Πάπα-Ηλίας
Καλώ, συχνά, κατά τη διάρκεια του κηρύγματος, το λαό να πάρει μέρος στις διαμαρτυρίες εναντίον του καθεστώτος της τροϊκανής ληστοκρατίας. Και μου λένε ότι πολιτικολογώ…
Και το λένε αυτό, γιατί συνήθισαν ν’ ακολουθούν, σαν τους τυφλούς στον άδη, κάποιες κομματικές ληστοσυμμορίες. Και να υπερασπίζονται, στο όνομα της κομματικής τύφλωσής τους, τους «δικούς» τους απατεώνες.
Κι ας μεθόδευσαν οι εκλεκτοί τους την χείριστη από καταβολής ελληνισμού προδοσία εναντίον της πατρίδας.
Κι ας σπρώχνουν απτόητοι την πατρίδα στο βάραθρο της ολοκληρωτικής και τελειωτικής καταστροφής. Με το ξεπούλημά της. Και την παντοειδή υπονόμευση της πολιτισμικής της παράδοσης και την αποσάθρωση του κοινωνικού της ιστού.
Αλλά δεν είναι μόνο ο λαός, που εθελοτυφλεί. Είναι και πάμπολλοι κορυφαίοι παράγοντες. Και μάλιστα και εκκλησιαστικοί:
Την περασμένη Κυριακή (3-7-11) έγινε απ’ τη Μητρόπολη Αιτωλοακαρνανίας μια εκδήλωση διαμαρτυρίας για την κάρτα του πολίτη.
Με πολύ ενδιαφέρουσες και κατατοπιστικές οι εισηγήσεις. Από τον θαυμάσιο Προηγούμενο Μετεώρων π. Αθανάσιο και τον επίσης καταπληκτικό κ. Στάθη Αδαμόπουλο, εκπρόσωπο της Πρωτοβουλίας Αντιρρησιών Ορθόδοξης Συνείδησης. Οι οποίοι αποκάλυψαν την, χωρίς επιστροφή, παγίδα της κάρτας του πολίτη, που οι φασίστες της παγκοσμιοποίησης επινόησαν, για να αλυσοδέσουν τους λαούς.
Στο τέλος αυτής της εκδήλωσης είπα σε κορυφαίο παράγοντα του εκκλησιαστικού χώρου ότι έπρεπε να γίνει μια παρόμοια εκδήλωση και για το Μνημόνιο.
Και τον άκουσα έκπληκτος να λέει ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει, γιατί η υπόθεση του μνημονίου «είναι θέμα καθαρά πολιτικό»!…
Και αναρωτήθηκα: Είναι δυνατόν οι κορυφαίοι εκκλησιαστικοί παράγοντες να μην έχουν καταλάβει ότι το κυρίαρχο θέμα, αυτή τη στιγμή, δεν είναι το ένα ή το άλλο κλαφτοκαθεστώς και ληστοκαθεστώς. Αλλά η πατρίδα και η εκκλησία και ο λαός μας.
Που συστηματικά και μεθοδικά, υπονομεύονται. Απ’ τους ντόπιους εφιάλτες και τους διεθνείς τοκογλύφους. Προκειμένου να προωθήσουν τους σατανικούς σκοπούς του σιωνισμού και των πάσης φύσεως ορκισμένων εχθρών του ελληνισμού και το χριστιανισμού…
Και ότι, συνεπώς, το θέμα δεν είναι κομματικό, αλλά καθαρά πατριωτικό και εκκλησιαστικό. Όπως ήταν και το ’21. Όταν λαός και Εκκλησία πολέμησαν μαζί για την ελευθερία και την ανεξαρτησία!…
Και τα λένε αυτά οι εκκλησιαστικοί αυτοί παράγοντες, γιατί διστάζουν να ιδούν την πραγματικότητα και ν’ αποστασιοποιηθούν απ’ το καθεστώς της δικομματικής σαπιοκρατίας και των συνοδοιπόρων της. Με το οποίο έχουν, όπως φαίνεται, δεσμούς φανερής και κρυφής αλληλεγγύης και αλληλεξάρτησης.
Και δεν αποστασιοποιούνται τη στιγμή μάλιστα, που, οι εκπρόσωποι της σαπιοκρατίας δεν έχουν αφήσει τίποτε όρθιο. Αφού ποδοπάτησαν το Σύνταγμα και κάθε έννοια δημοκρατίας. Και μετέβαλαν τα παιδιά του λαού, τους αστυνομικούς, από προστάτες του πολίτη σε δήμιους σε βάρος του λαού και προστάτες του καθενός προδότη και αλήτη.
Και έχουν και το απύθμενο θράσος να διαμαρτύρονται, γιατί , λέει, ο λαός-λίαν επιεικώς, προς το παρόν, φερόμενος- τους προπηλακίζει. Ενώ, αν ζούσαμε σε άλλες εποχές θα είχαν υποστεί συνέπειες ωσάν αυτές, που είχε υποστεί ο Μουσολίνι. Ή και ακόμη χειρότερες. Δεδομένου ότι ο Μουσολίνι δεν υπήρξε προδότης και υπονομευτής της πατρίδας του. Ούτε άθλιος μεταπράτης των περιουσιακών της στοιχείων και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Και τα λένε αυτά, για να παρουσιάζονται, από θύτες ανάλγητοι και απάνθρωποι, ως αναξιοπαθούντα θύματα.
Και δεν έχουν καταλάβει ότι έχει γίνει πασίδηλη η απροκάλυπτα εχθρική και προδοτική απέναντι στο λαό και την πατρίδα πολιτεία τους. Και ότι έχουν, πλέον, καταστεί με τη βάρβαρη συμπεριφορά τους οι μισητότεροι των εχθρών της Ελλάδας και του λαού της.
Και ότι η μόνη διέξοδος, που τους απομένει είναι να εξαφανιστούν το ταχύτερο δυνατό. Προτού φέρουν το λαό σε δυσκολότερη θέση…
Αλλά, δυστυχώς, επιμένουν στην αφροσύνη τους. Γιατί, όχι μόνο ένα μέρος του εθελόδουλου και εθελοτυφλούντος λαού, αλλά δυστυχώς και κορυφαίοι, ακόμη, εκκλησιαστικοί και κοινωνικοί παράγοντες, επιμένουν να εθελοτυφλούν. Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η αντιμετώπιση του καθεστώτος της εφιαλτοκρατίας δεν είναι θέμα κομματικό, αλλά καθαρά πατριωτικό. Κι ακόμη πιο πέρα εκκλησιαστικό. Και με την χριστιανική, αλλά και την αρχαιοελληνική έννοια.
Κι ότι πρέπει ν’ αστράψουν και να βροντήξουν οι άμβωνες και να σημάνουν τα καμπαναριά. Και να γεμίσουν οι πλατείες από ιερείς και αρχιερείς. Πλάι στους αγανακτισμένους πολίτες.
Για να αναχαιτισθεί το τσουνάμι των ληστάρχων της τοκογλυφίας και η πανούκλα της εφιαλτοκαρατίας. Που δολοφονούν και σταυρώνουν Πατρίδα και Εκκλησία…
Χωρίς ν’ αφήνουν ελπίδα για το φως κάποιας ανάστασης…
