«Το μεγάλο δράμα της εποχής μας είναι η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΗΤΤΑ της ΣΚΕΨΗΣ και των ΙΔΕΩΝ: Η πλήρης αποσάθρωση και κατεδάφιση της ιστορικής και κοινωνικής ΓΝΩΣΗΣ, η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ της πολιτικής σκέψης».
Στο άρθρο προσδιορίζαμε δύο ΓΕΝΙΚΟΥΣ «άξονες» που οδήγησαν στην ιστορική ήττα της Σκέψης και των Ιδεών:
Πρώτος άξονας
Η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού:
Η ιδεολογία που ανυψώνει σε θεότητα το καπιταλιστικό αξίωμα: «ο καθένας για τον εαυτό του».
Επισημαίναμε: «Μια κοινωνία που στηρίζεται στην αρχή «ο καθένας για τον εαυτό του» σπρώχνει στα έσχατα όρια τον αχαλίνωτο ατομικισμό, τον εγωκεντρισμό, την ιδιοτέλεια, την αμοιβαία εχθρότητα και τη μοναξιά».
Δεύτερος άξονας
Ο δεύτερος καθοριστικός παράγοντας που οδήγησε στην ιστορική ήττα της σκέψης ήταν η ενσωμάτωση της παραδοσιακής αριστεράς στο καπιταλιστικό σύστημα.
Υπογραμμίζαμε:
«Ο εκλογικός φετιχισμός και κρετινισμός αυτών των δυνάμεων και η καθεστωτική τους μετάλλαξη (ολική ή μερική) δεν προμήθευσε μόνο τα «άλλοθι» και τα «τεκμήρια» στο νεοταξικό οδοστρωτήρα, αλλά κατέστρεψε και τα πολιτικά κύτταρα της Συλλογικής Αγωνιστικής Μνήμης της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού.
Έτσι σήμερα απουσιάζει ΠΑΝΤΕΛΩΣ ένας πραγματικός επαναστατικός πολιτικός παράγοντας ικανός να διατηρήσει τις συσσωρευμένες ΓΝΩΣΕΙΣ των λαϊκών κινημάτων και τη ΣΥΝΕΧΕΙΑ τους…».
Ολόκληρο το κείμενο εδώ:
http://resaltomag.blogspot.com/2011/10/blog-post_25.html#more
Σ’ αυτό το άρθρο θα καταπιαστούμε πιο συγκεκριμένα με τη θεοποίηση του «ατομικού».
Είναι η θεοποίηση του «ατομικού» που έχει οδηγήσει στην ισοπεδωτική και αλαζονική κυριαρχία της βλακείας, διότι όταν αποθεώνεται η «ατομική άποψη» κυριαρχεί δικτατορικά η «δημοκρατία» του χαμηλότατου παρανομαστή της «ατομικής άποψης».
Κυριαρχεί, δηλαδή, η συντριπτική πλειοψηφία της επαρμένης άγνοιας και αμάθειας, των προλήψεων και δεισιδαιμονιών, του ατομικού συμφέροντος και του ατομικού τρόμου, η μικροαστική πλειοψηφία που έχει υποστεί πολυεδρικές μορφές αλλοτρίωσης, η συντριπτική πλειοψηφία τού «ο καθένας για τον εαυτό του»…
Η θεοποίηση του «ατομικού», σημαίνει απόλυτη καταδυνάστευση του «ιδιωτικού», συνακόλουθα και καταδυνάστευση της σήψης και της παρακμής του συστήματος εκείνου (καπιταλισμός) που έχει αναγάγει το νεοφιλελευθερισμό («ο καθένας για τον εαυτό του») σε απόλυτο φετίχ, σε δικτάτορα.
Έτσι, η «δημοκρατία» (ουσιαστικά δικτατορία) της μαζικής και «αθροιστικής» «ατομικής άποψης», μαζί με όλα τα άλλα χαρακτηριστικά που αναφέραμε, είναι και μπολιασμένη με τη σήψη, την παρακμή, τις νοσηρές διαστροφές, αλλά και τη βαρβαρότητα των επιπλεόντων φελλών που κατασκευάζει το σύστημα τού «ο καθένας για τον εαυτό του», ή «ο θάνατός σου η ζωή μου».
Αντιλαμβάνεται, συνεπώς, κανείς πόσο ισοπεδωτική, αυθάδης και μοχθηρή γίνεται η «ατομική άποψη» (ο χαμηλότατος αυτός παρανομαστής της μικροαστικής μιζέριας και «παντογνωσίας») ΟΤΑΝ αυτή είναι και μπολιασμένη με τις νοσηρές διαστροφές και παρακμιακές κακοήθειες της Παγκοσμιοποίησης και της νεοταξικής κακουργίας.
Αυτός ο δολοφονικός συνδυασμός που υπάρχει στη θεοποίηση του «ατομικού» (θεοποίηση της καταθλιπτικής αμάθειας και των νοσηρών διαστροφών), καθιστά τη δικτατορία της «ατομικής άποψης» αχαλίνωτη, συνακόλουθα αχαλίνωτη και ισοπεδωτική γίνεται και η δικτατορία της βλακείας.
Σαν ορμητικός χείμαρρος αυτή η δικτατορία της βλακείας (θεοποίηση του «ατομικού») ΙΣΟΠΕΔΩΝΕΙ τη ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ: Τη Γνώση και τις Συλλογικές Κοινωνικές Εμπειρίες του ιστορικού γίγνεσθαι…
Ταυτόχρονα, η δικτατορία της «ατομικής άποψης» (η «δημοκρατία» των αλλοτριωμένων αυτομάτων, αυτή της πλειοψηφούσας ανοησίας), ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ, εν ψυχρώ, και την Επιστήμη, τη Θεωρία, την Ιστορική Γνώση, δηλαδή τις κατακτημένες εμπειρικές γνώσεις της Συλλογικής Δράσης των ανθρώπων, οι οποίες κωδικοποιούνται στη ΘΕΩΡΙΑ των ιστορικών, κοινωνικών και πολιτικών επιστημών…
Όταν το άτομο γίνεται θεότητα (η θρησκεία του νεοφιλελευθερισμού), ο Λόγος του αποκτάει την έπαρση και την αυθάδεια της αυθαιρεσίας, του Απόλυτου, του δικτάτορα. Ένας τέτοιος Λόγος (ατομική άποψη) δεν έχει ανάγκη από επιστημονικά επιχειρήματα, από τεκμηριωμένες αναλύσεις, από κανένα δεδομένο και Αξίωμα της Επιστήμης, της Ιστορίας, της Φιλοσοφίας, κ.λπ…
Ένας τέτοιος Λόγος (θεοποίηση της «ατομικής άποψης») ταυτίζει την Αλήθεια και την Απόδειξη με τον εαυτό του. Η πραγματικότητα αυτού του Λόγου είναι το «εγώ» του: Το θεοποιημένο «εγώ» της «ατομικής άποψης»…
Εδώ πλέον έχουμε φτάσει στην Κηδεία των Επιστημών, στον Αφορισμό των Ιστορικών, Θεωρητικών, Κοινωνικών και Πολιτικών Κεκτημένων της ανθρωπότητας, στην ΑΤΟΜΙΚΑ άναρχη και θορυβώδη αμφισβήτηση και απόρριψη των ΠΑΝΤΩΝ.
Η θεοποίηση του «ατομικού» καταλήγει στη θεοποίηση της μικροαστικής δυσπιστίας και απόρριψης των ΠΑΝΤΩΝ…
Η θεοποίηση του «ατομικού» γίνεται ο φορέας της νοσηρής «παντογνωσίας»: Δεν υπάρχει ζήτημα που να μην έχει «άποψη», το θεοποιημένο «εγώ» του μικροαστού-ανθρώπου…
Σήμερα με το ιντερνέτ η δικτατορία της «ατομικής άποψης» έχει πάρει τερατώδεις διαστάσεις. Τα ΠΑΝΤΑ αμφισβητούνται και απορρίπτονται δίχως αποδείξεις και επιστημονική τεκμηρίωση, δίχως η αμφισβήτηση και η απόρριψη να ξεφεύγουν από το νοσηρό ατομικισμό ΚΑΙ να γίνονται «οχήματα» μιας ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, μιας πειθαρχημένης αγωνιστικής και επαναστατικής διαδικασίας…
Αυτή η παρακμιακή κατάσταση του θεοποιημένου και νοσηρού «εγώ», γεννάει, μαζί με όλες τις ανασφάλειες και τις φοβίες της απομόνωσης και της μοναξιάς, και τις ποικίλες θεωρίες της δεισιδαιμονικής αντίληψης της ιστορίες…
Η σωτηρία βρίσκεται στην αποκατάσταση του ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ατόμου και στην αποκατάσταση της ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ Σκέψης, δηλαδή της ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ δράσης και ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ…
Και ο δρόμος για όλα αυτά δεν είναι Ατομικός…
Είναι ο ΔΡΟΜΟΣ των Αγωνιστικών Λαϊκών Κινημάτων
Προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να πορευτούμε…
