Ηλία Παπαναστασίου
Ένα έτος συμπληρώθηκε στις 31/12/2021 από την ανάλογη ημερομηνία του 2020 όταν ο Θύμιος Παπανικολάου μας άφησε. Θέλοντας να τιμήσουμε τον μεγάλο αυτόν άνθρωπο πρέπει να του αναγνωρίσουμε πως του οφείλουμε
Την δυναμική, ανεξάρτητη και τεκμηριωμένη φωνή του σε μια εποχή απόλυτης ομοφωνίας της μεγάλης, συντριπτικής πλειοψηφίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, όπου ο Φασισμός της Πολιτικής Ορθότητας επέβαλε σιωπητήριο, θυμίζοντας το "1984" του Όργουελ.
Το "Ρεσάλτο" απετέλεσε δικό του δημιούργημα, προσωπικό του επίτευγμα, αξεπέραστο δημοσιογραφικό κατόρθωμα αρθρογραφικής ανεξαρτησίας με χαραγμένο πάνω της, οριστικά και ανεξίτηλα, το δικό του όνομα.
Σε εποχές μεγάλων ζυμώσεων –δεκαετίες ’70 και ’80– ο Θύμιος Παπανικολάου απετέλεσε τον στοχαστικό μέντορά μας, τον ιδεολογικό μας ανιχνευτή και την αντιγραφειοκρατική σπίθα απέναντι σε καταθλιπτική "Αριστερά". Σε μια εποχή παντοδυναμίας του πολιτικού φορμαλισμού και γραφειοκρατισμού, σε μια δεκαετία τόσο καθοριστική όπως η δεκαετία του ’70 όπου ο θεωρητικός σταλινισμός όλων των αποχρώσεων ήταν αδιαμφισβήτητος και πανίσχυρος , ο Θύμιος της οδού Γενναδίου, εκδότης του Περιοδικού "Νέοι Στόχοι" , ήταν όχι μόνο το καταφύγιό μας αλλά –κυριολεκτικά– η θεωρητική μας τροφή.
Ο Θύμιος διάβασε τα άρθρα μου τον Δεκέμβριο του 2017 και αμέσως επικοινωνήσαμε και αρχίσαμε συνεργασία. Του έστειλα δεκάδες άρθρα και –επιτέλους- τον Μάη του 2019 συναντηθήκαμε μετά από 43 χρόνια. Ο ίδιος και το "Ρεσάλτο" ήταν μια "Όαση φωτός" –κυριολεκτικά στην εποχή παντοδυναμίας μιας άθλιας Λούμπεν "Αριστεράς", του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε- Ιούνιος 2020- "έβραζε" κυριολεκτικά, αγανακτισμένος και αηδιασμένος μετά τις αποκαλύψεις για την ηγεσία της Πυροσβεστικής και τις εγκληματικές ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ στην πυρκαγιά στο Μάτι, με το χαρακτηριστικά αυθόρμητο και πηγαίο του ψυχισμό.
Αυτός ήταν, ένας αληθινός Έλληνας πατριώτης, ένας κήρυκας της "Επαναστατικής Ορθοδοξίας", ένας γνήσιος αριστερός χωρίς "συμβάσεις" και "στρογγυλοποιήσεις", ένας εξαιρετικός αρθρογράφος και συγγραφέας. Με σπάνια μόρφωση.
Θύμιο, ποτέ δεν έφυγες. Για μας τουλάχιστον που σε γνωρίσαμε. Δεν είσαι μια "ανάμνηση" που χρήζει σεβασμό. Όχι. Είσαι διαρκώς παρών, δίπλα μας με το ασύγκριτο χαμόγελο και την απερίγραπτη φρεσκάδα ψυχισμού και σκέψης. Χαίρε μεγάλε σύντροφε και φίλε.
