Του Γιάννη Παπαμιχαήλ, καθηγητή Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας Παντείου Ο Θύμιος ήταν «σύντροφος», όχι όμως μόνον με την έννοια του συναγωνιστή...
Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010
Η σχιζοφρένεια των ανδρεικέλων
Σε μια παλιά μας πολεμική κατά του δωσίλογου «εκσυγχρονισμού» (κράμα σημιτισμού και μητσοτακισμού) είχαμε παραθέσει ένα τσιτάτο του Μαρξ, από τη «18η Μπρυμαίρ», για να δείξουμε ότι οι σημερινοί υπάλληλοι του κεφαλαίου έχουν ξεπεράσει σε κυνισμό τους «φιλελεύθερους» προγόνους τους. Ο παλιός αστός, λέει ο Μαρξ, μπροστά στα βοναπαρτιστικά αδιέξοδά του, «ξεφωνίζει σαν τρελός στην κοινοβουλευτική δημοκρατία: “Καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος”…» Τα σημερινά κυβερνητικά ανδρείκελα των μαφιών του χρήματος αγωνίζονται λυσσαλέα να ρίξουν την ελληνική κοινωνία σε μια φρίκη δίχως τέλος.
Και το χειρότερο:Κερδοσκοπούν πρόστυχα πάνω σε αυτή τη φρίκη δίχως τέλος εμφανίζοντας αυτή τη φρίκη σαν τον παράδεισο του μέλλοντος!!!
Το να πανηγυρίζουν και να θριαμβολογούν τα κυβερνητικά ανδρείκελα και τα πολύμορφα προπαγανδιστικά παράσιτά τους για τη φρίκη δίχως τέλος, αυτό αποτελεί πλέον σχιζοφρένεια φασιστικού ολοκληρωτισμού δίχως ιστορικό προηγούμενο. Αυτή η σχιζοφρένεια αποτυπώνει επίσης και το φρικτό δικό τους τέλος που δεν θα αργήσει…