Τις τελευταίες ημέρες, το «ελληνικό πρόβλημα» χρέους, η πορεία και το μέλλον της ίδιας της καπιταλιστικής Ελλάδας, είναι το πρώτο θέμα σε διεθνή Μ.Μ.Ε., στο ίδιο το G8, στην τελευταία σύνοδο κορυφής της Ε.Ε.
Πάνω σε αυτή την προβολή και τη δημοσιότητα είναι άλλωστε,
που ποντάρουν και τα δύο σχέδια διαχείρισης του ελληνικού καπιταλισμού, της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ. Από την άποψη της αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, που είτε από αριστερά είτε από δεξιά, κοινή είναι η εκτίμηση πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να μπει στο τραπέζι.
Στις συζητήσεις και τις δηλώσεις που γίνονται για το θέμα, εκφράζονται το ίδιο εμφατικά, τόσο η άποψη πως θα είναι έγκλημα για την παγκόσμια οικονομία να χρεοκοπήσει η Ελλάδα (συζητούν δηλαδή όχι την πορεία του τάδε ή δείνα μνημονίου, αλλά τους όρους ύπαρξης συνολικά του ελληνικού καπιταλισμού στο διεθνές περιβάλλον), και από την άλλη, με την ίδια βεβαιότητα δηλώνεται πως ένα μεγάλο τμήμα της Ε.Ε. είναι σε θέση, ή εν πάση περιπτώσει θα πρέπει έστω και με βαρύ τίμημα να το κάνει, να δεχτεί ή ακόμη και να ωθήσει σε μια ελληνική χρεωκοπία και έξοδο από την ευρωζώνη.
Στην πραγματικότητα με τον ελληνικό καπιταλισμό στο προσκήνιο της συζήτησης, αυτό που πραγματικά διακυβεύεται, είναι συνολικά η πορεία του παγκόσμιου, και πιο ειδικά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, των νέων συμμαχιών, το χαρακτήρα των νέων ηγεμόνων του διεθνούς συστήματος.
Πράγμα που ειδικά στην περίπτωση της Ε.Ε., φτάνει μέχρι και σε σκέψεις απόρριψης του ευρώ, ή παράλληλων διαφορετικών ευρώ.
Από τη μια ο ευρωπαϊκός, εντός Ε.Ε. καπιταλισμός ελληνοποιεί τη συζήτησή του, για να κρύψει το πρόβλημα της συνολικής στρατηγικής του συστήματος.
Και από την άλλη, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό δείχνει με το δάχτυλο στην Ε.Ε. , στον Ολάντ, στις, ποιες άραγε, προοδευτικές δυνάμεις, που τώρα είναι ώριμες να συζητήσουν κάποια άλλα μνημόνια, για να κρύψουν το πρόβλημα στρατηγικής του ελληνικού αστικού προσωπικού και του ελληνικού καπιταλισμού, ο οποίος έχει δεσμούς ζωής και θανάτου με τα διεθνή δίκτυα του κεφαλαίου, και ειδικά του ευρωπαϊκού.
Η αλυσίδα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και μοιρασιάς είναι εντυπωσιακή.
Οριστική κατάρρευση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, σημαίνει ένα ζωτικό πονοκέφαλο για το γαλλικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, και την επιβίωση ενός μεγάλου κομματιού του ευρωενωσιακού οικοδομήματος.
Μια τέτοια κατάρρευση, έστω προβλήματα που μπορεί να παρουσιαστούν, ανοίγει σοβαρό ζήτημα στη Ρωσία, που είναι ο βασικός ενεργειακός προμηθευτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου όπως λέει και ο επικεφαλής του Κέντρου Στρατηγικών Μελετών της Μόσχας, μια απώλεια εσόδων από ενεργειακές συμφωνίες, θα σημαίνει και σοβαρό πολιτικό πρόβλημα στη χώρα.
Από την άλλη ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Κίνα δηλώνει πως μπορεί μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ και την ευρωζώνη να μην επηρεάζει άμεσα τον κινέζικο καπιταλισμό, σε συνδυασμό όμως με τα προβλήματα Ισπανίας και Ιταλίας κυρίως, μπορεί να σημαίνει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα, μια που το 1/5 περίπου των κινέζικων εξαγωγών κατευθύνονται προς την ΕΕ.
Ενώ και ο Ομπάμα, δηλώνει σταθερά υπέρμαχος μιας αντιΜέρκελ εκδοχής της Ε.Ε., μια που η Κίνα είναι ο κύριος κάτοχος του αμερικανικού δημόσιου χρέους.
Ταυτόχρονα οι γερμανοί, αυστριακοί, αλλά και των σκανδιναβικών κυρίως χωρών καπιταλιστές, μέσω του δικού τους πολιτικού προσωπικού, δηλώνουν πως είναι έτοιμοι να ανταπεξέλθουν σε μια ελληνική χρεωκοπία.
Οι επισημάνσεις και η τρομοκρατία του ελληνικού μιντιακού κεφαλαίου, για την καταστροφή που θα προκαλέσει μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, κρύβει πως όλα τα δεινά τα οποία επικαλούνται, είναι ακόμα πιο κοντά ακριβώς λόγω του συνολικού μοντέλου ανάπτυξης του καπιταλισμού γενικά, του ελληνικού ειδικά.
Γίνεται καθαρό, πως είναι ακριβώς η πρόσδεση του ελληνικού καπιταλισμού αυτή που φέρνει την καταστροφή, αν κανείς δει την ελληνική καπιταλιστική κρίση και με ένα πιο ευρύ ορίζοντα.
Από αυτή τη σκοπιά, ο καπιταλισμός στην Ε.Ε., στην πραγματικότητα, ούτε και θέλει, ούτε και μπορεί να διαμορφώσει μια άλλη ατζέντα για το μέλλον των εργαζομένων.
Πολύ γρήγορα, φάνηκαν οι προθέσεις και του Ολάντ, της νέας ελπίδας πριν τις εκλογές της 6 Μάη για το ΣΥΡΙΖΑ, μετά από αυτές ακόμα και για τη Νέα Δημοκρατία. Άλλωστε ήρθε να συνηγορήσει σε αυτό, πολύ γρήγορα η οικονομική κατάρρευση της Καταλονίας, του καμαριού του ισπανικού καπιταλισμού τουλάχιστον μέχρι και μια δεκαετία πριν.
Για αυτό ακριβώς είναι επικίνδυνες και ουτοπικές όλες οι πολιτικές γραμμές, που όχι μόνο ζητάνε νέες διαπραγματεύσεις για τα μνημόνια, αλλά πολύ περισσότερο οι πολιτικές γραμμές μέσα στην αριστερά κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, που ζητάει μια επιστροφή στην Ελλάδα του 2009, αποκόπτοντας στα μυαλά των ελλήνων εργαζομένων, τη συστημική και ανθρωποφαγική σήψη του ελληνικού καπιταλισμού. Τις διεθνείς σχέσεις του και το ρόλο που παίζει.
Και ακόμα πιο πολύ όταν αυτή την επιστροφή την εγγυώνται μέσα στην Ε.Ε. όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και όλα αυτά χωρίς επαναστατική κοινωνική αλλαγή.
Χωρίς αυτοκυβέρνηση των εργαζομένων και σχεδιασμό των αναγκών τους συλλογικά. Χωρίς διεθνιστική οπτική, χωρίς επίγνωση της επίδρασης που θα είχε πανευρωπαϊκά μια τέτοια επιλογή. Κυρίως για να αποφύγουμε την «τίμια», την «αγωνιστική», πείνα και λιτότητα, χωρίς να θέτει κανείς την ανάγκη επαναστατικής εξόδου από την Ε.Ε., αυτή την καπιταλιστική συμμαχία της καταστροφής εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, και της αλλαγής των σχέσεων παραγωγής, της αξιολόγησης των ίδιων των παραγωγικών δυνάμεων με κριτήριο τις εργατικές ανάγκες.
Είναι ουτοπικές γραμμές γιατί τελικά ζητάνε έναν καπιταλισμό χωρίς μνημόνια, δηλαδή ουσιαστικά έναν καπιταλισμό χωρίς κρίσεις, έναν καπιταλισμό, ο οποίος δε θα απαντά στα προβλήματά του με την επίθεση στο απόλυτο χρυσάφι της υπεραξίας. Σε έναν καπιταλισμό ο οποίος τελικά μπορεί να είναι και ανθρώπινος αρκεί να έχει τις σωστές πολιτικές δυνάμεις στο τιμόνι του.
ΠΗΓΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6486
