Το ζήτημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι κομβικό ζήτημα σήμερα.
Και δεν είναι ένα ζήτημα στενά θρησκευτικό, είναι βαθιά πολιτικό, συνεπώς δεν αφορά μόνο του Πιστούς, αλλά τους πάντες. Και αφορά τους πάντες, ακριβώς γιατί η πλανητική εξουσία θέλει να αλώσει κάθε συνεκτικό, οργανωτικό ιστό των κοινωνιών και των λαών.
Το «θρησκευτικό αίσθημα», συνακόλουθα και η «οργάνωση» αυτού του «αισθήματος» (Εκκλησία) αποτελούν συνεκτικούς ιστούς των κοινωνιών, δηλαδή μορφές συλλογικής, κοινωνικής συνείδησης.
Ο ολοκληρωτισμός του πλανητικού ιμπεριαλισμού θέλει να καταστρέψει και να ισοπεδώσει κάθε ιστορικό ιστό συλλογικής συνείδησης των λαών.
Η υπεράσπιση κάθε μορφής ιστορικής συνείδησης αποτελεί πράξη πολιτικής αναγκαιότητας για τη διάσωση των κοινωνιών. Και η πράξη αυτή είναι επαναστατική, ακριβώς γιατί είναι μια πράξη αγωνιστικής αντίστασης απέναντι στους δήμιους του κόσμου, συνεπώς ιστορικά αναγκαία…
Η υπεράσπιση της Ορθόδοξης Εκκλησίας και των αξιών της «κοινοτικής ζωής» αποτελούν σήμερα καθήκοντα πρώτης προτεραιότητας.
Καθήκοντα άμεσα και επιτακτικά γιατί οι φωνασκούντες και οι συμφύροντες με τους υπαίθριους ρήτορες και αγύρτες της Νέας Τάξης βιάζονται να αποδομήσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία και να την «αναδομήσουν» σε νεοταξικές βάσεις: Να την υποτάξουν και να την ενσωματώσουν στα γρανάζια του πλανητικού κράτους, σε νέες κατηχήσεις των λαών.
Ένα από τα πλέον θανατηφόρα «όπλα» εναντίον της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι η εσωτερική υπονόμευση και διάβρωση.
Φορέας αυτού του «όπλου» είναι η εκκλησιαστική γραφειοκρατική ιεραρχία, από τη φύση της και τη λειτουργία της εξουσιαστική, συνακόλουθα διαπλεκόμενη και εξαρτημένη με κάθε μορφή εξουσίας του συστήματος.
Το «ιδεολογικό όχημα» της εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας είναι αυτό της ψεύδο-ενότητας με την αίρεση του παπισμού.
Επισημαίναμε σε παλιότερο άρθρο μας:
«Σήμερα στη φάση της παγκοσμιοποίησης και του πλανητικού ολοκληρωτισμού οι «εθνικές» και «τοπικές» εξουσίες (πολιτικές ή πνευματικές) δεν έχουν καμία ισχύ, αποτελούν «βάρος», «βλαβερή πολυτέλεια» για τη Νέα Τάξη. Το πολιτικό ισοδύναμο του υπερεθνικού, αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού είναι το πλανητικό κράτος.
Το πνευματικό ισοδύναμο το πλανητικό θρησκευτικό («Εκκλησιαστικό») κράτος.
Το κράτος του Βατικανού εκπληρώνει αυτές τις νεοταξικές προδιαγραφές.
Ο Παπισμός δεν είναι Εκκλησία, είναι θεσμοθετημένο εκκοσμικευμένο κράτος!!!»
Σήμερα αυτό το ζήτημα της «ψευδο-ενότητας» αποκτάει νέα διάσταση και τίθεται πιο επιθετικά από τις υπονομευτικές δυνάμεις της Ορθοδοξίας.
Ένα μέρος, το πλέον εξουσιαστικά αλλοτριωμένο της εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας, προβάλλει ανοικτά και επιθετικά το ζήτημα της ψευδο-ενότητας με τον παπισμό, και με ποικίλες δόλιες μορφές.
Η επιθετικότητα, αλλά και η δολιότητα αυτή «πατάει» στην αδράνεια του εκκλησιαστικού γραφειοκρατικού κορμού, αλλά και στην ίδια την «ιστορική πρακτική» των εξουσιαστικών προνομίων της Εκκλησίας.
Πρέπει να το πούμε καθαρά: Η εκκλησιαστική ιεραρχία ήταν και αυτή ο διαχειριστής των αξιών της Ορθοδοξίας, ήταν μια «οργάνωση» επισκοπικά εξουσιαστική, συνδεδεμένη σφιχτά με τις αυτοκρατορικές εξουσίες και τις καπιταλιστικές εξουσίες μετέπειτα.
Η σύγκρουση, συνεπώς, με τον παπισμό, από την αρχή εστιάστηκε σε μια βάση διαπραγμάτευσης και ισότιμου επιμερισμού των εξουσιών και ΟΧΙ στα βάθρα των ΑΡΧΩΝ, ΙΔΕΩΝ και της λαϊκής ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ του χριστιανισμού.
Αν στην πρωτοκαθεδρία ήταν η «Θεωρία και η Πράξη» του χριστιανικού κινήματος καμία «διαπραγμάτευση» ενότητας, δηλαδή συζήτησης, δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεταξύ των Ορθόδοξων και των Παπικών.
Φυσικά «καθαρόαιμες» και ευδιάκριτες καταστάσεις μέσα σε κοινωνικές θύελλες και ιστορικά μεταβατικά στάδια δεν μπορεί να υπάρξουν.
Ωστόσο, οι σημερινοί θιασώτες της ψευδο-ενότητας με το Βατικανό «πατάνε» και σε κάποιες ιστορικές πρακτικές ή «ιστορικά λάθη» των διαχειριστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας…
Το κακό είναι ότι και σήμερα πολλοί που αντιτίθενται ρωμαλέα σε αυτά τα τεχνάσματα της ψευδο-ενότητας έχουν τις ίδιες αυταπάτες…
Παραμένουν σε ισχύ οι ίδιες αυταπάτες ακριβώς γιατί και σήμερα βρισκόμαστε στο μέσον ενός τρικυμισμένου πελάγους: σε ένα θυελλώδες ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ.
Οι γραφειοκρατικές ιεραρχίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας οδηγούνται στην απώλεια των εθνικών και τοπικών τους εξουσιών. Προς τα εκεί οδηγεί εξαναγκαστικά η νεοταξική λαίλαπα.
Αυτή η σιδερένια ιμπεριαλιστική πλανητική αναγκαιότητα εντείνει την επιθετικότητα κάποιων γραφειοκρατικών «καστών» προς την κατεύθυνση της πανθρησκείας και της ενσωμάτωσης στο πλανητικό κράτος της Εκκλησίας: Τον παπισμό.
Ο μεγάλος κορμός της εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας παραλύει από αυτές τις νέες καταιγιστικές μεταβολές και σέρνεται άβουλο.
Η αδράνεια φυσικά ευνοεί πάντα την αντίδραση, δηλαδή αυτούς που στοχεύουν στη διάλυση της Ορθοδοξίας.
Το σώμα, όμως, της Ορθοδοξίας, καθώς και η αγωνιστική της πρωτοπορία που πάντα ήταν συνδεδεμένη και ζυμωμένη με το λαό, έχουν διαγνώσει το μέγα κίνδυνο και αρχίζουν να αντιδρούν και να κλιμακώνουν τον Ορθόδοξο αγώνα τους ο οποίος είναι και πολιτικός αγώνας, όπως ήδη αναφέραμε.
Το Ορθόδοξο Μέτωπο εναντίον του παπισμού αρχίζει να πλαταίνει και να βαθαίνει.
Αναπότρεπτα και αυτό το μέτωπο είναι συγκροτημένο πάνω στη μεταβατικότητα της περιόδου που ζούμε. Συνεπώς δεν είναι και αυτό «καθαρόαιμο». Διαπλέκονται και διαφορετικά «επίπεδα» δυνάμεων και διαφορετικά «επίπεδα» στόχων και διαφορετικά «επίπεδα» συνείδησης της κατάστασης: έτσι πάντα είναι τα «κινήματα» στα πρώτα τους στάδια…
Εντελώς σχηματικά δύο είναι οι κεντρικές «κατηγορίες» του Μετώπου εναντίον του παπισμού, με ποικιλία αποχρώσεων γύρω από την κάθε μια.
Κατηγορία πρώτη: Σε αυτή μπορεί να κατατάξουμε το πιο συνειδητό και αγωνιστικό τμήμα της Ορθοδοξίας.
Είναι η Ορθόδοξη πρωτοπορία η οποία έχει διαμορφωθεί «κόντρα» στην εξουσία της ιεραρχίας και στηρίζεται στις κοινοτικές, λαϊκές και αγωνιστικές ιδέες και τις αξίες της Ορθόδοξης κληρονομιάς (δόγμα). Αυτή δε η πρωτοπορία έχει επίσης και βαθιά γνώση της Νέας Τάξης και των κινδύνων. Είναι οι άνθρωποι της μοναχικής πράξης, της ποιμαντικής λειτουργίας και της πνευματικής δημιουργίας.
Κατηγορία δεύτερη: σε αυτή την κατηγορία βρίσκεται ένα μικρό τμήμα του εκκλησιαστικού κατεστημένου.
Το τμήμα αυτό της εκκλησιαστικής γραφειοκρατικής ιεραρχίας συνειδητοποιεί τον κίνδυνο της άλωσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, μέσω της ενότητας με τον παπισμό, αλλά στη βάση των δικών του γραφειοκρατικών συμφερόντων.
Πιο απλά: Μία ένωση με το κράτος του Βατικανού ανατρέπει τις υπάρχουσες ισορροπίες και το κατεστημένο της Εκκλησίας, το ανασυντάσσει σε νέες βάσεις, αναδιανέμει τους ρόλους και τις εξουσίες, όλες υποταγμένες σε άλλα κέντρα ιεραρχίας.
Κάτι τέτοιο αφαιρεί ή και εξαφανίζει κεκτημένα προνόμια της κατεστημένης εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Αυτό το συνειδητοποιούν κάποια διορατικά τμήματα της εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας και αντιδρούν.
Η αντίδρασή τους, ωστόσο, μοιραία κινείται σε διαπραγματευτικές (ρεφορμιστικές) λογικές και όχι σε λογικές ανατροπής των εξουσιών και κάθετης ρήξης με τον παπισμό.
Αυτό το «τμήμα» αντιμετωπίζει τα πράγματα από την οπτική της εξουσίας και του τρόμου απώλειας της εξουσίας που έχουν. Μια τέτοια, όμως, οπτική, καθαρά διαπραγματευτική και ΟΧΙ ανατρεπτική, αργά ή γρήγορα τα κάνει «πλακάκια» με την εξουσία, με την ισχυρή εξουσία του πλανητικού κράτους (παπισμό) στην προκειμένη περίπτωση…
Βεβαίως, έτσι προχωρούν τα πράγματα και οι «εξεγέρσεις» και όχι σύμφωνα με τις επιθυμίες μας και τις σεχταριστικές ανυπομονησίες μας…
Έχουμε μπει σε μια θυελλώδη, μεταβατική περίοδο, σε μια περίοδο μεγάλων ανατροπών σε όλους τους τομείς (και μέσα στην Εκκλησία), συνεπώς δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι και κυρίως να γυρίζουμε την πλάτη σε εκρηκτικές διεργασίες επειδή δεν χωράνε στα «καθαρά σχήματα» του μυαλού μας και των επιθυμιών μας.
Πρέπει να βρισκόμαστε μέσα σε αυτές τις διεργασίες και να δίνουμε τις μάχες. Διαφορετικά αφήνουμε το δρόμο ελεύθερο σε αυτούς που παίζουν το τέλος μας.
Πρέπει να δώσουμε τη μάχη και στο χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, κάθε ένας από το μετερίζι του, γιατί αυτό το ζήτημα είναι κορυφαίο πολιτικό ζήτημα σήμερα και όχι ζήτημα μόνο των Πιστών…
Ανοίξτε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4446
