Περιεχόμενα
Η ιδέα της αθωότητας έχει δύο όψεις. Με το να αρνιέται κανείς να συμμετάσχει σε μια συνωμοσία, παραμένει αθώος από αυτή τη συνωμοσία. Αλλά το να παραμένει αθώος μπορεί να ισοδυναμεί και με το να παραμένει σε άγνοια, να παραμένει αφελής, δηλαδή «χρήσιμος ηλίθιος».
Πρέπει να οικοδομήσουμε και να κατακτήσουμε τον τρόπο εκείνο της σκέψης που να μας απομακρύνει από την αθωότητα του «χρήσιμου ηλιθίου».
Διαφορετικά θα παρασυρόμαστε από ψεύτικους ριζοσπαστισμούς, από τα μεγάλα και ηρωικά λόγια από τον κομπασμό της ημιμάθειας και κυρίως από τη θρασύτητα της ακατάσχετης, «ξύλινης» λογοδιάρροιας των «εγκάθετων» του καθεστώτος: Ποικίλοι μεταμφιεσμένοι αρουραίοι μακιγιαρισμένοι με πολλά χρώματα.
Είναι ιστορικός νόμος: ο φουσκωμένος στόμφος, ο ριζοσπαστισμός της φράσης, οι πληθωρικές «εξάρσεις» περί «αγωνιστικότητας», «αλήθειας» και «ελευθερίας», το ανακάτεμα των πάντων (τσουβάλιασμα διαφορετικών ποιοτικών χαρακτηριστικών και εννοιών), τα υστερικά λιβανιστήρια και το κυνήγι της στιγμιαίας, με κάθε θυσία εντύπωσης, όλα αυτά όχι μόνο δεν συγκροτούν «Σκέψη», αλλά υποκρύπτουν δολιότητα: Είναι εξ ορισμού ΥΠΟΠΤΑ…
Με τις αφαιρέσεις συγχωρούνται οι αμαρτίες…
Και όσο πιο υστερικά επικαλείσαι τα αφηρημένα ηθικά αξιώματα τόσο πιο κάλπικος και «ύποπτος» είσαι…
Βλέπουμε, π.χ. σήμερα πόσοι τυμβωρύχοι βρήκαν την ευκαιρία, μετά τη μαφιόζικη δολοφονία του Σωκράτη, να βγούνε από τα λαγούμια τους και να παριστάνουν τους ήρωες της δημοσιογραφίας.
Το ίδιο γίνεται και στα ιστολόγια. Ακούμε φαιδρές υστερίες. Ακόμα και ότι τα ιστολόγια κατά 90% αγωνίζονται για την αλήθεια και την ελευθερία του λόγου (για ποια αλήθεια και ελευθερία μιλούν)!!!
Οι κομπάρσοι της καθεστωτικής δημοσιογραφίας και της φλύαρης σύγχυσης ωρύονται «ριζοσπαστικά» μέχρι το σημείο να καθιστούν τα ιστολόγια το επαναστατικό υποκείμενο…
Κόντρα σε αυτή τη ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ αγωνίζεται το ΡΕΣΑΛΤΟ
Για να σμικρύνουμε τα μεγάλα ποσοστά των «χρήσιμων ηλιθίων»…
