Η Φράση του Ντε Γκωλ, «Τι συμφορά το γήρας!» (Quel désastre, la vieillesse!), δεν δίνει επαρκή εξήγηση για τις αντιφατικές ακροβασίες του Μίκη. Η «συμφορά του γήρατος» απλώς κάνει πιο κτυπητές και ωμές τις ακροβασίες και τις αυτό-αναιρέσεις του Μίκη.
Ο Μίκης έτσι ήταν πάντα: Ένα εκκρεμές που κινήθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη. Οι ακροβασίες του και οι αυτό-αναιρέσεις του είναι το δραματικό στοιχείο της ύπαρξής του. Η ιστορία του χαρακτηρίζεται από υψηλότατες πτήσεις, αλλά και δραματικές πτώσεις.
Για να εξηγήσουμε το «φαινόμενο» Μίκη πρέπει να πάρουμε υπόψη μας τρεις ουσιαστικούς και καταλυτικούς παράγοντες:
Ο κοινωνικό-πολιτικός παράγοντας.
Ο Μίκης ανήκει στη γενιά εκείνων των αριστερών διανοούμενων η οποία συνθλίφτηκε αδικαίωτη ανάμεσα στην καπιταλιστική Σκύλλα και τη σταλινική Χάρυβδη.
Η γενιά αυτή αναζήτησε τη σωτηρία της στη συνθηκολόγηση, σε «καινούργιες αλήθειες», σε τάσεις φυγής, αποδέσμευσης και λιποταξίας από τους επαναστατικούς αγώνες.
Η αριστερή ελληνική διανόηση θεωρητικά ανεπαρκής και ιδεολογικά ραχιτική από τη γέννησή της αποσυντέθηκε και η πολιτική της σκέψη αποχρωματίστηκε. Ριγμένη μέσα στο σίφουνα των γεγονότων της εποχής, δίχως κανενός είδους προπαρασκευή –ιδεολογική, πολιτική, ηθική- ένιωσε περισσότερο ασταθής και πιο έντονα το αίσθημα της ανασφάλειας.
Έτσι γονάτισε αξιολύπητα μπροστά στις δυσκολίες και τους κινδύνους της Ιστορίας. Αφομοιώθηκε πλήρως από το σύστημα και εξαργύρωσε τα πάντα: Την ιστορία της και τους αγώνες της. Μεταλλάχτηκε σε «κοσμικό ιερατείο» του καθεστώτος.
Ο Μίκης βρίσκεται στην κορυφή αυτού του «κοσμικού ιερατείου» και καταγράφει, ως ιστορική συνισταμένη τη «νεύρωση» αυτού του ιερατείου. Μια νεύρωση που συνίσταται στο να αλλάζει κανείς κάθισμα, περνώντας από το ένα τρένο στο άλλο και να τεντώνεται σε όλο το πολιτικό τόξο με ευλυγισία ασυνήθιστη…
Εγκλωβισμένος στους μηχανισμούς
Ο Μίκης, ως «κορυφαίος» του νέου «Ιερατείου», με το καλλιτεχνικό του δαιμόνιο και την αγωνιστική του ιστορία, είναι και ο πλέον διαπλεκόμενος, «δικτυωμένος» και εγκλωβισμένος στις μυλόπετρες του κατεστημένου.
Αναπτύσσει πολυδαίδαλους δεσμούς με τα ποικίλα και πολύχρωμα κέντρα εξουσίας και όλους τους καθεστωτικούς ηγέτες της εποχής του: Έλληνες και ξένους
Ο Μίκης περνάει στην Ελίτ του διεθνούς και εγχώριου κατεστημένου: Πολιτικού και πνευματικού…
Η μόνη πραγματικότητα το «εγώ» του
Οι κοινωνικοί και πολιτικοί όροι της ύπαρξής του που περιγράφουμε στην αρχή, σε συνδυασμό με το καλλιτεχνικό του δαιμόνιο και τις κορυφαίες διασυνδέσεις του, διαμορφώνουν τη ακραία ψυχολογία της ναρκισσιστικής έξαψης και του θεϊκού «εγώ». Πιστεύει ότι είναι ο εκλεκτός των εκλεκτών, ο μοναδικός, ο αλάθητος πάπας…
Δεν αναγνωρίζει άλλη πραγματικότητα εκτός από το «εγώ» του, τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το εαυτό του, ο κόσμος για το Μίκη έχει κέντρο τον αφαλό του, το είδωλό του: Είναι το υπέρ-είδωλο!!!
Αυτή την ειδωλολατρική του αλαζονεία αξιοποιούν, εκμεταλλεύονται και εμπορεύονται, με το αζημίωτο, οι μηχανισμοί εξουσίας.
Η ειδωλολατρία είναι η πεμπτουσία της καπιταλιστικής αγοράς, είναι η «ποίηση» του χρήματος, του θεάματος και της εξουσίας.
Τα είδωλα είναι τα γρανάζια (συχνά ασυνείδητα) της κατεστημένης τάξης πραγμάτων.
Ο Μίκης είναι αιχμάλωτος της νοσηρής λατρείας του εγώ του, δηλαδή του ειδώλου του.
Οποιαδήποτε πράξη του καθορίζεται από αυτή την «αιχμαλωσία», από την ενίσχυση ή «πώληση» του ειδώλου του.
Και όταν ακόμα «συγκρούεται» με κάποιες κατεστημένες ιδέες, πάλι το κάνει για να ενισχύσει το είδωλό του. Οι «εθνικές του αναλαμπές» δεν απορρέουν από μια βαθιά πίστη σε ιδέες, δεν απορρέουν από ένα σταθερό και αποκρυσταλλωμένο άξονα ιδεών και πράξης, ούτε από αγωνιστική προσήλωση στα συμφέροντα του λαού. Απορρέουν από την παθιασμένα εγωιστική του επιθυμία να συντηρήσει και να ενισχύσει τη λάμψη του ειδώλου του, να γίνει το κέντρο της ειδωλολατρίας…
Γι’ αυτό ο Μίκης δεν σπάει ΠΟΤΕ το κάδρο του καθεστώτος. Πυροβολεί εντός των τειχών και ταυτόχρονα προς αντίθετες κατευθύνσεις και εναντίον του εαυτού του: Των όσων λέει κατά καιρούς. Αυτό-αναιρείται με θαυμαστή ευλυγισία. Λέει και πράττει τα εντελώς αντίθετα, πάντα με την ίδια απολυτότητα…
Φυσικά τα κέντρα εξουσίας, γνωρίζοντας πολύ καλά αυτή την τσαλαπατημένη ψυχολογία του Μίκη, την υστερική λατρεία του «εγώ» του και τη νοσηρή ναρκισσιστική του έξαψη, τον χειρίζονται και τον αξιοποιούν ανάλογα: όπως ο παμπόνηρος Ερντογάν…
Πριν δέκα μέρες ο Μίκη έστελνε κεραυνούς εναντίον του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, του Ερντογάν και της κυβέρνησης και μόλις αυτοί που έφτυνε του κολάκεψαν το είδωλό του, ξέχασε τα πάντα και τους αγκάλιασε!!!
ΟΛΗ η ιστορία του Μίκη είναι γεμάτη από αυτές τις δραματικές αντινομίες και τις οβιδικές μεταμορφώσεις και μεταπτώσεις.
Το κέντρο περιστροφής του Μίκη είναι η προβολή του ειδώλου του.
Όταν π.χ. του έδωσε το βραβείο Λένιν η Μόσχα, ξέχασε τους «κνίτες γενίτσαρους» και η Ρωσία έγινε μητέρα του σοσιαλισμού…
Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πλήθος: Από τις κραυγές πατριδοκαπηλίας εναντίον του Οτσαλάν και τη στήριξη του Σημίτη, τη σκανδαλώδη σιωπή του πάνω στο υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα (λαθρομετανάστευση), τα «εθνικά» του μανιφέστα, μέχρι το σημερινό «ναυάγιο»: τη στήριξη του Ερντογάν και του αμερικανοτσολιά πρωθυπουργού μας…
Ανοίξτε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4540
