Άλλο να ζεις μια ΕΞΕΓΕΡΣΗ και άλλο να την περιγράφεις εκ των υστέρων στη βάση των ιδεολογικών σου στερεοτύπων, σκοπιμοτήτων και μυθολογιών.
Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου τα ζήσαμε σε όλη την έκτασή τους και το βάθος τους, ενεργητικά συμμετέχοντες…
Ζήσαμε και ΟΛΟΥΣ τους μετέπειτα σταθμούς τού σφετερισμού και εκφυλισμού του Πολυτεχνείου και έχουμε καταγράψει, από πολύ παλιά, αυτήν τη διαδικασία του εκφυλισμού που μετέτρεψε το Πολυτεχνείο σε μια μούμια Αιγυπτιακή και «αντικείμενο» της «αριστερής» κερδοσκοπίας και της «ακροδεξιάς» μυθολογίας…
Συνεχίζουμε, λοιπόν, το αφιέρωμά μας για το Πολυτεχνείο με κάποια παλιά μας κείμενα.
Αγώνας ψυχής
Κάθε φορά, τέτοιες μέρες, μια ερώτηση βαραίνει το χέρι: Το να γράφεις κάθε χρόνο για το Πολυτεχνείο έχει κανένα νόημα;
Εδώ έχουν οργανωθεί τελωνεία λέξεων, φωτιές των λέξεων που έχουν αποτεφρώσει τα πάντα.
Έχουν οργανωθεί νεκροταφεία λέξεων για να δεχτούμε να ζήσουμε μια ζωή που δεν είναι δική μας, για να υποχρεωθούμε να υποκύψουμε σε μια ξένη μνήμη και να υμνήσουμε μια μασκαρεμένη πραγματικότητα, μια ΙΣΤΟΡΙΑ που την αφηγούνται τα νεοταξικά Μαντεία…
Κάθε χρόνο, ωστόσο, όσο και αν μελαγχολώ, τέτοιες μέρες, κάποιος θα μου βελονιάσει τις μνήμες και την «οργή». Κάποιος θα μου θυμίσει ότι το να γράφεις, δεν είναι παρά μια προσπάθεια για να διαφυλάξεις, μέσα από τον διαβρωτή το χρόνο, τις φωνές που θα μαρτυρήσουν την παρουσία μας, ότι ΕΔΩ υπήρξαμε και ΕΔΩ υπάρχουμε: Είναι ένας τρόπος να διαφυλαχτεί το όνομα του κάθε πράγματος, γι’ αυτούς που δεν γνωρίζουν ακόμα…
Όποιος δεν ξέρει από πού ήρθε, πώς μπορεί να διαπιστώσει που πάει;
Η Ιστορία δεν είναι υστερία
Φέτος το κακό παράγινε με το Πολυτεχνείο. Οι υμνολογικές καπηλείες έχουν πάρει τερατώδεις και ψυχωτικές διαστάσεις.
Οι πάντες, από τα κόμματα μέχρι τους υπόδουλους «στοχαστές» και τους ποικίλους ιστορικούς ψευδομάρτυρες ανταγωνίζονται παραληρηματικά σε ύμνους και σε ψυχώσεις καπηλείας. Το Πολυτεχνείο υψώθηκε σε χρηματιστηριακό ναό: Σε πιστωτική κάρτα.
Όλοι υστερικά προσπαθούν να διατρανώσουν την «προοδευτικότητά» τους και τα «αριστερά τους αισθήματα αναδεικνύοντας αυτή την πιστωτική κάρτα του ηρωικού αγώνα.
Σε εποχές σήψης και παρακμής αναζητούνται, με πιο μεγάλο «πάθος» πλυντήρια ξεπλύματος. Και οι πλέον παρακμασμένοι είναι αυτοί που μετατρέπουν την Ιστορία σε Υστερία, αναζητώντας ψυχωτικά την κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Το Πολυτεχνείο έχει καταντήσει μια τέτοια κολυμπήθρα για όλον τον πολιτικό κόσμο και κυρίως για τα καθεστωτικά, «αριστερά» παράσιτα, αυτή τη σύγχρονη ιδεολογική και πολιτική χούντα που δεν έχει αφήσει καμιά αγωνιστική ιδέα και αξία άθιχτη και που να μην την έχει βρομίσει, αλλά ταυτόχρονα έχει και τέτοια υστερική αυθάδεια που καπηλεύεται κάθε αγωνιστικό συμβάν και σύμβολο.
Είναι να γελά κανείς, αλλά και να οργίζεται ταυτόχρονα, όταν βλέπει και ακούει όλον αυτόν τον καθεστωτικό, «αριστερό» κόσμο, τους «μεταλλαγμένους» γενίτσαρους της πλανητικής, νεοταξικής κακουργίας να ουρλιάζουν υμνολογικά για τους ηρωικούς αγώνες κατά της χούντας.
Εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε ένα από τα πλέον θλιβερά φαινόμενα της Ιστορίας και σε ένα από αποκρουστικά συμπτώματα της ανθρώπινης ψυχολογίας:
α). Η σημερινή ιδεολογική χούντα που προωθεί αχαλίνωτα τις ιδέες και τις επιδιώξεις της παγκοσμιοποίησης και της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας, να σκούζει υμνολογικά για το «έπος» του Πολυτεχνείου.
Αυτοί που ακρωτηρίασαν βάναυσα τις ιδέες και τα μηνύματα του Πολυτεχνείου και κάθε λαϊκού αγώνα, το …υμνολογούν!!!
Αυτοί που ισοπέδωσαν κάθε αγωνιστική ιδέα και παράδοση και «εξόρυξαν» τη «ψυχή» και το όραμα του Πολυτεχνείου το σφετερίζονται και το καπηλεύονται υστερικά.
Τι κοινό σημείο μπορεί να έχουν με το Πολυτεχνείο, με τις ιδέες του και την πρακτική του, τα καθεστωτικά παράσιτα και λαμόγια, καθώς και τα προπαγανδιστικά τους Μαντεία: Οι νεοφιλελεύθεροι σοσιαλδημοκράτες, το «εκσυγχρονιστικό» κράτος και παρακράτος, το σημερινό ΠΑΣΟΚ, τα «αριστερά» εκτρώματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ και τα κοσμικά ιερατεία και φερέφωνα του Σόρος, κ.λπ;;;
β). Είναι, επίσης, ένα από πιο αποκρουστικά συμπτώματα της ανθρώπινης ψυχολογίας να εξαργυρώνουν την ιστορία τους, όσοι συμμετείχαν στο Πολυτεχνείο, στο χρηματιστήριο των καπιταλιστικών «ομολόγων», να προσκυνάνε την εξουσία, να μεταλλάσσονται σε κατεστημένο και ταυτόχρονα να εμφανίζονται με ισόβιο πιστοποιητικό αριστερών φρονημάτων για την παρελθούσα δράση τους.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι χειρότεροι όλων, ακριβώς γιατί αποτέλεσαν τα «ηθικά αποδεκτά ρούχα» της καθεστωτικής προπαγάνδας. Ήταν αυτοί που με το ηθικό ανάστημα και το κύρος του πρώην αριστερού, έδωσαν το τεκμήριο και το άλλοθι της Νέας Χούντας: Της Νέας Τάξης.
Αφήνω τις στρατιές των τυχοδιωκτών που έσπευσαν και αυτοί να δηλώσουν «συμμετοχή» στο Πολυτεχνείο, χωρίς να έχουν περάσει ούτε απ’ έξω…
Και το άκρων άωτον της γελοιότητας: Και ο Καρατζαφέρης …υμνεί το Πολυτεχνείο!!!
ΟΛΑ αυτά που ζούμε δεν έχουν ΚΑΜΙΑ, απολύτως καμία, σχέση με το Πολυτεχνείο: Τις ιδέες του, την πρακτική του, το χαρακτήρα του και τα μηνύματά του.
Το αντίθετο: Αποτελούν την πλέον μοχθηρή γκριμάτσα της καπηλείας και την πλέον βάναυση και κομπάζουζα κηδεία της ιστορίας του Πολυτεχνείου…
Η «άλλη όχθη»!
Από τη μια είναι οι σφετεριστές και οι κάπηλοι των αγώνων και από την άλλη αυτοί που «μισούν» τους αγώνες και επιδιώκουν με διάφορα σοφίσματα να μειώσουν το Πολυτεχνείο: Σε αυτή την «άλλη όχθη» βρίσκονται οι ποικίλες αποχρώσεις της «δεξιάς» και κυρίως της «ακροδεξιάς»…
Αυτοί της «άλλης όχθης» δεν κτυπάνε απευθείας την Εξέγερση του Νοέμβρη. Δεν θα μπορούσαν κάτι τέτοιο γιατί εμφανίζονται μεταμφιεσμένοι και με διάφορα «αντικαθεστωτικά» προσωπεία. Το να επιτεθείς κατά μέτωπο στο Πολυτεχνείο αποκαλύπτεις την ταυτότητά σου.
Χρησιμοποιούν, λοιπόν, διάφορα τεχνάσματα που συσκοτίζουν το πολιτικό ζήτημα και εμμέσως, πλην σαφώς, μειώνουν το Πολυτεχνείο και τους αγώνες κατά της χούντας.
Δύο είναι τα κεντρικά τεχνάσματα αυτής της ακροδεξιάς πονηρίας:
Πρώτο τέχνασμα: Η απόσπαση του «πολιτικού», από το «κοινωνικό» και η επικέντρωση των ευθυνών στο «κοινωνικό», στη «χουντική πλουτοκρατία».
Μας λένε, λοιπόν, την εξής σοφιστεία: ότι αυτοί που πλούτισαν επί χούντας είναι οι ίδιοι που κυβερνούν σήμερα και δεν μιλάει κανείς γι’ αυτούς!!!
Μας λένε με πιο απλά λόγια: Το κεφάλαιο κυβερνούσε και πλούτιζε και τότε και σήμερα, άρα αυτό φταίει!!! Σπουδαία ανακάλυψη!!!~
Έρχονται, δηλαδή, σήμερα να μας διδάξουν το μαρξιστικό αλφάβητο: Πίσω από κάθε μορφή καπιταλιστικού πολιτεύματος (δικτατορική ή κοινοβουλευτική) ΥΠΑΡΧΕΙ η δικτατορία της πλουτοκρατίας!!!
Συνεπώς, τι χούντα, τι κοινοβούλιο: δικτατορία των πλουτοκρατών και στη μία περίπτωση και στην άλλη!!!
Με αυτό το απλουστευτικό τέχνασμα «αθωώνουν» το χουντικό καθεστώς, μειώνουν τον αγώνα για δημοκρατικές ελευθερίες, έστω και αυτές τις κουτσουρεμένες κοινοβουλευτικές, και μιλάνε γενικά για αγώνα εναντίον των πλουτοκρατών.
Αγνοούν σκόπιμα ότι ο αγώνας εναντίον του κεφαλαίου και γενικά εναντίον του καπιταλισμού περνάει μέσα από τις πολιτικές δομές του καθεστώτος και ότι οι δικτατορικές μορφές αποτελούν το πιο επαχθές καθεστώς, ακριβώς γιατί καταργούν τις αναγκαίες δημοκρατικές ελευθερίες έκφρασης και οργάνωσης του λαού.
Δεν μπορούμε να αποσυνδέουμε το «κοινωνικό από το «πολιτικό»», ούτε να μιλάμε γενικά για πλουτοκρατική Χούντα, δίχως να θέτουμε την πολιτική αιχμή του γκρεμίσματος της πολιτικής χούντας.
Το Πολυτεχνείο ένωνε διαλεκτικά το «κοινωνικό» με το «πολιτικό», γι’ αυτό και το ακρωτηρίασαν. Οι μεν αποσπώντας και ανεξαρτοποιώντας το «πολιτικό» από το «κοινωνικό» και μένοντας μόνο στο «πολιτικό»: Τη δικτατορία. Οι «άλλη όχθη», χρησιμοποιεί την ίδια λογική, αλλά με την ανεξαρτοποίηση του «κοινωνικού»: Η ίδια καθεστωτική και παραπλανητική λογική. Οι μεν καταδικάζουν τυπικά τη χούντα και αθωώνουν τον καπιταλισμό, οι δε καταδικάζουν γενικά και αφηρημένα το κεφάλαιο για να αθωώσουν τη δικτατορική μορφή του: Τη χούντα.
Το άλλο τέχνασμα: Αυτό συνίσταται στην αυθαιρεσία ότι ο λαός δεν ξεσηκώθηκε εναντίον της Χούντας, αλλά κάποιοι μόνο φοιτητές. Φαίνεται ότι οι άνθρωποι αυτοί ή δεν ζούσαν στην Ελλάδα ή ήταν τόσο τυφλωμένοι με τις ιδεοληψίες τους που δεν βλέπανε τίποτα.
Καταρχήν ποτέ δεν ξεσηκώνεται όλος ο κόσμος, ακόμα και στις μεγαλύτερες επαναστάσεις της Ιστορίας . Πάντα τα πρωτοπόρα τμήματα του πληθυσμού κινούν την ιστορική κίνηση, πατώντας πάνω στη «φιλική ουδετερότητα» του συνολικού πληθυσμού.
Ένα παλλαϊκό κίνημα χαρακτηρίζεται από τη ενεργητική του μαζικότητα και τους εκρηκτικούς ρυθμούς ανάπτυξής του. Από αυτή την άποψη η εξέγερση του Νοέμβρη ήταν παλλαϊκή: μαζικά εκρηκτική και γεωμετρικά αναπτυσσόμενη, αγκαλιάζοντας όλα τα κοινωνικά στρώματα και πατώντας πάνω στη «φιλική αδιαφορία» όλης της Ελλάδας. Και αυτός ακριβώς ο πυρετικός ρυθμός της ανάπτυξής του ήταν που ανάγκασε τη χούντα να κτυπήσει ανελέητα.
Μπορεί, η εξέγερση του Νοέμβρη να μην έφτασε στα επίπεδα να ρίξει άμεσα τη χούντα (σε αυτό ευθύνονται οι ηγεσίες των κομμάτων και κυρίως των αριστερών), αλλά την έριξε έμμεσα. Οι εξελίξεις της πτώσης της δρομολογήθηκαν εσπευσμένα μετά το Πολυτεχνείο, ακριβώς για να προλάβουν τα χειρότερα και να χειραγωγήσουν τις επιδημικές αγωνιστικές διεργασίες της ελληνικής κοινωνίας.
Ας αφήσουν, λοιπόν, τα παραμύθια και τα τεχνάσματα απάτης αυτοί της «άλλης όχθης». Γίνεται αντιληπτός ο ρόλος τους και οι αντινεοταξικές μεταμφιέσεις τους…
Τα παραπάνω κείμενα βρίσκονται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3875
Διαβάστε επίσης στην ίδια ενότητα:
α). «Πολυτεχνείο: Σιδερώνουν τις μνήμες»
β). «Βγήκαν οι βρικόλακες από τους τάφους τους»
γ). «Το χρονικό της εξέγερσης»
δ). «Γιατί το βλακώδες γίνεται πιστευτό από κάποιους;»
ε). «Οι νεκροί του Πολυτεχνείου» και άλλα…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7054
