Άφησε τη ζωή χωρίς φωνές και φασαρίες, χωρίς καμώματα και διαμαρτυρίες, χωρίς να βροντήξει την πόρτα, αλλά σεμνά και ταπεινά με την περηφάνια του απομονωμένου αγωνιστή που δεν νέρωσε το κρασί του, όλα αυτά τα χρόνια όπου τα ιδανικά της Αριστεράς είχαν χλευαστεί και ισοπεδωθεί από τους διαχειριστές και σφετεριστές τους…
Με τον Παύλο, όπως και με την Κατερίνα Γώγου συνδέθηκα ιδεολογικά και φιλικά το 1970 με τις εκδόσεις «Νέοι Στόχοι».
Ο κοινός ιδεολογικός μας χώρος, μετά την πτώση της χούντας, έζησε μια καταιγίδα ζυμώσεων και ρήξεων. Ο Παύλος, λεπτή καλλιτεχνική φύση και ανυπότακτη, φλογισμένη με το αίμα μιας πληγωμένης φλέβας, ακολούθησε το δρόμο του μοναχικού καβαλάρη, της ατομικής («αριστερίστικης») εξέγερσης…
Τον μάγευε ιδιαίτερα ο «τσαμπουκάς» του γνήσιου λαϊκού ανθρώπου, η μελωδία ενός αυθεντικού λαϊκού «χούλιγκαν»…
Καρπός αυτής της «μαγείας» ήταν η «Παραγγελιά».
Ο Νίκος Κοεμτζής συνέθετε όλα αυτά τα στοιχεία της εμπειρικής συνείδησης του εξεγερμένου λαϊκού ανθρώπου, αυτή του ανυπότακτου Έλληνα «τσαμπουκά»…
Και ο Παύλος δεν λάθεψε: Ο Νίκος Κοεμτζής παρέμεινε μέχρι τέλος αλύγιστος και «τσαμπουκάς» παρά τα βασανιστήρια που υπέστη στις φυλακές…
Τραγική σύμπτωση: Ο Παύλος έφυγε από τη ζωή μία εβδομάδα μετά τον θάνατο του Νίκου Κοεμτζή.
Εκτός από την «Παραγγελιά», ο Παύλος Τάσιος σκηνοθέτησε το «Βαρύ πεπόνι», «Νοκ Αουτ», και «Στίγμα».
Καλό ταξίδι φίλε!
