Ένα πολύ καλό κείμενο του φίλου Μενέλαου ΓΚΙΒΑΛΟΥ
Από ΛΙΣΤΟΝ
Τα «κατά ριπάς» εκτοξευόμενα κατά της κοινωνίας κυβερνητικά μέτρα...συσσωρεύουν ένα επικίνδυνο φορτίο έντασης και αντίδρασης.
Η έντονη πίεση την οποία δέχονται οι πολίτες και οι κοινωνικές ομάδες, σε συνδυασμό με την απουσία οποιασδήποτε διεξόδου, οποιασδήποτε προοπτικής, δημιουργεί ένα κοινωνικό «καζάνι» που σιγοβράζει...
Τα φαινόμενα «ανομίας» που άρχισαν να εκδηλώνονται, σε συλλογικές μάλιστα μορφές, όπως, π.χ., η άρνηση πληρωμής των διοδίων, είναι ενδεικτικά των αντιλήψεων και των συμπεριφορών που διαμορφώνονται.
Η ανομία δεν πρέπει να συγχέεται με την παραβατικότητα. Γιατί οι πολίτες μπορεί να παραβιάζουν ή να ακυρώνουν μια διάταξη, ένα νόμο, όταν πιστεύουν ότι δεν υπηρετεί ούτε τη δικαιοσύνη ούτε τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά τους. Σ’ αυτή την περίπτωση η ανομία συνδέεται με μια ευρύτερη ιστορική διαδικασία, γιατί οι πολίτες, οι κοινωνικές ομάδες χάνουν την πίστη τους στους κανόνες, στις αξίες, στις αρχές του πολιτικού συστήματος και των δημοκρατικών θεσμών. Σε μια τέτοια περίπτωση διαγράφεται ο κίνδυνος ανεξέλεγκτων κοινωνικών αντιδράσεων.
Η κυβέρνηση διανύει ένα κρίσιμο –και περιορισμένο χρονικά– διάστημα.
Μέχρι τώρα μπορούσε να στηρίζεται στην «ολοκληρωτικού χαρακτήρα» υποστήριξή της από τα ΜΜΕ και στο σύνολο σχεδόν των ιδεολογικών μηχανισμών του «συστήματος».
Μπορούσε επίσης να ελέγχει σε σοβαρό βαθμό τις κοινωνικές αντιδράσεις διαθέτοντας τον κομματικό έλεγχο στην πλειοψηφία των συνδικάτων.
Το τρίτο «ατού» της κυβέρνησης ήταν –και παραμένει– η καθήλωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που αδυνατεί να ενσωματώσει τις κοινωνικές αντιδράσεις.
Τώρα τα πλεονεκτήματα αυτά αποδυναμώνονται και τα όποια περιθώρια ασφαλείας για το κυβερνών κόμμα εξαφανίζονται. Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να εκδηλωθούν μη ελεγχόμενες κοινωνικές αντιδράσεις και εκρήξεις στο διάστημα των ολίγων επόμενων μηνών που θα ακυρώσουν στην πράξη τα όποια δεδομένα λειτουργούν σήμερα υπέρ της κυβέρνησης.
Σε μια τέτοια περίπτωση το «χαρτί» των πρόωρων εκλογών εμφανίζεται σήμερα ως μια πιθανή σανίδα σωτηρίας για την κυβέρνηση. Μέχρι σήμερα η νομιμοποίησή της αμφισβητείται, καθ’ όσον εφαρμόζει ένα αντιδιαμετρικώς αντίθετο πρόγραμμα σε σχέση με αυτό βάσει του οποίου ψηφίστηκε. Οι εκλογές θα θεωρηθούν από την ίδια ως μια «χρυσή ευκαιρία» να νομιμοποιηθεί το Μνημόνιο και η ίδια –ως κυβέρνηση μεσαζόντων του Μνημονίου– και παράλληλα να καταστήσει συνυπεύθυνο τον ελληνικό λαό στα δεινά που θα επέλθουν.
Οι πρόωρες εκλογές όμως απαιτούν συνταγματική θεμελίωση και αιτιολόγηση. Τα εθνικά θέματα δεν προσφέρονται ως αιτία, πρώτον, γιατί μπορεί να καταλήξουν μπούμερανγκ κατά του Γιώργου Παπανδρέου, ενώ, κατά δεύτερον, η εκλογική αναμέτρηση το καλοκαίρι του 2011 στην Τουρκία απενεργοποιεί πρακτικώς το θέμα αυτό τους αμέσως προσεχείς μήνες.
Γι’ αυτό και ως πλέον πιθανώς τυπικός λόγος μπορεί να εμφανιστεί η αναθεώρηση του Συντάγματος σε θεματικές που αφορούν το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα, τη νομοθετική εξουσία.
Να εμφανιστεί, δηλαδή, η κυβερνώσα παράταξη ως εκσυγχρονιστής και αναγεννητής των θεσμών... Όμως, σε μια τέτοια περίπτωση, άλλο θα είναι το κεντρικό διακύβευμα:
Η υπερ-εξουσία που μας κυβερνά σήμερα επιδιώκει την οριστική από εδώ και πέρα ένταξη ολόκληρου του κοινωνικο-οικονομικού μας συστήματος στους νεοφιλελεύθερους μηχανισμούς της αγοράς, με στόχο να αποτραπεί θεσμικά - συνταγματικά το ενδεχόμενο μιας επιστροφής στο «παρελθόν»: Όπως δημόσια ομολογούν κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης, οι «τροποποιήσεις» του Συντάγματος θα πρέπει να «αντιστοιχούν» στη σημερινή πραγματικότητα.
Αυτό συνεπάγεται τη μετάβαση σ’ ένα ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ, που θα επικυρώνει τις θεσμικές και οικονομικές βάσεις του Μνημονίου, σε μια νέα ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της Ελληνικής Δημοκρατίας, η οποία θα εναρμονίζεται με το αξιακό, κανονιστικό και ιδεολογικό πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού.
Σε μια τέτοια περίπτωση, μπορούν να προταθούν διατάξεις όπως, π.χ., η άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, η απόσυρση του κράτους από τη συμβολή του σε βασικούς κοινωνικούς θεσμούς (ασφάλιση, σύνταξη, υγεία, εκπαίδευση), η επαναοριοθέτηση της σχέσης Δημοσίου - Ιδιωτικού, τόσο στον τομέα της οικονομίας όσο και στη διαχείριση και κτήση της Δημόσιας - Κρατικής περιουσίας...
Θα πρόκειται τότε για συνταγματική νομιμοποίηση της «κατοχής» στην οποία τελούμε σήμερα, για τη «νόμιμη» επιβολή μιας αυταρχικής οικονομικο-πολιτικής δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα, αντάξια των αντιλήψεων των πλέον ακραίων αντιπάλων της δημοκρατίας.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα: 20/01/2011
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5340
