Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια εικόνα της πολιτικής εξέλιξης χωρίς κανένα εξωραϊσμό των μεγάλων κινδύνων που μας απειλούν. Δε μπορεί, επίσης να είμαστε επιεικείς με τις επιθυμίες μας: τα ρόδινα όνειρα τα βλέπουν μόνο αυτοί που δεν θέλουν να δουν κατάματα την πραγματικότητα.
Πολύ περισσότερο δεν θα είμαστε επιεικείς απέναντι στα εγκλήματα εκείνων που διέλυσαν το εργατικό και λαϊκό κίνημα και βύθισαν την ελληνική κοινωνία στο σκότος της απελπισμένης αγέλης.
Αν δεν είχε κονιορτοποιηθεί ολοκληρωτικά το λαϊκό κίνημα και οι κατακτήσεις του, αν δεν είχαν συντριβεί οι πολιτικοί και οργανωτικοί ιστοί των κινημάτων και αν δεν είχε δραματικά αφυδατωθεί η κοινωνική (ταξική) και εθνική συνείδηση, μέσα από τη διάχυση της αγελαίας «συνείδησης» των αλλοδαπών ορδών, σήμερα δεν θα ζούσαμε αυτή τη ζοφερή αποικιοκρατική κατοχή της Ελλάδας, ούτε θα διαγραφόντουσαν τέτοιες εφιαλτικές εθνικές και πολιτικές συμφορές.
Τη μεγάλη ιστορική ευθύνη για αυτή την κατάσταση τη φέρνουν όχι τα καθεστωτικά, κυβερνητικά κόμματα (αυτά τη δουλειά τους κάνουν), αλλά τα κόμματα εκείνα που, στον όνομα της εργατικής τάξης και του λαού, όχι μόνο δεν αντιτάχθηκαν στην καταστροφή, αλλά επέτρεψαν την καταστροφή, καταστρέφοντας ολοκληρωτικά κάθε κατάκτηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος και κάθε «συνθήκη» αγώνα.
Το μεγαλύτερο ιστορικό έγκλημα για τη σημερινή κατάσταση βαραίνει τα αυτό-ονομαζόμενα «αριστερά» κόμματα…
Ας δούμε, τώρα, το πώς έχει διαμορφωθεί η πολιτική κατάσταση.
Οι γενικοί όροι:
α). Βρισκόμαστε μπροστά σε μια παγκόσμια κρίση και ακόμα πιο δραματική εθνική κρίση. Ήδη η χώρα μας βρίσκεται υπό ανοικτή κατοχή: Οικονομική και κοινωνική.
Σε κοινωνικό επίπεδο έχει προηγηθεί η κατοχή: Κατοχή από τα εκατομμύρια των οργανωμένα εισαγόμενων αλλοδαπών δούλων…
β). Βρισκόμαστε, επίσης, μπροστά στην πιο δραματική πολιτική κρίση, σήψη και παρακμή.
Βαθιά και οξύτατη πολιτική κρίση και σήψη των κυρίαρχων καπιταλιστικών δυνάμεων. Δεν είναι μια απλή κοινοβουλευτική κρίση, αλλά μια κρίση ταξικής κυριαρχίας, μια κρίση συνολικά του καθεστώτος το οποίο δεν μπορεί να βρει κοινοβουλευτικές διεξόδους…
γ). Καταλυτικό στοιχείο αυτής της πολιτικής κρίσης είναι η οργή και η αηδία του κόσμου για το κυβερνητικό και κοινοβουλευτικό σύστημα.
Οι πρώτοι παράγοντες της κρίσης, οικονομικοί, εθνικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί (οικονομική και κοινωνικοί εξαθλίωση, κατοχή σε όλα τα επίπεδα και πολιτική σήψη) διογκώνουν με γεωμετρικούς ρυθμούς τη λαϊκή οργή και απελπισία, καθιστούν την κατάσταση δραματικά εκρηκτική: Ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξεσπάσουν τυφλές και καταστροφικές λαϊκές θύελλες…
δ). Τέλος, βρισκόμαστε μπροστά, και στην ολοκληρωτική ανυπαρξία ενός οργανωμένου εργατικού και λαϊκού κινήματος, μπροστά στο ιστορικά δραματικό γεγονός ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ πολιτικού κόμματος των εργαζομένων και του λαού.
Τέτοια ιστορική ήττα των λαϊκών κινημάτων δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Ούτε ο «κλασσικός» φασισμός δεν κατάφερε τέτοια θανάσιμα κτυπήματα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Τέτοια απουσία του λαϊκού ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ υποκειμένου δεν έχει υπάρξει ΠΟΤΕ στην Ελλάδα…
Σήμερα δεν υπάρχει ούτε καν «ρεφορμιστικό» δείγμα του «αντίπαλου δέους»…
Αντίθετα: Η «αριστερά» που υπάρχει είναι ο «πράκτορας» και «προβοκάτορας» (μασκαρεμένος ή φανερός) της ιμπεριαλιστικής ΝέαςΤάξης: Του ολοκληρωτικού φασισμού…
Με αυτά τα δεδομένα το άμεσο αύριο διαγράφεται πιο μαύρο και εφιαλτικό από το σήμερα.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις (οι ποικίλοι «νταβάδες») παίζουν χωρίς αντίπαλο, χωρίς καμία αντίσταση και χωρίς καμιά συστολή.
Παίζουν ανενόχλητες πάνω στα δικά τους μόνο ανταγωνιστικά σχέδια και διαφωνίες.
Έναν μόνο φόβο έχουν: Την εκρηκτικά συσσωρευμένη και γεωμετρικά αναπτυσσόμενη οργή του κόσμου.
Πάνω σε αυτό επεξεργάζονται τους πολιτικούς σχεδιασμούς τους.
Τα τυφλά λαϊκά ξεσπάσματα, μπορεί να μην απειλούν το καθεστώς, αλλά δεν είναι επιθυμητά από τις κυρίαρχες δυνάμεις, εκτός αν αυτές τις τυφλές εξεγέρσεις έχουν συμφέρον να τις προκαλέσουν για να προωθήσουν το πολιτικό τους σκότος.
Το επισημαίνουμε αυτό ιδιαίτερα γιατί σήμερα είναι πάρα πολύ πιθανόν να έχουμε καινούργια και πιο καταστροφικά «Δεκεμβριανά», για να προωθηθούν πιο αποτελεσματικά οι πολιτικοί σχεδιασμοί του πλανητικού κράτους (θα μιλήσουμε παρακάτω).
Ο στρατηγικός στόχος των ελίτ της εξουσίας (όπως το έχουμε αναλύσει πολλές φορές) είναι η αποδόμηση του πολιτικού σκηνικού και η ανασύσταση ενός νέου πιο πειστικού.
Φαίνεται ότι οι διαδικασίες αυτές επισπεύδονται. Θέλουν να προλάβουν κοινωνικές εκρήξεις που δεν θα έχουν προκαλέσει και δεν θα τις ελέγχουν οι ίδιοι.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου ήρθε να εκτελέσει τα «συμβόλαια του θανάτου». Τώρα τα πράγματα έχουν φτάσει στο αμήν.
[b]ΤΩΡΑ πρέπει να κατασκευαστεί μια συναίνεση και μέσω αυτής να προωθηθούν τα «νέα» πολιτικά σχήματα: Η «ανανέωση» της πολιτικής απάτης που θα στηριχτεί, όπως πάντα, στην εντιμότητα, στο ήθος, στη δικαιοσύνη και αξιοκρατία, σε νέα πρόσωπα κ.λπ, κ.λπ…[/b]
Οι πάντες συμφωνούν πάνω σε αυτό.
Αρχίζουν, λοιπόν, δειλά-δειλά στην αρχή, αύριο πιο έντονα και πιεστικά τη γελοιοποίηση και αποδόμηση αυτών των κυβερνητικών σχημάτων και την προώθηση ενός άλλου «πολιτικού καθεστώτος», όπως ψευδώς και υποκριτικά το ονομάζουν.
Ας δούμε τα κομμάτια αυτού του παζλ της νέας απάτης:
α). Τα μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ αρχίζουν να κάνουν «αντιπολίτευση» και να προωθεί, το κάθε ένα τις δικές του «πολιτικές σημαδούρες».
ΟΛΑ κινούνται σε μια γενική, κεντρική συμφωνία, την οποία διατυπώνει το συγκρότημα Λαμπράκη, καθαρότατα, στη σημερινή «άποψη» των «ΝΕΩΝ»:
«…ΤΩΡΑ που μπαίνουμε στην εποχή της έσχατης προσπάθειας να διασωθεί η ελληνική οικονομία- ως τμήμα της ευρωζώνης- χωρίς να συνθλιβεί η κοινωνία, το πολιτικό σύστημα για να εξιλεωθεί πρέπει να αναθεωρήσει την αποστολή του.
ΣΤΑ πλαίσια της νέας- και εν πολλοίς αναγκαστικής- αντίληψης για την πολιτική, τα κόμματα πρέπει να αναπροσαρμόσουν τη λειτουργία τους στον δημόσιο βίο…
…Π.χ. τα δυο κόμματα εξουσίας πρέπει να εγκαταλείψουν τις άγονες αντιπαραθέσεις μεταξύ τους. Η Αριστερά να επανεξετάσει την τακτική της.
ΚΑΙ όλοι μαζί πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους τα νέα δεδομένα. Διότι πολλές από τις πολιτικές που θα τεθούν σε εφαρμογή θα συνιστούν διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας…
…ΑΛΛΗ ευκαιρία δεν θα υπάρξει».
β). ΣΗΜΕΡΑ, επίσης το συγκρότημα εγκαινιάζει μια σκληρή στάση, λίαν γελοιοποιητική εναντίον της ηγετικής κλίκας του Γιώργου Παπανδρέου και εναντίον του ιδίου προσωπικά.
Όλοι οι κεντρικοί αρθρογράφοι «σημαδούρες» του Συγκροτήματος, ακόμα και ο μέχρι χθες γλείφτης του Γιωργάκη, Λευτέρης Παπαδόπουλος, αλλάζουν πλάκα.
Προλείανση του εδάφους με έντονους τόνους για «συναινετική» συνέχεια.
Το Συγκρότημα δίνει και το στίγμα: Σημιτικές συναινέσεις!!!
Βάση αυτού του σχεδίου κινήθηκε και ο σημιτάνθρωπος, Αλέκος Παπαδόπουλος, στην φλύαρη και επαρμένη μπουρδολογία του στην ομιλία που έκανε…
γ). Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται, εδώ και λίγες ημέρες, και η «Ελευθεροτυπία».
Η εφημερίδα και οι δήθεν ανεξάρτητοι αρθρογράφοι της παίζουν στο ίδιο ταμπλό της πολιτικής κάθαρσης και «ανανέωσης» του πολιτικού οικοδομήματος.
Φυσικά στα «μοτίβα» της ροζ «αριστεράς» και των «δημοκρατικών δυνάμεων»…
δ). Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και ο «εθνικός» μας εργολάβος: Μπόμπολας…
ε) Στο ίδιο και ο Αλαφούζος της «Καθημερινής». Μάλιστα εδώ υπήρξε και συνέντευξη της Ντόρας που έλεγε, ποια η Ντόρα, για την ανάγκη νέου πολιτικού καθεστώτος!!!
ζ). Εντός αυτών των διεργασιών πρέπει να ενταχθούν και οι βοναπαρτιστικοί λεονταρισμοί του Αλαβάνου κατά του γιωργάκη…
η). Στοιχείο αυτού του πολιτικού παζλ είναι και οι πολυδιαφημισμένες συνεντεύξεις-παρεμβάσεις του Βγενόπουλου…
θ). Τέλος, σημασία έχουν και οι «εσωτερικές» ζυμώσεις στο ΚΚΕ, οι οποίες εκδηλώνονται με «αιτήματα» πλατιών «δημοκρατικών μετώπων» και «συμμαχιών».
Αυτά είναι λίγα από τα «κομβικά» στοιχεία που δείχνουν τον πολιτικό αναβρασμό των «νταβάδων», την κινητικότητα και τη «βιασύνη» ανασύστασης και «ανασυγκρότησης» του πολιτικού σκηνικού…
Τις συγκεκριμένες παραλλαγές που προωθεί κάθε «νταβάς» δεν μπορεί να τις μαντέψουμε. Εξάλλου σε όλα αυτά υπάρχουν και δρουν και πολλοί αστάθμητοι παράγοντες.
Το σίγουρο είναι ένα: ότι έχει δρομολογηθεί η ταχεία αποδόμηση και αναδόμηση του πολιτικού σκηνικού, προκείμενου να εκτονώσει την έκρυθμη κατάσταση και να προβληθεί μια νέα «έκτακτης» και «επείγουσας ανάγκης» (συναινετική), μέσα από την οποία θα βγούνε νέα, πιο αξιόπιστα σχήματα.
Σίγουρο επίσης είναι και αυτό: Ομαλά δεν μπορεί το «εγχείρημα» να πετύχει. Θα επιβληθεί, μάλλον, πραξικοπηματικά. Δηλαδή μέσα από κάποιους τρομοκρατικούς εξαναγκασμούς.
Και τέτοιος τρομοκρατικός εξαναγκασμός είναι η πρόκληση νέων «Δεκεμβριανών».
Είναι τέτοια η λαϊκή οργή και τόσο εύφλεκτα τα κοινωνικά εκρηκτικά που πολύ εύκολα μπορεί να προκληθεί και να οργανωθεί τυφλός λαϊκός ξεσηκωμός υστερικής βίας και καταστροφής.
Εξάλλου στο δρόμο καλούν και τα «αριστερά» κόμματα, στο δρόμο χωρίς έμβρυα οργάνωσης, περιφρούρηση, πολιτοφυλακές και πολιτικούς στόχους…
Μια τέτοια προβοκάτσια των καθεστωτικών δυνάμεων είναι πολύ πιθανή, ακριβώς γιατί υλοποιεί τάχιστα και χωρίς «τριβές» τα συναινετικά σχέδια και την πολιτική δικτατορία που προωθούν οι πλανητικές δυνάμεις.
Μετά από την κοινωνική κατοχή (αλλοδαπή κατοχή), την οικονομική κατοχή (ΔΝΤ) έρχεται πάντα και η πολιτική ΚΑΤΟΧΗ: Η ολοκληρωτική αντεπανάσταση…
Σχετικά κείμενα στη σελίδα:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewforum.php?f=33
