«Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε», με αυτόν τον τίτλο και υπότιτλο: «Οι υπαίτιοι της κρίσης και το "Χρέος" της ανατροπής τους -
Μια ευγενική απάντηση στους πραιτωριανούς των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ» κυκλοφόρησε από τις «Εκδόσεις Λιβάνη» το νέο βιβλίο του εκλεκτού συναδέλφου κ. Νίκου Μπογιόπουλου, αρθρογράφου, αναλυτή και ρεπόρτερ του «Ριζοσπάστη».
Πρόκειται για μια εξαιρετικά εμπεριστατωμένη μελέτη όχι μόνο της κρίσης, αλλά του καπιταλιστικού συστήματος (άλλωστε ο καπιταλισμός είναι οι κρίσεις του), μάλιστα σε ιστορικό βάθος.
Στο βιβλίο εξετάζονται κριτικά τα στερεότυπα (και οι ευφημισμοί) της εξουσίας των Δυνατών, και στην Ελλάδα και διεθνώς.
Τι είναι το Χρέος; πώς ασκείται η Χρεοτρομοκρατία; πού μας πάει το Μνημόνιο;
Κομμουνιστής ο κ. Μπογιόπουλος, οι απαντήσεις που δίνει, η πολιτική που προτείνει -είναι στέρεες, στο πλαίσιο της μαρξιστικής ανάλυσης, η οποία τα τελευταία χρόνια ανθεί διεθνώς.
Μια μεγάλη πλειάδα βιβλίων που αναλύουν την κρίση (μάλιστα με το αξιοπρόσεκτο φαινόμενο να συγκλίνουν στα συμπεράσματά τους μαρξιστές και μη, συγγραφείς και επιστήμονες) κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία, τα ΑΕΙ και τα σπίτια.
Το παράδοξο να αναλύουν σωστά οι επιστήμονες και να κυβερνούν «λάθος» οι πολιτικοί, παράδοξο δεν είναι: οι πολιτικοί -των αστικών κομμάτων- χρησιμοποιούν την περί άλλων συνήθως λαϊκή εντολή που λαμβάνουν για να κυβερνούν χάριν των πλουσίων - με έναν λόγο, διαρκώς ψευδόμενοι υφαρπάζουν τη λαϊκή ψήφο. Οι επιστήμονες, οι διανοούμενοι και οι μη εξωνυμένοι δημοσιογράφοι «τα λένε», αλλά με την αποπληροφόρηση (ή την υπερπληροφόρηση) ο λαός τα «μαθαίνει» τελευταίος...
Τα μαθαίνει όμως!
Στην αρχή, για παράδειγμα, μαθαίνει για το Χρέος. Μετά μαθαίνει πώς δημιουργήθηκε. Υστερα μαθαίνει πώς χρησιμοποιείται εναντίον του.
Αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι τότε ο λαός «βγαίνει στον δρόμο», «πάει να γραφεί στο συνδικάτο» ή «μπουκάρει στην πλατεία Συντάγματος».
Ανοίγεται όμως το ενδεχόμενο να το κάνει.
Στη φάση αυτή είμαστε σήμερα, και στην Ελλάδα, και διεθνώς. Ο εκφυλισμός των ταξικών αστικών δημοκρατιών σε ολιγαρχίες όχι μόνον είναι προφανής αλλά η τάση τους να εκπέσουν σε τυραννίδες έχει ήδη ιστορικό. Τραχύ, κατασταλτικό, ληστρικό και φασίζον.
Βιβλία όπως του κ. Νίκου Μπογιόπουλου και πολλά (πλέον πάρα πολλά) άλλα που πραγματεύονται τα στοιχεία που συνθέτουν την ιστορική πραγματικότητα της εποχής μας, προκαλούν τη ζύμωση των ιδεών που χρειάζεται το νέο για να προκύψει υπέρ των ανθρώπων κι όχι υπέρ των ζόμπι του πλούτου κι όλων των ανόργανων υλικών που τα τρέφουν - εμπράγματων όπως το χρυσάφι, το πετρέλαιο και τα τραπεζογραμμάτια ή άυλων όπως οι τόκοι και η βλακεία...
Οι θεσμοί της δημοκρατίας -της αστικής δημοκρατίας- έχουν πεθάνει. Τους σκότωσε η συσσώρευση του πλούτου από τα θεοποιημένα παράσιτα, τους μετόχους και τους επενδυτές, με την παράλληλη εξαθλίωση αυτών που παράγουν τον πλούτο.
Τους θεσμούς των δημοκρατιών σκότωσε η «οικονομία της φρίκης», ο οικονομικός φασισμός της ελεύθερης αγοράς, δηλαδή της σκλάβωσης των εργατών και των παραγωγών.
Η δημοκρατία χρειάζεται νέους θεσμούς. Λαϊκούς. Που δεν θα αντιμετωπίζουν τη ζωή ως προϊόν, ούτε τους ανθρώπους ως εμπόρευμα. Θεσμούς που θα δημιουργούν προϋποθέσεις για έναν καθημερινό πολιτισμό που δεν θα είναι παγιδευμένος στη διαφήμιση και την προπαγάνδα.
Ο 19ος αιώνας ερμήνευσε τον κόσμο και παρ' ολίγον ο 20ός να τον αλλάξει. Η μπάλα στον 21ο...
ΠΗΓΗ:
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=307031
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5931
