Διαβάζεις τον τίτλο ενός κειμένου και «τσιμπάς»: Πιστεύεις ότι κάτι έχει να πει…
«Τσιμπήσαμε», λοιπόν και εμείς με τον τίτλο ενός άρθρου: «Ζητείται ταξική συνείδηση»!
Διαβάζοντας το άρθρο προσγειωθήκαμε ανώμαλα. Βρεθήκαμε μπροστά σε ένα νέο «εκλεκτό εγώ» που αφόριζε τις λαϊκές μάζες γιατί δεν έχουν «ταξική συνείδηση».
Ο άμοιρος συντάχτης του άρθρου μάς πετάει κατάμουτρα περί «ταξικής συνείδησης», αγνοώντας παντελώς τους όρους που δημιουργούν την ταξική συνείδηση. Μιλάει σαν να είναι κάποιο «μάθημα» που αρκεί να το διαβάσεις για να την κατακτήσεις…
Το άρθρο, για όσους θέλουν να το διαβάσουν, το βρήκαμε εδώ:
http://www.klassikoperiptosi.blogspot.gr/2014/02/2_27.html
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Το κείμενο περιγράφει τις μεθόδους και τις αντιλήψεις της πλουσιότερης κυρίας της Αυστραλίας και μία από τις πλουσιότερες της υφηλίου.
Περιγράφει σωστά ο συγγραφέας το «δόγμα» της καπιταλιστικής ύαινας:
«Οι επιχειρήσεις είναι υποχρεωμένες να κοιτάξουν σε άλλες χώρες καθώς η τιμή τής αυστραλιανής εργασίας είναι πολύ υψηλή».
Το «δόγμα» της εισαγωγής ξένων, φτηνών εργατών από την Αφρική.
Περιγράφει, πολύ καλά, ο συγγραφέας αυτό το στρατηγικό «όπλο» του κεφαλαίου, το οποίο είναι γενικευμένο σε όλον τον πλανήτη: Της εισαγωγής αλλοδαπών δούλων…
Χρειαζόταν, όμως, να πάει στην Αυστραλία για να κάνει την ανακάλυψη: Αυτό εδώ στην Ελλάδα υλοποιείται, εδώ και πολλά χρόνια και μάλιστα σε διαστάσεις κατακλυσμιαίου τυφώνα…
Είναι εύκολο να ανακαλύπτεις το κακό μακριά, παρά στη χώρα σου. Και ακόμα πιο εύκολο να το περιγράφεις ΓΕΝΙΚΑ και να παρακάμπτεις και να παρασιωπάς τις καταστροφικές και ολέθριες επιπτώσεις του όχι μόνο για την εργατική τάξη, αλλά και για το σύνολο της κοινωνίας.
Και μία από τις κεντρικές επιπτώσεις της αλλοδαπής εισβολής (τονίζουμε στην Ελλάδα έχει πάρεις εφιαλτικές διαστάσεις) ΕΙΝΑΙ η αποδόμηση της οργανωμένης εργατικής τάξης, η διάλυσή της, συνακόλουθα και «άλωση» κάθε μορφής της ταξικής συνείδησης.
«Αναζητάει» την «ταξική συνείδηση» ο πονηρούλης, όταν ο ίδιος δεν έχει μια στοιχειώδη πολιτική συνείδηση για να αντιληφτεί τον ΟΛΕΘΡΟ της εισαγωγής αλλοδαπών δούλων…
Μετά, λοιπόν, από αυτήν την «ανακάλυψη» της αδίστακτης Ράινχαρτ (της Αυστραλέζας καπιταλιστικής ύαινας), ο συντάκτης του κειμένου καταπιάνεται με τις δημοσκοπήσεις για να «μετρήσει» την έλλειψη της «ταξικής συνείδησης».
Και να καταλήξει στο τελικό απόφθεγμα:
«Σε μια αλλοτριωμένη κοινωνία, όπου τα μισά -ή και περισσότερα- μέλη της δεν έχουν ταξική συνείδηση, μπορούν άνετα να ευδοκιμούν παράσιτα τύπου Ράινχαρτ.
Ας πάψουμε πια να αναζητούμε τους εχθρούς του λαού.
Όσο δεν αναπτύσσουμε σωστή ταξική συνείδηση θα είμαστε εχθροί του εαυτού μας».
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ: Τη θορυβώδη άγνοια του συγγραφέα, το ηθικό του μελόδραμα ή τον πολιτικό του αφορισμό εναντίον του λαού που δεν έχει «ταξική συνείδηση»…
Ο λαός, λοιπόν, φταίει: Ένας νέος εισαγγελέας που στιγματίζει αφοριστικά το λαό, δίχως να αγγίζει τους υπεύθυνους, αυτούς που καταστρέφουν κάθε όρο και δυνατότητα να αποκτήσει ο λαός «ταξική συνείδηση»: Την «αριστερά».
Αν ο άνθρωπος είχε στοιχειώδη γνώση των λαϊκών κινημάτων και της επαναστατικής θεωρίας θα γνώριζε τούτο το αλφαβητικό: Η ταξική συνείδηση δεν αποτελεί το αυθόρμητο προϊόν της λαϊκής αγανάκτησης και οργής, δεν αποτελεί μια αυτόματη κατάκτηση των λαών, δηλαδή δεν μπορεί να φτάσουν οι λαοί από μόνοι τους σ’ αυτήν…
Η ταξική συνείδηση έρχεται, όπως αναλύσει μεγαλοφυώς ο Λένιν στο «Τι να κάνουμε», απ’ ΕΞΩ, δηλαδή από τον επαναστατικό πολιτικό παράγοντα. Αποτελεί το προϊόν της διαλεκτικής σχέσης του επαναστατικού κόμματος με το λαό: Είναι αυτό ακριβώς που καθιστά το κόμμα της εργατικής τάξης ιστορική αναγκαιότητα.
Αυτό το αλφαβητικό ζήτημα ο αρθρογράφος το αγνοεί, αθωώνοντας έτσι την «αριστερά»: Γιατί αν δεν υπάρχει ταξική συνείδηση δεν φταίει ο λαός, αλλά τα πολιτικά του υποκείμενα και ιδιαίτερα εκείνα που μιλούν στο όνομα της Αριστεράς ή «ταξικά», όπως ο αμαθής αρθογράφος (σίγουρα «αριστερός και αυτός)…
Υστερόγραφο: Τα ζητήματα αυτά τα έχουμε αναλύσει διεξοδικά στο ΡΕΣΑΛΤΟ. Θα παραπέμψουμε μόνο σε ένα σχετικό μας κείμενο:
Η διαλεκτική της ταξικής συνείδησης και ο αλλοδαπός εφιάλτης
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/197.mag
