Ένα άλλο τέχνασμα του εκλογικού κρετινισμού είναι η κάτωθι ρητορική δημαγωγία: «Να σπάσει ο δικομματισμός»!!!
Το τέχνασμα αυτό προβάλλεται ιδιαίτερα όταν καταρρέουν οι κεντρικοί κυβερνητικοί πυλώνες του καθεστώτος και επιχειρείται η αναπαλαίωση της καθεστωτικής αποσύνθεσης, μέσω της «διοχέτευσης» του εκλογικού σώματος- που εγκαταλείπει τα δύο κυβερνητικά κόμματα- στις εφεδρείες του καθεστώτος, στις «τσόντες» και στους δορυφόρους του κυβερνητικού οικοδομήματος.
Ο δικομματισμός
είναι ένας μύθος εξαπάτησης και εκλογικού κρετινισμού, ακριβώς γιατί επικαλύπτει τον «μονοκομματισμό» των ΙΔΕΩΝ και της καθεστωτικής φιλοσοφίας, το μονοθεϊσμό των νεοταξικών ιδεολογημάτων , της ευρω-λαγνείας και της υποταγής στην ΕΕ και την ευρωζώνη…
Όταν, όπως είπαμε, αυτό το σύστημα του μονοθεϊσμού που εκφράζεται με δύο οργανωτικές κεφαλές φθείρεται σε μεγάλο βαθμό, «πλασάρεται» από το ίδιο το σύστημα ο μύθος της «εξυγίανσης» με τη δημιουργία και άλλων κομμάτων για την αναπαλαίωση της απάτης.
Αντί, δηλαδή, να έχουμε δύο κεφαλές διαχείρισης του καθεστωτικού κυβερνητικού οικοδομήματος, πλασάρεται ο «πλουραλισμός» των κεφαλών διαχείρισης του καθεστώτος, κεφαλές που θα συμβάλουν στην αναδιάταξη και αναπαλαίωση του καθεστώτος, με την απάτη ότι ο δαιμονοποιημένος δικομματισμός έσπασε…
Φυσικά η ιστορία έχει δείξει ότι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται: Το σπάσιμο του δικομματισμού, μέσω των εκλογικών παιχνιδιών, είναι προσωρινό μέχρι να αναδιαταχθεί το πολιτικό σκηνικό.
Κατά κανόνα μετά από ένα τέτοιο «σπάσιμο» του δικομματισμού έχουμε τις μεγαλύτερες συμφορές για το λαό, μέσω των συναινετικών κυβερνήσεων «εθνικής ενότητας» ή «έκτακτης ανάγκης»…
Όπως όλοι οι σημαντικοί μύθοι διάσωσης και εξωραϊσμού του καθεστώτος παρήχθησαν στα εργαστήρια της «αριστεράς», έτσι και ο μύθος του δικομματισμού έχει «αριστερή» προέλευση.
Αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από άρθρο μας του 2001!
Ο δικομματισμός: «Αριστερός» μύθος
«ΑΝ ΔΕΝ θέλουμε να τρεφόμαστε με μύθους θα αναγνωρίσουμε ότι ο δικομματισμός είναι το ντροπαλό ψευδώνυμο της εκλογικής απάτης και η σημαία ευκαιρίας του «αριστερού» καιροσκοπισμού.
Είναι η «αριστερά» που γέννησε αυτό το μύθο και τον αναπαράγει και σήμερα για να κρύψει την ουσία της πολιτικής της: Μιας πολιτικής που σταθερά επιδιώκει τη συμμετοχή της «αριστεράς» στην κυβερνητική διαχείριση του συστήματος της αγοράς, δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού (η ευρωπαϊκή εμπειρία είναι αποκαλυπτική).
ΟΤΑΝ η «αριστερά» βάλλει κατά του δικομματισμού στην ουσία εγκαταλείπει τον αγώνα κατά του συστήματος και των κυρίαρχων ιδεών του, κατά του νεοφιλελευθερισμού και των «εκσυγχρονιστικών» του μεταμφιέσεων. Αυτό που ζητεί στην πραγματικότητα δεν είναι η ανατροπή του υπάρχοντος, αλλά ο εξωραϊσμός του. Ζητεί όχι την ανατροπή των συσχετισμών σε βάρος των κυρίαρχων νεοφιλελεύθερων ιδεών, αλλά τη συμμετοχή της στην κυβερνητική διαχείριση.
Σε αυτή τη λογική το «σπάσιμο» του δικομματισμού σημαίνει όχι ανατροπή των κυρίαρχων αντιλήψεων, αλλά κυβερνήσεις συνεργασίας πάνω στις κυρίαρχες ιδέες.
Η «ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ενώ η ίδια δεν συνεργάζεται μεταξύ της για την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας παράγει το μύθο του δικομματισμού, το μύθο δηλαδή της κυβερνητικής συνδιαχείρισης.
Έτσι προβάλλει τον εαυτό της σαν τη «χρυσή εφεδρεία» του συστήματος.
Βεβαίως δολίως παρασιωπά την ιστορική εμπειρία. Τι λέει αυτή η εμπειρία; Ότι όταν η «αριστερά» συμμετείχε σε κυβερνήσεις συνεργασίας άνοιγαν διάπλατα οι δρόμοι της οπισθοδρόμησης και των ιστορικών και αιματοβαμμένων ηττών των λαϊκών κινημάτων.
Αλλά και η πρόσφατη ελληνική ιστορία διδάσκει. Τι έγινε μετά το 1989, το ιστορικό ορόσημο όπου έσπασε ο δικομματισμός και γέννησε το έκτρωμα της συγκυβέρνησης Τζανετάκη;
Όταν «σπάει» ο δικομματισμός όχι μόνο δε «σπάει» ο μονοθεϊσμός των κυρίαρχων ιδεών και δομών του συστήματος, αλλά η καπιταλιστική κυριαρχία ενισχύεται από τη «δημοκρατική επένδυση» της συνεργασίας. Στην επικάλυψη όλων αυτών συνίσταται ο μύθος του δικομματισμού…»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6452
