Μίμης Ανδρουλάκης: Ο προφήτης των «νέων αξιών»!
Η Ιστορία του ανθρώπινου γένους περιέχει ένα αξιοπρόσεκτο αριθμό από σταδιοδρομίες που μοιάζουν με μετεωρικά φαινόμενα.
Οι μετεωρίτες αυτοί, κατά κανόνα προέρχονται από τα μικροαστικά στρώματα και αποτυπώνουν τον ξεπεσμό αυτών των στρωμάτων και τα πολιτικά χαρακτηριστικά αυτού του ξεπεσμού: κατάπτωση ιδεολογική, καταθλιπτική πολιτική κενότητα, θεαματικές πολιτικές πτήσεις και μεταλλαγές, άπληστη αναζήτηση της επιτυχίας, υπέρμετρη φιλαυτία, υπερβολική ευκαμψία, απέραντο μιμητισμό, μνησίκακες ονειροπολήσεις, κυνισμό και νοσηρό ναρκισσισμό.
ΟΙ «εκσυγχρονιστές» του ΠΑΣΟΚ συνθέτουν όλα τα στοιχεία των μετεωρικών φαινομένων, των τυχάρπαστων της εξουσίας. Αποτελούν τη ζωντανή ενσάρκωση των ιδεών, της ψυχολογίας και του «πολιτισμού» του ξεπεσμού του μικροαστικού ΠΑΣΟΚ (του μικροαστικού σοσιαλισμού). Αν ξετυλίξει κανείς την ιστορία όλων αυτών των μετεωριτών θα βρεθεί μπροστά σε συμπτώματα αποκρουστικού πολιτικού αμοραλισμού και αχαλίνωτης διπροσωπίας.
Αυτά αποκαλύπτονται πιο κραυγαλέα, αλλά και πλέον αηδιαστικά σε κάποια επώνυμα ναυάγια της Αριστεράς:
Εκεί καταγράφεται ορατά η «νεύρωση της υγιούς ανθρώπινης λογικής». Μια νεύρωση που συνίσταται στο να αλλάξει κανείς κάθισμα, περνώντας από το ένα τρένο στο άλλο με τις πολιτικές και τις καλλιτεχνικές του αποσκευές…
Και αυτές οι άθλιες σταδιοδρομίες που τεντώθηκαν σε όλο το πολιτικό τόξο και γλείψανε κάθε εξουσία, μπερδεύοντας αυτή την αντιαισθητική χειρονομία με περίπλοκα τεχνάσματα καλλιτεχνικών ή υπαρξιακών αναζητήσεων σήμερα χειροκροτούν την «αισθητική» της παγκοσμιοποίησης.
Είναι τόσο ευλύγιστοι που χωράνε παντού. Στο ΚΚΕ χθες, στο Μητσοτάκη κατόπιν, υμνητές του Ανδρέα μετά και σήμερα έχουν ασπαστεί ενθέρμως τις νεοφιλελεύθερες «αξίες», γλείφοντας την αμερικάνικη ισχύ.
Το χαρακτηριστικότερο δείγμα, ο ΜΙΜΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ.
Προσωποποιεί, με τον πλέον κυνικό τρόπο, την «αισθητική» της φιλαυτίας και της απληστίας, του πολιτικού χαμαιλεοντισμού και του μνησίκακου κομπασμού, κρυμμένα όλα αυτά πίσω από το καμουφλάζ του φανφαρονισμού, της «παντογνωσίας» και του υστερικού ναρκισσισμού. Την αχαλίνωτα νοσηρή φαντασία του μόνο η ομηρική του αυτοϊκανοποίηση την ξεπερνά.
Εκείνο, όμως, που είναι πιο αληθινό και πιο σταθερό στον Ανδρουλάκη είναι το γλοιώδες στριφογύρισμά του μπροστά στην οικονομική κυρίως, αλλά και την πολιτική εξουσία.
Σήμερα είναι ένας συγγραφέας που πλασάρεται από τα προπαγανδιστικά Μαντεία της Νέας Εποχής και από όλο το πολιτικό Ιερατείο του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού (από τη Ντόρα μέχρι το Βενιζέλο και το Γιωργάκη) ως ο νέος προφήτης.
Ο ίδιος έχει φορέσει τη γενειάδα του προφήτη και παραδίδει μαθήματα μάνατζμεν στο κεφάλαιο, μαθήματα τελειότητας του καπιταλισμού, «ελκυστικότητας» του καπιταλιστικού κράτους (να είναι θηλυκό!), μαθήματα κερδοσκοπικής απληστίας, αλλά και μαθήματα «ηθικής τελειότητας» και …ερωτικά!!! Κυρίως όμως παραδίδει μαθήματα «καλού πλασιέ»: Των πωλήσεων του εαυτού του! Κάθε βιβλίο του είναι μια πρόκληση για πωλήσεις, μια φιέστα τελετουργικού καταναλωτικού θεάματος.
Στριφογυρίζει, γλιστράει, κολλάει, μαζεύεται και απλώνεται ανάλογα με τις ανάγκες της προβολής και της πώλησης…
Ο Ανδρουλάκης, χωρίς καμιά συστολή «πουλήθηκε» δημόσια για το χρήμα, για την προβολή του ειδώλου του, για τη φήμη. Ο παρακμασμένος ατομικισμός του αποτυπώνεται στη νοσηρότητα της ναρκισσιστικής του έξαψης: «Πάντα απορροφημένος με τον εαυτό του, ιστορώντας ο ίδιος τον εαυτό του, περπατώντας γύρω από τον εαυτό του, μυρίζοντας και γλείφοντας τον εαυτό του».
Εκφράζει με τον πλέον βροντώδη, αλλά και αποκρουστικό τρόπο την κατάντια και αθλιότητα της ηττημένης και ενσωματωμένης Αριστεράς…
