Η μυθολογία των «εκλεκτών» και των «αρίστων» (με τα συνακόλουθα «μερεμέτια» τούς μύθους της «αξιοκρατίας»), δεν είναι καινούργια. Σε κάθε παρακμιακή εποχή «αναδυόντουσαν», μέσα από τις αναθυμιάσεις της σήψης, οι ηθικιστικές μυθολογίες των «αρίστων», των «εκλεκτών» των «ηθικών», των «εντίμων» κ.λπ…
Ιδιαίτερα, αυτά τα ρητορικά σχήματα απάτης, κυριαρχούσαν και καταδυνάστευαν την κοινωνική και πολιτική ζωή, όταν τα καθεστώτα βρίσκονταν σε βαθιά σήψη και ταυτόχρονα υπήρχε η απειλή της εξέγερσης των «καταραμένων» (λαός).
Έτσι με αυτή την ηθική ρητορική επιχειρούσε το καθεστώς της σήψης να αναπαλαιωθεί ανακατεύοντας τη σήψη του με τα «υλικά» των καθαρτήριων μύθων και των «εκλεκτών», καθώς επίσης και για να αναχαιτίσει, νοθεύσει και χειραγωγήσει την εξέγερση των ΜΗ ΕΚΛΕΚΤΩΝ πληβείων…
Αυτές οι θεωρίες φτάσανε σε μορφές παράνοιας στα ολοκληρωτικά και φασιστικά καθεστώτα.
Το ίδιο το υπόβαθρο του ναζισμού στηριζόταν στους «αρίστους» της «Άριας Φυλής»!!!
Όλοι οι δικτάτορες στην ιστορία περί «εκλεκτών» και «αρίστων» γάβγιζαν αναθεματίζοντας τη σήψη και αυτό-προβαλλόμενοι ως «εκλεκτοί σωτήρες» και «Μεσσίες» που θα «καθάριζαν» τα «άρρωστα κύτταρα του εθνικού οργανισμού»…
Σήμερα, πάλι, αρχίζει να παίζει αυτό το εφιαλτικό τραγουδάκι από παντού: Από επιχειρηματίες (Βγενόπουλος π.χ.), πολιτικάντηδες όλων των χρωμάτων, από τα ΜΜΕ, ιδιαίτερα από τα «είδωλά» τους και από τους «εκλεκτούς» διανοούμενους (τα «υπέρ-είδωλα»): Από το Γιανναρά μέχρι το Μίκη (πλήρης ταύτιση)!!!
Το φιλοσοφικό βάθρο αυτής της μυθολογίας των «εκλεκτών» και «αρίστων» το θεμελίωσε ο Νίτσε στο «ξανθό κτήνος».
Παραθέτουμε μια παλιά μας ανάλυση γι’ αυτό το νιτσεϊκό «αξίωμα». Τη θεωρούμε απαραίτητη για να αντιληφθούμε σε βάθους τους μύθους της απάτης και τα μοναρχικά λέπια τους
Το νιτσεϊκό "ξανθό κτήνος"
Το μυθικό ιδεολογικό σύμπαν του καπιταλιστικού συστήματος ενσωματώνει όλα τα χρώματα του ιδεαλισμού. Η έννοια του κράτους διαλεκτικά συνδέει και ενσωματώνει την έννοια της "λαϊκής κυριαρχίας" με αυτήν της δικτατορίας των "εκλεκτών".
Πάνω στα μοναρχικά λέπια των "εκλεκτών" και "πεφωτισμένων" αντιφεγγίζουν τα ιδεαλιστικά χρώματα της αστικής δημοκρατίας.
Απλώς το παιχνίδι εδώ (αστική δημοκρατία) είναι πιο ελκυστικό, πιο δύσκολο και περίπλοκο, πιο σοφιστικό για τους υπέρμαχους της κρατικής εξουσίας.
Γιατί εκεί που ο φιλοσοφικός "ρεαλιστικός" δαρβινισμός, ξεκινώντας από τη βιολογική αρχή "πόλεμος όλων εναντίον όλων", παράγει την αρχή της εξουσίας και κατόπιν την ανάγει άμεσα σε απόλυτη ηθική αρχή, οι "δημοκρατικοί" απολογητές της ίδιας αστικής εξουσίας εμφανίζονται υποχρεωμένοι να πλασάρουν στην αγορά των ιδεών προφανείς αντιφάσεις ή ωραιόλογες ταυτολογίες, συσκοτίζοντας με μια δημοκρατική φρασεολογία το ΩΜΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι οι κανόνες με τους οποίους παίζεται το παιχνίδι στο επίπεδο της πολιτικής και το ηθικιστικό παιχνίδι στο επίπεδο της φιλοσοφίας, δικαιώνουν πάντοτε αυτούς που έχουν τη δύναμη να επιβάλλουν τους κανόνες του παιχνιδιού: Γιατί η εξουσία δεν είναι ποτέ παράνομη.
Ο Νίτσε δραπετεύοντας από το εγελιανό οικοδόμημα αντικατέστησε την αφηρημένη πνευματοκρατία με έναν αντιπνευματικό βιολογισμό. Ανακάλυψε το δικό του "απόλυτο": Το "υπέροχο ξανθό κτήνος"!
Η σκέψη του διαμορφώνεται υπό την πίεση μιας ανυπέρβλητης αντινομίας. Μεταφέροντας την πάλη από την ιστορία στη φύση, κάνει αφαίρεση του πραγματικού εκείνου χώρου μέσα στον οποίο και χάρις στον οποίο, γεννήθηκε η φιλοσοφική σκέψη.
Αποτέλεσμα: Ο δαρβινικός αριστοκρατισμός να απωθεί την "πολιτική" που θολώνει τη "φύση", αλλά συγχρόνως παράγει την ιδεολογία και την πολιτική τόσο αναπόφευκτα όσο η φύση την ιστορία.
Η νιτσεϊκή κριτική του σοσιαλισμού δεν αναφέρεται στην επιστημονική θεωρία του μαρξισμού, συνακόλουθα ούτε στο μαρξιστικό κλάδο του κινήματος. Αναφέρεται στις απώτερες ρίζες κάθε νεότερης ιδεολογίας: το χριστιανισμό. Η απόρριψη του σοσιαλισμού δεν είναι παρά η μερικότερη συνέπεια της απόρριψης του χριστιανισμού.
Για το Νίτσε η εμφάνιση του χριστιανισμού σημαίνει το θάνατο του αρχαϊκού μύθου και την εισβολή του πνεύματος, δηλαδή της αρρώστιας, στη φύση.
Το πνεύμα, κατά το Νίτσε είναι αρρώστια. Η χριστιανική ηθική κωδικοποίησε την ιδεολογία των "αδύνατων". Η ρίζα της χριστιανικής αγάπης εντοπίζεται, σύμφωνα με το Νίτσε, στο ανήμπορο απωθημένο μίσος του αδύνατου κατά του δυνατού. Όλη η ιστορία της σκέψης θεωρείται δηλητηριασμένη από το όπιο αυτού του χριστιανοπληβειακού μίσους που έχει διαστραφεί σε αγάπη, σε ασκητική και ηθική.
Η αφετηρία της νιτσεϊκής μυθολογίας είναι η θεμελιώδης ιδέα ότι η μνησικακία των αδύνατων γίνεται πνεύμα επειδή δεν μπορεί να γίνει πράξη.
Φυσικά συμβαίνει το αντίθετο. Με την αντίστροφη, όμως, αυτή τοποθέτηση, ο Νίτσε περιφρονώντας τους πληβείους, στιγματίζει και το πνεύμα της εξέγερσής τους.
Έτσι το πνεύμα είναι πληβειακή και όχι αριστοκρατική ιδιότητα, εκδήλωση αδυναμίας και όχι δύναμης, αρρώστιας και όχι υγείας. Γι αυτό το λόγο οι αξίες που θεσμοποιούνται, οι ηθικές κρίσεις κλπ, απηχούν την "πνευματική", δηλαδή την "ανίσχυρη" πλευρά του κόσμου, η οποία υπονόμευε την "ισχυρή" και την κατέκτησε, τρυπώνοντας από την κερκόπορτα της ηθικής, της συμπόνιας και των χριστιανικών αισθημάτων.
Για τον Νίτσε η βαθιά αρρώστια του κόσμου είναι η μεταρσίωση της μνησικακίας των δούλων σε ηθική.
Στην ιδεαλιστική μυθολογία του Νίτσε το "πνεύμα", ο χριστιανισμός, ο σοσιαλισμός και ο "όχλος" ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ.
Και ταυτίζονται γιατί είναι η εξέγερση των κολασμένων. Για το Νίτσε, η εξέγερση των κολασμένων είναι το πνεύμα της μιζέριας, της ασχήμιας και της κατάρας. Ενώ αντίθετα τα κατηγορήματα του "αριστοκρατικού" είναι η ομορφιά, η αφέλεια και η απλότητα, η αυτοκυριαρχία και η υπερηφάνεια.
Ο αντιχριστιανισμός του Νίτσε δεν έχει στόχο την εξουσιαστική πραγματικότητα του χριστιανισμού και την υποτακτικότητα που κρύβεται μέσα στη διπλή έννοια ("εσωτερικής"-"εξωτερικής") της χριστιανοπροτεστάντικης ελευθερίας.
Ο Νίτσε κτυπά εκείνη την επικίνδυνη, αδέσποτη "ουσία" του:
Το πνεύμα της ανταρσίας των φτωχών και καταπιεσμένων. Το πνεύμα εκείνο που όλες οι εξουσίες κοσμικές και θεολογικές, όπως και οι διαχειριστές των αριστερών ιδεών, ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΛΥΣΣΑΛΕΑ. Και ο Λούθηρος, όπως και ο Νίτσε αυτό κτυπούσαν στο χριστιανισμό: Το πνεύμα της ανταρσίας στις πιο καταραμένες και μυστικές εκφάνσεις.
Το "υπέροχο ξανθό κτήνος" όσο και αν παραπέμπει στη φύση, δεν μπορεί να επιβιώσει έξω από την κοινωνία. Το "υπέροχο κτήνος" μέσα στη φύση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε "υπέροχο" ούτε "κτήνος". Είναι απλώς μια βιολογική μονάδα χωρίς ηθικό και αισθητικό χαρακτήρα. Αυτή η μονάδα περνώντας από τη φύση στην ιστορία γίνεται συλλογική οντότητα: Φασισμός, ήτοι η κτηνωδία κοινωνικοποιημένη...
Μέσα στις κοινότητες (οι οποίες υποτίθεται ότι ενσαρκώνουν την κυριαρχία του "πληβειακού" πάνω στο "αριστοκρατικό" στοιχείο, ΕΚΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ είναι που η εξουσία του ισχυρότερου κατοχυρώνεται με τη μορφή του κτήνους-Δικαίου.
Το κράτος (πολιτικό κτήνος) δεν είναι η ένωση των αδύνατων εναντίον των δυνατών, είναι η άγραφη και de facto συμφωνία των δυνατών για μια μεταξύ τους ισορροπία και μια "λελογισμένη" χρησιμοποίηση της βίας.
Το κράτος είναι η νομιμοποίηση, η θεσμοποίηση και η ιδεολογικοποίηση της βίας του ισχυρότερου. Μέσα στην πολιτισμένη και ηθικοποιημένη κοινωνία συνεχίζεται το παιχνίδι που άρχισε στη φύση. Αλλά έστω και αν το παιχνίδι έγινε περίπλοκο, εξακολουθούν να το κερδίζουν τα "θηρία": Είτε σαν αριστοκράτες, είτε σαν ιερείς, είτε σαν καπιταλιστές, είτε σαν ελίτ του πνεύματος και της πολιτικής.
Τελικά όλο το φιλοσοφικό οικοδόμημα του Νίτσε είναι το "πνεύμα" σήμερα της Νέας Τάξης των ελίτ του πλανητικού ολοκληρωτισμού: Ο σύγχρονος φασισμός που δε λέγεται πια φασισμός. Έχει πετάξει τις παλιές μάσκες στην αποθήκη του θεάτρου και εμφανίζεται με νέες "προοδευτικές", ακόμα και "αριστερές" μάσκες...
Και κυρίως με τις μάσκες των «εκλεκτών», των «αρίστων» και των «ειδώλων» που κατασκευάζει και εμπορεύεται…
Θα συνεχίσουμε για το ΣΗΜΕΡΑ…
