Του Γιάννη Παπαμιχαήλ, καθηγητή Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας Παντείου Ο Θύμιος ήταν «σύντροφος», όχι όμως μόνον με την έννοια του συναγωνιστή...
Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011
Τα αλάθευτα ιστορικά και πολιτικά κριτήρια
Το ζήτημα των ζητημάτων σήμερα, ιδιαίτερα για την Ελλάδα είναι: Η λαθρομετανάστευση και ο συνακόλουθος εποικισμός της χώρας. Η Λυδία Λίθος κάθε παρεμβατικής πρωτοβουλίας (θεωρητικής και πρακτικής) είναι τα «ανοικτά σύνορα» και η πολιτική αιχμή αυτής της νεοταξικής στρατηγικής:Η λαθρομετανάστευση και ο εποικισμός. Δεν είναι δυνατόν να μιλάς για κατεχόμενη χώρα από τους υπερεθνικούς μηχανισμούς του κεφαλαίου και να κάνεις γαργάρα το «εργαλείο»-αιχμής της κατοχής, αλλά και τη φυσική κατοχή και τον εποικισμό της χώρας από τα στίφη των αλλοδαπών. Δεν είναι δυνατόν να μιλάς για συγκρότηση «πατριωτικών» πολιτικών κινήσεων και να παρακάμπτεις, δολίως, το στρατηγικό «εργαλείο», μέσω του οποίου, τα διεθνή αρπακτικά με τους καθεστωτικούς τους υπαλλήλους έχουν ισοπεδώσει τα ΠΑΝΤΑ, έχουν αποσαθρώσει και αποτεφρώσει κάθε ιστορικό, εθνικό ιστό και πολιτικό ιμάντα αγώνα της Ελλάδας (πατρίδας).
Δεν χρειάζεται κανείς ΤΙΠΟΤΕ περισσότερα, ούτε να διαθέτει ιδιαίτερη θεωρητική και πολιτική κατάρτιση, για να αντιληφτεί το χαρακτήρα, το ρόλο και τη λειτουργία «πρωτοβουλιών» τύπου Μίκη, Καζάκη και λοιπών «εθνοσωτήρων»…
Ένα ακόμα καθοριστικό στοιχείο είναι το ιστορικό κριτήριο. Δηλαδή η πολιτική ιστορία των αυτόκλητων «σωτήρων».
Είναι να απορεί κανείς πώς, πολλοί που ουρλιάζουν υπέρ της ιστορίας και κατά της νεοταξικής της ισοπέδωσης, παρακάμπτουν τις τωρινές ιστορικές συμπεριφορές των επίδοξων «κομματαρχών» και εθελοτυφλούν πάνω στα πλέον πρόσφατα γεγονότα.
Ο Καζάκης, π.χ., ξεπετάχτηκε από το «σταλινικό κεφάλι» του ΚΚΕ και ξαφνικά χωρίς ιστορικό έργο (θεωρητικό και πολιτικό), από το ΠΟΥΘΕΝΑ, μέσα σε ενάμισι περίπου χρόνο, αναβαίνει με άλματα τα σκαλοπάτια της καθεστωτικής προβολής…
Ας το παρακάμψουμε αυτό. Ας έρθουμε στη δράση του αυτό το διάστημα.
α).Οκτώβριος 2010: «Πρωτοβουλία για νέο ΕΑΜ» στον κινηματογράφο Ααβόρα.
Το τυχοδιωκτικό αυτό «εγχείρημα απέτυχε παταγωδώς…
β).Μετά ο Καζάκης, ενώ καυτηρίαζε την «Κίνηση Μίκη», εισέρχεται (άκρως τυχοδιωκτικά και καιροσκοπικά και εδώ) στους διορισμένους «συμβουλάτορες»: Αν αυτό δεν είναι τυχοδιωκτισμός και ακραίος καιροσκοπισμός, τότε οι έννοιες έχουν χάσει κάθε σημασία…
Λίγους μήνες μετά κάνει ηρωική έξοδο από το Μίκη εκτοξεύοντας εναντίον της «κίνησης» βαριές κατηγορίες που ακόμα δεν έχουν απαντηθεί…
Σήμερα συγκροτεί το δικό του «εθνοσωτήριο Μέτωπο»…
Και μόνο αυτή η Ιστορία του ενάμισι τελευταίου χρόνου είναι πολύ αποκαλυπτική σε όσους έχουν μάτια για να βλέπουν και εγκέφαλο να σκέφτεται…
Κάποιοι μας γράφουν ποιες είναι οι δικές μας προτάσεις.
Τις έχουμε αναπτύξει, πολυεδρικά και αναλυτικά πολλές φορές και πριν εμφανιστεί ο Καζάκης, στο έντυπο ΡΕΣΑΛΤΟ και στο ηλεκτρονικό.
Όποιος θα το διαβάσει προσεκτικά θα διαπιστώσει ότι πρωταρχικής σπουδαιότητας καθήκον είναι ΟΧΙ η δημιουργία καιροσκοπικών «μετώπων» (Μίξη των αμίκτων), αλλά η συγκρότηση εμβρύων και ιστών σκέψης και δράσης:δίχως να διασωθούν και να αναστυλωθούν οι κατακτήσεις της σκέψης και των αγωνιστικών παραδόσεων, δίχως να διασωθούν οι συλλογικές μορφές της κοινωνικής συνείδησης και της εθνικής μνήμης ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να προχωρήσει.
Δίχως να προηγηθεί μια πλατιά και δημοκρατική συζήτηση σε όλο το εύρος των «εμβρύων» και των «ζυμώσεων» που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να συγκροτηθεί τίποτα το αυθεντικό, το υγιές και σταθερό: Μέσα από αυτές τις διαδικασίες θα ξεπηδήσουν ΟΡΓΑΝΙΚΑ οι «καθοδηγητές» και τα συντονιστικά, συλλογικά όργανα της δράσης…
Οι «αυτό-αναγορεύσεις» κάποιων ως πολιτικό κέντρο και οι κατασκευές «Μετώπων» ή «Κινήσεων» απλώς είναι αναχώματα και «καπελώματα» των κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών που αναπτύσσονται εκρηκτικά στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας, «καπελώματα» των πολιτικών «εμβρύων» που κυοφορούνται…
Υ. Γ. Ο φίλος Ζιώρης γράφει:
«Δεν νομίζετε ότι όλη αυτή η μεθοδολογική - μαθηματική κατάταξη σε "μέτωπα" των λαϊκών κινητοποιήσεων και αγώνων δεν είναι παρά μια απαράδεκτη καπηλεία των γνήσιων προθέσεων ενός λαού; πότε στην ιστορία μας ήταν αποτελεσματικά τα "μέτωπα" στην ανατροπή των φαύλων; μήπως τελικά οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι γραφειοκρατικές εξουσίες που δημιουργούνται ως ηγετικές ομάδες των "μετώπων";».
Συμφωνούμε, έτσι είναι τα «Μέτωπα» τα οποία δημιουργούνται σήμερα ή τα γραφειοκρατικά κομματικά «Μέτωπα».
Ωστόσο οι «συμμαχίες» στη δράση, αυτό που αναλύουμε παραπάνω ως «ενιαίο μέτωπο» είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα και αποτελεί στρατηγικό μέτρο για την ΕΝΟΤΗΤΑ του λαού στη δράση (θα επανέλθουμε).
Υ.Γ.2ον : Η κατάργηση των ιδεολογιών ή ότι «τέλειωσαν οι ιδεολογίες» είναι και αυτό ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ: Η ιδεολογία της Νέας Τάξης, η οποία καταργεί όλα τα συστήματα των Ιδεών (κυρίως αυτά πού την αναιρούν) για να μείνει μόνο η ΜΙΑ ιδεολογία, αυτή που κυριαρχεί, της μιας ενιαίας ταυτότητας και ενιαίας σκέψης (θα επανέλθουμε και εδώ)…