Το να διαπιστώνουμε, σήμερα, τη φρίκη είναι το πιο απλό και εύκολο. Ακριβώς διότι τη βιώνουμε σπαρακτικά…
Η Αριστερή κριτική δεν αρκείται στις διαπιστώσεις. Δεν αρκείται στις ΓΕΝΙΚΕΣ ερμηνείες (ο καπιταλισμός φταίει). Αναλύει και τους συγκεκριμένους πολιτικούς παράγοντες που οδήγησαν ή βοήθησαν να φτάσουμε στο σημερινό εφιάλτη, δηλαδή αναζητάει και τις ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ πολιτικές ευθύνες.
Το κυριότερο: Μέσα από αυτή τη συγκεκριμένη ανάλυση, αναδεικνύει και τους ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ δρόμους της πρακτικής δράσης, καθώς και τα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ εμπόδια που φράζουν αυτή τη δράση.
Η ερμηνεία μιας ζοφερής κατάστασης (της καπιταλιστικής κακουργίας και της κατοχής που ζούμε σήμερα) δίχως την ΠΡΑΞΗ ανατροπής της είναι άσφαιρα πυρά και ρητορεία.
Η Αριστερή κριτική είναι ΠΟΛΕΜΙΚΗ, ακριβώς διότι συνδυάζει τη Θεωρία με την Πράξη, τη διαπίστωση με τη ΔΡΑΣΗ. Και η δράση είναι ΠΟΛΕΜΟΣ: Πόλεμος εναντίον των ΠΡΑΞΕΩΝ της φρίκης (των καθεστωτικών δυνάμεων), αλλά και ΠΟΛΕΜΟΣ εναντίον όλων εκείνων που χειραγωγούν τη λαϊκή κίνηση (τη δράση των λαϊκών μαζών), εναντίον ΟΛΩΝ εκείνων που ΕΞΑΠΑΤΟΥΝ και εμποδίζουν να αναπτυχθεί η ανατρεπτική λαϊκή ΠΡΑΞΗ: Η ανατροπή της ΦΡΙΚΗΣ…
Στη χώρα μας έχει αναπτυχθεί μια «αριστερή» δημοσιογραφία που αποτελεί το άλλοθι της καθεστωτικής, αστικής δημοσιογραφίας: Μια «αριστερή» δημοσιογραφία που μένει στη σφαίρα της απλής θέασης και διαπίστωσης ή στη σφαίρα της στηλίτευσης επιμέρους «συγκεκριμένων» της πολιτικής καθημερινότητας.
Αυτή η δημοσιογραφία ΠΟΤΕ δεν μιλάει με όρους εργατικού και λαϊκού ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ. Απλώς αναφέρεται στο λαϊκό κίνημα ακαδημαϊκά και στο λαό, με τις πονηρές αφαιρέσεις και σχηματοποιήσεις της αστικής σκέψης…
Αυτή η «αριστερή» δημοσιογραφία ΠΟΤΕ δεν μας εξήγησε το πώς φτάσαμε εδώ. Αρκείται στις δόλιες αφαιρέσεις και ΓΕΝΙΚΕΣ διαπιστώσεις: Ο Καπιταλισμός φταίει, τα κυβερνητικά και κομματικά του επιτελεία, τα ΜΜΕ των «νταβάδων», η αναλγησία των υπηρετών της καπιταλιστικής κτηνωδίας ή τα «κακά» πρόσωπα και τα λοιπά…
Φταίει δηλαδή το σύστημα, οι λειτουργίες του και οι διαχειριστές του, λες και η δουλειά όλων αυτών ήταν να πράξουν διαφορετικά και να μην …κάνουν τη δουλειά τους!!!
Όταν εξετάζεις τα πράγματα με αστικούς όρους και ΟΧΙ με όρους λαϊκού ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, τέτοιες σοφιστείες θα λες…
Σοφιστείες που σε απαλλάσσουν από την ανάγκη να καταπιαστείς με τις ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ευθύνες εκείνων που είναι οι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ για την κατάσταση του εργατικού και λαϊκού ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, εκείνων που οδήγησαν τον επαναστατικό και ανατρεπτικό παράγοντα της Ιστορίας (εργατικό και λαϊκό κίνημα) σε τέτοιο ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό παροπλισμό, που να μην είναι ικανό να αποτρέψει την καπιταλιστική ΦΡΙΚΗ ή να την ανατρέψει.
Οι «αριστερές» και «κομμουνιστικές» πένες της δημοσιογραφίας δεν καταπιάνονται ΠΟΤΕ με τα ζητήματα πολιτικής δράσης: Με ζητήματα που να αναλύουν τους όρους και τις συνθήκες ανάπτυξης και οργάνωσης του εργατικού λαϊκού κινήματος. Απλώς διαπιστώνουν τον καπιταλιστικό εφιάλτη, τον περιγράφουν ή καρατομούν τα ανδρείκελα αυτού του εφιάλτη.
Και αυτοί (όπως και πολλοί άλλοι)
«κομμουνιστές» ήταν και δηλώνουν
και σήμερα «αριστεροί»…
Δεν είναι, βεβαίως, τυχαίο ότι αυτές οι πένες έχουν αυτή την οπτική της θέασης και δεν διακρίνουν, ούτε θέλουν να διακρίνουν και να καταπιαστούν με τα ζητήματα της ΠΡΑΞΗΣ: Με το ξίφος, δηλαδή το μοναδικό όπλο που μπορεί να πολεμήσει και να ανατρέψει τη φρίκη που περιγράφουν.
Δεν καταπιάνονται με την ανάλυση και την «κριτική των όπλων» για τον εξής απλούστατο λόγο: Θα πρέπει πρώτα να καρατομήσουν εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που έχουν διαβρώσει και συντρίψει το εργατικό κίνημα. Δηλαδή τα ενσωματωμένα στο καθεστώς «αριστερά» και «κομμουνιστικά» κόμματα, συνακόλουθα και τους εαυτούς τους, σαν απολογητές τους.
Πώς να γράψεις και να αναλύσεις ζητήματα κινηματικής πρακτικής και οργάνωσης, δίχως να «σκοντάψεις» πάνω στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ των «αριστερών» υποκειμένων, δίχως να αναλύσεις τις καταστροφικές λειτουργίες αυτής της πολιτικής, δίχως να δείξεις ότι η πολιτική του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ, είναι μια πολιτική που νομιμοποίησε και προώθησε ΟΛΑ τα στρατηγικά αιτήματα και τα ιδεολογικά αξιώματα του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου (Νέα Τάξη), πάντα βέβαια με αντικαπιταλιστικές, «προοδευτικές» και «ταξικές» κορώνες;;;
Έτσι, όλοι αυτοί οι αρθρογράφοι της «αριστεράς» και του «κομμουνισμού» διαλέγουν τον εύκολο και ανώδυνο δρόμο: Της περιγραφής, της διαπίστωσης και της «ανάλυσης» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας…
Την Κομμουνιστική ΠΡΑΞΗ την πετάνε στον κάλαθο. Το κενό το γεμίζουν με γενικές αναφορές για την ανατροπή του καπιταλισμού ή με τελεσίγραφα αφηρημένων εκκλήσεων: Για «Ανυπακοή», για να κατέβη «ο λαός στο δρόμο», για να συσπειρωθεί στις κομματικές τους στρούγκες (ΚΚΕ), για να αναδείξει, με το ψηφοδέλτιο, «αριστερή κυβέρνηση» (ΣΥΡΙΖΑ) και άλλα παρόμοια…
Αυτοί είναι οι αρθρογράφοι με τις «αριστερές» και «κομμουνιστικές» πένες που κοσμούν το τοπίο της δημοσιογραφίας: καθεστωτικό (αστικό) από τη φύση του και τη λειτουργία του…
Αυτά σαν πρώτες επισημάνσεις…
Υ.Γ. Ένας από τους καλύτερους αρθρογράφος «κομμουνιστικής» πένας είναι ο φίλος, Νίκος Μπογιόπουλος: Άριστες διαπιστώσεις και περιγραφές του καπιταλιστικού ζόφου. Πέραν τούτου μηδέν…
Υ.Γ.(2). Για να μην υπάρξουν παρανοήσεις. Δεν υποστηρίζουμε ότι και τα κείμενα των γενικών αναλύσεων και περιγραφών ή οι επί μέρους κριτικές δεν χρειάζονται. ΟΛΑ είναι απαραίτητα, αλλά θα πρέπει να συνδέονται και με την προοπτική της ΠΡΑΞΗΣ. Να μη μένουμε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στη θέαση και διαπίστωση, στα ίδια και τα ίδια και μάλιστα διαρκώς επαναλαμβανόμενα…
