Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη
Σε τούτη εδώ τη χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια οι λέξεις έχασαν το νόημά τους και καινούργια νοήματα αναζητούν λέξεις για να τις εκφράσουν.
Πριν από χρόνια, λίγο καιρό μετά από την ανάδειξη του Γιωργάκη Παπανδρέου σε πρόεδρο του ΠαΣοΚ και επί πρωθυπουργίας του Κωστάκη Καραμανλή, είχα βρεθεί στο χωριό μου και βρέθηκα να ακούω τη συζήτηση μεταξύ δύο γερόντων.
«Ξεφτιλιστήκαμε.
Μας κυβερνάει κάποιος που δεν έχει κολλήσει ούτε ένα ένσημο», είπε ο ένας γέροντας και ο άλλος του απάντησε:!
«Τη μεγαλύτερη ξεφτίλα θα την πάθουμε όταν θα μας κυβερνήσει ο Γιωργάκης! Τότε θα είναι να φύγουμε όλοι μετανάστες».
Ουδέν σχόλιον…
Και ήρθε ο καιρός που ο Γιωργάκης, σύμφωνα με τα ΜΜΕ της εποχής, έγινε Γιώργος.
Ο Γιώργος κέρδισε τις εκλογές με «λεφτά που υπήρχαν» και χωρίς να καθυστερήσει ούτε στιγμή «έπιασε δουλειά». Μέχρι το Καστελόριζο χρειάστηκε να ταξιδέψει το παλικάρι, μέσα στον αέρα και την αλμύρα για να μάθουμε με τι ακριβώς ασχολείται.
Κι ακολούθησε αυτό που είχε περιγράψει ο ένας γέροντας πιο πάνω. Οι υπουργοί πάθανε τενοντίτιδα με τόσες υπογραφές σε μνημόνια και νόμους. Μερικοί υπουργοί, το πόσοι ακόμη διερευνάται, δεν διάβαζαν καν. Απλώς ψήφιζαν. Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή.
Κάποιοι άλλοι έβγαιναν κάθε βράδυ και έκλαιγαν σαν τον Σήφη. Οι περισσότεροι έπεσαν σε βαριά κατάθλιψη και συνέχιζαν να ψηφίζουν νόμους και μνημόνια λέγοντας πως κάνουν ψυχανάλυση. Βέβαια, κανένας μυς δεν εγκατέλειπε ακόμη το τρύπιο πλοίο (ίσως να ήταν και υποβρύχιο).
Για να καταπολεμήσουν τη θλίψη τους άρχισαν τη δράση.
Ο Λοβέρδος το βράδυ έκλεγε μπρος τις καλόψυχες τηλεοπτικές κάμερες και το πρωί έκλεινε κι ένα νοσοκομείο.
Η Διαμαντοπούλου έκλεινε σχολεία ενώ ο Παπακωνσταντίνου και ο Βενιζέλος έσωζαν τράπεζες.
Οι άνθρωποι άρχισαν να αυτοκτονούν ο ένας μετά τον άλλον αλλά ποιος νοιάζεται για το αν αυτοκτονούν τα μυρμήγκια;
Μόνο ο Παπανδρέου έδειχνε να τα έχει χαμένα μέσα σε τόση θλίψη. Του είχαν υποσχεθεί ότι θα πήγαινε σε παιδικό πάρτι που θα είχε και κλόουν.
Ακόμη ψάχνει να βρει ποιος ήταν ο κλόουν.
Και τότε επέστρεψε ο Αντώνιος, αυτός που ούτε ως αρχηγός δεν θα επέστρεφε στη ΝΔ. Επέστρεψε και άρπαξε την αντιμνημονιακή και αντιευρωπαϊκή παντιέρα σαν δεύτερος Ανδρέας Παπανδρέου. Αργότερα, αφού του τράβηξαν τα αυτιά, για να μην του πέφτουν τα γυαλιά και τον χτύπησαν φιλικά στον δεξιό του ώμο, αυτόν που γέρνει με χάρη όταν απαγγέλει λόγους, έβαλε νερό στο κρασί του. Τόσο πολύ που το κρασί του ήταν λες και έβγαινε από ορεινή πηγή.
Μετά, ζήσαμε την κατάργηση των πρωθυπουργών και την αντικατάστασή τους με τραπεζίτες. Η δουλειά πλέον θα γινόταν χωρίς μεσάζοντες. Έτσι ήταν πιο συμφέρουσα.
Ο κόσμος άρχισε να βγαίνει στους δρόμους και να διαμαρτύρεται. Εκατοντάδες χιλιάδες ζητούσαν το δίκιο τους και τα κλεμμένα από τις τράπεζες, την τρόικα και την κυβέρνηση. Μαζί τους βγήκαν στους δρόμους και οι βρικόλακες του φασισμού.
Όμως, το δρομολόγιο Ομόνοια-Σύνταγμα και επιστροφή στην Ομόνοια ή στροφή προς τις Στήλες του Ολυμπίου Διός, μάλλον ήταν κουραστικό και αναποτελεσματικό.
Μετά είδαμε κι άλλα «ωραία». Είδαμε μια Αριστερά Δημοκρατική, λες και μπορεί να υπάρξει και μη Δημοκρατική, να φέρεται «υπεύθυνα» και να βοηθάει στο πλιάτσικο χωρίς να την ενδιαφέρει το γεγονός ότι την ίδια στιγμή έκαναν σ’ εκείνη πλιάτσικο. Είχε αποδεχτεί, όπως και οι σύμμαχοί της στην κυβέρνηση, το ρόλο του αναλώσιμου.
Τότε οι μύες άρχισαν να εγκαταλείπουν το καράβι και να πηδάνε στο πλεούμενο που τους προσπερνούσε πλέοντας δίπλα τους «σύριζα».
Και τώρα που οι προσδοκίες του κόσμου βρίσκονται στο «μηδέν», τώρα που η διεκδίκηση, ακόμα και για «αριστερούς» δημάρχους και περιφερειάρχες, πνίγεται στη θάλασσα του εφικτού, μικρή εντύπωση προκαλεί μία είδηση σαν αυτή του τίτλου του κειμένου:
«Στη φτώχια ζει ένα στα τέσσερα παιδιά που ζει στην Ελλάδα».
Όλοι υποψιαζόμαστε ότι η αλήθεια είναι χειρότερη, όλοι γνωρίζουμε ότι η προσδοκία των εκλογών και της αλλαγής της κυβέρνησης, μας κοίμισε ακόμη περισσότερο, όλοι ξέρουμε ότι οι εκλογές δεν θα μας δώσουν πίσω τα χρήματα και τα δικαιώματα που μας έκλεψαν.
Ίσως ετούτη η περίοδος που διανύουμε να είναι χειρότερη ακόμα και από αυτή στην αρχή των μνημονίων αφού τότε, η πίστη για ανατροπή των μνημονίων ήταν πιο ισχυρή. Τουλάχιστον, έτσι φαίνεται να είναι.
Ίσως, όμως να πρόκειται και για την απίστευτη ηρεμία που επικρατεί πριν από μία καταιγίδα, μια καταιγίδα κοινωνική μια καταιγίδα διεκδίκησης και ανατροπής.
Άλλωστε, πριν από 41 χρόνια, ποιος θα περίμενε μέσα στην αποβλάκωση των ποδοσφαιρικών πανηγυρισμών του Γουέμπλεϋ, να γεννηθεί μετά από λίγους μήνες η εξέγερση του Πολυτεχνείου;
ΠΗΓΗ:
http://kyrgiakischristos.wordpress.com/
Σε τούτη εδώ τη χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια οι λέξεις έχασαν το νόημά τους και καινούργια νοήματα αναζητούν λέξεις για να τις εκφράσουν.
Πριν από χρόνια, λίγο καιρό μετά από την ανάδειξη του Γιωργάκη Παπανδρέου σε πρόεδρο του ΠαΣοΚ και επί πρωθυπουργίας του Κωστάκη Καραμανλή, είχα βρεθεί στο χωριό μου και βρέθηκα να ακούω τη συζήτηση μεταξύ δύο γερόντων.
«Ξεφτιλιστήκαμε.
Μας κυβερνάει κάποιος που δεν έχει κολλήσει ούτε ένα ένσημο», είπε ο ένας γέροντας και ο άλλος του απάντησε:!
«Τη μεγαλύτερη ξεφτίλα θα την πάθουμε όταν θα μας κυβερνήσει ο Γιωργάκης! Τότε θα είναι να φύγουμε όλοι μετανάστες».
Ουδέν σχόλιον…
Και ήρθε ο καιρός που ο Γιωργάκης, σύμφωνα με τα ΜΜΕ της εποχής, έγινε Γιώργος.
Ο Γιώργος κέρδισε τις εκλογές με «λεφτά που υπήρχαν» και χωρίς να καθυστερήσει ούτε στιγμή «έπιασε δουλειά». Μέχρι το Καστελόριζο χρειάστηκε να ταξιδέψει το παλικάρι, μέσα στον αέρα και την αλμύρα για να μάθουμε με τι ακριβώς ασχολείται.
Κι ακολούθησε αυτό που είχε περιγράψει ο ένας γέροντας πιο πάνω. Οι υπουργοί πάθανε τενοντίτιδα με τόσες υπογραφές σε μνημόνια και νόμους. Μερικοί υπουργοί, το πόσοι ακόμη διερευνάται, δεν διάβαζαν καν. Απλώς ψήφιζαν. Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή.
Κάποιοι άλλοι έβγαιναν κάθε βράδυ και έκλαιγαν σαν τον Σήφη. Οι περισσότεροι έπεσαν σε βαριά κατάθλιψη και συνέχιζαν να ψηφίζουν νόμους και μνημόνια λέγοντας πως κάνουν ψυχανάλυση. Βέβαια, κανένας μυς δεν εγκατέλειπε ακόμη το τρύπιο πλοίο (ίσως να ήταν και υποβρύχιο).
Για να καταπολεμήσουν τη θλίψη τους άρχισαν τη δράση.
Ο Λοβέρδος το βράδυ έκλεγε μπρος τις καλόψυχες τηλεοπτικές κάμερες και το πρωί έκλεινε κι ένα νοσοκομείο.
Η Διαμαντοπούλου έκλεινε σχολεία ενώ ο Παπακωνσταντίνου και ο Βενιζέλος έσωζαν τράπεζες.
Οι άνθρωποι άρχισαν να αυτοκτονούν ο ένας μετά τον άλλον αλλά ποιος νοιάζεται για το αν αυτοκτονούν τα μυρμήγκια;
Μόνο ο Παπανδρέου έδειχνε να τα έχει χαμένα μέσα σε τόση θλίψη. Του είχαν υποσχεθεί ότι θα πήγαινε σε παιδικό πάρτι που θα είχε και κλόουν.
Ακόμη ψάχνει να βρει ποιος ήταν ο κλόουν.
Και τότε επέστρεψε ο Αντώνιος, αυτός που ούτε ως αρχηγός δεν θα επέστρεφε στη ΝΔ. Επέστρεψε και άρπαξε την αντιμνημονιακή και αντιευρωπαϊκή παντιέρα σαν δεύτερος Ανδρέας Παπανδρέου. Αργότερα, αφού του τράβηξαν τα αυτιά, για να μην του πέφτουν τα γυαλιά και τον χτύπησαν φιλικά στον δεξιό του ώμο, αυτόν που γέρνει με χάρη όταν απαγγέλει λόγους, έβαλε νερό στο κρασί του. Τόσο πολύ που το κρασί του ήταν λες και έβγαινε από ορεινή πηγή.
Μετά, ζήσαμε την κατάργηση των πρωθυπουργών και την αντικατάστασή τους με τραπεζίτες. Η δουλειά πλέον θα γινόταν χωρίς μεσάζοντες. Έτσι ήταν πιο συμφέρουσα.
Ο κόσμος άρχισε να βγαίνει στους δρόμους και να διαμαρτύρεται. Εκατοντάδες χιλιάδες ζητούσαν το δίκιο τους και τα κλεμμένα από τις τράπεζες, την τρόικα και την κυβέρνηση. Μαζί τους βγήκαν στους δρόμους και οι βρικόλακες του φασισμού.
Όμως, το δρομολόγιο Ομόνοια-Σύνταγμα και επιστροφή στην Ομόνοια ή στροφή προς τις Στήλες του Ολυμπίου Διός, μάλλον ήταν κουραστικό και αναποτελεσματικό.
Μετά είδαμε κι άλλα «ωραία». Είδαμε μια Αριστερά Δημοκρατική, λες και μπορεί να υπάρξει και μη Δημοκρατική, να φέρεται «υπεύθυνα» και να βοηθάει στο πλιάτσικο χωρίς να την ενδιαφέρει το γεγονός ότι την ίδια στιγμή έκαναν σ’ εκείνη πλιάτσικο. Είχε αποδεχτεί, όπως και οι σύμμαχοί της στην κυβέρνηση, το ρόλο του αναλώσιμου.
Τότε οι μύες άρχισαν να εγκαταλείπουν το καράβι και να πηδάνε στο πλεούμενο που τους προσπερνούσε πλέοντας δίπλα τους «σύριζα».
Και τώρα που οι προσδοκίες του κόσμου βρίσκονται στο «μηδέν», τώρα που η διεκδίκηση, ακόμα και για «αριστερούς» δημάρχους και περιφερειάρχες, πνίγεται στη θάλασσα του εφικτού, μικρή εντύπωση προκαλεί μία είδηση σαν αυτή του τίτλου του κειμένου:
«Στη φτώχια ζει ένα στα τέσσερα παιδιά που ζει στην Ελλάδα».
Όλοι υποψιαζόμαστε ότι η αλήθεια είναι χειρότερη, όλοι γνωρίζουμε ότι η προσδοκία των εκλογών και της αλλαγής της κυβέρνησης, μας κοίμισε ακόμη περισσότερο, όλοι ξέρουμε ότι οι εκλογές δεν θα μας δώσουν πίσω τα χρήματα και τα δικαιώματα που μας έκλεψαν.
Ίσως ετούτη η περίοδος που διανύουμε να είναι χειρότερη ακόμα και από αυτή στην αρχή των μνημονίων αφού τότε, η πίστη για ανατροπή των μνημονίων ήταν πιο ισχυρή. Τουλάχιστον, έτσι φαίνεται να είναι.
Ίσως, όμως να πρόκειται και για την απίστευτη ηρεμία που επικρατεί πριν από μία καταιγίδα, μια καταιγίδα κοινωνική μια καταιγίδα διεκδίκησης και ανατροπής.
Άλλωστε, πριν από 41 χρόνια, ποιος θα περίμενε μέσα στην αποβλάκωση των ποδοσφαιρικών πανηγυρισμών του Γουέμπλεϋ, να γεννηθεί μετά από λίγους μήνες η εξέγερση του Πολυτεχνείου;
ΠΗΓΗ:
http://kyrgiakischristos.wordpress.com/
