Μέσα σ΄ αυτή τη γενικευμένη κατάθλιψη της ισόβιας ληστείας μας από το Δημόσιο χρέος, που μας επέβαλλαν οι ανάξιοι κυβερνήτες, πρέπει να υπάρχουν και μικρές νησίδες ευθυμίας και χαράς.
Αυτές οι "μικρές νησίδες", τώρα παραμονές Χριστουγέννων, δεν μπορούσαν να είναι άλλες από τα μικρά παιδιά, που ζουν το μικρό τους παραμύθι : Τα λίγα χρόνια της ανέμελης ζωής τους. Δηλαδή, χωρίς να υποψιάζονται αυτό που τα περιμένει, αυτό που εμείς τους αφήνουμε κληρονομιά. Να δουλεύουν για την αποπληρωμή των χρημάτων που οι άλλοι έφαγαν.
Οι Νεοταξικοί σχεδιασμοί έχουν τους κατάλληλους ανθρώπους, με το ταλέντο "να βγάζουν γέλιο". Και άλλοτε να λένε παραμύθια στα παιδιά, άλλοτε δε στους μεγάλους.
Διάλεξαν (πάλι) τον ευτάλαντο κύριο Λαζόπουλο, ο οποίος ως γνωστόν φιλοξενεί μεγάλα παιδιά στο τηλεοπτικό τσαντιράκι του - παραμυθία γέλιου της τραγωδίας μας - για να πει τώρα παραμονές Χριστουγέννων ένα παρόμοιο στα νήπια.
Τους είπε για το βασίλειο της κατήφειας και του αγέλαστου βασιληά, αφού ζούμε σε τέτοιους καιρούς, χωρίς όμως να έχουμε πρίγκηπες και βασιλιάδες. Πήρε τη θέση τους η Δημοκρατία και στο κεφάλι μας βάλαμε, σαν βασιλιάδες, αυτούς που ψηφίζουμε γιατί μας τάζουν. Ας πούμε λεφτά, που όμως δεν υπάρχουν.
Αυτό δεν ήταν μέσα στο παραμύθι.
Η ιστοριούλα που έμαθαν τα νήπια από τον γελωτοποιό του συστήματος ήταν, πως γεννήθηκε άλλο ένα βασιλόπουλο άρρωστο "με σκαστό το χειλάκι του". Η αρρώστια αυτή μεταδόθηκε και στους υπόλοιπους, οπότε οι άλλοι κατάλαβαν ότι το "σκαστό χειλάκι" συνοδευόταν με τη χαρά. Δεν την ήξεραν.΄Ετσι αποφάσισαν να είναι όλοι χαρούμενοι και άρχισαν να γελάνε.
Και τα σπίτια τους, που κάποτε ήταν καμωμένα με τον ιδρώτα και τις στερήσεις τους, έγιναν τσαντίρια. Έπρεπε να πουληθούν μετά χαράς για την απόσβεση ενός χρέους, όχι δικού τους, αλλά όπως το προγραμμάτισαν οι Νεοταξικοί μηχανισμοί του γέλωτος και της ληστείας.
Αυτό δεν ήταν μέσα στο παραμύθι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5223
