Επαναλαμβάνουμε: Το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου, «Είναι ο Καπιταλισμός, Ηλίθιε», πρέπει να το διαβάσουν ΟΛΟΙ: Δίνει το μίτο για να μην χαθείς μέσα στο λαβύρινθο της καπιταλιστικής μυθολογίας…
Εδώ θα δώσουμε πολύ περιληπτικά το πρώτο κεφάλαιο, του δεύτερου μέρους: «Τι είναι το χρέος».
Γύρω από το χρέος έχει αναπτυχθεί μια αχαλίνωτη τρομοκρατική μυθολογία, συνθετικά ψεύδη ασύστολα και νεροποντές σύγχυσης όχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά από όλα τα καθεστωτικά κόμματα και τις προπαγανδιστικές πόρνες του καθεστώτος (ΜΜΕ).
Θα αρχίσουμε με ένα απόσπασμα του Μαρξ από το κεφάλαιο. Ολόκληρο το σχετικό κείμενο παρατίθεται από τον Μπογιόπουλο στο δεύτερο κεφάλαιο του δευτέρου μέρους, με τον τίτλο: «Το χρέος τους είναι ο πλούτος που μας ανήκει»:
«Το δημόσιο χρέος, δηλαδή το ξεπούλημα του κράτους -αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό η δημοκρατικό κράτος- βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους (…). Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo (πιστεύω) του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.
Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν σε μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς νάναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα…».
Η Ελλάδα, όπως έχουμε υπογραμμίσει επανειλημμένα, χρησιμοποιήθηκε από τις διεθνείς μαφίες του χρήματος, σαν Ιφιγένεια και πιλοτικό πρόγραμμα.
Ανάλογη ήταν και οι διεθνής προπαγάνδα.
Γράφει επ’ αυτού ο Μπογιόπουλος:
«Απείρως σημαντικότερο από το φαινόμενο γερμανικά περιοδικά να κυκλοφορούν με πρωτοσέλιδο φωτομοντάζ παρουσιάζοντας την Αφροδίτη της Μήλου να απευθύνεται με ανασηκωμένο το μεσαίο δάκτυλο στους Έλληνες, υπήρξε το φαινόμενο της δακτυλοδεικτούμενης –ανά τον κόσμο- Ελλάδας: Από τη Γερμανία μέχρι την Ιαπωνία κι από τη Γαλλία μέχρι την Ουγκάντα, όποια κυβέρνηση θέλησε να εφορμήσει κατά των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, όποιο κράτος προέβη σε φοροεπιδρομές, σε ιδιωτικοποιήσεις, σε μειώσεις μισθών και κοινωνικών παροχών δεν παρέλειπε να προσθέτει στην προπαγάνδα του το επιχείρημα ότι, αν δεν ληφθούν μέτρα λιτότητας, τότε η «χώρα θα χρεοκοπήσει, όπως η Ελλάδα»…».
Στο εσωτερικό της χώρας η προπαγάνδα περί του χρέους πήρε παραληρηματικές, τρομοκρατικές διαστάσεις γύρω από το σλόγκαν: «Δεν υπάρχουν λεφτά» και ως εκ τούτου για να σωθεί η χώρα και να αρχίσει η «ανάπτυξη» πρέπει να λεηλατηθεί αγρίως ο ελληνικός λαός, να κατεδαφιστούν τα πάντα και να ξεπουληθούν τα πάντα…
Εδώ το χρέος υψώθηκε σε δαιμονική απειλή και περιτυλίχτηκε με πλήθος μύθων και δόλιων παρασιωπήσεων.
Ο Μπογιόπουλος τους κατεδαφίζει ανελέητα.
ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ:
Καταρρίπτει το μύθο ότι το χρέος οφείλεται στους «κακούς» και «σπάταλους» Έλληνες, στα «γονιδιακά προβλήματα της ελληνικής φυλής».
«Αν ήταν έτσι, τότε μεγαλύτερο από των Ελλήνων είναι το «γονιδιακό πρόβλημα» των Γερμανών: την ίδια περίοδο που στην Ελλάδα το συνολικό χρέος ήταν 550 δις. δολάρια, στη Γερμανία ήταν 5… τρισεκατομμύρια…».
«Το “γονίδιο” των Βρετανών συνεπάγεται συνολικό εξωτερικό χρέος 9 τρισεκατομμύρια…».
«Στις ΗΠΑ το συνολικό χρέος έφτασε στο β’ εξάμηνο του 2010 τα 14 τρισεκατομμύρια…».
Για όλα αυτά, τα δύο κυβερνητικά κόμματα και οι δορυφόροι τους, καθώς και οι γενίτσαροι της «ενημέρωσης» δεν έβγαζαν μιλιά, τα παρασιωπούσαν σκανδαλωδώς.
Εδώ ταυτόχρονα καταρρίπτονται και όλοι εκείνοι οι μύθοι περί σπάταλου κοινωνικού κράτους, περί κακής διαχείρισης των εκάστοτε κυβερνήσεων κ.λπ.
Όλα αυτά, βεβαίως αναλύονται διεξοδικά και τεκμηριώνονται συγκεκριμένα στο βιβλίο, «Είναι Καπιταλισμός, Ηλίθιε».
Ένα άλλο ζήτημα που θέτει στο συγκεκριμένο κεφάλαιο για το χρέος, ο Μπογιόπουλος, είναι η δόλια παρασιώπηση πάνω στο τι είναι αυτό το χρέος και πώς προέκυψε, δηλαδή η σκόπιμη παρασιώπηση των πραγματικών αιτίων του χρέους.
Απλώς θα συνοψίσουμε τα συμπεράσματά του, γύρω από τις αιτίες του χρέους. Αυτό οφείλεται:
1). «Στις παροχές, με τη μορφή κινήτρων, χαρισματικών ρυθμίσεων, πακτωλού ενισχύεσων και φοροαπαλλαγών, προς το μεγάλο κεφάλαιο».
2). «Στο κόστος της ενσωματωμένης Ελλάδας στην ΕΕ, που συνοδεύτηκε από τη συρρίκνωση της βιομηχανικής παραγωγής, την υπονόμευση της αγροτικής παραγωγής, τη μεταφορά κεφαλαίων στις εξωτερικές αγορές».
3). «Στις ολέθριες συνέπειες της λεγόμενης «απελευθέρωσης της αγοράς» και στην κούρσα του ανταγωνισμού της εγχώριας με τη διεθνή ολιγαρχία που τροφοδοτήθηκε με κρατικό χρήμα και δάνεια που επιβάρυναν το δημόσιο τομέα».
4). «Στις στρατιωτικές δαπάνες για επιθετικούς ιμπεριαλιστικούς σκοπούς» (ΝΑΤΟ, ΕΕ).
5). «Στο κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων»
6). «Στη συνδυασμένη πολιτική υπονόμευσης και διαφθοράς των κρατικών επιχειρήσεων. Υπονόμευση: α) μέσω της λειτουργίας τους προς όφελος των καπιταλιστών. β) μέσω της απευθείας παράδοσής τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Γ). μέσω της χρησιμοποίησής από τον κρατικό μηχανισμό ως κομματικό φέουδο…».
Και καταλήγει ο Μπογιόπουλος:
«Συνεπώς: Το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα είναι ο λογαριασμός που φορτώθηκε στον ελληνικό λαό από μια πολιτική που με ταξική συνέπεια μετάγγισε τον παραγόμενο πλούτο στα ταμεία των πολυεθνικών, των μονοπωλίων, των εφοπλιστών, των μεγαλοεπιχειρηματιών και των παρασίτων που ευδοκιμούν στην Αυλή της πλουτοκρατίας».
Και ο πλέον αδαής διαβάζοντας το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου φωτίζεται και αρχίζει να αντιλαμβάνεται το γιατί μας στέλνουν σήμερα στον τάφο, ποιοι μας δολοφονούν, ποιοι εκτελούν τις εντολές τους, καθώς και τα θηριώδη ψεύδη τους…
Αντιλαμβάνεται ακόμα και τούτο το σημαντικό: Ότι δεν μπορεί να περιμένει κανείς καμία σωτηρία από αυτούς που μας ληστεύουν με τέτοια κτηνώδη απληστία, από αυτούς που δολοφονούν, με τέτοια εγκληματική πώρωση, τη χώρα μας, καθώς και από τα πολιτικά τους όργανα και τους θεσμούς τους.
Η σωτηρία κάθε κοινωνίας βρίσκεται στα χέρια του λαού της: Στη δική του οργανωμένη δύναμη και στους δικούς του κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, στις δικές του δομές εξουσίας…
Διαβάστε κριτικές για το βιβλίο ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5947
