Του Ηλία Παπαναστασίου
Αποτίωντας φόρο τιμής στον Θύμιο Παπανικολάου επ΄ ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός έτους από τον θάνατό του, θα αναφερθούμε σήμερα, στο δεύτερο άρθρο μας, στην θεωρητική του παρακαταθήκη, πολύτιμη και αξεπέραστη.
Ο Θύμιος ήταν εξαίρετος γνώστης της Διαλεκτικής θεωρίας του Μαρξ και ειδικότερα του επιγόνου του, Λέοντα Τρότσκι. Από εκεί πηγάζει ο έμφυτα διαλεκτικός και αντι–δογματικός χαρακτήρας της σκέψης του που βρίσκεται διάσπαρτη στα εκατοντάδες εξαιρετικά του κείμενα. Από εκεί όμως πηγάζει και ο ανελέητος αγώνας εναντίον της «Αριστεράς» του σταλινισμού και της Αμερικάνικης ηγεμονίας, της «Αμερικανο–νατοϊκής Αριστεράς» όπως την αποκαλούσε, κατονομάζοντας – κατά πρώτο λόγο– τον ΣΥΡΙΖΑ, την επιτομή της θεωρητικής απαξίωσης και εξαθλίωσης της Αριστεράς.
Ταυτόχρονα, ήταν ένας προχωρημένος υποστηρικτής και αφομοιωτής της Ορθόδοξης εκδοχής του Χριστιανισμού επικεντρωμένος στην ανθρωπιστική ουσία του Χριστιανισμού στην Ορθόδοξη διάστασή του. Ουσία που δεν υστερούσε σε επαναστατικό πνεύμα, ρηξικέλευθη πρακτική και συμμετοχική δράση συγκρινόμενη η Ορθοδοξία με άλλα κινήματα, ταυτόχρονα δε τονίζοντας και επισημαίνοντας αυτήν ακριβώς τη ρηξικέλευθη διάσταση – επαναστατική στο περιεχόμενο της– και φύση της Ορθοδοξίας, πάντα εν συγκρίσει με τον «χρηματοπιστωτικό Χριστιανισμό» της «Προτεσταντικής Υποκρισίας» και τον «φοβικό Χριστιανισμό» των Καθολικών. Αντιλαμβανόμενος ο Θύμιος Παπανικολάου αυτήν ακριβώς την «ιδιάζουσα κοσμοθεωρία» της Ορθοδοξίας που συνέζευξε άριστα το Πρωτοχριστιανικό Πνεύμα με το Ελληνικό Κλασσικό πνεύμα, πολέμησε ο ίδιος συστηματικά την χριστιανο–αποδομητική και ορθοδοξο–μηδενιστική άποψη των «αριστερών» μηδενιστών και απολογητών της Πολιτικής Ορθότητας.
Ο μόνος που μπορεί να παραλληλιστεί μαζί του ήταν ο συντοπίτης μας Κωστής Μοσκώφ που στην τελευταία 15ετια της ζωής του συνέγραψε εξαιρετικά δοκίμια για τον ορθόδοξο χριστιανισμό που ανακαλύπτει τον Άλλο (συνάνθρωπο) διαλεκτικά και όχι «εμπράγματα» και «σχηματοποιημένα» όπως ο υπερ–αστικοποιημένος Προτεσταντισμός. Ο Θύμιος υπερασπίστηκε πολλές φορές την Εκκλησία από άδικες επιθέσεις ψευδο–Διαφωτιστικού και νιχιλιστικού χαρακτήρα, γράφοντας εξαιρετικά κείμενα μαχητικότατης αρθρογραφίας και περιγράφοντας με ασύγκριτο τρόπο την «ψυχική αθλιότητα και εσωτερική ψυχική ερήμωση» των «αριστερών» διανοουμένων της «Αμερικάνικης Αριστεράς» ή «Μεταμοντέρνας Αριστεράς», δηλαδή της σημερινής Λούμπεν –Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, όπως κατάντησε να αποκαλείται στην αληθινή της διάσταση.
Ο Θ. Παπανικολάου όμως διαχωρίστηκε και σε άλλο θεμελιακό ζήτημα από την εθνο–μηδενιστική «Αμερικανική Αριστερά» του Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ, αυτό του Έθνους και της Πατρίδας, δηλαδή του ζητήματος του Πατριωτισμού. Ο ίδιος θεωρούσε πως σήμερα – και όχι μόνο στην Ελλάδα– η υπεράσπιση του Έθνους–Κράτους, του Έθνους και της Πατρίδας δεν μπορούν να διαχωριστούν από οποιαδήποτε προοδευτική και αριστερή πρόταση. Θεωρούσε πως «Σοσιαλισμός χωρίς Πατρίδα» δεν υπάρχει και είχε απόλυτα δίκιο. Σήμερα που έννοιες όπως «Έθνος», «Εθνικό Κράτος» ή «Πατρίδα» έχουν βιαστεί και εξευτελιστεί ανεπανόρθωτα από την «Αριστερά του Σόρος», κατά πρώτο λόγο από την Ιδεολογική Λουμπεναρία του ΣΥΡΙΖΑ, οι επισημάνσεις του είναι όχι απλώς καίριες αλλά θεμελιακές και conditio sine qua non ( Όρος εκ των ουκ άνευ) για μια αληθινά προοδευτική πρόταση για την πατρίδα μας. Σε μια εποχή διαρκών απειλών από μεριάς της Νεο–Οθωμανικής Τουρκίας, το ρηθέν από τους Ρωμαίους Salus Populi Suprema Lex Esto (η σωτηρία του λαού –της πατρίδας– ας είναι ο υπέρτατος νόμος) πρέπει να αποτελεί το μότο κάθε αληθινά προοδευτικής πρότασης. Γιατί «Αριστερά» και «Σοσιαλισμός» χωρίς έθνος δεν υπάρχουν ούτε υπήρξαν ποτέ. Τελεία και παύλα.
Όμως ήταν δυνατόν ο Θύμιος – προσωποποίηση αληθινής αριστερής ηθικής– να μην αναφερθεί στο ρολό της Ηθικής και του ηθικού εκφυλισμού που λέγεται «Πολιτική Ορθότητα» ; Εάν «Ο Σκοπός αγιάζει τα μέσα, τότε τον Σκοπό ποιος τον αγιάζει» (όπως έλεγε ο Λέων Τρότσκι), ήταν μια φράση που κατά καιρούς επανάφερε ο Θύμιος Παπανικολάου αναφερόμενος σε μια αμοραλιστική «Αριστερά» όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που ήθελε να κρατηθεί στην εξουσία παντί τρόπω και τελικά έβαλε ταφόπλακα στον εαυτό της, ταυτιζόμενη με ό,τι πιο χυδαίο, ανήθικο και εξευτελιστικό γεννά ανθρώπου νους. Τις ίδιες μεθόδους – δεκαετίες τώρα– χρησιμοποίησε και το πολιτικό απολίθωμα που ακούει στο όνομα ΚΚΕ εξοντώνοντας με άμεσο ή έμμεσο τρόπο κάθε φωνή διαφωνίας.
Η σημερινή Λούμπεν Αριστερά της Παρακμής και του εκφυλισμού που εκπροσωπείται κατά πρώτο λόγο από τον ΣΥΡΙΖΑ, κάθισε εκατοντάδες φορές στο εδώλιο του κατηγορούμενου από την πέννα του Θύμιου για τις απίστευτες μεθόδους μικροαστικής χυδαιότητας και εξευτελισμού που ενσωμάτωσε στην πρακτική της. Όταν για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία του αριστερού κινήματος η «Αριστερά του Σόρος» υιοθετεί όλα τα περιθωριακά, εκφυλισμένα, παρακμιακά και Λούμπεν στοιχεία της Αστικής Κοινωνίας αναγορεύοντας τα σε αιχμή της πολιτικής της όπως είδαμε στα χρονιά του ΣΥΡΙΖΑ με την Πολιτική Ορθότητα, ο τελευταίος που θα σιωπούσε θα ήταν ο Θύμιος Παπανικολάου του οποίου το τεράστιο ηθικό απόθεμα ασφυκτιούσε από την δυσώδη ατμόσφαιρα της λεγομένης «Πρώτη Φορά Αριστεράς»(!). Αντέδρασε με την πέννα του και τους πολέμησε σκληρά και αδυσώπητα, αμείλικτα και ανυποχώρητα. Γιατί αυτό ήταν ο Θύμιος Παπανικολάου, ασυμβίβαστος, ακέραιος και έντιμος. Η προσωποποίηση της «Κατηγορικής Προσταγής» του Κάντ και της αληθινής αριστερής και χριστιανικής ηθικής.
Θύμιο, θα διαβάζουμε – ή θα ξαναδιαβάζουμε– και θα μελετάμε τα κείμενα σου, όπως αξίζει για κάθε μεγάλο μαχητή και αξεπέραστο επαναστάτη συγγραφέα. Γιατί έτσι μόνο θα κρατάμε άσβεστη τη σπίθα του μυαλού σου και την φλόγα της ψυχής σου.
| ||
