Φαίνεται πώς έχουμε χάσει τα μυαλά μας. Πώς θα σας φαινόταν αν ακούγατε έναν Ορθόδοξο ιερέα ΝΑ εύχεται στα αραβικά σε κάποιον μουσουλμάνο «Καλό Ραμαζάνι»; Αν τον ρωτούσε για τις λεπτομέρειες του ραμαζανιου και το «πνευματικό» του νόημα;
Δυστυχώς εκεί έχει καταντήσει το πρόγραμμα του σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Την Παρασκευή 12 Οκτωβρίου, στις 7μ.μ. σε ωριαία εκπομπή του Σταθμού ο Αρχιμ. Γαβριήλ Παπανικολάου, γραμματεύς της Επιτροπής Διαχριστιανικών σχέσεων και κάποιος κ. Παπαντωνίου είχαν καλέσει κάποιον μουσουλμάνο.
Για μία ώρα καθήλωσαν τούς ακροατές για νά τούς διδάξουν τί είναι το ραμαζάνι, πώς και πότε γίνεται, ποιά «πνευματικότητα» διαθέτει και ποικίλες άλλες λεπτομέρειες.
Ρωτούσαν τον συμπαθή κατά τα άλλα προσκεκλημένο τους τα πιο απίθανα πράγματα με σεβασμό π.χ. αν οι εργοδότες διαθέτουν στους μουσουλμάνους ειδικούς χώρους για να προσεύχονται και αναζητούσαν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι μουσουλμάνοι για την τήρηση του Ραμαζανιού. Μιλούσαν για τη στάση των εργοδοτών δηλ. κατά πόσο αυτοί εμποδίζουν τούς εργάτες νά το τηρήσουν.
Ο π. Γαβριήλ έφτασε στο σημείο νά προτείνει νά μην τρώνε και νά μην πίνουν οι χριστιανοί μπροστά στους μουσουλμάνους τις μέρες του Ραμαζανιου για νά μη τούς προσβάλουν!
Σκοπός της εκπομπής είναι, όπως δηλώθηκε στην αρχή, η ενσωμάτωση των μουσουλμάνων μεταναστών στην ελληνική πραγματικότητα. Ο κ. Παπαντωνίου τόνισε ότι στην πράξη σημαντικό ρόλο πρέπει νά παίξει η Εκκλησία.
Δεν θέλω εδώ νά υπενθυμίσω με λεπτομέρειες τις δυσκολίες πού αντιμετωπίζει η Ευρώπη από την ισλαμική βία και προπαγάνδα.
Θέλω μόνο νά υπενθυμίσω στον νέο και φερέλπιδα συμπρεσβύτερό μου ότι χρέος ημών των Ορθοδόξων δεν είναι ο σεβασμός στη θρησκεία του άλλου ( η Νέα Εποχή το επεκτείνει επιτάσσοντας : «αγαπήσεις τον Θεό του πλησίον σου»), αλλά σεβασμός στο πρόσωπό του και την ελευθερία επιλογής του. Χρέος μας δεν είναι νά δεχθούμε τον αλλόθρησκο ή τον ετερόδοξο «όπως είναι», καθώς είπε ο κ. Παπαντωνίου, αλλά πονώντας για την πλάνη στην οποία βρίσκεται νά τον οδηγήσουμε σ΄την πίστη του Χριστού. Δεν τον μισούμε, δεν τον εξαναγκάζουμε εμμέσως ή αμέσως νά δεχθεί τον Χριστό κατά τα μισσιοναρικά πρότυπα Λατίνων και προτεσταντών, ούτε χρησιμοποιούμε τις τακτικές του εξισλαμισμού, δεν τον δελεάζουμε με ποικίλες παροχές.
Όμως θέλουμε τον κάθε άνθρωπο στην Εκκλησία του Χριστού, όχι για αυξήσουμε τον αριθμό των Ορθοδόξων, αλλά για νά εκπληρώσουμε τον πόθο του Κυρίου, ο οποίος θέλει «πάντας ανθρώπους σωθήναι».
Δεν πρέπει η Εκκλησία νά μετατραπεί σε θεράπαινα των κρατικών επιδιώξεων και σε νοοτροπίες αντιχριστιανικές, παγκοσμιοποιητικές και ισοπεδωτικές.
Δεν πρέπει οι θεσμοί της, έστω και από άγνοια ή αθέλητα νά χρησιμεύσουν ως μέσο συμφιλιώσεως των θρησκειών και ως βήμα ισλαμικής ή άλλης προπαγάνδας.
Η Εκκλησία έχει την πίστη της, την ιεραποστολή της, τούς θεανθρωπίνους στόχους της. Το κράτος μπορεί για κάποιος λόγους νά ακολουθήσει μιά πολιτική, μιά πρακτική για τούς ποικίλους μετανάστες. Η Εκκλησία, εφόσον το κράτος δεν την συμβουλεύεται, ας κρατήσει τις σωστές αποστάσεις και ας συνεργάζεται, όπου δεν προδίδονται οι ορθόδοξες αρχές.
Και κάτι άλλο. Ποιος τέλος πάντων θα παρέμβει σ’ αυτά και σε άλλα προγράμματα του Σταθμού πού εξ αιτίας τους έχει χάσει την ακροαματικότητά του και θα συμμαζέψει τα ..ασυμμάζευτα;
Πηγή:
http://www.orthros.org/Greek/Eidiseis/Sx_MousoulmProp.htm
http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2010/04/blog-post_08.html
