Του Γιάννη Παπαμιχαήλ, καθηγητή Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας Παντείου Ο Θύμιος ήταν «σύντροφος», όχι όμως μόνον με την έννοια του συναγωνιστή...
Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010
Κοινωνιολογικές επισημάνσεις του Στάθη
Ξεχωρίζουμε από το σημερινό κείμενο του Στάθη κάποιες πολύ εύστοχες επισημάνσεις πάνω στη «Διαλεκτική των τάξεων». Μας λέει, λοιπόν, ο Στάθης για το κυβερνητικό και πολιτικό επιτελείο του καθεστώτος: «Αγωνιά επειδή χάνεται η μεσαία τάξη. Δεν είναι η πρώτη φορά. Το ίδιο πάθαινε πάντα, όταν ακολουθούσε τις επιλογές της άρχουσας τάξης. Ελπίζοντας ότι στην άνοδό της η αστική τάξη θα αφήνει κι ένα μέρος του πλούτου που παράγει η εργατική τάξη να το νέμεται και η ίδια, η περίφημη μεσαία τάξη -η «ραχοκοκκαλιά» της δημοκρατίας.
Κι όντως, στην αρχή τουλάχιστον, έτσι γίνεται. Οπως έγινε επί Ρήγκαν και Θάτσερ. Στη συνέχεια όμως, όταν η εργατική τάξη αλυσοδεθεί, η μεσαία τάξη γίνεται για την αστική ένας άχρηστος πολιτικά σύμμαχος κι από συνεταίρος μετατρέπεται σε γεύμα.
Οχι μόνον η εξαφάνιση της εργατικής τάξης υπήρξε πάντα ένα χρήσιμο ψεύδος αλλά η προλεταριοποίηση της μεσαίας τάξης αναδεικνύεται εκ νέου μια τραγική αλήθεια για τους μεσοαστούς και τους μικροαστούς.
Βεβαίως, όσον η αστική τάξη τρώει τη μεσαία, τρώει τις (πολιτικές) σάρκες της. Ομως ουδέποτε η αστική τάξη φημίσθηκε για τους μακροπρόθεσμους ορίζοντες και σχεδιασμούς της. Ο,τι φάει, ό,τι αρπάξει κι «έχει ο Θεός» -γι' αυτό άλλωστε «πληρώνεται» απ' τις θρησκείες, για «να έχει»...»
Πράγματι σήμερα η μικροαστική τάξη, η «ραχοκοκαλιά» του εθνικού καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας εξοντώνεται, χωρίς έλεος, από το διεθνές ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του:Νέα Τάξη. Οξυδερκέστατη, επίσης, είναι η επισήμανση του Στάθη, ότι η μικροαστική τάξη για να γίνει «γεύμα» του μεγάλου κεφαλαίου, πρέπει πρώτα να αλυσοδεθεί η εργατική τάξη.
Τη διαλεκτική αυτή την έχει ήδη αναλύσει ο Μαρξ στη «18η Μπρυμαίρ», καθώς και οι συνεχιστές του Μαρξ: Λένιν, Ρόζα, Τρότσκι. Γι’ αυτό και η μικροαστική τάξη ένιωθε πάντα δυνατή όταν υπήρχε ισχυρό εργατικό κίνημα…
Το ιστορικό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου αξιοποίηση ευφυέστατα αυτή τη διαλεκτική σχέση εργατικού κινήματος και μικροαστών, στη χειμαρρώδη ανάπτυξη του ΠΑΣΟΚ, της πρώτης περιόδου. Μια ρωμαλέα ανάπτυξη που σφράγισε καταλυτικά τα πολιτικά μας πράγματα, αλλά αποτέλεσε παράλληλα και το τραγικό της ιστορίας: Τη σημερινή κοινωνική και πολιτική μας τραγωδία.
Λόγω της τραγικής πολιτικής κατάστασης των ηγεσιών της εργατικής τάξης (του ΚΚΕ και των άλλων «αριστερών» ποικιλιών), η δυναμική του ΠΑΣΟΚ ισοπέδωσε κυριολεκτικά την εργατική τάξη.
Η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα διέλυσε την εργατική τάξη μέσα στη μικροαστική. Το ΄Αλφα και το Ωμέγα των πολιτικών επιδιώξεων του ΠΑΣΟΚ (και από δω άντλησε τη κατακλυσμιαία ανάπτυξή του) ήταν: Το προλεταριάτο πίσω από τη μικροαστική τάξη.
Το ΠΑΣΟΚ δηλαδή αναποδογύρισε τα πράγματα, ισοπέδωσε την διαλεκτική του ηγετικού πολιτικού υποκειμένου, την επαναστατική αριστερή λογική.
ΓΙΑΤΙ, είναι γνωστό ότι η μικροαστική τάξη δεν είναι ηγετική τάξη μέσα στην κοινωνία. Αν η εργατική τάξη χάσει τον ηγετικό της ρόλο και συρθεί στην ουρά της μικροαστικής τάξης, τότε μένει ηγετικά κυρίαρχη η αστική τάξη, η οποία αφού αλυσοδέσει την εργατική τάξει, αρχίζει να «τρώει» και τη μικροαστική!!!
Αυτό σήμερα, σε συνθήκες δικτατορικής νεοταξικής επέλασης, παίρνει αυθάδεις και μοχθηρές διαστάσεις και μορφές.
Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, που οικοδόμησε το μέτωπο εργατών-μικροαστών, αλλά με την εργατική τάξη σε ρόλο κομπάρσου και τη μικροαστική τάξη σε «πρωτοπορία», είναι αυτό που ισοπέδωσε κυριολεκτικά την εργατική τάξη και σήμερα καταβροχθίζει και τους μικροαστούς, προς όφελος της διεθνούς μαφίας του κεφαλαίου…
Ο Στάθης, οξύτατα τα επισημαίνει αυτά, αλλά αφήνει στο απυρόβλητο την «αριστερά», η οποία έβαλε πλάτες και αγωνίστηκε, πολυεδρικά, γι’ αυτή την τραγωδία.
Αν υπήρχε ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν θα μπορούσε να ανατραπεί η διαλεκτική των πραγματικών κοινωνικών και ταξικών σχέσεων, ούτε να ΑΛΥΣΟΔΕΘΕΙ η εργατική τάξη, συνακόλουθα, ούτε να οδηγείται σε σφαγή το πολυπληθές σώμα των μικροαστών και το σύνολο του ελληνικού λαού.
ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΠΟΤΕ να αναλύσουμε και τις δικές μας ευθύνες, και τα δικά μας ιστορικά και καταστροφικά λάθη. Δεν μπορούμε να το παίζουμε κινέζοι και απλώς να διαπιστώνουμε το καπιταλιστικό έγκλημα…
Ένα πιο αναλυτικό άρθρο για τη διάρθρωση και τις σχέσεις των τάξεων, καθώς και την καταστροφή των μικροαστών και την εξέγερσή τους είναι:
Η πτώση του Ανθρώπου φτάνει στο ΤΕΛΟΣ της...
Πρέπει να σφυρηλατηθεί το λογικό και η θέληση του ομαδικού ανθρώπου»