Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
To
πρωτοσέλιδο της «Αυγής», στο φύλλο που κυκλοφόρησε το πρωί της 21ης
Απριλίου, είναι η πιο τραγική απόδειξη ότι στην ιστορία και στη πολιτική
η μόνη βεβαιότητα είναι ότι δεν υπάρχουν «βεβαιότητες».
Η βεβαιότητα που διαπερνά κάποια τμήματα της Αριστεράς ότι η Βουλή δεν θα εκλέξει Πρόεδρο και θα πάμε σε εκλογές όπου, σχεδόν δια περιπάτου, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναδειχτεί σε κυβέρνηση είναι κυρίαρχη.
Είναι όμως έτσι;
Τις τελευταίες μέρες παρατηρείται μια σταδιακή κλιμάκωση της τρομοκρατίας τόσο από κέντρα του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού. Σε αυτή την επιχείρηση φόβου κεντρικό ρόλο παίζουν τα κυρίαρχα media, επιχειρηματικοί όμιλοι, εταιρείες δημοσκοπήσεων, θεσμικά πρόσωπα της Ε.Ε. και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο.
Θα είναι αφέλεια να πιστέψει κάποιος ότι τα κυρίαρχα αστικά κόμματα, ταυτισμένα με το κρατικό μηχανισμό και το κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα, θα παραδώσουν «ομαλά» τη κυβέρνηση.
Θα είναι αφέλεια να πιστέψει κανείς ότι οι ευρωατλαντικοί εταίροι, ελαφρά τη καρδία, θα ρισκάρουν να συμβεί έστω και ένα μικρό «ατύχημα» σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη, παγκόσμια, περίοδο.
Όσο θα περνούν οι μέρες η επιχείρηση τρομοκράτησης θα εντείνεται, με πιθανή κορύφωση το μεσοδιάστημα μεταξύ δεύτερης και τρίτης ψηφοφορίας. Εκεί δεν αποκλείεται να έχουμε και φαινόμενα εκτροπής ή γεγονότα οικονομικής ή «εθνικής» αποσταθεροποίησης.
Και η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Ή σαν τραγωδία.
Και όπως το Δεκέμβρη του ΄44 ή όπως τον Απρίλη του ΄67, στην αριστερά καλό είναι να μη τρέφουν αυταπάτες για τα όρια που μπορεί να υπερβεί ο αντίπαλος. Τη κρίσιμη ώρα καμία συμφωνία και κανένα είδους fair play δεν ισχύει.
Και ο αντίπαλος είναι αδίστακτος. Και ανελέητος.
Το Δεκέμβρη του΄44 οι Εγγλέζοι και το εγχώριο κατεστημένο δεν φοβόντουσαν τόσο πολύ την ηγεσία του ΕΑΜ, αφού την είχαν σύρει ήδη δύο φορές στο συμβιβασμό (Καζέρτα και Λίβανο). Φοβόντουσαν όμως τη δυναμική του λαϊκού κινήματος.
Το 1967 η απόφαση που είχε πάρει η ΕΔΑ, σε περίπτωση πραξικοπήματος να καλέσει το λαό στο Σύνταγμα, δεν υλοποιήθηκε, με ευθύνη του στελεχικού δυναμικού.
Και το πραξικόπημα έγινε γιατί ακόμη και μια κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου (που θα προέκυπτε από τις εκλογές του Μαΐου) θεωρούνταν τότε «επικίνδυνη» και ήταν μη ανεκτή.
Εάν η αριστερά επιλέξει το συμβιβασμό ή τη φυγή στο μέλλον, δε θα σωθεί. Κάθε βήμα προς τα πίσω ή κάθε βήμα προς τη μετάθεση της σύγκρουσης σε ένα πιο ιδανικό περιβάλλον, απλά ισχυροποιεί τον αντίπαλο.
Η Αριστερά, συμπαραταγμένη, με άξονα ένα ριζοσπαστικό, ρεαλιστικό πρόγραμμα ρήξης που θα απαντάει στις άμεσες ανάγκες του κόσμου της εργασίας και θα εμπεριέχει τη προοπτική ενός συνολικότερου μετασχηματισμού, οφείλει να περάσει στην αντεπίθεση.
Μόνο σε αυτή τη περίπτωση μπορεί να ελπίζει σε μια πραγματική νίκη και όχι σε μια «νίκη»- ομηρία.
Το μικρό παραθυράκι του χρόνου είναι πάλι ανοιχτό.
Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014
ΠΗΓΗ:
http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=18882:zafeiris-diktatoria&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9507
Η βεβαιότητα που διαπερνά κάποια τμήματα της Αριστεράς ότι η Βουλή δεν θα εκλέξει Πρόεδρο και θα πάμε σε εκλογές όπου, σχεδόν δια περιπάτου, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναδειχτεί σε κυβέρνηση είναι κυρίαρχη.
Είναι όμως έτσι;
Τις τελευταίες μέρες παρατηρείται μια σταδιακή κλιμάκωση της τρομοκρατίας τόσο από κέντρα του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού. Σε αυτή την επιχείρηση φόβου κεντρικό ρόλο παίζουν τα κυρίαρχα media, επιχειρηματικοί όμιλοι, εταιρείες δημοσκοπήσεων, θεσμικά πρόσωπα της Ε.Ε. και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο.
Θα είναι αφέλεια να πιστέψει κάποιος ότι τα κυρίαρχα αστικά κόμματα, ταυτισμένα με το κρατικό μηχανισμό και το κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα, θα παραδώσουν «ομαλά» τη κυβέρνηση.
Θα είναι αφέλεια να πιστέψει κανείς ότι οι ευρωατλαντικοί εταίροι, ελαφρά τη καρδία, θα ρισκάρουν να συμβεί έστω και ένα μικρό «ατύχημα» σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη, παγκόσμια, περίοδο.
Όσο θα περνούν οι μέρες η επιχείρηση τρομοκράτησης θα εντείνεται, με πιθανή κορύφωση το μεσοδιάστημα μεταξύ δεύτερης και τρίτης ψηφοφορίας. Εκεί δεν αποκλείεται να έχουμε και φαινόμενα εκτροπής ή γεγονότα οικονομικής ή «εθνικής» αποσταθεροποίησης.
Και η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Ή σαν τραγωδία.
Και όπως το Δεκέμβρη του ΄44 ή όπως τον Απρίλη του ΄67, στην αριστερά καλό είναι να μη τρέφουν αυταπάτες για τα όρια που μπορεί να υπερβεί ο αντίπαλος. Τη κρίσιμη ώρα καμία συμφωνία και κανένα είδους fair play δεν ισχύει.
Και ο αντίπαλος είναι αδίστακτος. Και ανελέητος.
Το Δεκέμβρη του΄44 οι Εγγλέζοι και το εγχώριο κατεστημένο δεν φοβόντουσαν τόσο πολύ την ηγεσία του ΕΑΜ, αφού την είχαν σύρει ήδη δύο φορές στο συμβιβασμό (Καζέρτα και Λίβανο). Φοβόντουσαν όμως τη δυναμική του λαϊκού κινήματος.
Το 1967 η απόφαση που είχε πάρει η ΕΔΑ, σε περίπτωση πραξικοπήματος να καλέσει το λαό στο Σύνταγμα, δεν υλοποιήθηκε, με ευθύνη του στελεχικού δυναμικού.
Και το πραξικόπημα έγινε γιατί ακόμη και μια κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου (που θα προέκυπτε από τις εκλογές του Μαΐου) θεωρούνταν τότε «επικίνδυνη» και ήταν μη ανεκτή.
Εάν η αριστερά επιλέξει το συμβιβασμό ή τη φυγή στο μέλλον, δε θα σωθεί. Κάθε βήμα προς τα πίσω ή κάθε βήμα προς τη μετάθεση της σύγκρουσης σε ένα πιο ιδανικό περιβάλλον, απλά ισχυροποιεί τον αντίπαλο.
Η Αριστερά, συμπαραταγμένη, με άξονα ένα ριζοσπαστικό, ρεαλιστικό πρόγραμμα ρήξης που θα απαντάει στις άμεσες ανάγκες του κόσμου της εργασίας και θα εμπεριέχει τη προοπτική ενός συνολικότερου μετασχηματισμού, οφείλει να περάσει στην αντεπίθεση.
Μόνο σε αυτή τη περίπτωση μπορεί να ελπίζει σε μια πραγματική νίκη και όχι σε μια «νίκη»- ομηρία.
Το μικρό παραθυράκι του χρόνου είναι πάλι ανοιχτό.
Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014
ΠΗΓΗ:
http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=18882:zafeiris-diktatoria&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9507
