Του
Ηλία Παπαναστασίου
Ευθύς εξ αρχής θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε την σχετικότητα των όρων που χρησιμοποιούμε. Όπως δεν υπάρχει μόνο η «Αριστερά του Χαβιαριού» έτσι και ο «αντισυστημικός πατριωτικός χώρος» όπως αυτοαποκαλείται δεν είναι μόνο ή κυρίως «Δεξιός». Και αν ονομάζεται «ακροδεξιά» από τους δημοσκόπους του συστήματος της Φιλελεύθερης Αστικής Ελίτ, ο όρος δεν μας βρίσκει σύμφωνους όχι μόνο για πολιτικούς αλλά και για κοινωνικούς και ταξικούς λόγους.
Από πολιτική άποψη η λεγομένη «Ακροδεξιά» όπως την χαρακτηρίζουν οι συστημικοί δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι και δημοσκόποι, προβάλλει έναν εντονότατα πατριωτικό, εθνικοκρατικό και πολλές φορές αντι-ολιγαρχικό λόγο, με σαφή –σε πολλές περιπτώσεις– αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα Πρόεδρο παρόμοιου Κόμματος της Βουλής που κατονόμασε τους Ολιγάρχες με τα ονόματά τους, ταυτόχρονα ο ίδιος καταγγέλλει εντονότατα τους «Καπιταλιστές και Ολιγάρχες» αλλά και την ίδια την Δικαιοσύνη (παρόμοιες καταγγελίες δεν έκαναν οι πλήρους αστικής και μικροαστικής ευγένειας μελιστάλακτοι «αριστεροί/κεντροαριστεροί» του λεγόμενου προοδευτικού χώρου). Θα μπορούσαμε δε να αναφέρουμε πολλά παρόμοια παραδείγματα όπου ο εθνοκρατικός λόγος με έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά και αντι/ολιγαρχική πολεμική είναι εντονότατος. Και εάν παρόμοια τακτική χαρακτηρίζεται «Λαϊκισμός» και «Δημαγωγία» ας θυμηθούμε εάν παρόμοιος λόγος κυριαρχούσε ή όχι και στον ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2012-15 ή στο ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1974-81. Άλλωστε, περιμένουμε να μας διαφωτίσουν οι φωστήρες της συστημικής Δημοσιογραφίας τι εστί «Λαϊκισμός» γιατί με την φόρα που έχουν πάρει και ο Σοσιαλισμός –γι’ αυτούς– θεωρείται λαϊκισμός όπως και οποιαδήποτε κριτική που ασκείται στα πεπραγμένα της Αστικής Ελίτ. Οι κεραυνοί και τα αστροπελέκια περί «Λαϊκισμού» πέφτουν βροχηδόν μόλις κάποιος κάνει κριτική στην Ελίτ και ειδικότερα στην Οικονομική/Κοινωνική Πολιτική της. Δημιουργήθηκε ένας «Υγειονομικός χώρος», μια Buffer Zone (Ανασχετική ζώνη), όπου ο παραβαίνων τα όρια είναι αυθωρεί και παραχρήμα εξοβελιστέος και αποβάλλεται σαν μικρόβιο!
Εάν λοιπόν ο «αντι/συστημικός λαϊκίστικος» λόγος (όπως τον χαρακτηρίζει η Ελίτ) ή «ο αντισυστημικός εθνοκρατισμός» (όπως τον χαρακτηρίζουμε εμείς) είναι σαφέστατα πιο αντισυστημικός, ριζοσπαστικός, αντι-ολιγαρχικός και οιονεί πιο επαναστατικός από αυτόν της ψοφοδεούς, χορτασμένης από τον καπιταλισμό και παρηκμασμένης σε επίπεδο πολιτισμικής συμπεριφοράς «Κεντρο/Αριστεράς και Αριστεράς» του χαβιαριού και της άνεσης, μένει να εξετάσουμε σε ποια Κοινωνικά στρώματα και Κοινωνικές τάξεις αντιστοιχεί αυτός ο πολιτικός λόγος του Αντι/συστημικού Εθνοκρατισμού και το κυριότερο, εάν έχει μέλλον. Γιατί «κάτι μας λέει» πως ο λόγος των Αντισυστημικών και Εθνοκρατικών Κομμάτων, αντιστοιχεί σε στρώματα που πριν 4-5 δεκαετίες ανήκαν στην Ιστορική Αριστερά και μετακινήθηκαν «απέναντι». Γιατί όταν μειώνονταν τα ημερομίσθια και οι μισθοί της Γαλλικής Εργατικής Τάξης στην Αυτοκινητοβιομηχανία της Πεζό λόγω της αθρόας μετανάστευσης από τις βορειοαφρικανικές χώρες και οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονταν, οι συνδικαλιστές της CGT –Συνδικάτο του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος– τους αποκαλούσαν σχεδόν ρατσιστές ώσπου είδαν και αποείδαν οι εργαζόμενοι και έφυγαν τρέχοντας. Σήμερα, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα από 23% το 1973 κατέρρευσε στο 2,5-3,5%, ανάλογες δε «θριαμβευτικές προόδους κατάρρευσης» έχει κάνει και το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Πλέον τα δυο κόμματα, αντιπροσωπεύουν απολειφάδια μικροαστικής διανόησης της κακιάς ώρας, ΛΟΑΤΚΙ παντός καιρού, non-binary Βορείου και Νοτίου Ημισφαίριου συν το απαραίτητο desert από υστερικές φεμινίστριες αλλά και πολιτικά διαταραγμένους «με άποψη».
Από κοινωνικο/ταξική άποψη, εξετάζοντας ταξικά και κοινωνικά τις αντιπροσωπεύσεις Κοινωνικών Στρωμάτων και Τάξεων των Πολιτικών Κομμάτων, θα πρέπει να αναφερθούμε στην ανάλυση του Ινστιτούτου Ζαν Ζωρές του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος για τις εκλογές του 2022 στην Γαλλία όπου διαπίστωσε πως το 58% της Γαλλικής Εργατικής Τάξης (Classe Ouvrière) ψήφισε Λεπέν. Ανάλογα είχαν ψηφίσει υπέρ της Λεπέν μικροαστικά και φτωχά στρώματα. Παραπλήσια συμπεράσματα έγιναν και για τις εκλογές του 2016 στις ΗΠΑ όπου διαπιστώθηκε πως η πλειοψηφία των Μεσοδυτικών Αγροτικών Πολιτειών αλλά και τεράστια στρώματα της άνεργης και φτωχομεσαίας Εργατικής Τάξης, ψήφισαν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του Τραμπ. Αντίθετα, οι ευνοημένες Ανατολική και Δυτική ακτή της αστικής Ελίτ και της συστημικής «διανόησης», Ατλαντικού και Ειρηνικού αντίστοιχα, ψήφισαν Χίλαρι
(Η ίδια μάλιστα αποκαλούσε ανερυθρίαστα τους φτωχούς «αξιοθρήνητους» –deplorables– όμως διέθετε θαυμάστριες στα κεντρικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Θεσσαλονίκη!).
Όπως διαπιστώνεται, υπάρχει
αφύπνιση των «αφανών» στρωμάτων, «παραμελημένων»
από τους συστημικούς δημοσκόπους, δηλαδή μεγάλων λαϊκών στρωμάτων στην Ευρώπη
και στην Ελλάδα τα οποία ψηφίζουν υπέρ των αντι/συστημικών Εθνοκρατικών κομμάτων.
Παρατηρείται καταφανώς μια «Μεγάλη αντιστροφή των Κοινωνικών Μπλοκ». Αυτό σημαίνει μετακίνηση του μπλοκ των λαϊκών στρωμάτων
που ξεκίνησε τον Μάη του 2012 εκμηδενίζοντας
την Κεντρο/Αριστερά του ΠΑΣΟΚ, κατεβάζοντάς το από το 44% (2009) στο 4,6%
(2015) και συνεχίστηκε με τις εκλογές του Ιούνη του 2023 εξαϋλώνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και κατεβάζοντάς τον στο 50% του ποσοστού
του το 2015, δηλαδή από το 36,3% (2015) στο 17,83% (Ιούνης 2023).
Μετακινούμενο
λοιπόν το Κοινωνικό Μπλοκ λαϊκών στρωμάτων της Κεντροαριστεράς/Αριστεράς
σε μεγάλο βαθμό στα κόμματα της Αντι/συστημικής Εθνικο/Κρατικής πλευράς, αλλάζει τελείως το Κοινωνικο/Ταξικό Πρόσημο
της «Αριστεράς» και της «Αντισυστημικής Εθνοκρατικής» παράταξης. Τα «Αριστερά» Κόμματα
διατηρούν το ψευδεπίγραφο πρόσημο της Κεντρο/Αριστεράς ενώ κοινωνικά/ταξικά αντιπροσωπεύουν τους προνομιούχους του συστήματος.
Αντίστοιχα, τα λαϊκά στρώματα «μετακομίζουν» από την «Αριστερά» στα
Αντισυστημικά Εθνοκρατικά Κόμματα και τα οποία είναι αριστερότερα από κοινωνική και ταξική άποψη από τα παραδοσιακά «Αριστερά»
κόμματα, επίσης δε τα Εθνοκρατικά κόμματα, πλέον, αντιπροσωπεύουν,
σε μεγάλο βαθμό, τα λαϊκά και εν δυνάμει ριζοσπαστικότερα στρώματα που διεκδικούν
κοινωνική δικαιοσύνη, συνδυασμένη με πατριωτισμό.
Τα αντι/συστημικά Εθνοκρατικά
κόμματα αντιπροσωπεύουν την Κοινωνική/ Πατριωτική Αριστερά μάλλον χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει ενώ τα (δήθεν) «Αριστερά»
κόμματα αντιπροσωπεύουν τους προνομιούχους χωρίς
να το έχουν καταλάβει. Μεταβάλλονται σε μια (πρώην) «Αριστερά» που παριστάνει
την Αριστερά ενώ τα Εθνοκρατικά κόμματα μεταβάλλονται σε μια Κοινωνική Αριστερά
χωρίς να το έχουν κατανοήσει. Η «Αριστερά/Κεντροαριστερά» μένει με τα σύμβολά
της εκφράζοντας τους βολεμένους και χορτασμένους
ενώ η Αντι/συστημική Εθνοκρατική Παράταξη, μάλλον συκοφαντημένη ως «ακροδεξιά» από
τους άθλιους συστημικούς Δημοσκόπους και τις γελοίες αναλύσεις τους, αντιπροσωπεύει
κοινωνικά και ταξικά το Αριστερό Φάσμα
των λαϊκών και φτωχών τάξεων. Ανέτειλε λοιπόν η Αυγή της Μεγάλης Κοινωνικής/Ταξικής αντιστροφής, δηλαδή της μετακίνησης
των Κοινωνικών Μπλοκ και για την οποία μιλούσαν εδώ και χρόνια οι πλέον διορατικοί
των πολιτικών και κοινωνικών αναλυτών.
H «Αριστερά του Χαβιαριού» είναι
η μεσοαστική τάξη, τμήματα της αστικής τάξης και μερίδες μικροαστών που μπορούν
να φάνε χαβιάρι και απομυζούν τις ανέσεις του καπιταλισμού, η δε Αντισυστημική Εθνοκρατική
πλευρά των αντίστοιχων κομμάτων, αντίθετα, ελκύει
και συσπειρώνει ολοένα και περισσότερο λαϊκά και φτωχά στρώματα που στιγματίζονται
ως «ακροδεξιά» ενώ ανήκαν κάποτε στο Ιστορικό
Κοινωνικό μπλοκ της Αριστεράς. Ο πολιτικός και ιδεολογικός κρετινισμός και ηλιθιοποίηση
της επίσημης (δήθεν) Αριστεράς αφήνει «εκτός
οπτικού πεδίου» τα φτωχά στρώματα, τα κατατάσσει στα «ακροδεξιά στρώματα»
(!) και διαρκώς πτύει τόνους σιέλου καταπάνω τους περιφρονώντας τους με ελιτίστικο, ματαιόδοξο και νεοπλουτίστικο τρόπο.
Για την «Αριστερά του Σαλονιού» (Α. Παπανδρέου στη Βουλή το 1987) οι φτωχοί και
γενικότερα τα λαϊκά στρώματα είναι Terra
incognita,
μια αληθινή έρημος Σαχάρα στην οποία οι (δήθεν) «Αριστεροί» δεν καταδέχονται να
ρίξουν το παραμικρό βλέμμα. Διαθέτουν πολλούς καλοβολεμένους του Συστήματος και
εξαιρετικά φιλόδοξους μεσοαστούς νεόπλουτους
και μικροαστούς της εγκεφαλικής εξαθλίωσης ώστε να καταλάβουν τον παραμικρό
πόνο, την οποιαδήποτε χαραμάδα φτώχειας αυτών των λαϊκών στρωμάτων που θα μπορούσε
να εισέλθει στο γελοίο οπτικό τους πεδίο. Δώσε LOATKI+ σε αυτήν την «Αριστερά» και τους πήρες την ψυχή. Εάν δε προσθέσεις
και λίγο Ketchup
στο
σπαγγέτι της «Αντι-Πατριαρχίας, του Μισανδρισμού των Φεμινιστριών «με μπόλικη δόση
αποδόμησης του Ανδρικού Φύλου μέσω
του αστείου ιδεολογήματος περί «Τοξικής Αρρενωπότητας», δεν τους πήρες απλώς
την ψυχή αλλά τους έστειλες κατευθείαν στα μπαράκια να το πανηγυρίσουν.
Αντίθετα με την «Αριστερά
του Χαβιαριού» (Gauche
caviar)
του ελιτισμού, του σνομπισμού, του ναρκισσισμού,
της ματαιοδοξίας και του άκρατου νεοπλουτισμού τρόπων και λεξιλογίου, η Αντισυστημική,
Εθνοκρατική και Πατριωτική πλευρά των αντίστοιχων κομμάτων στην Ελλάδα (και όχι
μόνο) εκφέρει, αρθρώνει και προτάσσει έναν κατανοητό, λαϊκό στο λεξιλόγιο και λογικότατο στη δομή του πολιτικό λόγο, με λέξεις-καρφιά
όπως «Παραγωγή», «Εκμετάλλευση ορυκτού πλούτου», «υψηλές συντάξεις μέσω του ορυκτού
πλούτου» φέροντας ως παράδειγμα την εξαιρετικά
πετυχημένη «Νορβηγία των συντάξεων» όπου ο ορυκτός πλούτος της απέφερε 1 τρις ευρώ(!)
έσοδα στα Ταμεία των Εργαζομένων, «εξασφαλίζοντας τις συντάξεις των Νορβηγών
για 2.000 χρόνια» (Απάντηση του πρώην Νορβηγού Πρωθυπουργού στις καταγέλαστες προτάσεις
ξένων αργυρώνητων δημοσιογράφων περί «εκμετάλλευσης» του 1 τρις στο Χρηματιστήριο).
Παράλληλα τα αντισυστημικά, εθνοκρατικά κόμματα καταφέρονται οξύτατα κατά της Παγκοσμιοποίησης, των ΛΟΑΤΚΙ, της γενικότερης παρακμής των αξιών και ειδικότερα της οικογένειας και όλα τα παραπάνω με προβολή της πατρίδας ως έννοια σε περίοπτη θέση.
Τουναντίον, οι λέξεις «Πατρίδα», «πατριωτισμός», «έθνος» κλπ. προκαλούν αλλεργία μέχρι ιδεολογικό παροξυσμό στην «Αριστερά του χαβιαριού», στην «Αριστερά» του «συνωστισμού των προσφύγων στην παραλία της Σμύρνης», στην «Αριστερά» της ιδεολογικής επίλυσης του Μακεδονικού προβλήματος με Αμερικανική επίβλεψη και υπαγόρευση αλλά και Γερμανική παρέμβαση λόγω των «υψηλών» πολιτικών των Αμερικανο/Γερμανών στα Δ. Βαλκάνια. Άνθρωπος των Αμερικανών ο Τσίπρας, το «έλυσε» αμερικανοπρεπώς.
Πώς όμως να υπερασπιστούν
την οικογένεια οι «Αριστεροί του Χαβιαριού» όταν βγάζουν φλύκταινες και μόνο
στο άκουσμα των λέξεων «οικογενειακές αξίες»
και «οικογένεια» λησμονώντας πως το μοναδικό
καταφύγιο απέναντι στο σύστημα που απέμεινε στον φτωχό και τον λαϊκό άνθρωπο
είναι η οικογένεια. Πώς να υπερασπιστούν τις διαχρονικές αξίες του ελληνικού λαού
όταν ο Νεόπλουτος και κατά δήλωσή του «εφοπλιστής» Κασσελάκης λέει κατά λέξη
πως «Πρέπει να εγκαταλείψουμε τις παραδοσιακές ελληνικές αξίες από τις οποίες ταλαιπωρηθήκαμε»(!).
Σοβαρά, αξιότιμε πρόεδρε του ΣΥΡΙΖΑ; Τις γνωρίζεις αυτές τις αξίες τόσο καλά;
Πώς να υπερασπιστούν
τους Γονείς και ειδικότερα τα δικαιώματα του διαζευγμένου Πατέρα οι «Αριστεροί
του Χαβιαριού» όταν υστερίζονται και μόνο ακούγοντας τις λέξεις «πατρότητα», «πατέρας» και γενικότερα
στην ιδέα της πλήρους ισότητας δικαιωμάτων των δυο Γονέων. Γι’ αυτούς, το ζευγάρι
των ομοφυλόφιλων ανδρών που θέλει να υιοθετήσει παιδιά μέσω της «αγοράς μήτρας»,
έχει απείρως περισσότερα δικαιώματα από
τον φυσικό και φυσιολογικό πατέρα, γι’ αυτό άλλωστε «έψαλλαν και ούρλιαζαν»
εν χορώ εναντίον του Νομοσχεδίου περί Συνεπιμέλειας και το οποίο καταψήφισαν, του
υποκριτικότατου ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου.
Ίσως να ήταν από τα λίγα εξαιρετικά Νομοσχέδια
της παρούσας Κυβέρνησης...
Και πώς να αντισταθούν στην
γενικότερη παρακμή αυτής της διαλυμένης,
παρηκμασμένης και εκφυλισμένης χώρας, όταν οι ίδιοι αποτελούν την «πρωτοπορία»
αυτής της Μεταμοντέρνας Φιλελεύθερης Αστικής Παρακμής;
Δεν είδαμε ποτέ κάποιον
ΣΥΡΙΖΑΙΟ, ΠΑΣΟΚ ή ΝΑΡίτη της κ. Αχτσιόγλου και του κ. Τσακαλώτου να μάχεται για
τα δικαιώματα των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα με τόσο φανατισμό όσο μάχονται
για τους ΛΟΑΤΚΙ, ούτε είδαμε κάποιον ΣΥΡΙΖΑΙΟ να κόπτεται για τους άστεγους των
Μεγάλων Πόλεων και οι οποίοι –για δική τους ατυχία...– είναι όλοι άνδρες άνω
των 45-50 ετών... Αντίθετα, τους βλέπουμε ανελλιπώς στις παρελάσεις του Gay Pride, να διαδηλώνουν εναντίον της «Πατριαρχίας
του Ιράν», να βεβηλώνουν την Ελληνο-Σερβική φιλία, να αδιαφορούν για τον θρυμματισμό
των σχέσεων με την Ρωσία, να αδιαφορούν για την Συρία και γενικότερα, να αποτελούν
το «Αριστερό συμπλήρωμα» του Νεοδημοκρατικού Κεντροδεξιού Φιλελευθερισμού του Μητσοτάκη
και ο οποίος γνωρίζει άριστα –ευφυέστατος
ων...– πως δεν κινδυνεύει από τον Κασσελάκη
και το «Κόμμα Κασσελάκη» της Μεταμοντέρνας, «Αριστεράς του Χαβιαριού». Γι’ αυτό
και έξυπνα και επιφανειακά «ρίχνει τα βέλη» του στον Κασσελάκη, όχι γιατί κινδυνεύει
από αυτόν όπως προείπαμε αλλά γιατί θέλει να φαίνεται πως «κινδυνεύει» ώστε ο Κασσελάκης, που του είναι εύκολος αντίπαλος
με τις ανοησίες που σερβίρει σωρηδόν, να υποστεί μάλλον εύκολη ήττα και εάν προχωρήσει
σε νέα τετραετία –δυστυχώς, είναι ενδεχόμενο...– να χρησιμοποιήσει ως «Κυβερνητικό
Εταίρο» τον πολλαπλά στρυμωγμένο Ανδρουλάκη και τον οποίο ο Μητσοτάκης, όπως
φαίνεται, τον «κρατά στο χέρι»...
Όμως, το βασικότερο πρόβλημα
της «Αριστεράς του Χαβιαριού» είναι η έλλειψη
κοινωνικής και ταξικής ενσυναίσθησης. Η επαφή τους με τα λαϊκά στρώματα –ιστορικά, ο «προνομιούχος»
κοινωνικός χώρος των Αριστερών Κομμάτων γεγονός που δεν συμβαίνει πλέον– είναι από ανύπαρκτη έως μηδαμινή. Αυτό φάνηκε
και στα 4,5 χρόνια Κυβερνητικής διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σήμερα. Ο εκατομμυριούχος
πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνει πως «Αγόρασα διαμέρισμα 1,8 εκατομμυρίων ευρώ και νιώθω
άσχημα που οι σημερινοί νέοι δεν έχουν ανάλογη δυνατότητα». Ομολογουμένως, ανατριχιάσαμε
από συγκίνηση όμως θα θέλαμε να ρωτήσουμε τον Στέφανο Κασσελάκη σε ποιους απευθύνεται;
Τα ίδια ακούγαμε και από τους Κυβερνητικούς ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ για να μην ξεχνούμε και
του ενδόξους ΠΑΣΟΚΟΥΣ του ύστερου, παρακμιακού ΠΑΣΟΚ, κυρίως της περιόδου Σημίτη και ΓΑΠ.
Εάν λοιπόν κοινωνικά και ταξικά, η «Αριστερά του Χαβιαριού»
ετελεύτησε τον βίον εκφράζοντας τους «άνετους και τακτοποιημένους» του Συστήματος,
«αγωνιζόμενη» μόνο για τις μειονότητες – ΛΟΑΤΚΙ, Φεμινίστριες και άλλες δημοκρατικές
δυνάμεις – και για την «συμπερίληψή» τους στη «Φιλελεύθερη Δημοκρατία της Ελίτ»,
το κοινωνικο/πολιτικό και ταξικό «παιχνίδι» θα διεξάγεται στο εξής μάλλον από άλλες
δυνάμεις. Όσοι δυσαρεστηθούν με τα αναμενόμενα
πλέον αποτελέσματα των Ευρωεκλογών στην Ελλάδα και την Ευρώπη, ίσως κατανοήσουν
πως το παρόν άρθρο πιθανόν έδωσε ένα «έναυσμα διαλόγου» και έριξε «σπόρο συζήτησης» για ένα κυριολεκτικά κατακλυσμιαίο
φαινόμενο, αυτό της «Αντιστροφής των Κοινωνικών
Μπλοκ».
«Ο
Βασιλιάς είναι γυμνός» αποκάλυψε ένα αγόρι σε μια πολύ γνωστή
ιστορία, όταν όλοι σιωπούσαν και δεν τολμούσαν. Καιρός να κάνουμε το ίδιο για
κοινωνικο/πολιτικά και εκλογικά γεγονότα που βλέπουμε και παρατηρούμε με τα μάτια
μας αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε.
ΥΓ. Προσπαθήσαμε να κάνουμε μια συνοπτική, απλοποιημένη στον λόγο και κατανοητή στα νοήματα «Ταξική Ανάλυση» (Class analysis) και να υποστηρίξουμε σαν πρωτεύον το στοιχείο της Κοινωνίας και της Τάξης και όχι μόνο ή κυρίως της Πολιτικής. Εάν έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ ενός «συντηρητικού», «δεξιού» (σύμφωνα με το Ψευδο-Κριτήρια της δημοσιογραφίας της Ελίτ) φτωχού, εργάτη και εργαζόμενου που προτίθεται να ψηφίσει Αντι/συστημικά κόμματα και ενός εκπρόσωπου της Πανεπιστημιακής «διανόησης» ή ενός καλοβολεμένου μεσοαστού/αστού γιατρού και δικηγόρου που παριστάνει τον «Αριστερό» και «μάχεται» υπέρ των ΛΟΑΤΚΙ, του #MeToo και της «Συμπερίληψης» της Πολιτικής Ορθότητας, προτιμούμε τον πρώτο, δηλαδή τον φτωχό μεροκαματιάρη είτε είναι φτωχός μικρομεσαίος, μισθωτός του Ιδιωτικού Τομέα ή άνεργος και άστεγος. Γιατί ο φτωχός, ασχέτως του «ιδεολογικού κομφούζιου» που πιθανόν να έχει, ταξικά ανήκει στο μοναδικό μπλοκ που προσφέρει προοπτική. Αντίθετα, ο βολεμένος μεσοαστός της «Αριστεράς», είναι αυτός που απομυζά το Σύστημα ζώντας μέσα στην άνεση και ταυτόχρονα διαλαλώντας την Ψευδο/Αριστερή πραμάτειά του για λόγους άκρατου Ναρκισσισμού και ανίατης ματαιοδοξίας. O πρώτος, ο φτωχός και λαϊκός, όταν εξεγερθεί επαναστατεί εναντίον της αθλιότητας στην οποία είναι «βουτηγμένος» μέχρι τον λαιμό ενώ ο δεύτερος που «ονειρεύεται την επανάσταση με το όπλο στο χέρι» σύμφωνα με την Νατάσσα Μποφίλιου του ΚΚΕ, όταν ο κοινωνικός βρασμός φθάσει σε κρίσιμο σημείο, το σκέφτεται, οπισθοχωρεί τρέχοντας και συμβιβάζεται χοροπηδώντας. Ο φτωχός, τι να χάσει; Αυτά που δεν έχει; Ενώ ο καλοβολεμένος της «Αριστεράς του Χαβιαριού» κινδυνεύει να χάσει αυτά με τα οποία είναι «δεμένος» μέχρι τα μύχια της ύπαρξής του δηλαδή τις ανέσεις του καπιταλισμού που χαρούμενος λαμβάνει και βουλιμικά καταναλώνει. Αυτή είναι η θεμελιακή διαφορά μεταξύ φτωχού «δεξιού» που υποφέρει καθημερινά και ενός βολεμένου μεσοαστού «αριστερού» που περνά καλά –δόξα τω θεώ– με το σύστημα το οποίο κατηγορεί νυχθημερόν αλλά είναι κρυφά ερωτευμένος μαζί του θυμίζοντας σχέση «Αγάπης και Μίσους» ενός ζευγαριού που μαλώνει διαρκώς αλλά δεν χωρίζει ποτέ. Άλλωστε, έτσι εύκολα χωρίζεις από τα «καλούδια» του καπιταλισμού, σοβαρά μιλάτε τώρα;
