Το παρακάτω ποίημα, μάλλον, το απευθύνει στους στρατοκράτες πειρατές του Ισραήλ…
ΣΦΑΓΗ ΠΑΙΔΙΩΝ
(α)
Μικρά παιδιά κοιτάχτηκαν,
Είπαν το ένα στ’ άλλο
στη γλώσσα του θανάτου, τη σιωπηλή και βουερή.
Δεν μπόρεσα να καταλάβω τίποτα
-παιδιά τρυφερά στη ζωή
και ακόμα πιο τρυφερά στο θάνατο.
Έτσι είπε ο ποιητής
όχι στην εβραϊκή, όχι στην αραβική ή σε άλλη γλώσσα,
παιδιά σφαγιασμένα δεν έχουν χείλη,
το λένε κι οι ουρανοί ,
και νομίζω ότι το είπαν
και δεν μπόρεσα να καταλάβω,
παιδιά τρυφερά στη ζωή
κι ακόμα πιο τρυφερά στο θάνατο.
Έτσι είπε ο ποιητής,
Θεέ μου, ο εν τοις ουρανοίς,
που καταλαβαίνεις πιο πολλά,
τα πάντα με σοφία εποίησες,
θαυμαστή η σοφία σου,
δεν σε επικρίνω.
(β)
Και προς στιγμήν ξεχνιούνται τα αξέχαστα πράγματα,
ο άνθρωπος έχει μυαλό,
το ζώο έχει εγκέφαλο
και δεν ξέρω ποιανού ο πόνος θα απαλύνει
όταν ο ποιητής φανερώσει
το σκληρό μυστικό του θανάτου.
Θάνατος εδώ, θάνατος εκεί,
παιδί εδώ, παιδί εκεί,
κόρη εδώ, κόρη εκεί,
σπαράζουν στη ζωή και στο θάνατο:
είναι το κλάμα που ακόμα δεν άρχισε,
είναι το κλάμα που ακόμα δεν τέλειωσε.
