Τα «αντιφασιστικά» παραληρήματα μας κατακλύζουν σαν άγρια νεροποντή από παντού…
Ξαφνικά οι πάντες ανακάλυψαν το «φασισμό» της παρακρατικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής. Τώρα βγάζουν οι πάντες στον αφρό αυτά που ξέρανα επί χρόνια και τα είχαν καταχωνιάσει: Αυτά τα χρόνια διαφήμιζαν και πρόβαλαν αφηνιασμένα τη Χρυσή Αυγή, καθιστώντας την ισχυρό πολιτικό παράγοντα, όπως πριν απ’ αυτήν τον ΛΑ.Ο.Σ…
ΤΩΡΑ, κράτος, παρακράτος, κυβέρνηση, κόμματα, ΜΜΕ (η «σύνθεση» της σημερινής φασιστικής αχρειότητας και μοχθηρίας) και η «αριστερά», από κοινού με τα «δίκτυα» του επιδοτούμενου «αντιφασισμού», ΣΚΟΥΖΟΥΝ για το «φασιστικό εφιάλτη» της Χρυσής Αυγής!!!
Μάλιστα πολλοί της «αριστεράς» και κυρίως της «αριστεράς» των επαγγελματιών του «αντιφασισμού» και «αντιρατσισμού» ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ να «τεκμηριώσουν» το «φασιστικό φαινόμενο» με σπερμολογίες από τις κλασσικές μαρξιστικές αναλύσεις περί φασισμού, με χυδαία και απλοϊκά «κοινωνιολογούντα» σχήματα περί «επώασης» του «αυγού του φιδιού», στην εποχή του μεσοπολέμου…
Οι αδαείς και δόλιοι αυτοί μαρξίζοντες αγνοούν, εκτός από τη μαρξιστική θεωρία περί φασισμού και μια σημαντική, καθοριστική παράμετρο: Ότι σήμερα ζούμε ΟΧΙ στην εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών, αλλά στην εποχή του ΥΠΕΡ-ΕΘΝΙΚΟΥ ιμπεριαλισμού, στην ΕΠΟΧΗ του ΦΑΣΙΣΜΟΥ της Νέας Τάξης…
Σκοπίμως, επίσης, αγνοούν και παρασιωπούν ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα, σε μια καμπή κατάρρευσης του κατοχικού οικοδομήματος και έκρυθμης κοινωνικής κατάστασης που οδηγεί αναπότρεπτα στην ΕΚΡΗΞΗ της λαϊκής ΟΡΓΗΣ, έχει συμβεί συχνά στο άμεσο παρελθόν, όταν τα πράγματα σκούραιναν για το καθεστώς των δωσίλογων ανδρεικέλων…
Τα ίδια «αντιφασιστικά» παραληρήματα τα έχουμε ζήσει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Απλώς παλιότερα στη θέση του πρωταγωνιστή της «φασιστικής απειλής» ήταν ο Καρατζαφέρης και η Χρυσή Αυγή κομπάρσος…
Το τι «φασιστική απειλή» ήταν ο Καρατζαφέρης το έλυσε η ιστορία…
Σήμερα έχουν αλλάξει οι «πρωταγωνιστές» και οι «αντιφασιστικές» νεροποντές, αλλά και οι προβοκάτσιες έχουν γίνει πιο άγριες, διότι και το δωσίλογο καθεστώς του ΦΑΣΙΣΜΟΥ του 4ου Ράιχ έχει γίνει πιο άγριο, σαν το λαβωμένο θηρίο που ξεψυχάει…
Θα αναδημοσιεύσουμε, λοιπόν, τρία αντιπροσωπευτικά κείμενά μας (από τα άπειρα που έχουμε γράψει) για να καταδείξουμε τη διαχρονική «αντιφασιστική» υστερία του καθεστώτος και των «αριστερών» μπράβων του (επιδοτούμενων ή χρήσιμων ηλιθίων).
Αρχίζουμε με ένα απόσπασμα κειμένου που είχαμε γράψει τον Ιούνιο του 2006.
Ολόκληρο το κείμενο βρίσκεται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/120.mag
Τι είναι ο φασισμός
Όταν ακούει κανείς σήμερα από τα προπαγανδιστικά κέντρα των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων και τους απολογητές και λακέδες της παγκοσμιοποίησης να αναθεματίζουν ψυχωτικά τη φασιστική και εθνικιστική απειλή, το πρώτο που πρέπει να σκεφτεί είναι ότι κάτι δεν πάει καλά.
Ένας πολιτικά νοήμων γελάει με αυτές τις θρηνωδίες των πολιτικών απατεώνων.
Ωστόσο δεν πρέπει να μένουμε στο γέλιο. Γιατί μέσα από αυτές τις θρηνωδίες και τους αφορισμούς της φασιστικής απειλής υποκρύπτεται η δολιότητα των υπερεθνικών καθεστωτικών δυνάμεων, η απόπειρα να επικαλυφτεί ο δικός τους φασισμός, ο φασισμός της Νέας Τάξης.
Όλη αυτή η «σπαρακτική» και συχνά ψυχωτική εκστρατεία κατά του φασιστικού και εθνικιστικού κινδύνου αποσκοπεί στον εγκλωβισμό της Αριστεράς.
Ξύνει τα αντιφασιστικά και αντιεθνικιστικά σύνδρομα των αγωνιστών της αριστεράς για να τους τυφλώσει και να τους υποτάξει πιο εύκολα στις βουλές του ολοκληρωτισμού των πολυεθνικών.
Γι’ αυτό ένας αριστερός, που δεν θέλει να νανουρίζεται με επαναστατικά στερεότυπα του παρελθόντος, πρέπει, πατώντας πάνω στην υλιστική διαλεκτική μέθοδο, να αναλύσει το ζήτημα του φασισμού στην εποχή της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Ας σχηματοποιήσουμε τη μαρξιστική ανάλυση του φασισμού, στην εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών.
Ο Φασισμός αντιπροσωπεύει το όργανο της μονοπωλιακής κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας. Το μονοπωλιακό κεφάλαιο με πρωτοπόρο το χρηματιστηριακό κατέφευγε, στην εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών σε δύο διαφορετικά όργανα κυριαρχίας: Στο κοινοβουλευτικό καθεστώς και στο φασιστικό καθεστώς.
Σχηματικά: Η δικτατορία του κεφαλαίου, ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες, χρησιμοποιούσε είτε τον κοινοβουλευτισμό, είτε το φασισμό. Δηλαδή ο φασισμός ήταν το όργανο κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου.
Η οικονομική βάση του φασισμού ήταν τα κατεστραμμένα και εξαθλιωμένα μικροαστικά στρώματα. Η μεσαία, όμως τάξη, ποτέ από μόνη της δεν μπορεί να κυβερνήσει. Ποτέ δηλαδή από μόνη της δεν μπορεί να υψωθεί σε εξουσία (αυτά είναι αλφαβητικά σε ένα μαρξιστή). Είναι η κεφαλαιοκρατία που κινητοποιεί την απελπισία και τη λύσσα των κατεστραμμένων μικροαστών. Απελπισία και λύσσα που το ίδιο το μεγάλο κεφάλαιο σπρώχνει τα λαϊκά στρώματα.
Ο φασισμός, συνεπώς, είναι η ωμή δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου που πατάει πάνω στην καταστροφή, εξαθλίωση και απελπισία των ανίκανων για ανεξάρτητη πολιτική μικροαστών.
Ο φασισμός, με πιο απλά λόγια, είναι η στρατιωτικοποίηση, από το μεγάλο κεφάλαιο, της μικροαστικής εξαθλίωσης και λύσσας.
Ο φασισμός όμως δεν είναι μόνο μια ιδιαίτερη μορφή ταξικής απολυταρχίας του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, αλλά και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: Ο φασισμός μπορεί να υπάρξει και να αντέξει μόνο σε ισχυρούς εθνικούς ιμπεριαλισμούς.
Μόνο ισχυρά εθνικά μονοπωλιακά κεφάλαια που ασφυκτιούν και θέλουν να ανοίξουν δρόμους σε σύγκρουση με άλλους εθνικούς ιμπεριαλισμούς καταφεύγουν (και αντέχουν) στη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας.
Σήμερα τέτοιες συνθήκες δεν υπάρχουν ούτε στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης, πόσο μάλλον στην Ελλάδα. Εδώ δεν υπήρξαν ποτέ. Γι αυτό και τα δικτατορικά καθεστώτα στην Ελλάδα δεν είχαν τα στοιχεία του φασισμού (αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση).
Σήμερα μόνο οι πολυεθνικές θέλουν να επιβάλουν την ιδιαίτερη αυτή μορφή ταξικής απολυταρχίας.
Η Νέα Τάξη προωθεί, κόντρα στο σύνολο της ανθρωπότητας, τον πλανητικό ολοκληρωτισμό και τη στρατιωτικοποίηση του κόσμου με τις νέες ιδεολογίες του αντιεθνικισμού, του αντιρατσισμού κλπ.
Σήμερα οι υλικοί και πολιτικοί όροι του φασισμού των εθνικών ιμπεριαλισμών δεν ισχύουν για κάθε μια ξεχωριστή χώρα, δηλαδή σε εθνικό πλαίσιο. Δεν υπάρχει εθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, συνακόλουθα δεν υπάρχει εθνική πολιτική έκφραση αυτού του κεφαλαίου που θα οργανώσει την κινητοποιημένη μικροαστική απελπισία.
Συνεπώς δεν υπάρχει η κυρίαρχη υλική βάση και η πολιτική δύναμη σε εθνικό επίπεδο για φασισμό.
Βεβαίως υπάρχει η κοινωνική βάση: Οι μικροαστοί. Όμως αυτοί από μόνοι τους δεν μπορούν να υψωθούν σε ανεξάρτητη ηγετική πολιτική δύναμη. Ο ρόλος τους είναι να ακολουθούν τις κυρίαρχες τάξεις της κοινωνίας. Η απελπισία αυτών των στρωμάτων δεν μπορεί να υψωθεί σε φασισμό. Αν αυτή την αντίδραση, την απελπισία και την οργή αυτών των στρωμάτων (που τα προκαλεί η παγκοσμιοποίηση) δεν την αξιοποιήσει και πολιτικοποιήσει η αριστερά, αυτή θα ξεθυμαίνει, θα καναλιζάρεται και θα χρησιμοποιείται από το υπερεθνικό κεφάλαιο για την επικάλυψη και προώθηση του πλανητικού φασισμού. Οι αντιεθνικιστικές και αντιρατσιστικές ιδεολογίες των πολυεθνικών προς αυτή την κατεύθυνση λανσάρονται.
Ο σύγχρονος φασισμός του υπερεθνικού κεφαλαίου καλύπτει το πρόσωπό του με τη μάσκα του «αντιφασισμού», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», των ηθικών «προοδευτικών» αφαιρέσεων και των «αριστερών» ήχων…
Οι ακροδεξιές καρικατούρες
Γίνεται φανερό, γιατί στην Ελλάδα οι πολιτικοί αχυράνθρωποι του μεγάλου πολυεθνικού κεφαλαίου επιχειρούν να τρομοκρατήσουν την ελληνική κοινωνία με το φάντασμα του φασισμού και του ακροδεξιού κινδύνου: Επιδοτούν ακροδεξιές γελοιογραφίες, σαν του Καρατζαφέρη. Φουσκώνουν το «φαινόμενο» της «ακροδεξιάς απειλής» και ωρύονται «αντιφασιστικά» και «αντιεθνικιστικά» τα καθεστωτικά συγκροτήματα των ΜΜΕ και οι έμμισθοι απολογητές της παγκοσμιοποίησης.
Επιδοτούν πολιτικά τον Καρατζαφέρη, συστηματικά και ποικιλότροπα και μετά τον υψώνουν σαν «σκιάχτρο» ακροδεξιάς απειλής.
Σε όλα τα ΜΜΕ, ηλεκτρονικά και έντυπα, παρελαύνει ο Καρατζαφέρης, τη στιγμή που το ΚΚΕ, το αρχαιότερο κόμμα, που είναι στη Βουλή και με υπερδιπλάσιο ποσοστό από το ΛΑΟΣ, το έχουν εξαφανίσει.
Παλαιότερα το ίδιο είχε συμβεί και με το ΔΗΚΚΙ. Ήταν στη Βουλή αλλά ο Τσοβόλας και τα στελέχη του ήταν αποκλεισμένα από τη βιομηχανία της Ενημέρωσης.
Ο Καρατζαφέρης, εκτός Βουλής και κάθε βράδυ δίνει σώου στα κανάλια. Αυτή η σκανδαλώδης ειδική μεταχείριση από τα ΜΜΕ που αποτελούν το πιο δυναμικό τμήμα της ιδεολογικής δομής του μεγάλου κεφαλαίου λέει πολλά σε όσους θέλουν να σκεφτούν.
Κανένα κίνδυνο δεν διατρέχει το διακοσμητικό ντεκόρ του αστικού κοινοβουλευτισμού από τον Καρατζαφέρη.
Καμιά «ακροδεξιά απειλή» δεν σηματοδοτεί. Μια ακροδεξιά καρικατούρα είναι που κατασκευάζεται και επιδοτείται πολιτικά από το μεγάλο κεφάλαιο και το «εκσυγχρονιστικό» κατεστημένο με διπλό στόχο:
ΠΡΩΤΟΝ: Να λειτουργήσει σαν ασφαλιστική δικλείδα, συγκεντρώνοντας και εκφυλίζοντας μια υγιή λαϊκή δυσαρέσκεια.
Τα μεγάλα εθνικά και εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση προκαλούν καταλυτικές διεργασίες στην κοινωνία και μεγάλη λαϊκή οργή. Το καναλιζάρισμα αυτής της λαϊκής απογοήτευσης και οργής επιχειρείται μέσω Καρατζαφέρη, μια και η Αριστερά αδρανεί.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Να χρησιμοποιείται ανά πάσα στιγμή σαν ο «ακροδεξιός» και «φασιστικός» μπαμπούλας και ταυτόχρονα σαν σημείο αναφοράς για το στιγματισμό κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης ενάντια στις μακάβριες επιδιώξεις του πλανητικού ολοκληρωτισμού.
Με ένα σπάρο δηλαδή δύο τρυγόνια. Από τη μια ανεμίζουμε το «σκιάχτρο» και από την άλλη στιγματίζουμε ως «εθνικιστές», «ρατσιστές» και «φασίστες» όσους θέτουν αγωνιστικά τα προβλήματα που καπηλεύεται δημαγωγικά ο «ακροδεξιός κλόουν».
Το κεφάλαιο ξέρει τι πράττει. Έχει και διορατικότητα και πολιτικές εμπειρίες. Η Αριστερά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Μάλιστα κάποια τμήματά της όχι μόνο στρώνουν το έδαφος στον πλανητικό ολοκληρωτισμό, αλλά αποτελούν και τους ιδεολογικούς εκφραστές αυτού του εφιάλτη…
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7802
