Ένα επίκαιρο άρθρο γραμμένο το Νοέμβριο του 2006 (τεύχος 10 του Ρεσάλτο), με την αιχμηρή και λογοτεχνική πένα του Ηλία Σιαμέλα.
ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ…
Του Ηλία Σιαμέλα
Παπά, αν έρθει μια μελαχρινή
να την… ξομολογήσεις
Πρόσεξε, μην τυχόν και την αφήσεις
να μεταλάβει η αμαρτωλή!
Δε νήστεψε μια μέρα το ύποπτο χαμόγελο!
Γεώργιος Δροσίνης (Η Αμαρτωλή)
(Παράφραση)
Είναι η Ντόρα Μπακογιάννη. «Υπουργός», λέει, των «εξωτερικών» της Μητσοτακέικης Ελλάδας. Απέναντί της είναι ένα ανδρείκελο, «υπουργός», λέει, «εξωτερικών» των κατοχικών δυνάμεων του Ιράκ, κάποιος «κύριος» Ζεμπαρί.
Σε κάποια στιγμή ο φακός εστιάζει τα χυδαία μάτια του στο πλατύ χαμόγελο της Ντόρας. Είν’ η ώρα που στο στούντιο στήνεται ένας «έρωτας» παράνομος. Ένα θέαμα κι ένα παιχνίδι καταραμένων προβάλλει προκλητικά και ξεδιάντροπα. Και οι δυο «έχουν μια ακατανίκητη επιθυμία και μια ακράδαντη πίστη πως μπορούν, (όπως όλοι πιστεύουν πως μπορούν να διευθύνουν μ’ επιτυχία ένα μπορντέλο), ν’ αποδείξουν στα μεγάλα αφεντικά τους ότι είναι εύκολο να σκηνοθετούν έναν παράνομο «έρωτα» και να τον κάνουν «αξιοσέβαστο» στα μάτια του κόσμου».*
Ένα στόμα ανοίγει διάπλατα κι ένα ασυγκράτητο χαμόγελο ξεχύνεται στους αιθέρες. Στη συνέχεια με την χυμώδη αφοπλιστική μητσοτακέικη προφορά ακολουθούν οι δηλώσεις:
«…Οι συνομιλίες διεξήχθησαν σε πολύ εγκάρδια και φιλική ατμόσφαιρα…Πιστεύουμε στη σταθερή πορεία του Ιράκ προς τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου και την εθνική συμφιλίωση…Το Ιράκ έχει μια συνταγματικά εκλεγμένη κυβέρνηση που προήλθε από δημοκρατικές εκλογές στις οποίες ο ιρακινός λαός προσήλθε με τόλμη και πίστη για ένα καλύτερο μέλλον…Καταδικάζουμε απερίφραστα όλες τις τρομοκρατικές ενέργειες στο Ιράκ, που επιχειρούν να εμποδίσουν τις προσπάθειες συμφιλίωσης και ανοικοδόμησης στη χώρα…».
Αυτή λοιπόν είναι η φωνή της «επίσημης» Ελλάδας του 2006. Αυτή είναι η φωνή του κυρίου μας.
Ζούμε πλέον στην εποχή της «απόλυτης διαστροφής» της αλήθειας. Πρωτοφανή εγκλήματα και θηριωδίες επικαλύπτονται με λέξεις, όπως «δημοκρατία», «εθνική συμφιλίωση», «κράτος δικαίου». Η ηθική αποχαλίνωση των εννοιών σε όλο της το μεγαλείο. Η διαβολική πορεία των σύγχρονων πολιτικών δοσίλογων σε μια ασύλληπτη έξαρση εμπλουτισμένης ανισορροπίας.
Ο βομβαρδισμός και η ισοπέδωση του Ιράκ, οι ομαδικοί τάφοι ανοιγμένοι απ’ τις μπουλντόζες των κατακτητών, οι βόμβες του λευκού φωσφόρου, το απεμπλουτισμένο ουράνιο, η σφαγή των αμάχων και των αθώων παιδιών, δεν έχουν θέση στο λεξιλόγιο των πλατύστομων πολιτικών μας.
Μια απέραντη κτηνωδία, μια κυνική εισβολή και κατοχή μιας χώρας και όλο το αιμάτινο πλαίσιο που την καθορίζει, σκανδαλωδώς αποσιωπούντα.
Το επαίσχυντο πρόσωπο των πολιτικών με τα ευπλασάριστα λόγια, και η άνυδρη γλώσσα κάποιας νερόβραστης κυρίας, φτάνουν για να θρυμματίσουν τα όρια του καλού και του κακού.
Τα χαμόγελα, η υποκρισία, το ψέμα, η απάτη, διαπερνούν το πλάσμα του λόγου, για να γίνουν τα εργαλεία μιας κακούργας διπλωματίας, που ειδικεύεται στην επικάλυψη των ουρλιαχτών των λυσσασμένων λύκων.
Κοράκια νεκροφόρα, το βλέμμα διαβολικό, της εξουσίας ο βρώμικος έρωτας, το περιτύλιγμα της αλήθειας, πομπές, πομπές, πομπές…της ανθρωπότητας πομπές, «…η φρίκη η φρίκη η φρίκη / ας φτύσουμε θες…»**
Στον κόσμο πληθαίνουν οι αδικοσκοτωμένοι. Στο Λίβανο, στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, ανοίγονται «λεωφόροι» από τα τάνκς για να περάσουν οι στρατιές των νεκρών. Η θλίψη μας, το στοιχειωμένο αίμα της κονιορτοποιημένης άμμου, οι κρατήρες των ρουκετών, τ’ ανθρώπινα μέλη, μάτια, πόδια, χέρια μαυρισμένα, χέρια κομμένα, μυαλά σκορπισμένα, όλα μιλάνε τη γλώσσα των νεκρών.
ΟΛΟΙ ΠΛΕΟΝ ΜΙΛΑΜΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ.
«Καθημερινά οι νεκροί είναι όλο και λιγότερο υποταγμένοι…
Τι συμβαίνει;
Αυτοί οι νεκροί είναι αλλιώτικοι.
Σήμερα είναι είρωνες
Ρωτάνε…,
Μου φαίνεται ότι άρχισαν να καταλαβαίνουν,
Ότι είναι η πλειοψηφία»…***
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ.
Σ’ αυτήν ορκίζονται ο Μπους, ο Μπλερ και οι μπότες των χιτλερικών σιωνιστών.
Σ’ αυτή τη «Δημοκρατία», πιστεύει και της Αμερικής η μελαψή Κοντο-«κυρία».
Γι’ αυτή τη «Δημοκρατία» δουλεύει η διεθνής Διπλωματία.
Σ’ αυτή την «πλειοψηφία» φαίνεται να ορκίζεται και η δικιά μας «αμαρτωλή» Ψηλο-«κυρία».
*(Γουίλιαμ Φώκνερ, «Άγρια Φοινικόδεντρα», (σε παράφραση).
** Λουί Αραγκόν
***Ρόκε Ντάλτον Γκαρσία
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5145
