Ρωσία, 9 Μαΐου 1945 – Το μεγάλο χρέος

 

Του Ηλία Παπαναστασίου

 

 

 

 

«Όσοι αγαπούν την ελευθερία, χρωστάνε πολλά στον σοβιετικό στρατό και δεν θα μπορέσουν ούτε σε όλη τους τη ζωή να ξεπληρώσουν αυτό το χρέος»

 

 

 John Steinbeck, Αμερικανός συγγραφέας

 

 

 

  

Η χθεσινή μέρα δεν ήταν απλώς μια μεγάλη μέρα για τους λαούς της Ευρώπης και ολόκληρου του πλανήτη αλλά και μια υπενθύμιση του χρέους, της οφειλής που έχουν οι λαοί και ειδικότερα οι νεότερες γενεές στην μνήμη και στην εξάλειψη της λήθης. Μιας λήθης που συνειδητά προωθείται από όλα τα Μέσα Ενημέρωσης στην Αμερική/Ευρώπη και η οποία προσπαθεί μανιωδώς να μας «διαφωτίσει» και «διδάξει» πως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος κερδήθηκε με την απόβαση της Νορμανδίας (!) ή με την μάχη των Αρδενών, στην καλύτερη περίπτωση.

 

 

 

«Βοηθούντος τα μάλα» και του Αμερικανικού κινηματογράφου του Χόλυγουντ που «διδάσκει» στρεβλή, παραποιημένη και καθαρά προπαγανδιστική Ιστορία στις νεότερες γενεές – βλέπετε οι παλαιότερες, λόγω ηλικίας, «αποχωρούν» από την ζωή– ουσιαστικά οι Αμερικανοευρωπαίοι προπαγανδίζουν τις τελευταίες μάχες του πολέμου και όχι τις θεμελιώδεις και βασικότερες, εκεί ακριβώς που η Ναζιστική Γερμάνια συνετρίβη χωρίς έλεος, από τις στρατιές του Ζούκοφ, του Ροκοσόφσκυ ή του Βασιλιέφσκυ (Μόνο στην Μάχη του Στάλινγκραντ χάθηκαν 2–2,5 εκατομμύρια στρατιώτες, Σοβιετικοί και Γερμανοί) ! Στον πόλεμο όμως δεν αποδείχθηκε απλώς η ανωτερότητα της σοβιετικής (ρωσικής) στρατηγικής και τακτικής αλλά και η ιδιοφυής Γεωστρατηγική ανάλυση και στρατηγική του στρατάρχη της τότε Σοβιετικής Ένωσης, του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν. Και η οποία συνίστατο σε τι ; Στην πάση θυσία αντιμετώπιση της χιτλερικής εισβολής που ήταν αναμενομένη και τη καθυστέρηση της επίθεσης των Γερμανών μέσω του αμοιβαίου αμυντικού Συμφώνου Μολότοφ–Ρίμπεντροπ στις 23 Αυγούστου 1939 και το βασικότερο, στην εκμετάλλευση των αντιθέσεων των μέχρι τότε αντίπαλων.

 

 

 

Ας δούμε τα γεγονότα με τη σειρά. Στην πενταετία 1936–1941 επανειλημμένα πρότεινε η Σοβιετική Ένωση συμφωνία αμοιβαίας βοήθειας στη Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία ώστε να αντιμετωπιστεί η Γερμανική επιθετικότητα όμως «σκόνταψε» στην άρνηση των δυο πρωθυπουργών της Μ. Βρετανίας και Γαλλίας, Τσάμπερλεϊν και Νταλαντιέ αντίστοιχα που αρνήθηκαν. Αντίθετα, οι ίδιοι θριαμβολογούσαν για την Συμφωνία του Μονάχου– Σεπτέμβριος 1938– και η οποία ουσιαστικά θυσίασε την ενιαία τότε Τσεχοσλοβακία στις ορέξεις των Γερμανών που την κατέλαβαν το 1939 όπως και την Αλβανία την οποία κατέλαβε τον Απρίλιο του 1939 η σύμμαχος της Ναζιστικής Γερμανίας, η Φασιστική Ιταλία. Ουσιαστικά η Σοβιετική ηγεσία, γνωρίζοντας –όπως αποδείχθηκε – πως απώτερος στόχος των Αγγλο–Γάλλων ήταν να στρέψουν την Ναζιστική Γερμάνια εναντίον της Σ. Ένωσης, εφόσον δεν έβρισκε ανταπόκριση στους Βρετανούς/Γάλλους, για να κερδίσει πολύτιμο χρόνο προετοιμασίας υπέγραψε σύμφωνο μη επίθεσης με την Ναζιστική Γερμανία για να έχει τον κατάλληλο χρόνο προετοιμασίας για τον επικείμενο πόλεμο. Όπως και έγινε, στο μέτρο του δυνατού. Ας έλθουμε στα στατιστικά στοιχεία.

 

 

 

Έως τις αρχές του 1945, οι απώλειες της Βέρμαχτ δηλαδή των Ναζί, ήταν σε ποσοστό 75% στο Ανατολικό Μέτωπο. Η Ναζιστική Γερμανία έστειλε στο Ανατολικό Μέτωπο περίπου τα ¾ του δυναμικού της σε στράτευμα.

 

 

 

Η Σοβιετική Ένωση πολέμησε σχεδόν 4 χρόνια τους Ναζί– 46 μήνες ακριβώς – και τους 35 μήνες πολεμούσε μόνη της. Η Σοβιετική Ένωση είχε 25.000.000 νεκρούς, τις μεγαλύτερες απώλειες χώρας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν συνολικά 445.000 νεκρούς και η Μ. Βρετανία 370.000 νεκρούς.

 

 

 

Η Σοβιετική Ένωση είδε να καταστρέφονται στο έδαφός της από τους Ναζί, 70.000 χωριά και 1.700 πόλεις όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχασαν ούτε έναν άμαχο ούτε έπαθαν την παραμικρή καταστροφή γιατί απλούστατα λόγω απόστασης δεν δέχτηκαν ούτε μια βόμβα στο έδαφός τους. Για σκεφτείτε, μετά τον πόλεμο από ποια αφετηρία ξεκίνησαν οι Αμερικανοί που πλούτιζαν στον πόλεμο και από ποια αφετηρία οι παντελώς κατεστραμμένοι Σοβιετικοί (Ρώσοι) ;

 

 

 

Η συντριβή της Ναζιστικής Γερμανίας οφείλονταν κατά πρώτο λόγο στους ηρωικούς μαχητές του Κόκκινου Στρατού και στον άμαχο πληθυσμό που αντιστάθηκε σθεναρά με παρτιζάνικα σώματα και χάνοντας στο βωμό της Νίκης 25.000.000 συνανθρώπους. Όποιος λησμονεί αυτούς τους αριθμούς και δεν αποδίδει τον οφειλόμενο σεβασμό στην σημερινή Ρωσία και την πρώην Σ. Ένωση δεν είναι απλώς «αχάριστος» ή «αμνήμων» αλλά ένα αποκτηνωμένο άτομο ιστορικής αμνησίας και ψυχολογικής απο–ανθρωποίησης. Μόνο ιστορικά «απολιθωμένα» άτομα και ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες μπορούν να μειώνουν ή και να εξαλείφουν» συνειδητά από την ιστορική μνήμη τις τεράστιες θυσίες του ρωσικού λαού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και αυτό δεν αφορά μόνο την χώρα μας που πλήρωσε τεράστιο αριθμό ζημιών στους θηριώδεις Ναζί, και σε οικονομική καταστροφή και σε ανθρώπινες θυσίες. Η Ελλάδα μαζί με την Σερβία, την Σοβιετική Ένωση και την Πολωνία είχαν τις μεγαλύτερες απώλειες –αναλογικά με τον πληθυσμό τους – σε ανθρώπινο δυναμικό με νεκρούς που ξεπερνούν τις 500.000–600.000 η Ελλάδα (Μόνο οι νεκροί της φοβερής πείνας του χειμώνα 1941–42 στην Αθήνα, ξεπέρασαν τις 200.000). Αλλά και οικονομικά η χώρα μας κυριολεκτικά συνεθλίβη από τα κατοχικά δάνεια που ακόμη χρωστάνε οι Γερμανοί, την καταστροφή λιμενικών, οδικών και σιδηροδρομικών υποδομών σε ποσοστό πάνω από 80% κλπ.

 

 

 

Η εξάλειψη της ιστορικής μνήμης αφορά και τους ευρωπαϊκούς λαούς, Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης. Μόνο για την απελευθέρωση της Πράγας απωλέσθηκαν 145.000 Σοβιετικοί στρατιώτες, άλλοι 75.000 για την απελευθέρωση της Βιέννης και περίπου 1.000.000 Ρώσοι και πρώην Σοβιετικοί στρατιώτες συνολικά σκοτωθήκαν πολεμώντας για την απελευθέρωση των πρωτευουσών της Α. Ευρώπης.

 

 

 

Όλα τα παραπάνω, ας τα θυμούνται οι κάτοικοι των Ανατολικοευρωπαϊκών πρωτευουσών που μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης έγιναν «βασιλικότερες του βασιλέως» αναπτύσσοντας έναν ξέφρενο και υστερικού τύπου αντι–ρωσισμό πέρα από κάθε όριο. Ας το θυμούνται και οι κάτοικοι του Βουκουρεστίου, της Σόφιας και του Βελιγραδίου που απελευθερωθήκαν με την βοήθεια των ακάθεκτα προελαυνόντων Σοβιετικών, ας το θυμούνται και οι κάτοικοι της Γερμανόφιλης τότε Κροατίας που ιδρύσαν το πρώτο Ναζιστικό κράτος στα Βαλκάνια με τον ομοϊδεάτη του Χίτλερ Άντε Πάβελιτς, διαπράττοντας τερατώδη εγκλήματα εναντίον εκατοντάδων χιλιάδων Σέρβων. Οι Κροάτες και οι Σλοβένοι, ας μην έχουν ιδιαίτερο παράπονο, ήταν οι πρώτες χώρες που αναγνωρίστηκαν από τον Χέλμουτ Κολ (Καγκελάριο Γερμανίας) και Γκένσερ (Υπουργό Εξωτερικών Γερμανίας) ως «ανεξάρτητες» από την τότε ενιαία Γιουγκοσλαβία το 1992, κηρύσσοντας έτσι την διάλυση της τελευταίας. Για να «δέσει το σουφλέ», επτά χρόνια αργότερα ισοπεδώθηκε η Σερβία (1999) με χιλιάδες νεκρούς από τους «ηγέτες» της «Διεθνούς Κεντροαριστεράς» (Ντ’ Αλέμα, Κλίντον, Σολάνα, Φίσερ κλπ.). Ήταν ο πρώτος «ανθρωπιστικός βομβαρδισμός» του ΝΑΤΟ, όπου οι βόμβες ουρανίου των Νατοϊκών έπεφταν στολισμένες με παπαρούνες και «καταιγισμό ανθρωπισμού» υπέρ των κακομοίρων Κοσοβάρων. Τότε καθιερώθηκε και ο όρος «Παράπλευρες απώλειες» (Collateral damages) που πρακτικά σημαίνει πως αν σου ρίξω δέκα πυραύλους και χτυπήσω μια αμαξοστοιχία αμάχων ή έναν Τηλεοπτικό σταθμό – όπως και πραγματικά έγινε– αυτό ήταν «παράπλευρη απώλεια»!

 

 

 

Αλλά όλα όσα αναφέρθηκαν – Σοβιετικές απώλειες– ας τα θυμούνται και οι Βορειοευρωπαίοι όπως οι ηρωικοί Νορβηγοί, οι μόνοι Σκανδιναβοί που αντιστάθηκαν στις χιτλερικές τερατωδίες ανατινάζοντας το Εργοστάσιο Βαρέος Ύδατος για την κατασκευή ατομικής βόμβας που ετοίμαζαν οι Ναζί (Περιοχή Τέλλεμαρκ της Νορβηγίας). Όμως δεν δικαιούνται να πανηγυρίζουν με τους Νορβηγούς οι διπρόσωποι Σουηδοί που προμήθευαν τον Χίτλερ με τον καλύτερο χάλυβα του κόσμου έως το 1943 παριστάνοντας ταυτόχρονα τους «ουδέτερους» ενώ αφήσαν τους Ναζί να διασχίσουν με γεμάτα Γερμανούς στρατιώτες τραίνα την Σουηδία ενώ ήταν ουδέτερη, ώστε να χτυπήσουν από την Β. Σουηδία τους Νορβηγούς στο Νάρβικ της Β. Νορβηγίας, πισώπλατα και άνανδρα. Με άλλα λόγια, οι Σουηδοί έκαναν την χώρα τους διάδρομο στους Ναζί για να χτυπήσουν πισώπλατα τα «εθνολογικά τους αδέλφια», τους Νορβηγούς. Μέχρι σήμερα «υπερηφανεύονται για την ουδετερότητά» τους, όπως ακριβώς οι Καλβινιστές Τραπεζίτες της Ελβετίας, «ουδέτερα», «ειρηνικά» και πολύ κερδοφόρα γέμιζαν τα θησαυροφυλάκιά τους με τις καταθέσεις των Ναζί.

 

 

 

Ας θυμούνται τα παραπάνω και οι Έλληνες μην λησμονώντας την στενή, αδελφική τους σχέση με του Ρώσους. Το 989 μ.Χ. βαφτίστηκε χριστιανός με την επιρροή των Βυζαντινών ο Βλαδίμηρος ο Α’, ηγέτης των Ρώσων ή Ρως, παλατιανή νύφη από το Βυζάντιο νυμφεύτηκε ο ίδιος.  Σλαβικό αλφάβητο, στηριγμένοι σε ελληνικό, λατινικό και νοτιοβαλκανική Σλαβική διάλεκτο δημιούργησαν και προσέφεραν στους Σλάβους οι Θεσσαλονικείς Κύριλλος και Μεθόδιος. Εισήγαγαν και αυτοί και οι Βυζαντινοί, γραπτό αλφάβητο, χριστιανική ορθόδοξη θρησκεία και πολιτιστική υποδομή από το Βυζάντιο (Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) στον κόσμο των Σλάβων και ειδικότερα των Ρώσων. Οι Έλληνες Βυζαντινοί ουσιαστικά αδελφοποιήθηκαν με τους ομόδοξους Ρώσους και δημιούργησαν γρανιτένιες σχέσεις μαζί τους όλους τους μετέπειτα αιώνες.

 

 

 

Ας θυμούνται επίσης οι Έλληνες, τα προνόμια που έδωσε η Αικατερίνη η Μεγάλη στους Έλληνες Ορθοδόξους με την Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζί (1774). Προνόμια τεράστια να εμπορεύονται, να κινούνται με δικά τους πλοία και ρωσική σημαία ελεύθερα σε όλες τις θάλασσες, να μορφώνονται και να πλουτίζουν στην Ρωσία υπό την προστασία του Τσάρου και της Τσαρίνας. Σε αυτές τις μεγάλες περιουσίες που φτιάχτηκαν στην Ρωσία 50–80 χρόνια πριν την Επανάσταση του 1821, στηρίχτηκε η οικονομική δύναμη, ο πολεμικός εφοδιασμός, η δημιουργία μιας τάξης καραβοκύρηδων (πολεμιστών εφοπλιστών) και εξαιρετικά εύπορων ανθρώπων χωρίς την βοήθεια των οποίων ο αγώνας θα ήταν μάταιος. Άλλωστε το φιλικό κλίμα της Ρωσίας για τους Έλληνες ήταν η βασική προϋπόθεση που ιδρύθηκε στην Οδησσό η Φιλική Εταιρεία και όχι κάπου αλλού.

 

 

 

Ο Βαρβάκης, ο Λάμπρος Κατσώνης, ο Σκουφάς, ο Τσακάλωφ, ήταν αστοί και αξιωματικοί που μεγαλουργήσαν στη Ρωσία. Όπως ο Αλέξανδρος Υψηλάντης που ξεκίνησε την Επανάσταση του 1821 στη Μολδοβλαχία και ήταν αξιωματικός του Ρωσικού στρατού, όπως ο Ιωάννης Καποδίστριας, πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας και Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και του Τσάρου.

 

 

 

Ας θυμούνται επίσης οι Έλληνες την συνεισφορά του Ρωσικού στόλου στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου αλλά και την αποφασιστική και συντριπτικά θετική επίδραση του Πολέμου Ρώσων και Τούρκων το 1828–29, όταν οι Ρώσοι έφτασαν έξω από την Αδριανούπολη και ο Σουλτάνος αναγκάστηκε – τότε και μόνο τότε– να αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος. Αντίθετα, δυο χρόνια πριν, το 1827 και μετά την συντριβή των Τούρκων στο Ναυαρίνο, προσανατολιζόταν ο Σουλτάνος στο σχέδιο των παμπόνηρων Βρετανών που ήθελαν χώρα υποτελή στο Σουλτάνο. Ο Ρωσο–Τουρκικός πόλεμος – συντριπτικά νικηφόρος για τους Ρώσους– άλλαξε τα σχέδια υπέρ της Ελλάδος.

 

 

 

Ας θυμούνται οι Έλληνες, πως η πρώτη ανακήρυξη ελληνικού ανεξάρτητου εδάφους έγινε τον Μάρτιο του 1800 στα Επτάνησα με την δημιουργία της Επτανήσου Πολιτείας και υπό την προστασία του Ρωσικού Στόλου και του ναυάρχου του, Ουσάκοφ.

 

 

 

 

Ας θυμούνται επίσης οι Έλληνες και ειδικότερα οι Πόντιοι Έλληνες, τον Ρωσικό Στρατό με τον Δούκα Νικόλαο, αρχιστράτηγο των Ρωσικών στρατιών του Καυκάσου και τους οποίους υποδέχτηκαν σαν απελευθερωτές στη Τραπεζούντα, Ιούλιος 1916. Προηγήθηκε η απελευθέρωση από τους Τούρκους και κατάληψη της Τραπεζούντας από τον Ρωσικό Στρατό– 5/4/1916– που κράτησε δυο χρόνια. Πολλοί Έλληνες Πόντιοι, όταν υποχώρησε ο Ρωσικός Στράτος, ακολουθήσαν τους Ρώσους και εγκαταστάθηκαν στην Ρωσία.

 

 

 

Ας θυμούνται επίσης οι Έλληνες τους Ρώσους που σκοτωθήκαν για την απελευθέρωση της Ελλάδας την περίοδο 1941–1944. Ας θυμούνται επίσης οι Κύπριοι την υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης σε όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ υπέρ της Κυπριακής Ακεραιότητας.

 

 

 

Ας θυμούνται επίσης οι Ισραηλινοί, την μεγάλη υποστήριξη των Σοβιετικών υπέρ της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ όταν οι Βρετανοί Αποικιοκράτες ήταν αρνητικοί.

 

 

 

Ας θυμούνται επίσης οι λαοί της Αφρικής, Ασίας και Λατινικής Αμερικής την τεράστια βοήθεια που τους προσέφεραν οι Σοβιετικοί σε οπλισμό όταν έκαναν πόλεμο εναντίον των Αποικιοκρατικών Ευρωπαϊκών Δυνάμεων αλλά και την τεράστια οικονομική και στρατιωτική βοήθεια των Σοβιετικών στο απελευθερωμένα από την Αποικιοκρατία κράτη που έκαναν τεράστιες προσπάθειες ανοικοδόμησης δομών νέου κράτους, ειδικότερα της Αφρικής, της Ασίας (Κορέα, Κίνα, Βιετνάμ, Λάος, Ινδία) ή Λ. Αμερικής (Κούβα, Νικαράγουα, Βενεζουέλα). Ας θυμηθούν «Πόσοι Αφρικανοί και Ασιάτες σπούδασαν σε Ρωσικά (Σοβιετικά) Πανεπιστήμια δωρεάν και έγιναν Γιατροί, Μηχανικοί, Γεωπόνοι, Πιλότοι κλπ.» και φυσικά δεν το ξεχνούν, όπως ανέφερε προ δυο περίπου μηνών ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας του Μπενίν (Αφρική).

 

 

 

Ας θυμάται διαρκώς η Αφροαμερικανή εκπρόσωπος των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, η Αφροαμερικανή Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Καμάλα Χάρρις αλλά και ο επίσης Αφροαμερικανός Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, πως πριν 1–2 αιώνες οι Ευρωπαίοι Αποικιοκράτες αλλά και οι ιδιοκτήτες φυτειών του Αμερικανού Νότου μεταχειρίζονταν τους πρόγονούς τους σαν τα ζώα ή τους κυνηγούσαν στα δάση της Αφρικής για να τους πιάσουν και με τα πλοία τους να τους πουλήσουν σαν σκλάβους στην Αμερική. Δεν τα έκανε ο Πούτιν αυτά αλλά οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι, απόγονοι Βανδάλων, Ερούλων και Γότθων. Τον Νόμο του Λιντς με τον οποίο τον 19^ο αιώνα κρεμούσαν με μια απλή κατηγορία τους Μαύρους από το πλησιέστερο δένδρο – από τον Λιντς προέρχεται το «Λιντσάρισμα» – εισήγαγαν τα ευρωπαϊκής καταγωγής κτήνη του Αμερικανικού Νότου. Ας θυμούνται οι σημερινοί Αφροαμερικανοί πως η Αποικιοκρατία για 3–4 αιώνες ρήμαξε κυριολεκτικά τον Μαύρο πληθυσμό της γης και υποχώρησε για να συντριβεί τελικά μόνο μετά, με την επίδραση της Ρωσικής Επανάστασης και την αμέριστη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης.

 

 

 

Ας το θυμούνται και οι λαοί της Αφρικής, Ασίας και άπω Ανατολής που ρημάχτηκαν κυριολεκτικά, και εξαθλιώθηκαν μετά την στυγνή εκμετάλλευση του πλούτου τους από τους Βρετανούς Αποικιοκράτες – Ινδία, Πακιστάν, Κίνα – Γάλλους αποικιοκράτες (Ινδοκίνα), Βέλγους Αποικιοκράτες (Βελγικό Κογκό) ή Γερμανούς Αποικιοκράτες (Νέα Γουινέα). Η τότε Σοβ. Ένωση τους προσέφερε όπλα για να πολεμήσουν για την ελευθερία τους και να προστατευθούν, χρήματα και εμπορεύματα για να ανοικοδομηθούν, δωρεάν Πανεπιστήμια για να μορφωθούν.

 

 

 

Ας θυμούνται και οι νεόκοπες φεμινίστριες «της κακιάς ώρας» πως δεν απελευθερώνουν την γυναίκα αλλά την στρεβλώνουν ψυχολογικά και την καταστρέφουν ηθικά, «φυτεύοντας» στην ψυχή της τον μισανδρισμό του Αγγλοσαξονικού Φεμινισμού, Προτεσταντικής προέλευσης. Το βασικότερο ; Ας θυμούνται όλες οι γυναίκες του πλανήτη πόσα χρωστούν στην Ρωσική Επανάσταση που πρώτη πήρε εξαιρετικά ριζικά μέτρα για την ολοκλήρωση της γυναίκας. Στην Επανάσταση του 1917 δεν πήραν μέρος οι μεσοαστές και μεγαλοαστές Σουφραζέτες αλλά οι γυναίκες του ρωσικού λαού και για τις οποίες ο Λένιν – σε συνομιλία του με την Κλάρα Τσέτκιν – εισηγήθηκε εξαιρετικά καινοτόμα μέτρα για να τις απελευθερώσει από «την σκλαβιά του νοικοκυριού». Πρώτη στην παγκόσμια Ιστορία, η Ρωσική Επανάσταση κατοχύρωσε τα δικαιώματα της Γυναίκας και από τότε καθιερώθηκε η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

 

 

 

Ας θυμηθούν επίσης, διάφοροι «φωστήρες» της Οικονομικής Επιστήμης – νεοελληνιστί, τενεκέδες– πως το κλασσικότερο και αριστερότερο παράδειγμα εκπληκτικής οικονομικής ανόδου παγκοσμίως ήταν η 25ετία 1928–1953 της Σοβιετικής Ένωσης. Τότε κατόρθωσε η Ρωσία χωρίς να έχει αποικίες και να ληστεύει τον πλούτο και τον μόχθο άλλων λαών, να αναπτυχθεί σε 2,5 δεκαετίες, να νικήσει τους Ναζί μετά από έναν απίστευτα καταστρεπτικό πόλεμο, να ανοικοδομηθεί, να στείλει πρώτη Δορυφόρο στο διάστημα (Σπούτνικ, 4/10/1957), να στείλει τον πρώτο άνθρωπο στο διάστημα (Γιούρι Γκαγκάριν, 12/4/1961) αλλά και την πρώτη Γυναίκα  Αστροναύτη στο διάστημα (Βαλεντίνα Τερέσκοβα 1963)

όπως και το πρώτο όχημα στην Σελήνη. Ενώ οι Ευρωπαίοι και μετέπειτα οι Αμερικανοί, για 500 περίπου χρόνια ρήμαξαν τον Πλανήτη στη ληστεία, το πλιάτσικο πρώτων υλών, την απάνθρωπη δουλεία των μαύρων και την δολοφονία εκατομμυρίων Ιθαγενών όπως στη Β. και Ν. Αμερική – 15.000.000 Ινδιάνων Ιθαγενών εξοντώθηκαν από τους ελεεινούς Αποικιοκράτες – ή στην Αφρική, και «αναπτύχθηκαν» πατώντας «επί πτωμάτων» για 400–500 χρόνια, ενώ οι Ρώσοι (πρώην Σοβιετικοί) αναπτυχθήκαν χωρίς την παραμικρή Αποικία και εκμετάλλευση του Τρίτου Κόσμου. Οι μεν Αμερικανο/Ευρωπαίοι– για να αναπτύξουν τον Καπιταλισμό τους– ρήμαξαν με την Αποικιοκρατία όλον τον Πλανήτη, οι δε –Ρώσοι ή πρώην Σοβιετικοί– με τιτάνια προσπάθεια και υπεράνθρωπες θυσίες, χωρίς να εκμεταλλευτούν κανένα λαό, έφτιαξαν μια εκπληκτικά ανεπτυγμένη τεχνολογικά χώρα, με εξαιρετικό πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο και ακμάζουσα υπερανεπτυγμένη βιομηχανία και οικονομία. Ο Ντέιβιντ Χόροβιτς, Καθηγητής σε Πανεπιστήμιο των ΗΠΑ (David Horowitz) έγραφε πριν μερικές δεκαετίες

 

 

 

 «Στην Παγκόσμια Ιστορία δεν υπάρχει άλλο ανάλογο παράδειγμα χώρας όπως η Σοβιετική Ένωση (Ρωσία) που ξεκίνησε από μια χώρα μουζίκων και μέσα σε 20 χρόνια έγινε επιστημονική, πολιτιστική, τεχνολογική και βιομηχανική δύναμη πρώτης γραμμής. Οι Ευρωπαίοι έκαναν 400–500 χρόνια, εκμεταλλευόμενοι απάνθρωπα και αισχρά όλο το πλούτο του Πλανήτη και εξοντώνοντας εκατομμύρια ανθρώπους».

 

 

 

Ας θυμηθεί και η «πολυπαινεμένη» Εργατική Τάξη Ευρώπης/Αμερικής πως το βιοτικό επίπεδο που απόλαυσε τα 30–40 χρόνια μετά τον πόλεμο δεν οφείλονταν μόνο στον «Κεϋνσιανισμό» της Ευρώπης αλλά και στις παροχές που έδωσαν οι εργοδότες και οι εταιρείες φοβούμενοι την επιρροή του «κομμουνισμού» και του παραδείγματος της Σοβιετικής Ένωσης. Απέναντι σε ένα πολύ γενναιόδωρο κράτος των Σοβιετικών έπρεπε να απαντήσουν ανάλογα, φοβούμενοι κοινωνικές αναστατώσεις και απεργίες.

 

 

 

Ας θυμηθούν επίσης οι «αριστεροί της αντι/ρωσικής σχολής», η μεγάλη κοινωνική ρήξη και επανάσταση στον 20^ο αιώνα δεν ήλθε από την «πολλά υποσχόμενη εργατική τάξη» Ευρώπης και Αμερικής αλλά από τον Ρωσικό λαό, και σε μεγάλο βαθμό από την ρωσική αγροτιά και τη μειοψηφική εργαζόμενη τάξη. Το καμάρι των Μαρξ/Ένγκελς (Ευρωπαϊκό προλεταριάτο) δεν μας «έδωσε» και πολλά πράγματα σε μια περίοδο 160 και παραπάνω ετών πλην της Παρισινής Κομμούνας που κράτησε μόνο 70 μέρες και περιορίστηκε στην περιοχή του Παρισιού. Αυτό το συνειδητοποίησαν και οι ίδιοι οι Μαρξ/Ένγκελς ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία της ζωής τους, βλέποντας πως ο «Κοινωνικός Άξονας» μετακινείται ανατολικότερα, προς τη Ρωσία, αναιρώντας ασυνείδητα ίσως τον παλαιότερο και υπερβολικό αντι/ρωσισμό τους.

 

 

 

Όσο για την άποψη περί «Δυο Ιμπεριαλισμών που πολεμούν μεταξύ τους» και υποστηρίζεται από το ΚΚΕ, υπάρχουν τρεις θεμελιακές ενστάσεις που δείχνουν το λάθος αυτής της άποψης.

 

 

 

(α) Ο Ιμπεριαλισμός ταυτίστηκε πάντοτε με την Αποικιοκρατία και η οποία ήταν παντελώς άγνωστη και για την Σοβιετική Ένωση αλλά και για την σημερινή Ρωσία. «Οικονομία της Αγοράς» δηλαδή Καπιταλισμός δεν σημαίνει πάντα Ιμπεριαλισμός.

 

 

 

(β) Εφόσον το σημερινό ΚΚΕ έχει, σε μεγάλο βαθμό «θεοποιήσει» τον Στάλιν χωρίς όμως να τον καταλάβει, ας σκεφτεί τι έκανε ο πανέξυπνος Γεωργιανός. Αφού διαίρεσε τους αντιπάλους του, συμμάχησε με τον «αμυνόμενο» αντίπαλο που ήταν η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ (τότε) ώστε να ξεκαθαρίσει το τοπίο από τον πιο επικίνδυνο αντίπαλο, την Ναζιστική Γερμανία. Αντίθετη στρατηγική τότε, θα σήμαινε συντριβή της Σ. Ένωσης και πολύ πιθανή επικράτηση του Ναζισμού στα εδάφη της. Σε έναν αγώνα «Ζωής και Θανάτου» συμμαχείς ακόμη και με μόνιμους ή νέους αντίπαλους. Τα έγραψε ο σοφός Σουν Τσου της Κίνας στην «Τέχνη του Πολέμου» αλλά και ο εκπληκτικός Θουκυδίδης στην «Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου». Αλλιώς δίνουμε συγχωροχάρτι στο ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και την καθοδηγουμένη μαριονέτα Ζελένσκυ.

 

 

 

(γ) Όμως το ΚΚΕ, «αναιρεί» και τον Νίκο Ζαχαριάδη, ηγέτη του ΚΚΕ και φυλακισμένο στην περίοδο Μεταξά που παρότρυνε τους Έλληνες το 1940 να «ανεχθούν» ή και να «συμπαρασταθούν» στην Κυβέρνηση Μεταξά όταν επιτέθηκε η Φασιστική Ιταλία (Πρώτη Ανοικτή Επιστολή Ν. Ζαχαριάδη από την Φυλακή, 31/10/1940).

 

 

 

Ας σκεφτούν όλα τα παραπάνω όσοι «οφείλουν» στην πρώην Σ. Ένωση, νυν Ρωσία. Το πιθανότερο είναι να μην μπορούν να εξοφλήσουν όλα τους τα χρέη και να μπουν σε «Καθεστώς Μνημονίου». Θα είναι το πρώτο στην Παγκόσμια Ιστορία «Μνημόνιο Ιστορικής Οφειλής και Μνήμης».