ΡΕΣΑΛΤΟ: Εξαιρετικό, το προσυπογράφουμε…
Έπειτα
από ένα σύντομο διάστημα απορίας, δισταγμού και σπαρταριστών σκετς
(κυρίως στα σόσιαλ μίντια), ήρθε η ώρα να υποδεχτούμε μια καινούργια,
ηγέτιδα φουρνιά της ελληνικής διανόησης, που θα πάρει τη χώρα απ’ το
χεράκι για να την οδηγήσει στη νέα εποχή: ο Χρήστος Χωμενίδης ως
καναλάρχης, ο Πέτρος Φιλιππίδης ως θεατρική πρωτοπορία, ο Σάκης Ρουβάς
ως τραγωδία, χωρίς να λείπουν και κάμποσοι άλλοι μπαλαντέρ ως
συγγραφείς, σκηνοθέτες ή αρθρογράφοι με ειδίκευση στις βαρύνουσες
απόψεις που έπονται εγκεφαλικών εκκενώσεων.
Ας πιάσουμε λοιπόν στασίδι κι ας απολαύσουμε τις τελευταίες στιγμές ενός μαγευτικού ταξιδιού προς την οριστική, αμετάκλητη και άκρως ανακουφιστική λοβοτομή μας.
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που θα μας κρατήσουν συντροφιά στο εγγύς μέλλον, που θα κρατάνε το φανάρι για να βλέπουμε τον δρόμο.
Με πρώτο και καλύτερο τον Χωμενίδη, που θα συνεχίσει την πολυεπίπεδη επαφή με το κοινό του: ως μέλος του εποπτικού συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ-κρατικού τηλεοπτικού Παρθενώνα, ως οπίνιον μέικερ στις ιντερνετικές μολόχες που φύονται στο μποστάνι του κάθε Σταύρου Θεοδωράκη, ως λογογράφος σε δυσλεκτικούς πολιτικούς ηγέτες, ως ανειδίκευτος υδραυλικός που παλεύει να ξεβουλώσει λούκια, ως διαδρομιστής σε κανάλια και «πράσινα» ή «υπεύθυνα αριστερά» μαντριά που φροντίζουν να σιτίζουν τα τυχερούλια αμνοερίφια – αρκεί το λογοτεχνιλίκι να παραμείνει σε μόνιμο καθεστώς αργίας, θεωρούμενο και επισήμως ως πάρεργο.
Θα ξεχνάμε τις δυσκολίες βλέποντας εκστασιασμένοι τον Πέτρο Φιλιππίδη και τον Λάκη Λαζόπουλο να καθαγιάζουν το σανίδι του Εθνικού Θεάτρου, τώρα που φαίνεται να περνά η πρόταση του καλλιτεχνικού διευθυντή Σ.Χατζάκη και να ξεπερνιούνται οι αντιρρήσεις του τέως προέδρου Στ.Ξαρχάκου.
Με τηλεοπτικά γούστα γεννηθήκαμε, με τηλεοπτικά γούστα ζούμε, μ’ αυτά θα ψοφήσουμε – αρκεί να μην μας προλάβει ο Χάρος προτού αποφορτιστούν οι μπαταρίες του τηλεκοντρόλ.
Θα χειροκροτούμε την σκηνοθεσία του Διονύση Σαββόπουλου στον αριστοφανικό «Πλούτο», όπου ανέδειξε τη βαθύτερη αλήθεια της ιστορικής παγκάλειας ρήσης «Μαζί Τα Φάγαμε» – αρκεί τα εισιτήρια της τουρνέ να τα φάει μόνος του ο Νιόνιος και όχι μαζί με το πόπολο, το οποίο άλλωστε οφείλει να τρώει μόνο την προπαγάνδα που του σερβίρουν.
Θα χαζεύουμε ξελιγωμένοι το λευκό σλιπάκι του Σάκη Ρουβά καθώς υποδύεται τον Διόνυσο στις «Βάκχες» του Ευρυπίδη, με τις ορμόνες μας να στήνουν τρελό πάρτι αγλαΐζοντας το ξυρισμένο βυζί και τα καλοσχηματισμένα μπούτια του τραγουδιστή τραγωδού – αρκεί να μην μας διακοπεί η τακτική δόση της λάιφ στάιλ πρέζας και πάθουμε στα καλά καθούμενα κάνα στερητικό.
Θα απονέμουμε τα βραβεία Μπούκερ (της ανοιχτής παλάμης) στη συγγραφική πένα της Σώτης Τριανταφύλλου καθώς θα περιγράφει τον παράδεισο του νεοφιλελευθερισμού, της ναζιστικής ευταξίας και της ελεύθερης αγοράς, τον οποίο και ανακάλυψε εκδιωκόμενη απ’ τα Εξάρχεια με συνοδεία ιπτάμενων γιαουρτιών.
Παράλληλα, θα επιβραβεύουμε τον Πέτρο Τατσόπουλο που θα αναλύει τις συμμαχίες των αστικών κομμάτων καθώς θα φυστικώνει την άλλη μισή Αθήνα, αλλά και τον τομεάρχη Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ και έτερο συγγραφέα Θανάση Χειμωνά, καθώς θα συνεχίζει την άνιση μάχη με το ασήκωτο επώνυμό του, υποδυόμενος τον οργίλο λαχαναγορίτη του Φέισμπουκ που δεν σηκώνει μύγα στο πασοκικό σπαθί του – αρκεί να μην πάθουν κάνα ουρανοκατέβατο κακό οι κομματικοί μηχανισμοί που τους φιλοξενούν και τους χάσουμε στα ξαφνικά.
Και με όλους αυτούς τους συνοδοιπόρους, θα διατηρείται ανέγγιχτος ο Κύκλος της Ζωής στην ελληνική πραγματικότητα: οι διανοούμενοι με το μπρόκολο που κατοικοεδρεύει εντός του κρανίου τους, θα ακτινοβολούν ως ζωογόνοι ήλιοι πάνω από τα κεφάλια μας, βοηθώντας έτσι να φωτοσυνθέσει αντίστοιχα και το δικό μας μπρόκολο.
Αλληλεπίδραση, αλληλοβοήθεια, το’ να χέρι νίβει τ’ άλλο, μήπως και εμείς τα μηδενικά μετατρέψουμε άλλα μηδενικά σε νούμερα.
Άλλωστε, με αποκορύφωμα τα τρία τελευταία χρόνια, είναι ολοφάνερο ότι η μεγαλύτερη επίθεση δεν γίνεται στην τσέπη του μέσου πολίτη. Γίνεται στο μυαλό του – και υπολογίζοντας πόσο ξύπνιος και υποψιασμένος είναι ο κάτοχος αυτού του μυαλού, είναι ακόμα πιο φανερό πόσο εύκολος αποδεικνύεται αυτός ο στόχος.
Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://odofragma-skas.blogspot.gr/2013/08/blog-post_6546.html
ΠΗΓΗ:
http://canivalos.wordpress.com/
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=31449#31449
Έπειτα
από ένα σύντομο διάστημα απορίας, δισταγμού και σπαρταριστών σκετς
(κυρίως στα σόσιαλ μίντια), ήρθε η ώρα να υποδεχτούμε μια καινούργια,
ηγέτιδα φουρνιά της ελληνικής διανόησης, που θα πάρει τη χώρα απ’ το
χεράκι για να την οδηγήσει στη νέα εποχή: ο Χρήστος Χωμενίδης ως
καναλάρχης, ο Πέτρος Φιλιππίδης ως θεατρική πρωτοπορία, ο Σάκης Ρουβάς
ως τραγωδία, χωρίς να λείπουν και κάμποσοι άλλοι μπαλαντέρ ως
συγγραφείς, σκηνοθέτες ή αρθρογράφοι με ειδίκευση στις βαρύνουσες
απόψεις που έπονται εγκεφαλικών εκκενώσεων.Ας πιάσουμε λοιπόν στασίδι κι ας απολαύσουμε τις τελευταίες στιγμές ενός μαγευτικού ταξιδιού προς την οριστική, αμετάκλητη και άκρως ανακουφιστική λοβοτομή μας.
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που θα μας κρατήσουν συντροφιά στο εγγύς μέλλον, που θα κρατάνε το φανάρι για να βλέπουμε τον δρόμο.
Με πρώτο και καλύτερο τον Χωμενίδη, που θα συνεχίσει την πολυεπίπεδη επαφή με το κοινό του: ως μέλος του εποπτικού συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ-κρατικού τηλεοπτικού Παρθενώνα, ως οπίνιον μέικερ στις ιντερνετικές μολόχες που φύονται στο μποστάνι του κάθε Σταύρου Θεοδωράκη, ως λογογράφος σε δυσλεκτικούς πολιτικούς ηγέτες, ως ανειδίκευτος υδραυλικός που παλεύει να ξεβουλώσει λούκια, ως διαδρομιστής σε κανάλια και «πράσινα» ή «υπεύθυνα αριστερά» μαντριά που φροντίζουν να σιτίζουν τα τυχερούλια αμνοερίφια – αρκεί το λογοτεχνιλίκι να παραμείνει σε μόνιμο καθεστώς αργίας, θεωρούμενο και επισήμως ως πάρεργο.
Θα ξεχνάμε τις δυσκολίες βλέποντας εκστασιασμένοι τον Πέτρο Φιλιππίδη και τον Λάκη Λαζόπουλο να καθαγιάζουν το σανίδι του Εθνικού Θεάτρου, τώρα που φαίνεται να περνά η πρόταση του καλλιτεχνικού διευθυντή Σ.Χατζάκη και να ξεπερνιούνται οι αντιρρήσεις του τέως προέδρου Στ.Ξαρχάκου.
Με τηλεοπτικά γούστα γεννηθήκαμε, με τηλεοπτικά γούστα ζούμε, μ’ αυτά θα ψοφήσουμε – αρκεί να μην μας προλάβει ο Χάρος προτού αποφορτιστούν οι μπαταρίες του τηλεκοντρόλ.
Θα χειροκροτούμε την σκηνοθεσία του Διονύση Σαββόπουλου στον αριστοφανικό «Πλούτο», όπου ανέδειξε τη βαθύτερη αλήθεια της ιστορικής παγκάλειας ρήσης «Μαζί Τα Φάγαμε» – αρκεί τα εισιτήρια της τουρνέ να τα φάει μόνος του ο Νιόνιος και όχι μαζί με το πόπολο, το οποίο άλλωστε οφείλει να τρώει μόνο την προπαγάνδα που του σερβίρουν.
Θα χαζεύουμε ξελιγωμένοι το λευκό σλιπάκι του Σάκη Ρουβά καθώς υποδύεται τον Διόνυσο στις «Βάκχες» του Ευρυπίδη, με τις ορμόνες μας να στήνουν τρελό πάρτι αγλαΐζοντας το ξυρισμένο βυζί και τα καλοσχηματισμένα μπούτια του τραγουδιστή τραγωδού – αρκεί να μην μας διακοπεί η τακτική δόση της λάιφ στάιλ πρέζας και πάθουμε στα καλά καθούμενα κάνα στερητικό.
Θα απονέμουμε τα βραβεία Μπούκερ (της ανοιχτής παλάμης) στη συγγραφική πένα της Σώτης Τριανταφύλλου καθώς θα περιγράφει τον παράδεισο του νεοφιλελευθερισμού, της ναζιστικής ευταξίας και της ελεύθερης αγοράς, τον οποίο και ανακάλυψε εκδιωκόμενη απ’ τα Εξάρχεια με συνοδεία ιπτάμενων γιαουρτιών.
Παράλληλα, θα επιβραβεύουμε τον Πέτρο Τατσόπουλο που θα αναλύει τις συμμαχίες των αστικών κομμάτων καθώς θα φυστικώνει την άλλη μισή Αθήνα, αλλά και τον τομεάρχη Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ και έτερο συγγραφέα Θανάση Χειμωνά, καθώς θα συνεχίζει την άνιση μάχη με το ασήκωτο επώνυμό του, υποδυόμενος τον οργίλο λαχαναγορίτη του Φέισμπουκ που δεν σηκώνει μύγα στο πασοκικό σπαθί του – αρκεί να μην πάθουν κάνα ουρανοκατέβατο κακό οι κομματικοί μηχανισμοί που τους φιλοξενούν και τους χάσουμε στα ξαφνικά.
Και με όλους αυτούς τους συνοδοιπόρους, θα διατηρείται ανέγγιχτος ο Κύκλος της Ζωής στην ελληνική πραγματικότητα: οι διανοούμενοι με το μπρόκολο που κατοικοεδρεύει εντός του κρανίου τους, θα ακτινοβολούν ως ζωογόνοι ήλιοι πάνω από τα κεφάλια μας, βοηθώντας έτσι να φωτοσυνθέσει αντίστοιχα και το δικό μας μπρόκολο.
Αλληλεπίδραση, αλληλοβοήθεια, το’ να χέρι νίβει τ’ άλλο, μήπως και εμείς τα μηδενικά μετατρέψουμε άλλα μηδενικά σε νούμερα.
Άλλωστε, με αποκορύφωμα τα τρία τελευταία χρόνια, είναι ολοφάνερο ότι η μεγαλύτερη επίθεση δεν γίνεται στην τσέπη του μέσου πολίτη. Γίνεται στο μυαλό του – και υπολογίζοντας πόσο ξύπνιος και υποψιασμένος είναι ο κάτοχος αυτού του μυαλού, είναι ακόμα πιο φανερό πόσο εύκολος αποδεικνύεται αυτός ο στόχος.
Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://odofragma-skas.blogspot.gr/2013/08/blog-post_6546.html
ΠΗΓΗ:
http://canivalos.wordpress.com/
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=31449#31449
