Του Γιάννη Παπαμιχαήλ, καθηγητή Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας Παντείου Ο Θύμιος ήταν «σύντροφος», όχι όμως μόνον με την έννοια του συναγωνιστή...
Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010
Γιατί θορυβήθηκαν τόσο από το σπασμένο κεφάλι του Χατζηδάκη;
Ο λαός έχει και αυτός δικαίωμα στα αισθήματα της οργής και της εκδίκησης. Ό,τι και να λένε οι ευνούχοι της εξουσίας και οι φαρισαίοι της ηθικολογίας το αίσθημα της εκδίκησης έχει τα δικαιώματά του. Αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο λαός δεν αντιμετωπίζει με ψυχρή αδιαφορία αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Είναι ουτοπικό και δόλια υποκριτικό να πιστεύει κανείς ότι ένας λαός που υποφέρει αγρίως από την καταλήστευσή του, τη βία και την αυθάδεια της καθεστωτικής τυραννίας δεν συσσωρεύει αισθήματα οργής και εκδίκησης.
Σήμερα η «αριστερά» επιχειρεί απεγνωσμένα, από κοινού με τις δυνάμεις της τυραννίας, να καταπνίξει το ανεκπλήρωτο αίσθημα της λαϊκής εκδίκησης, αντί να το υποδαυλίζει συνεχώς, να το βαθαίνει και να το στρέφει ενάντια στις πραγματικές αιτίες κάθε αδικίας, κάθε χυδαιότητας και προστυχιάς που ξερνούν οι μηχανισμοί προπαγάνδας και προβοκάτσιας του καθεστώτος: Πολιτικοί, κόμματα, ΜΜΕ, κράτος, διωκτικές αρχές και ποικίλα ιερατεία…
Βίαια ξεσπάσματα, σαν και αυτά εναντίον του Χατζηδάκη, είναι αναπόφευκτα όταν η καθεστωτική ληστεία, καταπίεση και βαρβαρότητα ξεπερνούν ορισμένα όρια και όταν το λαϊκό κίνημα δεν έχει ακόμα φτάσει σε κάποια επίπεδα πολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης και προδίδεται συστηματικά και ανοικτά από τους «αριστερούς» σφετεριστές των Κινημάτων.
Τέτοιου είδους βίαια ξεσπάσματα αποτελούν το αναγκαίο και νομοτελειακό προϊόν μιας ζοφερής και οργισμένης πραγματικότητας, ένα προϊόν, που από τη μια αποκαλύπτει την πολιτική και οργανωτική γύμνια του λαϊκού κινήματος (ξεγυμνώνει τα προδοτικά «αριστερά» κόμματα) και από την άλλη ρίχνει το σπόρο της ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ του ΑΥΘΟΡΜΗΤΟΥ.
Αυτά ακριβώς είναι που θορύβησαν τις γραφειοκρατικές κλίκες των εργατοπατέρων και της «αριστεράς» και φυσικά όλες τις καθεστωτικές δυνάμεις.
Διέγνωσε όλο αυτό το παρδαλό καθεστωτικό σκυλολόι ότι η επίθεση εναντίον του Χατζηδάκη ΟΧΙ μόνο τους αφορούσε ΟΛΟΥΣ, αλλά αποτελούσε και το ΠΡΟΑΝΑΚΡΟΥΣΜΑ της βίαιης απόρριψης των κομματικών χειραγωγήσεων, καθώς και της τάσης ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ της διογκωμένης και συμπιεσμένης λαϊκής ΟΡΓΗΣ. Τρομοκρατήθηκαν οι δυνάμεις της συνδικαλιστικής και πολιτικής γραφειοκρατίας γιατί η επίθεση κατά του Χατζηδάκη σηματοδοτούσε τη ΓΕΝΙΚΗ ΤΑΣΗ και ΖΥΜΩΣΗ μέσα λαό:Αυτό που θα επακολουθήσει αύριο, αυτό που νομοτελειακά προστάζουν τα πράγματα, αυτό που δίνει οργανωτική έκφραση στα πυρωμένα αισθήματα της λαϊκής αγανάκτησης και εκδίκησης…
Αυτός είναι ο τρόμος τους: ότι η πράξη αυτή ξεπηδάει μέσα από τη ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΟΡΓΗ της κοινωνίας και αποτελεί το «παράδειγμα» γενίκευσής της…
Γι αυτό ΣΥΝΑΣΠΙΣΤΗΚΑΝ όλα τα κόμματα, όλα τα ιερατεία, όλες οι μαϊμούδες των ΜΜΕ, όλα τα παπαγαλάκια και ξεχύνουν τα ποτάμια των ηθικών τους αναθυμιάσεων και της γλοιώδους υποκρισίας τους εναντίον της «αποτρόπαιης» πράξης του σπασίματος του κεφαλιού του Χατζηδάκη…