ΣΤΑΘΗΣ
Όταν ανακινήθηκε προσφάτως το θέμα του «ονόματος», η στήλη είχε σημειώσει ότι ο τρόπος που αυτό το πρόβλημα μπαίνει ελαφρά τη καρδία στην ημερήσια διάταξη, δεν πρόκειται να περαιωθεί αβρόχοις ποσί, αλλά, αντιθέτως, θα αποδειχθεί για μιαν ακόμη φορά ότι αποτελεί γόρδιο δεσμό Η αδημονία των Αμερικανών για να «λυθεί» το πρόβλημα,
υπήρξε αρκετή για να επιδοθεί η πρόθυμη Αθήνα του Τσίπρα σε ένα, εν τέλει, σάλτο μορτάλε με ιδιαίτερη ευκολία. Τούτο οφείλεται και στο γεγονός ότι ο Τσίπρας έχει ως τώρα συνηθίσει «να πηδάει από την Ακρόπολη και να στέκεται όρθιος» (μάλιστα, κάνοντας κατά την πτώση του κωλοτούμπες και πιρουέτες, ου μην αλλά και βρίσκοντας στο τέλος κι ένα πορτοφόλι). Για μιαν ακόμα φορά η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ υποτίμησε το λαϊκό αίσθημα και υπερεκτίμησε τις δυνατότητές της να το μανιπουλάρει, όπως έκανε με το δημοψήφισμα του 2015.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Με αυτές τις υπαγορευόμενες απ’ τους Επικυρίαρχους κινήσεις της κυβέρνησης (και προσέτι πρόχειρες) ο λαός συνειδητοποίησε κατά μάζες ότι πίσω απ’ το «όνομα» υπάρχουν (χωρίς να κρύβονται) τα πελώρια θέματα του αλυτρωτισμού και του πολέμου, τα οποία
εδράζονται στο πρόβλημα της εθνικής ταυτότητας της γλώσσας και της απόλυτης εξάρτησης από ξένες δυνάμεις που πρυτανεύουν τη FYROM. Για τη χώρα αυτή η απόσταση από τον υπαρκτό διχασμό έως την τελική διχοτόμηση είναι μικρή. Η ανοησία των μισών Σκοπιανών να γαντζωθούν σε μια πλαστή εθνική ταυτότητα, η οποία δεν μπορεί να τους εκφράσει, πιθανόν να αποβεί μοιραία για έναν λαό, που ο μισός μπορεί να γίνει το θήραμα του άλλου μισού.
Για τους Έλληνες τώρα, η νέα φάση του «μακεδονικού προβλήματος» (υπό την εκδοχή μιας νέας «μακεδονικής σαλάτας») σχετίζεται με τα μνημόνια. Αν για την Κύπρο το Σχέδιο Ανάν υπήρξε ένα κατ’ αρχήν «μνημόνιο» αυτοδιάλυσης, για την Ελλάδα τα μνημόνια υπήρξαν ένα μακροπρόθεσμο Σχέδιο Ανάν επίσης προς την αυτοδιάλυση κι, εν τέλει, τον διαμελισμό.
Οι Ελληνοκύπριοι ξεμπέρδεψαν γρήγορα (και για πολλούς απρόσμενα) με το Σχέδιο Ανάν, διότι ο λαός ένοιωσε ότι απειλείται η ταυτότητα και ο πολιτισμός του – η ίδια του η ύπαρξη. Στην Ελλάδα δεν ξεμπερδέψαμε εγκαίρως και δυναμικά από τα μνημόνια, διότι δεν νιώσαμε (παρ’ ότι το γνωρίζαμε) ότι η οικονομική καταστροφή θα οδηγούσε σε υπαρξιακό κίνδυνο την εθνική μας υπόσταση και την κρατική μας οντότητα. Όμως, η κρατική μας οντότητα
τέθηκε γρήγορα υπό Καθεστώς Εντολής, γίναμε δηλαδή ένα προτεκτοράτο, με αποτέλεσμα η εθνική ταυτότητα του λαού να έχει τεθεί σε κίνδυνο. Αν εξαιρέσει κανείς την κομπραδόρικη αστική τάξη και το ενσωματωμένο στην ιδεολογία της μέρος της Αριστεράς (ενσωματωμένο στην ομογενοποιημένη σκέψη της παγκοσμιοποίησης), όλο το υπόλοιπο μέρος του λαού βλέπει στον σφετερισμό του ονόματος την αρχή της αποσύνθεσης του νέου ελληνικού κράτους. Όχι μόνον με πολιτικούς όρους (αυτό ήδη συμβαίνει διά της υποβάθμισης του αυτεξούσιου σε επικράτεια των Δανειστών) αλλά με όρους ηθικούς, φιλοσοφικούς, πολιτισμικούς. Οι Έλληνες βλέπουν με έναν λόγο να κινδυνεύει το «κοινό τους». Βλέπουν ότι βιώνουν μια οικονομική καταστροφή και μια πολιτική ήττα (μνημόνια) που πάει να μετατραπεί σε μια υπαρξιακή καταστροφή. Βλέπουν ότι μια ήττα (η μνημονιακή εξάρτηση) που θα μπορούσε να ανατραπεί, πάει να παγιωθεί σε μια ιστορικών διαστάσεων συρρίκνωση με ορίζοντα την εθνική αποδρομή.
Η ρητορική με την οποίαν η ενδώσασα αριστερά και ο νεοφιλελεύθερος «εκσυγχρονισμός» αντιμετωπίζουν τις λαϊκές αντιδράσεις χαρακτηρίζεται από μια μονότονη (επί χρόνια) κουτοπονηριά. Αυτοί που με τον ενδοτισμό τους δημιούργησαν, στο μέτρο που τους αναλογεί, τη Χρυσή Αυγή, χαρίζουν τώρα τον λαό που δεν μπορούν πια να εξαπατούν στην ακροδεξιά και τους γραφικούς. Παιδαριώδη πράγματα επιπέδου Καρανίκα.
Το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης άλλαξε τα δεδομένα (τα δεδομένα της προπαγάνδας). Και είναι ηλίθιο (κατά τη Βαρουφάκειο έννοια) να λέει κανείς ότι αυτά τα δεδομένα τα άλλαξε η ακροδεξιά, οι γραφικοί και οι φασίστες. Εις ότι αφορά τους αριστερούς μια τέτοια εκτίμηση είναι στην καλή περίπτωση σεχταρισμός, εστετισμός κι ελιτισμός (μετά μισανθρωπίας) και στη χειρότερη είναι ραγιαδισμός στα κελεύσματα και τις διαταγές των Δυνατών (που δηλώνουν άλλωστε, ότι η Αριστερά που Γονάτισε τους κάνει τις δουλειές καλύτερα όλων)!
Πρόκειται για μια πλύση εγκεφάλου που έχει δηλητηριάσει πολλά μυαλά. Και κατά μέρος όλα τα κόμματα οριζοντίως. Όπως και να ‘χει, το πρόβλημα υπερβαίνει τον Τσίπρα, τον Κούλη, τον Σταύρο, τη Φώφη, τον Λεβέντη και τ’ άλλα τα παιδιά, χωρίς στον ορίζοντα να φαίνεται κάτι το ενθαρρυντικό.
Όπερ ο γρίφος και ο γόρδιος δεσμός…
ΠΗΓΗ:
http://www.topontiki.gr/article/256427/ta-prasseinaloga-toy-stathi
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10950
Όταν ανακινήθηκε προσφάτως το θέμα του «ονόματος», η στήλη είχε σημειώσει ότι ο τρόπος που αυτό το πρόβλημα μπαίνει ελαφρά τη καρδία στην ημερήσια διάταξη, δεν πρόκειται να περαιωθεί αβρόχοις ποσί, αλλά, αντιθέτως, θα αποδειχθεί για μιαν ακόμη φορά ότι αποτελεί γόρδιο δεσμό Η αδημονία των Αμερικανών για να «λυθεί» το πρόβλημα,
υπήρξε αρκετή για να επιδοθεί η πρόθυμη Αθήνα του Τσίπρα σε ένα, εν τέλει, σάλτο μορτάλε με ιδιαίτερη ευκολία. Τούτο οφείλεται και στο γεγονός ότι ο Τσίπρας έχει ως τώρα συνηθίσει «να πηδάει από την Ακρόπολη και να στέκεται όρθιος» (μάλιστα, κάνοντας κατά την πτώση του κωλοτούμπες και πιρουέτες, ου μην αλλά και βρίσκοντας στο τέλος κι ένα πορτοφόλι). Για μιαν ακόμα φορά η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ υποτίμησε το λαϊκό αίσθημα και υπερεκτίμησε τις δυνατότητές της να το μανιπουλάρει, όπως έκανε με το δημοψήφισμα του 2015.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Με αυτές τις υπαγορευόμενες απ’ τους Επικυρίαρχους κινήσεις της κυβέρνησης (και προσέτι πρόχειρες) ο λαός συνειδητοποίησε κατά μάζες ότι πίσω απ’ το «όνομα» υπάρχουν (χωρίς να κρύβονται) τα πελώρια θέματα του αλυτρωτισμού και του πολέμου, τα οποία
εδράζονται στο πρόβλημα της εθνικής ταυτότητας της γλώσσας και της απόλυτης εξάρτησης από ξένες δυνάμεις που πρυτανεύουν τη FYROM. Για τη χώρα αυτή η απόσταση από τον υπαρκτό διχασμό έως την τελική διχοτόμηση είναι μικρή. Η ανοησία των μισών Σκοπιανών να γαντζωθούν σε μια πλαστή εθνική ταυτότητα, η οποία δεν μπορεί να τους εκφράσει, πιθανόν να αποβεί μοιραία για έναν λαό, που ο μισός μπορεί να γίνει το θήραμα του άλλου μισού.
Για τους Έλληνες τώρα, η νέα φάση του «μακεδονικού προβλήματος» (υπό την εκδοχή μιας νέας «μακεδονικής σαλάτας») σχετίζεται με τα μνημόνια. Αν για την Κύπρο το Σχέδιο Ανάν υπήρξε ένα κατ’ αρχήν «μνημόνιο» αυτοδιάλυσης, για την Ελλάδα τα μνημόνια υπήρξαν ένα μακροπρόθεσμο Σχέδιο Ανάν επίσης προς την αυτοδιάλυση κι, εν τέλει, τον διαμελισμό.
Οι Ελληνοκύπριοι ξεμπέρδεψαν γρήγορα (και για πολλούς απρόσμενα) με το Σχέδιο Ανάν, διότι ο λαός ένοιωσε ότι απειλείται η ταυτότητα και ο πολιτισμός του – η ίδια του η ύπαρξη. Στην Ελλάδα δεν ξεμπερδέψαμε εγκαίρως και δυναμικά από τα μνημόνια, διότι δεν νιώσαμε (παρ’ ότι το γνωρίζαμε) ότι η οικονομική καταστροφή θα οδηγούσε σε υπαρξιακό κίνδυνο την εθνική μας υπόσταση και την κρατική μας οντότητα. Όμως, η κρατική μας οντότητα
τέθηκε γρήγορα υπό Καθεστώς Εντολής, γίναμε δηλαδή ένα προτεκτοράτο, με αποτέλεσμα η εθνική ταυτότητα του λαού να έχει τεθεί σε κίνδυνο. Αν εξαιρέσει κανείς την κομπραδόρικη αστική τάξη και το ενσωματωμένο στην ιδεολογία της μέρος της Αριστεράς (ενσωματωμένο στην ομογενοποιημένη σκέψη της παγκοσμιοποίησης), όλο το υπόλοιπο μέρος του λαού βλέπει στον σφετερισμό του ονόματος την αρχή της αποσύνθεσης του νέου ελληνικού κράτους. Όχι μόνον με πολιτικούς όρους (αυτό ήδη συμβαίνει διά της υποβάθμισης του αυτεξούσιου σε επικράτεια των Δανειστών) αλλά με όρους ηθικούς, φιλοσοφικούς, πολιτισμικούς. Οι Έλληνες βλέπουν με έναν λόγο να κινδυνεύει το «κοινό τους». Βλέπουν ότι βιώνουν μια οικονομική καταστροφή και μια πολιτική ήττα (μνημόνια) που πάει να μετατραπεί σε μια υπαρξιακή καταστροφή. Βλέπουν ότι μια ήττα (η μνημονιακή εξάρτηση) που θα μπορούσε να ανατραπεί, πάει να παγιωθεί σε μια ιστορικών διαστάσεων συρρίκνωση με ορίζοντα την εθνική αποδρομή.
Η ρητορική με την οποίαν η ενδώσασα αριστερά και ο νεοφιλελεύθερος «εκσυγχρονισμός» αντιμετωπίζουν τις λαϊκές αντιδράσεις χαρακτηρίζεται από μια μονότονη (επί χρόνια) κουτοπονηριά. Αυτοί που με τον ενδοτισμό τους δημιούργησαν, στο μέτρο που τους αναλογεί, τη Χρυσή Αυγή, χαρίζουν τώρα τον λαό που δεν μπορούν πια να εξαπατούν στην ακροδεξιά και τους γραφικούς. Παιδαριώδη πράγματα επιπέδου Καρανίκα.
Το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης άλλαξε τα δεδομένα (τα δεδομένα της προπαγάνδας). Και είναι ηλίθιο (κατά τη Βαρουφάκειο έννοια) να λέει κανείς ότι αυτά τα δεδομένα τα άλλαξε η ακροδεξιά, οι γραφικοί και οι φασίστες. Εις ότι αφορά τους αριστερούς μια τέτοια εκτίμηση είναι στην καλή περίπτωση σεχταρισμός, εστετισμός κι ελιτισμός (μετά μισανθρωπίας) και στη χειρότερη είναι ραγιαδισμός στα κελεύσματα και τις διαταγές των Δυνατών (που δηλώνουν άλλωστε, ότι η Αριστερά που Γονάτισε τους κάνει τις δουλειές καλύτερα όλων)!
***
Την Ελλάδα και τη FYROM ενώνουν πολλά πράγματα. Και οι δύο χώρες αιμορραγούν – φεύγουν τα νιάτα τους στα ξένα. Αλλά κυρίως αυτό που μας ενώνει είναι ότι στα Σκόπια τα τελευταία τριάντα χρόνια η προπαγάνδα τους πείθει ότι είναι Μακεδόνες, ενώ στην Ελλάδα κατά την ίδια περίοδο η προπαγάνδα προσπαθεί να μας κάνει ηλίθιους. Εν συγχύσει και …συνωστισμώ!Πρόκειται για μια πλύση εγκεφάλου που έχει δηλητηριάσει πολλά μυαλά. Και κατά μέρος όλα τα κόμματα οριζοντίως. Όπως και να ‘χει, το πρόβλημα υπερβαίνει τον Τσίπρα, τον Κούλη, τον Σταύρο, τη Φώφη, τον Λεβέντη και τ’ άλλα τα παιδιά, χωρίς στον ορίζοντα να φαίνεται κάτι το ενθαρρυντικό.
Όπερ ο γρίφος και ο γόρδιος δεσμός…
ΠΗΓΗ:
http://www.topontiki.gr/article/256427/ta-prasseinaloga-toy-stathi
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10950
