κυριολεκτικά αναίσθητο και κτηνοποιημένο.
Δεν συνηθίζουμε να «χαϊδεύουμε τα αυτιά» κανενός, γι’ αυτό ακριβώς δεν δείχνουμε καμιά ανοχή και σε τμήμα της νεολαίας μας που εκτός από γελοίες συνωμοσιολογικές θεωρίες, υιοθετεί και έναν ναρκισσιστικό και ζωωδώς ατομιστικό τρόπο ζωής με τραγικές συνέπειες και για τους ίδιους αλλά και τους συνάνθρωπους τους.
Δεν εξυμνούμε την νεολαία συνολικά και ειδικότερα ένα σημαντικό τμήμα της που το θεωρούμε par excellence «νεολαία της παρακμής». Άτομα που θεωρούν πως έχουν μόνο «δικαιώματα» δηλαδή πιστεύουν σε έναν ψυχοπαθολογικό «δικαιωματισμό» χωρίς ανάλογες υποχρεώσεις, αυτά τα άτομα αποτελούν την επιτομή της Αστικής Παρακμής και του Ύστερου Αστισμού του Δυτικού Καπιταλισμού.
Με την αρχαιοελληνική έννοια, ειδικότερα της Αθηναϊκής Πολιτείας, δεν αποτελούν «πολίτες» αλλά «ιδιώτες» δηλαδή ηλίθιους.
Οι Άγγλοι πολύ σωστά το αρχαιοελληνικό «ιδιώτης» το μετατρέπουν σε «idiot» που στα αγγλικά σημαίνει ηλίθιος.
Πριν λοιπόν μιλήσουμε για την Πολιτική – με π μικρό ή κεφαλαίο– καλό θα ήταν να ασχοληθούμε και με την ικανότητα, επιδεξιότητα ή αντίληψη που έχουμε για τα συναισθήματα του Άλλου αλλά και των Άλλων. Εάν δηλαδή μπορούμε να τα καταλάβουμε, να τα συναισθανθούμε και – πολύ περισσότερο– αν μπορούμε να συμπάσχουμε, εάν μας είναι δυνατόν να «μετέχουμε» του πόνου του άλλου, αν με άλλα λόγια μπορούμε να ακούσουμε τον «καημό» του. Και όχι απλώς να τον «ακούσουμε» αλλά να τον νιώσουμε σαν δικό μας.
Εάν μπορούμε να κλάψουμε μαζί του όταν κλαίει ή να ανακουφιζόμαστε όταν ανακουφίζεται. Εάν τελικά, κάτω από το δέρμα μας υπάρχει «ψυχή» ή ένα αφυδατωμένο και αναίσθητο σώμα. Εάν είμαστε άνθρωποι η ανθρώπινα κτήνη, εάν με άλλα λόγια έχουμε Ενσυναίσθηση και κυρίως Κοινωνική Ενσυναίσθηση.
Προφανώς, έχετε καταλάβει πως δεν έχουν όλοι «Ενσυναίσθηση» και μάλιστα «Κοινωνική» γιατί απλούστατα δεν είναι όλοι άνθρωποι αλλά πολλοί απλώς δίποδα.
Και αν η Ηθική – ακόμη και με την Καντιανή έννοια– έχει παρεξηγηθεί και παραμεληθεί (ειδικότερα από τους δήθεν «αριστερούς») ας έχουμε υπόψη μας πως χωρίς Ενσυναίσθηση και ειδικότερα Κοινωνική Ενσυναίσθηση δεν υπάρχει Πολιτική και χωρίς Ηθική η ίδια η Πολιτική μετατρέπεται σε σόφισμα, σε στρεψοδικία και τελικά σε Απάτη.
Οι μεγάλοι και «σοβαροί» Απατεώνες της Πολιτικής έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στην Ιστορία γιατί δεν είχαν ούτε Κοινωνική Ενσυναίσθηση αλλά ούτε και Ηθική. Γνωστοί Πολιτικοί Απατεώνες έπαιζαν «Θέατρο Ανηθικότητας» και έκαναν επίδειξη Κοινωνικής Αναισθησίας και όχι Κοινωνικής Ενσυναίσθησης πριν δυο χρόνια όταν κάηκαν 102 άτομα στο Μάτι.
Καταλάβατε προφανώς πως μιλάμε για τους Λεβέντες του Λουμπενισμού, τους ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ. Ο Chief των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ μάλιστα– κατά κόσμον Αλέξης Τσίπρας– είχε πει χαρακτηριστικά σε πυροπαθείς του Ματιού, «Και 2.000 ευρώ να σας δώσω θα τα φάτε»(!).
Δεν αναφερόμαστε βέβαια στα αλλά παλικαριά της ΣΥΡΙΖΑΙΙΚΗΣ κομπανίας όπως η Δούρου – «Μου έτυχε μια στραβή στη βάρδια μου»– ή στον πολύ Καμμένο που κατηγορούσε (!) τους ίδιους τους πυροπαθείς για την τραγωδία που τους βρήκε.
Άλλωστε, σεβασμός στους νεκρούς δεν υπάρχει από τους Τυμβωρύχους της Ιστορίας.
Το βασικότερο όμως είναι η εμπάθεια, η βιτριολική και δηλητηριώδης διάθεση «αντιπολίτευσης» του αρώματος ΣΥΡΙΖΑ.
Στο συλλογικό τους υποσυνείδητο οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ θα ήθελαν πολλές δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, χιλιάδες κατεστραμμένους επαγγελματίες και επιχειρηματίες, γενική δυστυχία και κραυγές απόγνωσης που θα έβγαινε σαν καπνός από την καμένη γη και που βέβαια θα κατέληγε στο γνωστό κλίμα του 2014–15. Έρχεται ο Μέγας Ηγέτης να σας σώσει – όχι από τα μνημόνια, αυτά τα «έσχισε» υπογράφοντας 3ο Μνημόνιο– από την «γενικευμένη δυστυχία» που έφερε η παρούσα Κυβέρνηση και την οποία ο «Μάγος του Οζ» (Τσίπρας) θα εξαφανίσει σώζοντας πάλι την χώρα. Θα σας φέρουμε ένα παράδειγμα για την «αντιπολίτευση» a la ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι σαν να ήμασταν στον Τιτανικό του 1912 και ο καπετάνιος να ανήκε στο κόμμα Α ενώ οι θαμώνες του μπαρ ανήκουν στο κόμμα Β. Ξαφνικά το παγόβουνο χτυπά τον Τιτανικό, τα νερά μπαίνουν ορμητικά στο μπαρ όμως οι θαμώνες του κόμματος Β αρνούνται κάθε βοήθεια. Αδιαφορούν τελείως για τα ορμητικά νερά που κατακλύζουν το μπαρ αλλά και κάτι παραπάνω, πετούν στην θάλασσα όλες τις αντλίες που θα μπορούσαν να βγάλουν το νερό έξω. Η συμμετοχή τους δεν είναι απλώς ανύπαρκτη αλλά ακόμη περισσότερο, είναι σαμποταριστικη, θέλοντας συνειδητά να προκαλέσουν μεγαλύτερη ζημιά. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα, μόνο που το τέλος είναι τραγικό, απλά πνίγονται όλοι.
Όμως την ίδια τακτική είδαμε και στα τέλη Φλεβάρη. Η Ελλάδα αντιμετώπιζε αληθινή εισβολή λαθρομεταναστών και με αποφασιστικό τρόπο κατάφερε να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο. Ο ΣΥΡΙΖΑ τι έκανε; Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ διαδήλωνε την ίδια εποχή με το σύνθημα «No Border» –σιγοντάροντας την πολιτική της Άγκυρας– ενώ η ίδια Νεολαία, η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, διαδήλωνε έξω από την Ελληνική Πρεσβεία του Λονδίνου με το σύνθημα «Έλληνες– Φονιάδες των λαών» (Το βίντεο υπάρχει).
Κατηγορούσαν την Ελλάδα πως «δολοφόνησε» λαθρομετανάστη ευθυγραμμιζόμενοι με την άθλια προπαγάνδα της Τουρκίας.
Το ίδιο κάνει με την Πανδημία του Κορονοϊού και την οικονομική καταστροφή λόγω της Πανδημίας. Ξεχνάει βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ και η Πολιτική Λουμπεναρία του – ή «κάνει πως ξεχνάει»– πως:
(α). Απωθήθηκαν 61.000 λαθρομετανάστες στο διάστημα τέλη Φλεβάρη – Αρχές Αυγούστου 2020.
(β). Η Ελλάδα, συγκριτικά με άλλες χώρες του ίδιου πληθυσμού – Πορτογαλία, Σουηδία, Βέλγιο, Ολλανδία– έχει δεκάδες φορές λιγότερους νεκρούς. Συγκριτικά, η Πορτογαλία έχει 1.800 νεκρούς και η Ελλάδα 242, η Σουηδία 9.000 νεκρούς και η Ελλάδα 242, το Βέλγιο 10.000 νεκρούς και η Ολλανδία 7.000 συγκριτικά με τους 242 της Ελλάδας.
Αντικειμενικά μιλώντας, η Ελλάδα, στο πρώτο στάδιο της Πανδημίας τα πήγε εξαιρετικά καλά και πήρε τα εύσημα όλων των ανεπτυγμένων χωρών. Προτίμησε την Υγεία στο δίλημμα «Υγεία ή Οικονομία» κλείνοντας κυριολεκτικά σε καραντίνα όλη την οικονομία μέχρι αρχές Μάη.
Αυτό όμως δεν ήταν δυνατόν να μονιμοποιηθεί και σταδιακά άνοιξε η Οικονομία ακολουθώντας τις Συμβουλές της Επιτροπής Λοιμωξιολόγων. Ελλείψεις, λάθη και αστοχίες ήταν επόμενο να συμβούν εάν όμως θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι σε μια τέτοια πρωτόγνωρη κατάσταση πανδημίας και οικονομικής καταστροφής και με έναν ιό που ήταν παντελώς άγνωστος μέχρι τότε, τα λάθη είναι αναπόφευκτα και μοιραία.
Η κρίση της Πανδημίας δεν είναι μια συνηθισμένη κρίση, οικονομικού ή πολιτικού χαρακτήρα, αλλά κρίση «βιολογικής εξαφάνισης του ανθρωπίνου είδους».
Το συνειδητό εργατικό κίνημα δεν μπορεί να λειτουργεί μηδενιστικά δηλαδή ακολουθώντας τα «προταγματα» του ιδεολογικού νιχιλισμού ούτε βέβαια ακολουθώντας την λεγομένη «θεωρία της κατάρρευσης». Εάν δηλαδή η κρίση του καπιταλισμού οδηγηθεί στα άκρα οι μάζες θα επαναστατήσουν– θέλοντας και μη– προχωρώντας στον Σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα πράγματα δεν είναι καθόλου τόσο απλά, μονοσήμαντα και μανιχαϊστικά.
Εάν κάνεις πολιτική πάνω σε νεκρούς και οικονομικά ερείπια, σιγοντάροντας μάλιστα και ευχόμενος για «περισσότερους νεκρούς και ερείπια» δεν σκάβεις τον τάφο της κυρίαρχης τάξης αλλά μάλλον τον δικό σου.
Το συνειδητό και οργανωμένο εργατικό κίνημα σε τέτοιες συνθήκες καταθέτει προτάσεις και διεξάγει αγώνες χωρίς όμως να απομονώνεται από την μεγάλη μάζα του πληθυσμού. Ταυτόχρονα, λειτουργεί με κανόνες Κοινωνικής Ενσυναίσθησης συμμετέχοντας και συμπάσχοντας με τους πόνους και τα βάσανα του λαού. Όχι στα μακρινό μέλλον του Σοσιαλισμού αλλά τώρα, με καθημερινή βοήθεια αλληλεγγύης και βοήθειας σε μάσκες, ιατρικό υλικό, τρόφιμα και επιμορφωτική/διαφωτιστική δραστηριότητα για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Δεν «καταγγέλλει» απλώς το κράτος και την κυβέρνηση αλλά αγωνίζεται συμπάσχοντας και βοηθώντας με καθημερινή υλική βοήθεια τον λαό. Εάν υπάρχουν λάθη και ελλείψεις, καταθέτονται προτάσεις και οι αγώνες δεν έχουν απλώς έναν κοινωνικό/ταξικό αλλά και εθνικό χαρακτήρα. Μόνο σε παρόμοιες συνθήκες το Σοσιαλιστικό Κόμμα μπορεί να μετατραπεί από ταξικό/κοινωνικό σε εθνικό κόμμα, αντιπροσωπεύοντας όχι μόνο τα συμφέροντα μιας τάξης και των συμμάχων της αλλά ολοκλήρου του έθνους.
Γιατί, το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι το αληθινά εθνικό κόμμα και το προλεταριάτο της σύγχρονης εποχής η πραγματικά εθνική τάξη.
Ο πατριωτισμός δεν εχθρεύεται τον «κοινωνισμό/ταξισμό» της εργαζόμενης τάξης αλλά αντίθετα, πατριωτισμός, διεθνιστικό και κοινωνικό στοιχείο συμπλέκονται διαλεκτικά σε ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο.
Το ΕΑΜ αποτελεί το κλασσικότερο παράδειγμα ενός πατριωτικού, εθνικού και ταυτόχρονα κοινωνικού κινήματος που θα φωτίζει στον αιώνα τον απαντά την σωστή τακτική και στρατηγική του λαϊκού κινήματος. Άλλωστε, τότε περίπου ήταν που ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, ευρισκόμενος φυλακισμένος στην Ακροναυπλία ζήτησε οι κομμουνιστές να πολεμήσουν στην πρώτη γραμμή, κάνοντας «ανακωχή» με τον Δικτάτορα Μεταξά.
Τι κάνει σήμερα ο Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ; Μια ελεεινή «αντιπολίτευση» με άφθονο δηλητήριο και άπειρα Fake News, σιγοντάροντας ουσιαστικά τις Τουρκικές Θέσεις όπως φάνηκε και από τα θερμότατα και ευνοϊκά σχόλια του Τουρκικού Τύπου και ΜΜΕ για τις «απόψεις» του ανεκδιήγητου Απόστολου, πρώην υπουργού Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά και η Ελληνο/Αιγυπτιακή Συμφωνία, θεωρήθηκε μάλλον σαν «καρφί» στα ματιά της Τουρκίας από τους ίδιους τους Τούρκους, λέγοντας μάλιστα ο ίδιος ο Ερντογάν πριν λίγα λεπτά – 24/8/2020– πως «Η Ελλάδα θα είναι μόνη» επαναλαμβάνοντας τα λόγια του πρώην υπουργού Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ. Συγχαρητήρια στους Λουμπενιστές ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ αλλά και στον Πόντιο Πιλάτο που λέγεται ΚΚΕ που βλέπει «πόλεμο αστικών τάξεων» αλλά όχι τον βασικό εχθρό που είναι η Τουρκική Επιθετικότητα.
Δεν έχουμε βέβαια παράλογες απαιτήσεις. Όμως απλά ρωτάμε, θα ήταν τόσο δύσκολο για το ΚΚΕ – για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν συζητάμε καν– να δωρίσει 3.000– 5.000 μάσκες και ιατρικό υλικό στους εργαζομένους των Νοσοκομείων; Αλλά και σε φτωχές οικογένειες της Δυτικής Αθήνας σε τακτή βάση και όχι μόνο μάσκες και ιατρικό υλικό όπως αντισηπτικά αλλά και τρόφιμα;
Με παρόμοιες κινήσεις συμμετοχής και συμπάσχουσας νοοτροπίας δηλαδή Κοινωνικής Ενσυναίσθησης, θα έχανε το ΚΚΕ, θα «ενσωματωνόταν στο καπιταλιστικό σύστημα» ή θα πρόδιδε την όποια «επαναστατικότητα» του; Μήπως αντίθετα, θα κέρδιζε την συμπάθεια μεγάλων τμημάτων του λαού, την εκτίμηση και τον σεβασμό τους;
Αλλά και ο άθλιος ΣΥΡΙΖΑ, αντί να κατηγορεί το Υπουργείο για το πότε θα ανοίξουν τα σχολεία– 7 ή 14 Σεπτέμβριου– μήπως θα πρέπει να καταλάβει πως τα όποια μέτρα λαμβάνονται μόνο:
(α). σύμφωνα με τα δεδομένα της πανδημίας, εάν δηλαδή αυξάνονται τα κρούσματα ή όχι.
(β). πάντα σύμφωνα με την έγκυρη γνώμη της Επιτροπής Επιδημιολόγων;
Αρκετά λοιπόν με μια άθλια αντιπολίτευση του ελεεινότερου είδους, με «ψεκασμένους αριστερούς» που παριστάνουν τον «αμφισβητία» και με Πόντιους Πιλάτους στυλ ΚΚΕ που διάγει πλέον την ακραιφνή σεχταριστική περίοδο της ιστορίας του, ζώντας σε δικό του πλανήτη και κάνοντας «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό του. Συγχαρητήρια! Σε αμφότερους!
Για μας, η σοβαρότητα ενός προοδευτικού κόμματος συνοψίζεται σε δυο σημεία:
(α). Πως σε χώρες όπως η Ελλάδα θα συνδυάσει το Πατριωτικό δηλαδή το Εθνικό στοιχείο με το Κοινωνικό/Ταξικό.
(β). Πως θα «απλωθεί» στον λαό, στα μεγάλα στρώματα του πληθυσμού συμμετέχοντας και συμπάσχοντας με τα βιώματα του, πως δηλαδή θα έχει Κοινωνική Ενσυναίσθηση.
Όσοι «αμελούν», «αδιαφορούν» ή «παραμερίζουν» αυτά τα δυο θεμελιακά σημεία ανήκουν στην κατηγορία των Πολιτικών της Αποτυχίας, είτε σαν Λούμπεν είτε σαν «αυτιστικοί». Θα πληρώσουν – να είναι σίγουροι γι’ αυτό– τα επίχειρα της πολιτικής τους στις επόμενες εκλογές και μόνο τότε θα αρχίσει η αναγέννηση του Προοδευτικού Κινήματος στην Ελλάδα!
