Θύμιου Παπανικολάου
(1944-2020)
Η πραγματικότητα επικαλύπτεται, κατά κανόνα, από το τσόφλι της απάτης…
Η
ανακάλυψη της αλήθειας είναι ένας διαρκής και επίπονος αγώνας. Μια
συνεχής ανατροπή των πλαστών κωδίκων και των μυθικών κανόνων που
καθορίζουν την κοινωνική συμπεριφορά.
Ως εκ τούτου η δυσπιστία αποτελεί τον πρώτο όρο για να ανιχνεύσεις την αλήθεια των πραγμάτων και των ανθρώπων.
Μια ανατρεπτική
αντίληψη δυσπιστεί για τα πάντα και συγκρούεται με τα συστήματα της
κοινωνικής υποκρισίας, της ειδωλολατρίας και του ναρκισσισμού που
αλλοιώνουν την αλήθεια, την απλότητα και τη γνησιότητα των ανθρωπίνων
σχέσεων.
Η «αγάπη», και η «ευτυχία»
που τόσο απλόχερα καταναλώνονται από παντού και ιδιαίτερα από τους
δημίους μας (κοινωνικούς, πολιτικούς, πνευματικούς), δεν είναι ηθικές
αφαιρέσεις: Αυτά είναι ηθικολογικά, υπνωτικά σοφίσματα…
Η «Αγάπη» και η «ευτυχία» δεν είναι ούτε χρήμα, ούτε δημόσιες σχέσεις, ούτε ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ…
Δεν είναι δώρα που τα χαρίζουν το χρήμα και η εξουσία…
Είναι ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ, αίματος αγωνιστικού, μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία. Χτίζονται στη βάση των κοινωνικών σχέσεων και της ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ των ανθρώπων…
Πώς μπορεί να υπάρξει Αγάπη και Ευτυχία δίχως κοινωνική ζωή και ανθρώπινη επικοινωνία, δηλαδή δίχως κοινωνικές σχέσεις; Και οι πνευματικές σχέσεις μέσα στην κοινωνία λειτουργούν.
Σήμερα, όμως, οι εγκατα-βιούντες άνθρωποι στις θήκες των πολυκατοικιών, «επικοινωνούν» με την καπιταλιστική βαρβαρότητα των ηλεκτρονικών της μοντέρνας τεχνολογίας: ΜΜΕ και λοιπά…
Τα έμβια της βιομηχανικής και χρηματιστηριακής κοινωνίας μας ζουν μια πλασματική πραγματικότητα, είναι η σκιά των πραγμάτων.
Βεβαίως, αυτή η βαρβαρότητα δεν είναι ζωή, δεν είναι ανθρώπινη επικοινωνία, δεν είναι αγάπη και ευτυχία. Δεν ζούμε! Απλώς καταναλώνουμε τα υποπροϊόντα της πολιτιστικής βιομηχανίας, που μας τα έχουν επιβάλει οι πολυεθνικές του θεάματος. Η ύπαρξή μας ετεροκαθορίζεται…
Η νεοταξική φρίκη συνίσταται σε τούτο: Στην κατασκευή ατόμων-εμβίων που να καταναλώνουν το απόλυτο κενό της συνασπισμένης ηλιθιότητας των καθεστωτικών δυνάμεων.
Και αυτό το «απόλυτο κενό» μάς εύχεται αγάπη και ευτυχία. Μας καταληστεύει και μας δολοφονεί με αγριότητα και μας εύχεται «αγάπη» και «ευτυχία»!!!
Οι κοινωνικοί και πολιτικοί ιεραπόστολοι του ανταγωνισμού, της αρπαχτής, της βίας και της καλοπέρασης μας εύχονται αγάπη και ευτυχία!!!
Πόσο, όμως, ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει τη δολοφονία του, την υποκρισία, το βάρος της απουσίας και του κενού;
Οι δικές μας, λοιπόν, χριστουγεννιάτικες ευχές είναι να ΑΠΟΤΙΝΑΞΟΥΜΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ αυτήν τη βαρβαρότητα.
Στον αγώνα αυτόν θα κατακτήσουμε ξανά τον Άνθρωπο, την επικοινωνία, την ταυτότητά μας, τις εθνικές μας παραδόσεις, τις ΑΞΙΕΣ αυτών των συλλογικών παραδόσεων: Τις αξίες της Ορθοδοξίας…
ΤΟΤΕ θα αποκτήσει σάρκα και οστά η αγάπη και η ευτυχία και ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑ το «πνεύμα των Χριστουγέννων»…
ΠΗΓΗ
http://resaltomag.blogspot.com/2010/12/blog-post_25.html
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5241
ΤΟ ΡΕΣΑΛΤΟ ΕΥΧΕΤΑΙ
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ...
