Μια και ετέθη εδώ το ζήτημα της παγκοσμιοποίησης να πούμε τούτο. Η κυρίαρχη αντίληψη μέσα στην καθαρόαιμη νεοταξική «αριστερά» (σοσιαλδημοκρατικός και ευρωκομουνιστικός «εκσυγχρονισμός»), ήταν: «Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί τεράστιο πρόοδο»!!!
Το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό που έσυρε το χορό της νεοταξικής αχρειότητας και αυθάδειας στην Ελλάδα.
Τα έσχατα όρια αυτής της αυθάδειας είναι η σημερινή μοχθηρία των ανδρεικέλων της κυβέρνησης…
Αναδημοσιεύουμε ένα παλιό μας κείμενο: Ιούλιος 2000
«Εκσυγχρονισμός» ή ολίσθημα στη βαρβαρότητα;
ΣΥΝΕΠΗΣ στους κανόνες του μάρκετινγκ, που προσφέρει τα χειρότερα σκουπίδια σε φανταχτερό περιτύλιγμα, η κυβέρνηση Σημίτη παρουσιάζει τη δοσίλογη και αντιλαϊκή πολιτική της με την ψευδεπίγραφη ετικέτα του εκσυγχρονισμού.
Η ΗΓΕΣΙΑ του ΣΥΝ, αλλά και τα «αριστερά» είδωλα από τον Κύρκο, τη Δαμανάκη, τον Μπίστη μέχρι τον Ανδρουλάκη επικυρώνουν με το δικό τους τρόπο την εικόνα που φιλοτεχνούν οι υπαλληλίσκοι του ευρωατλαντισμού για τον εαυτό τους.
ΤΟΣΟ η κυβέρνηση, όσο και η «αριστερή» ουρά της εμφανίζουν την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση όχι μόνο ως νομοτέλεια, αλλά και ως ένα τεράστιο βήμα προόδου. Μάλιστα ο Μίμης Ανδρουλάκης, ο οποίος έχει φορέσει τη γενειάδα του αριστερού προφήτη, χαρακτήρισε την παγκοσμιοποίηση «μέγα ιστορικό επίτευγμα».
Η «ΘΕΩΡΙΑ» όλων αυτών των «αριστερών» προφητών συμπυκνώνεται στο εξής: «Η ιστορική εξέλιξη οδηγεί υποχρεωτικά και νομοτελειακά σε νέες ανώτερες μορφές οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης: Στην υπέρβαση της εθνικής οικονομίας και του εθνικού κράτους, στην αφομοίωσή τους μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία και μια παγκόσμια κρατική εξουσία».
ΜΑΣ ΛΕΝΕ ακόμα ότι το έργο αυτό θα έπρεπε να το έχει πραγματοποιήσει ο σοσιαλισμός. Αλλά αφού ο σοσιαλισμός απέτυχε οι αναγκαίες κοινωνικές μεταμορφώσεις επιβάλλονται από την ιμπεριαλιστική κυρίαρχη τάξη. Και ότι παρά το γεγονός ότι συντελούνται κατά τρόπο οδυνηρό για τις λαϊκές μάζες ουσιαστικά είναι προοδευτικές αφού προετοιμάζουν τις οικονομικές και οργανωτικές δομές της μελλοντικής σοσιαλιστικής κοινωνίας!
ΜΕ ΑΛΛΑ λόγια ο ιμπεριαλισμός οδηγεί, σύμφωνα με την «αριστερά» της Νέας Τάξης, στο σοσιαλισμό μέσα από την εξέλιξή του. Και αυτή τη «θεωρία» του Καρλ Κάουτσκι και των άλλων ιεροφάντων της Δεύτερης Διεθνούς την εμφανίζουν ως «νέα» και «προοδευτική»…
ΒΕΒΑΙΩΣ είναι περιττό να τονίσουμε ότι ο σοσιαλισμός ουδέποτε δέχτηκε τέτοιου είδους «νομοτέλειες». Την ισοπέδωση, δηλαδή, των λαών, τον αφανισμό των εθνικών πολιτισμών και ιδιαιτεροτήτων, την πειθαρχία των εξατομικευμένων υπάρξεων υπό το πέλμα μιας ανεξέλεγκτης παγκόσμιας εξουσίας.
Αντίθετα ο σοσιαλισμός έχει γραμμένα στη σημαία του –εκτός των άλλων- τα απαράγραπτα δικαιώματα των λαών για εθνική κυριαρχία, πολιτιστική αυτονομία και ισότιμη συνεργασία σε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινότητα των εθνών σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ παγκοσμιοποίηση του ιμπεριαλισμού και η Νέα Τάξη ως πολιτική του παράμετρος, δεν αποτελούν εξέλιξη στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού, αλλά την πλήρη άρνησή του. Δεν είναι υπέρβαση του παρόντος καθεστώτος προς τα μπρος, αλλά οπισθοδρόμηση σε στάδια της ιστορίας προ πολλού ξεπερασμένα. Είναι ολίσθημα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα.
ΚΑΠΟΙΟΙ που δεν θέλουν να καταλάβουν ή δεν τολμούν να καταλάβουν ή είναι δέσμιοι δογματικών σχημάτων, φαντάζονται ότι η Ιστορία τραβάει πάντα και υποχρεωτικά προς τα μπρος. Όμως τόσο στη Φύση, όσο και στην ιστορία δεν έχουμε πάντα κίνηση προς τα μπρος. Συντελούνται και απότομες πισωδρομήσεις.
ΣΤΗ ΦΥΣΗ ο ανώμαλος ή παρατεταμένος τοκετός οδηγεί σε έκτρωση και σε θάνατο. Στην ιστορία ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μια οπισθοδρόμηση όχι μόνο για τα εκατομμύρια των νεκρών και τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε, αλλά και γιατί ανάγκασε τους ευρωπαϊκούς λαούς να χύσουν ξανά το αίμα τους για την εθνική τους απελευθέρωση και ανεξαρτησία.
ΣΤΗΝ εποχή του ιμπεριαλισμού οι ιστορικοί ηγέτες του σοσιαλισμού προειδοποιούσαν επανειλημμένα ότι η οπισθοδρόμηση στη βαρβαρότητα είναι η άλλη εναλλακτική προοπτική στο σοσιαλισμό. Από αυτή την άποψη είναι πραγματικά προφητικό το παρακάτω απόσπασμα του Λένιν:
« Αν το προλεταριάτο της Ευρώπης γινόταν ανίσχυρο για καμιά εικοσαριά χρόνια, αν ο σημερινός πόλεμος τελείωνε με νίκες σαν τις ναπολεόντειες και με την υποδούλωση μιας σειράς βιώσιμων εθνικών κρατών, αν ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός (ο ιαπωνικός και ο αμερικάνικος κατά πρώτο λόγο) διατηρούνταν επίσης καμιά εικοσαριά χρόνια χωρίς να περάσει στο σοσιαλισμό, λογουχάρη ύστερα από ένα ιαπωνοαμερικανικό πόλεμο, τότε θα ήταν δυνατός ένας μεγάλος εθνικός πόλεμος στην Ευρώπη. Αυτό θα σήμαινε γύρισμα της Ευρώπης προς τα πίσω για αρκετές δεκαετίες. Αυτό είναι απίθανο. Δεν είναι όμως αδύνατο, γιατί είναι αντιδιαλεκτικό, αντιεπιστημονικό και θεωρητικά όχι σωστό να φαντάζεται κανείς ότι η παγκόσμια ιστορία τραβάει ομαλά και κανονικά προς τα μπρος, χωρίς να κάνει κάποτε γιγάντια άλματα προς τα πίσω» («Για την μπροσούρα του Γιούνιους», Ιούλης 1916).
ΚΙ ΑΥΤΟ ακριβώς το άλμα προς τα πίσω είναι η φοβερή απειλή που βρίσκεται σήμερα μπροστά μας: Η απειλή μιας νέας εθνικής, θρησκευτικής και πολιτιστικής υποδούλωσης των λαών, με τη μορφή ενός παγκόσμιου Οργουελικού εφιάλτη. Είναι έγκλημα, τεράστια προδοσία, να εμφανίζουν κάποιοι υποτιθέμενοι «αριστεροί» ως πρόοδο και εκσυγχρονισμό τις προσπάθειες υποταγής στη σιδερένια φτέρνα του Μεγάλου Αδελφού…
Ιούλιος 2000
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5114
