Όταν ο Αριστοτέλης
άρχισε να παρατηρεί τις συνέπειες από την ανάπτυξη του
χρηματοπιστωτικού συστήματος στην Αθήνα, έκανε δύο παρατηρήσεις, η μια…
μαρξιστική και η δεύτερη δραματική.
Εν πρώτοις παρατήρησε ότι ο σκοπός
της οικονομίας στο εξής δεν θα είναι μόνον η εξυπηρέτηση των αναγκών
της πόλης και των πολιτών, αλλά κυρίως το κέρδος - διότι μέσω της
συσσώρευσης χρήματος οι ιδιώτες μπορούσαν να αναβαθμίσουν τις
ηδονιστικές τους φιλοδοξίες.
Κατά δεύτερον, ο δάσκαλος του Αλέξανδρου διέβλεψε ότι στο μέλλον: ό,τι δεν σχετίζεται με το χρήμα δεν θα έχει καμιά θέση στο αξιακό σύστημα των κοινωνιών (!).
Θεός ο σοφός!
Ένας κύκλος έκλεισε. Και μας έκλεισε μέσα. Τα 50 ή 70 ή 110 προαπαιτούμενα πέρασαν αβρόχοις ποσί, η τρίτη αξιολόγηση έκλεισε.
Έρχεται η τέταρτη αξιολόγηση (αυτή
«η θητεία» δεν έχει τέλος), αλλά κουρασμένοι πλέον οι Έλληνες αφήνονται
να ελπίσουν ότι από Αύγουστο που είναι παχιές οι λέξεις, βγαίνουμε στις
αγορές.
Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι αγορές εισέρχονται στην καθημερινή μας ζωή ακόμα πιο βίαια, ακόμα πιο κατακτητικά, ακόμα πιο αρπακτικά.
Ευτυχώς που μας κλαίει η κυρία Μπαζιάνα, κλαίει ο Συριζα στο μνήμα, κλαίει και η Παναγιά.
