Η «Ελλάδα της Φούσκας» που κινδυνεύει να τιναχθεί στον αέρα από τα πολλά παραμύθια – (Ταξίδι στη χώρα των Μυθολατρών και των Ψεματολάγνων)

 

Του

  

Ηλία Παπαναστασίου

 

  

Στο μεγάλο μας ταξίδι στη χώρα του Πινόκιο, θα κάνουμε τρεις στάσεις για να τονίσουμε έμπρακτα και «παραδειγματικά» την υπαρξιακή και ακατάλυτη σχέση λατρείας και αγάπης των Νεοελλήνων στην μυθολατρεία και ψευδολαγνεία που έχει αναχθεί σε επιστήμη και «θεατρικό είδος τέχνης» για τα κάθε είδους δρώμενα σε αυτή την «μεγαλοφυή και πρωτοφανώς ιδιοφυή» χώρα όπου η αλήθεια τιμωρείται ως «έγκλημα καθοσιώσεως», το ψεύδος και η «φαντασιακού επιπέδου προπαγάνδα» επαινείται, η δε αερολογία και μπουρδολογία κάθε είδους αμείβεται και ανταμείβεται με πρωτοφανή ρυθμό και σε ασύλληπτα επίπεδα. Αλλά ας κάνουμε την πρώτη μας στάση.

 

   

Η στάση μας αναφέρεται στην εμφάνιση του Υφυπουργού Μεταφορών Μιχάλη Παπαδόπουλου στο Σταθμαρχείο Λάρισας και στην αγωνιώδη του προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, υποστηρίζοντας –στο πανελλήνιο παρακαλώ...– πως η «Ελλάδα έχει τηλεδιοίκηση»(!). Όπως όμως φάνηκε, αρκούσε τελικά μία μόνο εμφάνιση τού υφυπουργού Μεταφορών, Μιχάλη Παπαδόπουλου, στο σταθμαρχείο της Λάρισας, μία τοποθέτηση εργαζόμενου απέναντί του και μερικές επίμονες ερωτήσεις μίας δημοσιογράφου, για να καταρριφθεί όλη η κυβερνητική προπαγάνδα γύρω από τον τοπικό χειρισμό του σταθμού που παρακολουθεί μόνο για 8 χλμ. τα τρένα και βαφτίζεται ψευδώς «τηλεδιοίκηση». (Από Ρεπορτάζ εφημερίδων). Όπως φάνηκε, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επέμενε με μανιακό και ψυχοπαθολογικό τρόπο στα ψέματά της.

Κώστας Γανωτής: Μύστης αιωνιότητος

 





Του Ηλία Λιαμή, Σύμβουλου Ενότητας Πολιτισμού

21 Μαρτίου 2023


Η παιδαγωγία αποτελεί περίπλοκο πνευματικό σύστημα, το οποίον εμπλέκει τη νοημοσύνη, ∙το συναίσθημα, τις ηγετικές ικανότητες, τις δεξιότητες και την ιεράρχηση αρχών και αξιών. Επιπλέον, αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα της συνέχειας μεταξύ των γενεών. Από την παιδαγωγία των νέων εξαρτάται το τι θα αντέξει στο χρόνο, το κατά πόσον η αλήθεια όλων των πεδίων της ανθρώπινης δραστηριότητας θα παραμείνει αναλλοίωτη αλλά και το κατά πόσον η κάθε επόμενη γενιά θα αποκτήσει τις δυνατότητες, ψυχικές και νοητικές, ώστε να αλλάξει τα κακώς κείμενα.

Πέραν όμως όλων αυτών, κέντρο της παιδαγωγικής παραμένει μία σχέση. Σχέση ανάμεσα στον διδάσκοντα και στον διδασκόμενο. Κανένα παιδαγωγικό σύστημα και καμία παιδαγωγική δομή ή νομοθεσία δεν κατάφερε -και όλα δείχνουν πως δεν θα καταφέρει ποτέ- να υποκαταστήσει τον ψυχικό δεσμό ανάμεσα στον δάσκαλο και τον μαθητή, δεσμό που, αν λειτουργήσει σωστά, είναι σε θέση να σφραγίσει μία ολόκληρη ζωή ενώ, αν δεν λειτουργήσει σωστά, οδηγεί σε μαρασμό την ψυχή του μαθητή και τέλος τέλος στην απαξίωση του ίδιου του γνωστικού αντικειμένου. Με άλλα λόγια, η αγάπη προς την κάθε είδους επιστήμη ξεκίνα από την αγάπη του μαθητή προς το δάσκαλο.

ΤΕΜΠΗ: Συστημικό έγκλημα χωρίς τιμωρία;

 

του

  Τάκη Φωτόπουλου

 

 

Το μαζικό έγκλημα στα Τέμπη δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, η ιστορία της οποίας βρίθει από παρόμοια εγκλήματα, ακόμη και ενάντια στον ίδιο το δικό μας λαό… Όχι γιατί βέβαια είμαστε κάποιος ιδιαίτερα εγκληματικός λαός. Αντίθετα, ιδίως εάν περιλάβουμε βέβαια σε αυτά και τα εγκλήματα εξ αμελείας που είναι και τα περισσότερα, παρόλο που συχνά δεν είναι τόσο ειδεχθή όσο τα εγκλήματα εκ προθέσεως. Χωρίς φυσικά να τα κάνει, όπως στην προκειμένη περίπτωση, λιγότερο απεχθή.

Ιδιαίτερα μάλιστα όταν τα θύματα ανήκουν, όπως φαίνεται συνέβη στα Τέμπη, στα λαϊκά στρώματα που εμπιστεύθηκαν το τρένο, όχι μόνο γιατί κάποτε ήταν το ασφαλέστερο μέσο συγκοινωνίας αλλά και γιατί ήταν και το φθηνότερο που προσέλκυε βέβαια κυρίως τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα. Δηλαδή τα λαϊκά στρώματα που δεν έχουν καν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν άλλα ακριβότερα μέσα συγκοινωνίας (όπως το αεροπλάνο ή το ΙΧ, που πολλοί στα λαϊκά στρώματα ακόμη δεν διαθέτουν) και καταφεύγουν συνήθως στο τρένο. Ακόμη περισσότερο μάλιστα σε χώρες σαν την Ελλάδα όπου λόγω της κατάστασης των δρόμων (από άποψη ατυχημάτων) το τρένο εθεωρείτο γενικά μέχρι σήμερα σαν το ασφαλέστερο ίσως μέσο συγκοινωνίας, πέρα επίσης από το ότι είναι και το πιο οικολογικό.

Ο Λαός στο προσκήνιο ή σπίτι του;

Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ (ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ)

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΜΟΝΟ ΣΕ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΑ ΜΕΓAΛΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΈΝΩΣΗ

 

Έπειτα από την απεργία της περασμένης Τετάρτης, τις συνεχόμενες διαδηλώσεις και τη γενική απεργία της Πέμπτης, ο Ελληνικός λαός έχει κάνει την εμφάνισή του στο πολιτικό προσκήνιο με αυτονόητα αιτήματα, τα οποία είναι σαφές ότι μπορεί να δημιουργήσουν επικίνδυνες καταστάσεις για το κυβερνητικό πολιτικό προσωπικό αλλά και, γενικότερα, για το σύνολο του κοινοβουλευτικού σχηματισμού, του “σάπιου πολιτικού συστήματος” όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε από παιδιά που διασώθηκαν. Σοκαρισμένες από το πολιτικό έγκλημα στα Τέμπη, από αυτή τη μαζική δολοφονία των νέων και φτωχών που αγόρασαν το φτηνό εισιτήριο του τρένου, και απαυδισμένες από τις συνθήκες ζωής που τους έχουν φτιάξει οι «αριστεροί» / δεξιοί λιμοκοντόροι της εξουσίας, κοινωνικές ομάδες της ελληνικής κοινωνίας εισβάλουν στον δημόσιο λόγο υποσκελίζοντας ιδεολογικούς ψευτοδιαχωρισμούς και μισές αλήθειες κομμάτων και κομματιδίων. Με μπροστάρη τη νεολαία, η οποία αντιλαμβάνεται ότι οι νεκροί είναι δικό της κομμάτι, απαιτεί το αυτονόητο, δηλαδή δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη για τους νεκρούς, κάτι που σημαίνει βέβαια τιμωρία των ενόχων. Όχι, όμως, μόνο εκείνων που φορούν διοικητική στολή, αλλά κυρίως εκείνων με τα πολιτικά κουστούμια, οι οποίοι μετέτρεψαν την Ελλάδα σε χώρα μπανανία-προτεκτοράτο, με τις ιδιωτικές εταιρείες να αλωνίζουν και ό,τι είναι δημόσιο να λειτουργεί – όταν δεν ξεπουλιέται άμεσα – ως χρηματοδότης των ιδιωτών/πλιατσικολόγων. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες αναδύεται και το αίτημα επαν-εθνικοποίησης των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, καθώς όπως αποκαλύφτηκε με τον πιο τραγικό τρόπο, ένα κοινωνικό αγαθό, όπως οι δημόσιες συγκοινωνίες, όταν βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών σημαίνει επί της ουσίας κοινωνία δεσμευμένη στο ιδιωτικό κέρδος και τις μεθοδεύσεις της ΕΕ αντί για το κοινωνικό συμφέρον.

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ 16/3: Οι ταγματασφαλίτες των ΜΑΤ χτυπάνε τους διαδηλωτές – τα υποστηλώματα της κοινοβουλευτικής χούντας προστατεύουν τα συμφέροντά τους

ΣΧΟΛΙΟ

Του Σάκη Αδάμ (17 Μάρτη 2023)

 

 

 

Παρατρεχάμενοι των πολιτικών εγκληματιών και τα φερέφωνά τους της δημοσιογραφικής λίστας Πέτσα, θα σχίζουν τα ιμάτιά τους για τους “γνωστούς αγνώστους” που διέλυσαν τη χτεσινή διαδήλωση. Τη γνωστή καραμέλα θα αναμασούν οι γνωστοί –και όχι άγνωστοι– χρήσιμοι ηλίθιοι των κουρελιασμένων συνειδήσεων, θιασώτες των διαδηλώσεων τύπου “λιτανείας”, οι “αγανακτισμένοι” τηλεορασάκηδες και οι “ριζοσπάστες” βολεμένοι που περιμένουν την “όξυνση των αντιθέσεων”.

 

 

Για όλους αυτούς η ευθυγράμμιση με τη συστημική γραμμή της διαμαρτυρίας «γκαντικού» τύπου (βαράτε, σκοτώστε και ίσως βαρεθείτε…) αποτελεί το θρησκευτικό τους πιστεύω δίπλα στα λείψανα των ιδεολογικών τους προτσές που η μόνη τους χρησιμότητα είναι μόνο συστημική: η απρόσκοπτη κοινοβουλευτική διαδικασία που θα οδηγήσει σε εκλογές υπό ένα απόλυτα κατακερματισμένο εκλογικό σώμα το οποίο θα είναι ανίκανο να βάλει φρένο σε κυβερνητικά σχήματα που θα συνεχίσουν την πολιτική μονιμοποίησης της χώρας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, δηλαδή στο καθεστώς κοινοβουλευτικής χούντας και οικονομικής κατοχής.

ΤΕΜΠΗ

Της

Ευγενίας Σαρηγιαννίδη, Ψυχολόγου

 

 

 

 

 

Το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη ανέδειξε για πολλοστή φορά, αλλά με πολύ τραγικό και οριστικό τρόπο, τις γνωστές και χιλιοειπωμένες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας σε κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό κλπ. επίπεδο. Μας θύμισε πως έχουν ξεπουληθεί οι πάντες και τα πάντα. Μας θύμισε πως τα μνημόνια όχι μόνο δεν έφυγαν, αλλά είναι πιο εδώ από ποτέ και τις συνέπειές τους πληρώνουμε και θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε. Μας θύμισε πως ζούμε σε μια χώρα της οποίας οι ελίτ και οι ηγεσίες, αφού περιφρόνησαν, αφαίμαξαν και κατέστρεψαν το δημόσιο πλούτο, τον ξεπούλησαν αντί πινακίου φακής. Μας θύμισε πως ζούμε σε μια χώρα που δεν σέβεται τους πολίτες της, τους εμπαίζει και σκοτώνει τα παιδιά της.

H χώρα που πίστεψε τα ψέματά της (και ακόμη τα πιστεύει)

Του

 

 

 

Ηλία Παπαναστασίου

 

 

 

Μετά το έγκλημα των Τεμπών της 28^ης Φλεβάρη και των όσων επακολούθησαν και αποκαλύφθηκαν, θυμηθήκαμε μέσω της «αναμνηστικής ιστοριογραφίας», πολλά περιστατικά «φαντασιακής πραγματικότητας» και επίπλαστης «ελληνικής αναβάθμισης» που έχουν αφήσει ιστορία ή μάλλον ιστορίες, γεμάτες γέλιο και σπαραγμό για την κατάντια και τον εξευτελισμό μιας χώρας που λέγεται Ελλάδα. Θα αναφέρουμε μερικά παραδείγματα προς χάριν των 57 νεκρών που χάθηκαν άδικα και πρόωρα στο βωμό μιας χώρας που παριστάνει την «ανεπτυγμένη», την «Ευρωπαϊκή», την «πολιτισμένη» αλλά ουσιαστικά αποτελεί την σύνοψη της νεοελληνικής τραγωδίας που είναι η «χώρα χάος». Η χώρα δηλαδή που «παράγει τίποτα και αυτοαναπαράγεται από το τίποτα για να καταλήξει στο τίποτα». Όσο το δυνατόν πιο συνοπτικά και περιληπτικά αυτή την χώρα θα περιγράψουμε όχι τόσο «για να μην επαναλάβει τα λάθη της» – θα τα επαναλάβει, να είστε σίγουροι και μάλιστα συντομότατα– όσο για να σφυρηλατήσουμε μια ελπιδοφόρα συνείδηση στη νέα γενιά που όπως φαίνεται – ή αχνοφαίνεται– θα αποτελέσει μελλοντικό φορέα ρηξικέλευθων τάσεων και ελπιδοφόρων ανατροπών.

Ποιοι θα δικάσουν τους δικαστές... της λεγόμενης δικαιοσύνης;

 

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

  

  

«Έκλαψαν για λίγο... κατόπιν συνήθισαν.
Στα πάντα συνηθίζει ο δειλός που είναι "άνθρωπος"»

 

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι...

Οι δικαστές που κηρύσσουν πάντοτε παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες του ΟΣΕ κι όχι μόνον... από ποιους θα δικαστούν;

 

Τα εγκλήματά τους δεν θα δικαστούν ποτέ!

 

 Όπως δεν θα δικαστούν οι λακέδες πολιτικοί υπάλληλοι ξένων συμφερόντων, που παρέδωσαν την Πατρίδα στο ΔΝΤ, στα μνημόνια. που ξεπούλησαν ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ -αίμα και ιδρώτα παππούδων, πατεράδων, Ελλήνων πολιτών-, σε ιδιωτικούς κερδοσκοπικούς μηχανισμούς... Σιδηρόδρομοι, αυτοκινητόδρομοι, Λιμάνια, Αεροδρόμια, Ενέργεια (ΔΕΗ), Εταιρειών Διαχείρισης Απαιτήσεων (Funds), Υγεία, Παιδεία... που στέλνουν όπλα στον κοκαϊνομανή ΟυκροΝαζί  και πάει λέγοντας...

  

 

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Επιστολή ενός σιδηροδρομικού: “Ντρέπομαι”

 Διαχρονικό «έγκλημα»; Πάνω στο πτώμα της νιότης… η εγκατάλειψη (του σιδηροδρομικού δικτύου)

Διαβάζω από ανάρτηση του Γιάννη Αγγελάκα: “ούτε αυτοί ντρέπονται, ούτε εμείς ντρεπόμαστε και το προτεκτοράτο συνεχίζει το προεκλογικό του καρναβάλι πάνω στο πτώμα της νιότης που δεν μπόρεσε ή δεν πρόλαβε να ξενιτευτεί”.

Με δύο αράδες ο ερμηνευτής και στιχουργός, ο καλλιτέχνης, περιγράφει την πραγματικότητα.

Ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσει κάποιος πολύ βαθιά στο ιστορικό παρελθόν, για την πορεία της απαξίωσης του σιδηρόδρομου.

ΛΑΪΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ!

 

Κάλεσμα ΜΕΚΕΑ:

 

Όλοι στην παλλαϊκή κινητοποίηση

 

 

  Τετάρτη 8/3

Τα χαρακτηριστικά της δολοφονίας των ανθρώπων στα Τέμπη την 1-3-23 ήρθαν να σοκάρουν με τον πιο βίαιο τρόπο μια κοινωνία που έμοιαζε να έχει χάσει τη «μιλιά» της μετά από μια μακρόχρονη περίοδο βίαιης ενσωμάτωσής της στη Νέα Τάξη της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, όπου η Ελλάδα κατάντησε και τυπικά προτεκτοράτο, με όλες τις αντίστοιχες συνέπειες.

ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ: Ιδιωτικό κεφάλαιο/εξάρτηση και συγκοινωνίες— δύο ασύμβατες έννοιες

 

Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ

 

 

Η έκταση της τραγωδίας από την πρόσφατη σιδηροδρομική καταστροφή στα Τέμπη αποκαλύπτεται με δόσεις, προφανώς για να «προετοιμαστεί η κοινή γνώμη» —παλιό κόλπο των διαμορφωτών της— ενώ βέβαια δεν ήταν ούτε τυχαία ούτε μη αναμενόμενη.

 

 

Δεν ήταν τυχαία, αν αναλογιστεί κανείς πόσες ανάλογες τραγωδίες (τόσο σε έκταση και ένταση όσο και σε συχνότητα) είχαμε στο παρελθόν, στην Ελλάδα και αλλού. Ιδιαίτερα μάλιστα αν συγκρίνουμε τα στατιστικά στοιχεία των σχετικών «ατυχημάτων» πριν και μετά τις ιδιωτικοποιήσεις των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών στη Νέα Διεθνή Τάξη της Νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

 

 

Και κάθε άλλο παρά μη αναμενόμενη ήταν αν εξετάσουμε τη διαχρονική τάση παρόμοιων ατυχημάτων, ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Και αυτό, ενώ θα υπέθετε κανείς ότι οι ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις θα έπρεπε να είχαν συνδεθεί με τη μείωση των σχετικών ατυχημάτων.

Requiem: Στη 1 Μαρτίου 2023 στα Τέμπη – Αύριο, πού; ΚΑΝΕΝΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ

 

Κλεάνθη Γρίβα
2/3/2023

 

 

«Ο Θρίαμβος του Θανάτου που βλέπουμε από εχθές εξοργισμένοι στο Κάμπο Σάντο των Τεμπών είναι έργο του Κράτους».

 

 

Γιώργος Βέλτσος, Il Trionfo della Morte

Το Βήμα, 2/3/2023

 

Δεν θα ζητήσω «δικαίωση» για την άδικη, τραγική και υπό διαρκή προαναγγελία εσκεμμένη δολοφονία πενήντα επτά αθώων και ανυποψίαστων υπάρξεων που εξαναγκάστηκαν σε μια πορεία προς τον ουρανό χωρίς επιστροφή – όπως οι κρατούμενοι των ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης εξαναγκάζονταν στις ανατριχιαστικές πορείες θανάτου κατά τους προθανάτιους σπασμούς του ναζισμού.

 

 

Γιατί κανένας θάνατος δεν δικαιώνεται.

 

 

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να απευθυνθώ στους δολοφόνους τους, επαναλαμβάνοντας για λογαριασμό μου την κραυγή συγγενούς του μοναδικού επιζώντα από το πρώτο βαγόνι της κρατικής νεκροφόρας: «Σκάστε όλοι οι πολιτικοί! Σήμερα ουρλιάζουν οι μανάδες».

H χώρα–παρίας που παριστάνει την «Ευρωπαϊκή» σκοτώνει αθώο κόσμο!

 

Του Ηλία Παπαναστασίου

 

 

(Δυσκολεύεσαι στα τρόφιμα, στο ηλεκτρικό, σου παίρνουν το σπίτι και τώρα σε σκοτώνουν ! Δεν σου φτάνουν;)
  

Όλοι γνωρίσαμε την ιστορία της Μαντάμ Σουσού όταν διαβάζαμε τις άφθαστες ιστορίες του Δημήτρη Ψαθά. Επρόκειτο για μια λαϊκή κυρία που παρίστανε την κοντέσα με καταγωγή από «τζάκι» και απαιτούσε να την «σέβονται» και να της φέρονται ανάλογα. Ήταν ουσιαστικά ένα γελοίο γυναικείο πρόσωπο των δεκαετιών 1950 και 60, απότοκο μιας παραγωγής «συλλογικού φαντασιακού» δηλαδή ψευδαισθήσεων από τα λαϊκά στρώματα. Έμεινε συνώνυμο της ψευδαίσθησης και της φαντασίωσης κοινωνικής ανόδου, ταυτισμένο με την γελοιότητα και τον αυτοεξευτελισμό.

Ερχόμενοι τώρα στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας που ονομάζεται Ελλάδα, διακρίνουμε μια περίοδο από το 2000 και ύστερα, όπου η χώρα ζούσε τον μύθο της, αυτοπεριβαλλόμενη από τον μανδύα της «Ανεπτυγμένης», «Ευρωπαϊκής», «Δυτικής» και άλλα παρόμοια. Είχε τον «αέρα» του Ευρώ η χώρα του «Φρέσκου αέρα» που λέγεται Ελλάδα, πουλούσε ύφος και στυλ στους γείτονες – «Καθυστερημένοι Βαλκάνιοι», «Υποανάπτυκτοι Τούρκοι» και άλλες ανοησίες» – μέσω των οποίων ο κάθε κομπλεξικός («συμπλεγματικός» επί το επιεικέστερον...) όπως πολλοί Έλληνες πολιτικοί, επιδίωκε να αναβαθμιστεί στα μάτια του πόπολου –για να μπορεί να τον κουμαντάρει πιο εύκολα– αλλά και στα μάτια του εαυτού της, να νιώθει «Ευρωπαία», «Ανεπτυγμένη», χώρα «Βαρέων βαρών», ισοδύναμη της Γερμανίας και ισόνομη της Γαλλίας, όπως οι χωριάτες που θέλουν να μπουν στα παλάτια γιατί έχουν πολύ χρήμα και να νιώθουν «ισότιμοι» με τους πρίγκηπες!