Νέος ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣΤο ζήτημα της Ουκρανίας για μας στην Ελλάδα πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι σημαντικό και κομβικό κυρίως σε ιδεολογικό επίπεδο.
Εξηγούμαστε όχι ότι μια πολεμική σύρραξη και μία ανοιχτή επέμβαση της Νέας Τάξης δεν έχει τεράστια σημασία αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι το επίπεδο του κινήματος είναι τόσο χαμηλό που ελάχιστα μπορεί να επηρεάσει τις εκεί εξελίξεις στο άμεσο μέλλον μέσω της "διπλωματίας" των λαών.
Όμως οι αλλαγές, οι διαφοροποιήσεις, οι συγκρούσεις και οι ρήξεις που το ζήτημα της Ουκρανίας επέφερε σε ιδεολογικό επίπεδο είναι διόλου ευκαταφρόνητες.
Καταρχάς το σύνολο της «επίσημης» αριστεράς μας δικαίωσε για μια ακόμη φορά στο ότι «τα πτώματα δεν είναι ικανά για αγώνα αλλά είναι ικανά να εμποδίζουν κάθε αγώνα» υιοθετώντας αμέσως τη λογική των ίσων αποστάσεων.
Από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΣΕΚ, το ΚΚΕ μέχρι τους αναρχικούς και τους αναρχοαυτόνομους η κυρίαρχη άποψη ήταν αυτή αλλά ευτυχώς δεν ήταν η μόνη. Γιατί όσο ο καιρός περνούσε και οι εξελίξεις έτρεχαν και όλο και περισσότερες εικόνες και πληροφορίες έφταναν από την Ουκρανία όλο και περισσότεροι διαφοροποιούνταν
Οι εικόνες των ένοπλων παρακρατικών φασιστικών ομάδων που συμμετείχαν στην πρώτη γραμμή στο πραξικόπημα του Κιέβου, η ακροδεξιά σύνθεση της νέας κυβέρνησης με τη συμμετοχή ναζιστών, οι διώξεις και οι δολοφονίες εναντίον κάθε αριστερού αγωνιστή στη Δυτική Ουκρανία αλλά και η απροκάλυπτη στήριξη ΗΠΑ και ΕΕ στο καθεστώς του Κιέβου σόκαραν και προβλημάτισαν πολλούς, πάντως όχι τις ηγεσίες της «αριστεράς».
Εδώ δεν έχουμε σκοπό να αναλύσουμε τόσο πολύ γιατί η στάση των ίσων αποστάσεων είναι λανθασμένη. Αυτό ευτυχώς έχει γίνει αρκετές φορές και μάλιστα από διαφορετικές κατευθύνσεις. Αρκεί πάντως να κοιτάξει κάποιος τις αντιμαχόμενες πλευρές (ΝΑΤΟ, ΕΕ, ακροδεξιά κυβέρνηση φασιστοειδών ανδρεικέλων) από τη μία για να διαλέξει την άλλη.
Αυτό που έχει σημασία για μας είναι τι σηματοδοτεί στην πράξη η στάση των ίσων αποστάσεων. Κινηματική και πολιτική απραξία με υπερεπαναστατικό άλλοθι. Εδώ είναι πολύ αποκαλυπτική η απόλυτη ταύτιση KKE και ΣΕΚ. Μιά ταύτιση που τουλάχιστον θα έπρεπε να προβληματίσει τον κόσμο του ΚΚΕ.
Μας λέει το ΣΕΚ πρόκειται για βαρβαρότητα εθνικιστικού μίσους και υπεύθυνες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις από τη μιά μεριά ΗΠΑ και ΕΕ, από την άλλη η Ρωσία. Ποιά η λύση για το ΣΕΚ; Η λύση είναι να πάρουν οι εργάτες της Ουκρανίας την εξουσία δηλαδή προλεταριακή επανάσταση.
Το ΚΚΕ κινείται στο ίδιο μήκος κύματος: «Το ΚΚΕ στο φόντο αυτών των ανησυχητικών εξελίξεων καταδικάζει τις ξένες παρεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους κομμουνιστές και τον εργαζόμενο λαό της Ουκρανίας και την πεποίθησή μας πως αυτός πρέπει να οργανώσει τη δική του αυτοτελή πάλη, μακριά από τους σχεδιασμούς των αστικών τάξεων και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, με κριτήριο τα συμφέροντά του και όχι με κριτήριο ποιον ιμπεριαλιστή επιλέγει το ένα ή άλλο τμήμα της ουκρανικής πλουτοκρατίας. Οι λαοί ιδιαίτερα των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ έζησαν με ειρήνη και ευημερία τα χρόνια του σοσιαλισμού κι όχι τυχαία σήμερα τον αναπολούν. Ο σοσιαλισμός είναι η μοναδική εναλλακτική λύση στον πόλεμο και στα άλλα αδιέξοδα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης».
Όλα αυτά τα υπερεπαναστατικά ευχολόγια σημαίνουν στην πράξη καμία πρωτοβουλία και κινητοποίηση για την Ουκρανία. Σημαίνουν επίσης αδιαφορία και καμία παρέμβαση για την έκβαση της σύγκρουσης.
Δηλαδή το αν καταφέρουν τα ακροδεξιά ανδρείκελα να σταθεροποιηθούν και να καταπνίξουν την εξέγερση στην ανατολική Ουκρανία είναι το ίδιο με το αν συντριβούν στρατιωτικά και βρεθούν στα πρόθυρα της κατάρρευσης ή ακόμα και καταρρεύσουν και οι ΕΕ, ΗΠΑ σπάσουν τα μούτρα τους. Μπορεί αυτό να μην λέγεται εντελώς ανοικτά όμως αυτό σημαίνουν στην πράξη οι ίσες αποστάσεις.
Εδώ πρέπει να ξαναπούμε ότι αυτό που κάνει την αποστασία τόσο φανερή είναι τα σύμβολα και οι ιδεολογικές αναφορές των δύο πλευρών. Στα επεισόδια πριν το πραξικόπημα του Κιέβου με την αμέριστη συμπαράσταση και χρηματοδότηση ΗΠΑ και ΕΕ αλλά και μετά πρωτοστατούσαν παραστρατιωτικές φασιστικές ομάδες, απροκάλυπτοι νοσταλγοί της ναζιστικής κατοχής της Ουκρανίας.
Επίσης μετά την άνοδο στην εξουσία των ανδρεικέλων του Κιέβου η κομμουνιστική ιδεολογία ποινικοποιήθηκε ενώ οι επιθέσεις εναντίον αριστερών αγωνιστών βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη. Ακόμα πιο χαρακτηριστικό είναι το πογκρόμ από το καθεστώς του Κιέβου εναντίον των αγαλμάτων του Λένιν που ήταν απείραχτα όλα αυτά τα χρόνια από τη Σοβιετική εποχή.
Ενώ από την άλλη πλευρά η παρουσία των σοβιετικών συμβόλων είναι έντονη. Μόνο αυτός ο συμβολισμός δείχνει τι σημαίνουν οι ίσες αποστάσεις και είναι ο κύριος λόγος που πολλοί και από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και από τους αναρχικούς και άλλες μικρές οργανώσεις διαφοροποιήθηκαν.
Όμως παρότι η έντονη εναντίωση και διαφοροποίηση μιας σημαντικής μερίδας στην κυρίαρχη άποψη είναι αισιόδοξο και ευχάριστο γεγονός που ταράζει τα λιμνάζοντα νερά, εμείς δεν μπορούμε να αρκεστούμε μόνο σε αυτό. Για μας έχει σημασία αυτό το ρήγμα να βαθύνει και άλλο και ποιοτικά. Να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, στο μαρξισμό τίποτα δεν προκύπτει σαν κεραυνός εν αιθρία δηλαδή όταν πάνω σε ένα πολιτικό ζήτημα κάνεις ένα τόσο χοντρό σφάλμα (προδοσία και αποστασία στην περίπτωση της Ουκρανίας) δεν το κάνεις τυχαία ή από απλή ανικανότητα.
Είναι από την αρχή η ανάλυση και η αφήγησή σου που "μπάζει". Αυτοί που σήμερα διαφοροποιούνται πρέπει να κατανοήσουν ότι είναι η ανάλυση περί εθνικών ιμπεριαλισμών που από την εποχή του Β' παγκοσμίου είχε πάψει να ισχύει καθολικά πόσο μάλλον σήμερα την εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που χρεοκοπεί.
Αυτήν την ανάλυση έχει υιοθετήσει εδώ και πολλά χρόνια το σύνολο της ''αριστεράς'' κάθε απόχρωσης από τους αναρχικούς μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ (Μηλιός) πριν εκτοξευθεί σε κόμμα αστικής διαχείρησης.
Μιά ανάλυση που φυσικά δεν αντιστοιχεί με την σημερινή πραγματικότητα και οδηγεί στο φιάσκο των ίσων αποστάσεων στην Ουκρανία και πασπαλισμένη με αρκετό αριστερισμό γίνεται και ιδιαίτερα βολική.
Βολική γιατί έτσι αποφεύγεις τα συγκεκριμένα καθήκοντα στο σήμερα. Μόνο έτσι μπορείς να λες ότι τι ευρώ τι δραχμή ή τι μέσα στην ΕΕ τι έξω πάλι καπιταλισμό θα έχουμε ή ακόμη τι τρόικα τι ντόπια αστική τάξη το ίδιο πράγμα είναι. Γι' αυτό και θεωρείς και την Ελλάδα ιμπεριαλιστική, δεν βλέπεις κανένα θέμα εθνικής κυριαρχίας ούτε και μετά την επιβολή των μνημονίων και έτσι δεν έχεις κανένα άλλο καθήκον από το να επικαλείσαι τους ταξικούς αγώνες και την "καθαρή" προλεταριακή επανάσταση γενικά και αφηρημένα.
Φυσικά έτσι είσαι ένα πτώμα που σέρνεται στο περιθώριο, αφήνεις το ΣΥΡΙΖΑ να κυριαρχεί και να πηγαίνει όλο και πιο δεξιά και όσο και να φωνάζεις υπερεπαναστατικά ούτε μία κινητοποίηση της προκοπής δεν μπορείς να προκαλέσεις. Αυτή είναι η εικόνα της ''αριστεράς'' των τελευταίων ετών και αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Το πρόβλημα για εμάς ξεκινάει από την αρχική ανάλυση που ταιριάζει πλέον σε πτώματα που δεν μπορούν να δώσουν μάχη.
Αλλά αυτοί που διαφωνούν στο ζήτημα της Ουκρανίας δίνουν σημεία ζωής, δεν τους ταιριάζει το πουλόβερ των πτωμάτων, άρχισαν ήδη να το ξηλώνουν, τους προκαλούμε να συνεχίσουν μέχρι να το σκίσουν εντελώς.
