Του Διονύση Χαριτόπουλου
Όταν βρίζεις την πατρίδα σου, είναι σαν να βρίζεις τη μάνα σου.
ΑΚΟΥΜΕ Ή ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ, καμιά φορά, για το «Ελλαδιστάν», τη «χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας», τους «Ελληνάρες», και άλλα τέτοια.
Ο αυτοσαρκασμός δεν είναι κακός.
Αντίθετα λειτουργεί λυτρωτικά και, σε ορισμένες περιπτώσεις, επαναφέρει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις.
Η ζημιά είναι ότι μερικοί κοκορόμυαλοι τα παίρνουν σοβαρά. Τα πιστεύουν
και θεωρούν εαυτόν, ανώτερο της χώρας. Ανήκουν σε κάποια ελίτ εκλεκτών
και ο τόπος τους πέφτει στενός.
Όλα τους ξινίζουν. Είναι σε διαρκή παρεξήγηση, με τους άλλους. Η χώρα είναι καθυστερημένη, η Αθήνα κακάσχημη, οι άνθρωποι βιλγκέρ. Δεν βρίσκουν πουθενά κάτι αξιόλογο, αντάξιό τους.
Εγώ, που είμαι βαθιά ερωτοχτυπημένος με κάθε γωνιά της χώρα μας, πιστεύω πως όταν βρίζεις την πατρίδα σου, είναι σαν να βρίζεις τη μάνα σου.
Θέλουν να φύγουν, να πάνε αλλού. Στο καλό. Και ας επιστρέφουν τα καλοκαίρια με τη γνωστή ανοησία: «Η Ελλάδα είναι καλή μόνο για διακοπές»
Ορισμένοι είναι συστηματικοί φαρμακομύτες. Αναρωτιέσαι αν υπάρχει κάτι εδώ γύρω, που δεν έχουν βρίσει ή κριτικάρει εντελώς αρνητικά. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά», πιπιλίζουν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μπουρδολογία.
Δεν έχουμε την αποκλειστικότητα σε καμία από τις παθογένειες του δυτικού κόσμου. Στα βασικά, είμαστε ολόιδιοι. Η ειδοποιός διαφορά, είναι το μέγεθος, ο πλούτος και η δύναμη των μεγάλων κρατών, που τους επιτρέπει να απορροφούν πιο ανώδυνα τους κραδασμούς από σκάνδαλα, αδικίες, ρεμούλες.
Φυσικά, κάθε χώρα έχει και τις δικές της ιδιαιτερότητες. Καλές, κακές, χείριστες, υπέροχες, ανυπόφορες.
Μόνο που υπάρχει και κάτι που λέγεται αγάπη. Είναι αυτό που σε κάνει να κατανοείς και να συμμερίζεσαι τις αδυναμίες του άλλου. Κι αναρωτιέσαι, εντάξει, δεν σέβονται τον τόπο. Αλλά δεν τον πονάνε;
Και όπως πιστεύω εγώ, που είμαι βαθιά ερωτοχτυπημένος με κάθε γωνιά της χώρα μας, όταν βρίζεις την πατρίδα σου, είναι σαν να βρίζεις τη μάνα σου.
Το διαβάσαμε εδώ:
http://blogvirona.blogspot.com/2020/09/blog-post_21.html
