Ένα άρθρο δημοσιευμένο στο τρίτο τεύχος του ΡΕΣΑΛΤΟ, Δεκέμβρης 2005. Αποκτάει επικαιρότητα...
Η ελληνική αριστερά ακολουθώντας τα
αχνάρια της ευρωπαϊκής αριστεράς αρχίζει να εκτοπίζει και από το
λεξιλόγιό της τα βασικά ταξικά ζητήματα και να περιστρέφεται γύρω από
περιθωριακά ζητήματα μικρομεταρρυθμίσεων και «μειονοτικών ευαισθησιών».
Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι «αριστερές» ηγεσίες
το μόνο «προοδευτικό» που έχουν να πούνε είναι γύρω από το χωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος, για τον πολιτικό γάμο, τα «δικαιώματα των μειονοτήτων», το γάμο των ομοφυλοφίλων και τα παρόμοια: ευθυγραμμίζονται πλήρως με όλα τα ιδεολογικά κόπρανα του «εκσυγχρονιστικού νεοφιλελευθερισμού».
Τα προϊόντα του κοσμοπολιτισμού και τα πολύ-πολιτισμικά ιδεολογήματα τα πλασάρουν σαν πρόοδο και τα καθιστούν «επίκαιρα» πολιτικά ζητήματα.
Το πλέον θλιβερό είναι ότι οι καθεστωτικές αριστερές ηγεσίες με σημαιοφόρο τον κ. Αλαβάνο, φιλοδοξούν να «εμπλουτίσουν» το σοσιαλιστικό κίνημα με τη διεκδίκηση της «χειραφέτησης» των ομοφυλοφίλων.
Ουσιαστικά προβάλουν την απαίτηση να αναγνωρίσει το σοσιαλιστικό κίνημα την ύπαρξη κάποιου «τρίτου φύλου» που η φύση τάχα δημιούργησε, πλάι στη γυναίκα και τον άνδρα. Ζητούν να παρέμβουμε σε εντελώς προσωπικά ζητήματα και να υιοθετήσουμε μια εντελώς ανόητη και αντεπιστημονική άποψη: Ότι δηλαδή η ομοφυλοφιλία είναι πολιτικό δικαίωμα και διεκδίκηση! Μια κοινωνική και ψυχολογική διαστροφή την ανάγουν σε διεκδικητικό πολιτικό αίτημα!
Κοινωνική διαστροφή
Οι ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού βεβαίως ασχολήθηκαν ελάχιστα με το θέμα και αυτό δεν οφείλεται στα συντηρητικά ήθη της εποχής τους. Τους απασχολούσαν σοβαρότερα ζητήματα. Στο βαθμό πάντως που ασχολήθηκαν χαρακτήρισαν την ομοφυλοφιλία διαστροφή. Αυτή την άποψη διατυπώνει ο Ένγκελς στην περίφημη μελέτη του για την «καταγωγή της οικογένειας».
Θεωρεί μάλιστα ότι οι αρχαίοι Έλληνες τιμωρήθηκαν με τη «διαστροφή της ομοφυλοφιλίας» για την καταπίεση που επέβαλαν στη γυναίκα.
Ξέρουμε τι λένε για τον Ένγκελς κάποιες τραυματικές περιπτώσεις φιλελευθέρων μικροαστών: ότι είναι ένα «σεξιστικό γουρούνι»! Οι αντιδράσεις τους έχουν την κατανόησή μας.
«Διαστροφή» επίσης χαρακτηρίζει την ομοφυλοφιλία ένα άλλο «σεξιστικό γουρούνι», ο Λένιν, σε μια δημοσιευμένη συνομιλία του με την Κλάρα Τσέτκιν, το 1920.
Μήπως όμως οι μεγάλοι δάσκαλοι του επιστημονικού σοσιαλισμού λάθευαν;
Η επιστήμη έχει αποδείξει ότι τα αίτια της ομοφυλοφιλίας πρέπει να αναζητηθούν όχι στη φύση, αλλά μόνο στο πεδίο της ψυχολογίας και σε τελική ανάλυση στο πεδίο της κοινωνικής μας ύπαρξης.
Ο καπιταλιστικός «πολιτισμός», που έχει αναπτύξει τεράστιο κοινωνικό πλούτο, όσο κανένας άλλος πολιτισμός πριν από αυτόν, έχει πληρωθεί με πανάκριβο ψυχικό τίμημα: την παραμόρφωση και εξαθλίωση της ανθρώπινης ευαισθησίας, τον κατακερματισμό των ενστίκτων, την καταστροφή της ψυχοσεξουαλικής ικανότητας για ποιοτική ικανοποίηση των αναγκών, την επιβολή διεστραμμένων κοινωνικών και ερωτικών σχέσεων.
Ο σύγχρονος εφιάλτης έχει τα χαρακτηριστικά του δυτικού ατομικισμού: Νευρώσεις, ψυχώσεις, ψυχοσεξουαλικές διαστροφές…
Ζήτημα επιλογής;
Βεβαίως ο προσανατολισμός της σκέψης προς την κατεύθυνση του κοινωνικού καθορισμού των ψυχολογικών διαστροφών ενοχλεί μερικούς. Διατείνονται ότι η ομοφυλοφιλία και η ετεροφυλία είναι απλά ζητήματα «επιλογής»!!!
Οι «θεωρητικοί» των ομοφυλόφιλων στο ερώτημα «το πώς γίνεται ένας ομοφυλόφιλος» αντιτείνουν το ερώτημα «το πώς γίνεται ένας ετερόφυλος»! Δηλαδή αρνούνται κάθε αιτιατή σχέση. Η ομοφυλοφιλία ή ετεροφυλία είναι απλά θέματα ατομικής επιλογής.
Για τους βαγιανάτους και τους λοιπούς «θεωρητικούς» της ομοφυλοφιλίας τα καταλαβαίνουμε τέτοιου είδους «επιχειρήματα». Κάθε άνθρωπος χρειάζεται μια θεωρία που να δικαιολογεί και να δικαιώνει την πράξη του. Το κατά πόσο ανταποκρίνεται στα πράγματα είναι άλλο ζήτημα.
Τι να πούμε όμως για κάποιους αυτό-καλούμενους μαρξιστές που αποδέχονται την άποψη της «επιλογής»; Πώς είναι δυνατόν μια λειτουργία με πυρήνα την αναπαραγωγή της ζωής να είναι ζήτημα υποκειμενικής επιλογής; Αφήνουμε το γεγονός ότι κάθε «υποκειμενική επιλογή» είναι κοινωνικά καθορισμένη.
Η αναπαραγωγή μαζί με τη διατροφή-αφοτερίωση, είναι φαινόμενα ταυτόσημα με τη έννοια της ζωής. Δεν θα υπήρχε ζωή χωρίς τη διαρκή αυτό-ανανέωσή της. Κι αυτό στον άνθρωπο και στους άλλους ανώτερους οργανισμούς γίνεται με τη συνεύρεση θηλυκού-αρσενικού. Επομένως η συνεύρεση θηλυκού-αρσενικού είναι νόμος της ζωής και όχι τυχαία επιλογή. Δεν είναι λοιπόν ο φυσικός νόμος που χρειάζεται αιτιολόγηση ( «πώς γίνεσαι ετερόφυλος»), αλλά η παρέκκλιση από αυτόν. Δεν μας φαίνεται παράδοξη η στροφή της πυξίδας στο Βορά. Οπωσδήποτε όμως θα μας προβλημάτιζε η στροφή της νοτιοανατολικά.
Λένε κάποιοι ότι η σεξουαλική επαφή γίνεται για την ευχαρίστηση και όχι για την αναπαραγωγή. Αν έτσι έχουν τα πράγματα θα πρέπει να δεχτούμε ότι και η διατροφή επίσης γίνεται για την ικανοποίηση της γεύσης και όχι για την επιβίωση.
Η ηδονή είναι το επακόλουθο των υλικών λειτουργιών και ενστικτωδών δομών του ανθρώπου που υπόκεινται στις παραμορφώσεις και αλλοιώσεις των πολλαπλών κοινωνικών καταπιέσεων. Είναι άλλο πράγμα οι νόμοι της φύσης και της ζωής και άλλο πράγμα η συνείδηση ή οι παραμορφώσεις και ακρωτηριασμοί της φύσης, των ενστίκτων του ανθρώπου και των φυσικών λειτουργιών του.
Οι «αριστεροί» που επιμένουν στο αντίθετο πρέπει να αφαιρέσουν από τα εμβλήματά τους το πορτρέτο του Μαρξ και να βάλουν το Χότζα και το γάιδαρό του. Και ο Χότζας πίστευε ότι το να ταΐζεις ή όχι το γάιδαρό σου είναι ζήτημα επιλογής…
Ο «πολιτισμός» του ανταγωνισμού
Κάθε παρέκκλιση από τη φυσική συμπεριφορά έχει να κάνει με το βιασμό του ανθρώπινου ψυχισμού, της ανθρώπινης φύσης: κακοποιούνται εξίσου βάναυσα με το φυσικό περιβάλλον. Ο άνθρωπος έχει καταδικαστεί μέσα στις ταξικές κοινωνίες να επιβιώνει σε ανταγωνισμό (συχνά θανάσιμο) με τα άλλα μέλη της κοινωνίας και επομένως να διαμορφώνει μια επίκτητη ψυχολογία που αντιφάσκει προς το φυσιολογικό της υπόβαθρο.
Όλες οι πλευρές της ζωής, μαζί και ο έρωτας, αντικρίζονται υπό το πρίσμα μιας ανταγωνιστικής ψυχολογικής διάθεσης, η οποία είναι εντονότερη στον αγώνα για οικονομική και κοινωνική υπεροχή.
Γι αυτό οι άνθρωποι μπορούν να μιλούν όχι μόνο για τις αντιλήψεις της μιας ή της άλλης εποχής στα θέματα της ζωής και του έρωτα, αλλά και για διαφορετικές ταξικές αντιλήψεις.
Τις διαφορετικές αντιλήψεις για τον έρωτα από κοινωνία σε κοινωνία και από τάξη σε τάξη, δεν παρέλειψε να σημειώσει ο Ένγκελς:
«Ερωτικοί δεσμοί, με τη σύγχρονη έννοια, παρουσιάζονται μονάχα έξω από την επίσημη κοινωνία. Οι βοσκοί που τις χαρές και τους καημούς του έρωτά τους μας τους τραγουδούν ο Θεόκριτος και ο Μόσχος, ο Δάφνης και η Χλόη του Λόγγου, είναι αποκλειστικά όλοι δούλοι που δεν συμμετέχουν καθόλου στο κράτος, στη σφαίρα της ζωής του ελεύθερου πολίτη. Εκτός όμως από τους δούλους, μονάχα στα προϊόντα αποσύνθεσης του κόσμου που έδυε, βρίσκομε ερωτικές περιπέτειες, και με γυναίκες που επίσης βρίσκονται έξω από την επίσημη κοινωνία, με εταίρες, δηλ. με ξένες ή απελεύθερες.»
Ο Φρόιντ, μολονότι οι αστικές του προλήψεις τον εμποδίζουν να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα, παρατηρεί, επίσης, ότι το προλεταριάτο στα θέματα του έρωτα έχει διαφορετική στάση από τις ιδιοκτήτριες τάξεις, τις «καλλιεργημένες», όπως τις ονομάζει. Αυτό το αποδίδει με ένα φανταστικό παράδειγμα: Δύο κοριτσάκια 5-6 χρόνων, το ένα του ιδιοκτήτη μιας πολυκατοικίας, το άλλο κόρη του θυρωρού, παίζουν. Ανάμεσα στα άλλα παιχνίδια παριστάνουν και το αντρόγυνο. Στη συνέχεια η κόρη του ιδιοκτήτη εξελίσσεται σε νευρωτική και σεξουαλικά ανώμαλη, η κόρη του θυρωρού εξελίσσεται νορμάλ από όλες τις απόψεις.
Γιατί;
Γιατί το «ανεπτυγμένο Εγώ» παρουσιάζει ψυχο-σεξουαλικές διαταραχές; Φταίει η «καλλιέργεια» και ο «πολιτισμός», μας λέει ο Φρόιντ. Είναι το τίμημα που πληρώνει η ανθρωπότητα για την πρόοδο! Αυτό είναι το γενικό συμπέρασμα. Ενώ σωστά διαπιστώνει την αλληλεξάρτηση του χαρακτήρα και της σεξουαλικότητας, δεν περνάει από το μυαλό του, ούτε αναρωτιέται, τι είδους «καλλιέργεια» είναι αυτή και τι «πολιτισμός» διαμόρφωσε την κόρη του ιδιοκτήτη;
«Καλλιεργημένος» θεωρείται στη σύγχρονη κοινωνία όποιος έχει αφομοιώσει την αστική παιδεία. Με άλλα λόγια αυτός που με τη διδασκαλία και την πρακτική ζωή έχει αφομοιώσει όχι μόνο κάποιες θετικές γνώσεις, αλλά και την αστική ιδεολογία. Τις αντιλήψεις και την ηθική που δικαιώνουν το νόμο της ζούγκλας – τον θεμελιωμένο στην οικονομία της αγοράς. Είναι μια παιδεία που αποδίδει κεντρική σημασία στην προσωπική αξία, το προσωπικό συμφέρον, σε ανταγωνισμό με την αξία και το συμφέρον των άλλων.
Ατομισμός
Αναμφίβολα αυτός ο ατομισμός γεννήθηκε και αναπτύχθηκε μαζί με τον πολιτισμό. Είναι το αποτέλεσμα της βαθμιαίας απόσπασης του ανθρώπου από τη φύση. Επειδή όμως αυτή συντελείται, μέχρι σήμερα, δια μέσου ταξικών κοινωνιών και ταξικών ανταγωνισμών, συνοδευόταν και από μια αναπτυσσόμενη απόσπαση του ανθρώπου από την ίδια του τη φύση.
Η ομοφυλοφιλία δεν είναι παρά η απόσπαση του ανθρώπου από την ίδια του τη φύση. Στην πρωτόγονη κομμουνιστική κοινωνία, η οποία χαρακτηριζόταν από την ενότητα συμφερόντων των μελών της ομάδας και αποκλειόταν ο ατομισμός, η ομοφυλοφιλία ήταν εντελώς άγνωστη. Στη βάση της συντροφικότητας και της αγάπης η ψυχρότητα και η σεξουαλική ανικανότητα ήταν επίσης φαινόμενα άγνωστα.
Σε αντίθεση με τη συντροφικότητα που χαρακτήριζε τον πρωτόγονο κομμουνισμό οι ταξικές κοινωνίες και ιδιαίτερα ο καπιταλισμός ανέπτυξαν τον ατομισμό σε θεότητα. Η θεοποίηση του ατόμου είναι η αρχή των μαρτυρίων του και της μοιραίας πτώσης του. Αναπόφευκτα ορισμένα άτομα εξελίχθηκαν σε μάστιγες των συνανθρώπων τους και ολόκληρης της κοινωνίας. Η κοινωνία του ατομισμού είναι η κοινωνία του εξευτελισμού της ανθρώπινης προσωπικότητας: «Η ανώτερη ανάπτυξη της ατομικότητας πληρώνεται με μια ιστορική διαδικασία που κάνει τα άτομα θύματά της» (Μαρξ).
Και αυτή η προσωπικότητα νιώθει τόσο πιο εξευτελισμένη, πιο πληγωμένη και πιο μανιασμένη, όσο περισσότερο αυτάρεσκα και ματαιόδοξα στρέφεται στον εαυτό της. Αυτή η προσωπικότητα βρίσκεται μονίμως σε αναμέτρηση με κάθε άλλη. Αγωνίζεται να ανέλθει όσο γίνεται ψηλότερα. Και όταν δεν τα καταφέρνει παρηγορείται υποβιβάζοντας τους διπλανούς της. Τα παθήματα των άλλων, η δυστυχία τους, είναι μια δική της επιτυχία και ευχαρίστηση.
Στην πραγματικότητα κανείς μας δεν είναι εντελώς απαλλαγμένος από τις ψυχολογικές επιρροές της κοινωνίας που ζούμε, έστω και αν τις καταδικάζουμε και τις πολεμάμε. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως ο βαθμός κάνει τη διαφορά.
Όπως για τον έμπορο το έπαθλο του πετυχημένου ανταγωνισμού είναι ο πελάτης, έτσι για τους επίδοξους εραστές (άντρες και γυναίκες) η προσωπική τους αξία επιβεβαιώνεται στην προτίμηση του άλλου φύλου. Και όταν αντί αυτής έρχεται η απόρριψη, η ψυχολογική καταβαράθρωση είναι τόσο πιο βαθιά και τόσο πιο τραυματική, όσο πιο μεγάλο είναι το πάθος για προσωπική αναγνώριση, κοινωνική υπεροχή και καταξίωση. Με άλλα λόγια είναι τόσο πιο οδυνηρή, όσο περισσότερη σημασία δίνουν τα άτομα στις κυρίαρχες αξίες.
Η μαρξιστική οπτική
Εάν λοιπόν οι ανταγωνιστικές σχέσεις και η ανταγωνιστική ψυχολογία που διαμορφώνουν, είναι το κρυμμένο μυστικό των ψυχο-σεξουαλικών παρεκκλίσεων, μπορεί να αντιμετωπίζουμε τους ομοφυλόφιλους με κατανόηση και ανοχή, αλλά δεν καθαγιάζουμε την κατάστασή τους. Τους θεωρούμε θύματα ενός απάνθρωπου καθεστώτος που πρέπει να ανατραπεί. Για τους μαρξιστές λοιπόν το ζήτημα μπαίνει διαφορετικά: Αγώνας για τη διάλυση ή την εξασθένιση του αστικού Εγώ (πηγή όλων των διαστροφών), αγώνας για μια νέα, συλλογική δομή του Εγώ, ένα είδος ομαδικού Εγώ που αποτελεί την προϋπόθεση για μια νέα συνεργατική δομή των ενστίκτων, που θα είναι το ψυχοσεξουαλικό ισοδύναμο στη συλλογική ιδιοποίηση της παραγωγής.
Αν παρόλα αυτά κάποια μικροαστικά στοιχεία επιμένουν να ανάγουν την ομοφυλοφιλία σχεδόν σε αρετή, δεν μας παραξενεύει καθόλου. Ούτε μας παραξενεύει ότι οι «αριστερές» ηγεσίες και ο μικροαστικός επαναστατισμός θέλουν να «εμπλουτίσουν» το σοσιαλιστικό πρόγραμμα με τα «δικαιώματα» των ομοφυλοφίλων. Ο ταξικός και πολιτικός ερμαφροδιτισμός πάει πακέτο με κάθε λογής ερμαφροδιτισμό!
Πολιτικά ερμαφρόδιτους και όλους ομοφυλόφιλους θέλει να μας κάνει ο κοσμοπολιτισμός της Νέας Τάξης…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Θα αναρτήσουμε ακόμα δύο κείμενα σχετικά, γραμμένα τον Ιούλιο του 2009:
α) Η δουλική φιλοσοφία της «ιδιαιτερότητας»
β). Δεν πρέπει να μένουμε απαθείς στη δολοφονία της σκέψης
Η ελληνική αριστερά ακολουθώντας τα
αχνάρια της ευρωπαϊκής αριστεράς αρχίζει να εκτοπίζει και από το
λεξιλόγιό της τα βασικά ταξικά ζητήματα και να περιστρέφεται γύρω από
περιθωριακά ζητήματα μικρομεταρρυθμίσεων και «μειονοτικών ευαισθησιών».Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι «αριστερές» ηγεσίες
το μόνο «προοδευτικό» που έχουν να πούνε είναι γύρω από το χωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος, για τον πολιτικό γάμο, τα «δικαιώματα των μειονοτήτων», το γάμο των ομοφυλοφίλων και τα παρόμοια: ευθυγραμμίζονται πλήρως με όλα τα ιδεολογικά κόπρανα του «εκσυγχρονιστικού νεοφιλελευθερισμού».
Τα προϊόντα του κοσμοπολιτισμού και τα πολύ-πολιτισμικά ιδεολογήματα τα πλασάρουν σαν πρόοδο και τα καθιστούν «επίκαιρα» πολιτικά ζητήματα.
Το πλέον θλιβερό είναι ότι οι καθεστωτικές αριστερές ηγεσίες με σημαιοφόρο τον κ. Αλαβάνο, φιλοδοξούν να «εμπλουτίσουν» το σοσιαλιστικό κίνημα με τη διεκδίκηση της «χειραφέτησης» των ομοφυλοφίλων.
Ουσιαστικά προβάλουν την απαίτηση να αναγνωρίσει το σοσιαλιστικό κίνημα την ύπαρξη κάποιου «τρίτου φύλου» που η φύση τάχα δημιούργησε, πλάι στη γυναίκα και τον άνδρα. Ζητούν να παρέμβουμε σε εντελώς προσωπικά ζητήματα και να υιοθετήσουμε μια εντελώς ανόητη και αντεπιστημονική άποψη: Ότι δηλαδή η ομοφυλοφιλία είναι πολιτικό δικαίωμα και διεκδίκηση! Μια κοινωνική και ψυχολογική διαστροφή την ανάγουν σε διεκδικητικό πολιτικό αίτημα!
Κοινωνική διαστροφή
Οι ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού βεβαίως ασχολήθηκαν ελάχιστα με το θέμα και αυτό δεν οφείλεται στα συντηρητικά ήθη της εποχής τους. Τους απασχολούσαν σοβαρότερα ζητήματα. Στο βαθμό πάντως που ασχολήθηκαν χαρακτήρισαν την ομοφυλοφιλία διαστροφή. Αυτή την άποψη διατυπώνει ο Ένγκελς στην περίφημη μελέτη του για την «καταγωγή της οικογένειας».
Θεωρεί μάλιστα ότι οι αρχαίοι Έλληνες τιμωρήθηκαν με τη «διαστροφή της ομοφυλοφιλίας» για την καταπίεση που επέβαλαν στη γυναίκα.
Ξέρουμε τι λένε για τον Ένγκελς κάποιες τραυματικές περιπτώσεις φιλελευθέρων μικροαστών: ότι είναι ένα «σεξιστικό γουρούνι»! Οι αντιδράσεις τους έχουν την κατανόησή μας.
«Διαστροφή» επίσης χαρακτηρίζει την ομοφυλοφιλία ένα άλλο «σεξιστικό γουρούνι», ο Λένιν, σε μια δημοσιευμένη συνομιλία του με την Κλάρα Τσέτκιν, το 1920.
Μήπως όμως οι μεγάλοι δάσκαλοι του επιστημονικού σοσιαλισμού λάθευαν;
Η επιστήμη έχει αποδείξει ότι τα αίτια της ομοφυλοφιλίας πρέπει να αναζητηθούν όχι στη φύση, αλλά μόνο στο πεδίο της ψυχολογίας και σε τελική ανάλυση στο πεδίο της κοινωνικής μας ύπαρξης.
Ο καπιταλιστικός «πολιτισμός», που έχει αναπτύξει τεράστιο κοινωνικό πλούτο, όσο κανένας άλλος πολιτισμός πριν από αυτόν, έχει πληρωθεί με πανάκριβο ψυχικό τίμημα: την παραμόρφωση και εξαθλίωση της ανθρώπινης ευαισθησίας, τον κατακερματισμό των ενστίκτων, την καταστροφή της ψυχοσεξουαλικής ικανότητας για ποιοτική ικανοποίηση των αναγκών, την επιβολή διεστραμμένων κοινωνικών και ερωτικών σχέσεων.
Ο σύγχρονος εφιάλτης έχει τα χαρακτηριστικά του δυτικού ατομικισμού: Νευρώσεις, ψυχώσεις, ψυχοσεξουαλικές διαστροφές…
Ζήτημα επιλογής;
Βεβαίως ο προσανατολισμός της σκέψης προς την κατεύθυνση του κοινωνικού καθορισμού των ψυχολογικών διαστροφών ενοχλεί μερικούς. Διατείνονται ότι η ομοφυλοφιλία και η ετεροφυλία είναι απλά ζητήματα «επιλογής»!!!
Οι «θεωρητικοί» των ομοφυλόφιλων στο ερώτημα «το πώς γίνεται ένας ομοφυλόφιλος» αντιτείνουν το ερώτημα «το πώς γίνεται ένας ετερόφυλος»! Δηλαδή αρνούνται κάθε αιτιατή σχέση. Η ομοφυλοφιλία ή ετεροφυλία είναι απλά θέματα ατομικής επιλογής.
Για τους βαγιανάτους και τους λοιπούς «θεωρητικούς» της ομοφυλοφιλίας τα καταλαβαίνουμε τέτοιου είδους «επιχειρήματα». Κάθε άνθρωπος χρειάζεται μια θεωρία που να δικαιολογεί και να δικαιώνει την πράξη του. Το κατά πόσο ανταποκρίνεται στα πράγματα είναι άλλο ζήτημα.
Τι να πούμε όμως για κάποιους αυτό-καλούμενους μαρξιστές που αποδέχονται την άποψη της «επιλογής»; Πώς είναι δυνατόν μια λειτουργία με πυρήνα την αναπαραγωγή της ζωής να είναι ζήτημα υποκειμενικής επιλογής; Αφήνουμε το γεγονός ότι κάθε «υποκειμενική επιλογή» είναι κοινωνικά καθορισμένη.
Η αναπαραγωγή μαζί με τη διατροφή-αφοτερίωση, είναι φαινόμενα ταυτόσημα με τη έννοια της ζωής. Δεν θα υπήρχε ζωή χωρίς τη διαρκή αυτό-ανανέωσή της. Κι αυτό στον άνθρωπο και στους άλλους ανώτερους οργανισμούς γίνεται με τη συνεύρεση θηλυκού-αρσενικού. Επομένως η συνεύρεση θηλυκού-αρσενικού είναι νόμος της ζωής και όχι τυχαία επιλογή. Δεν είναι λοιπόν ο φυσικός νόμος που χρειάζεται αιτιολόγηση ( «πώς γίνεσαι ετερόφυλος»), αλλά η παρέκκλιση από αυτόν. Δεν μας φαίνεται παράδοξη η στροφή της πυξίδας στο Βορά. Οπωσδήποτε όμως θα μας προβλημάτιζε η στροφή της νοτιοανατολικά.
Λένε κάποιοι ότι η σεξουαλική επαφή γίνεται για την ευχαρίστηση και όχι για την αναπαραγωγή. Αν έτσι έχουν τα πράγματα θα πρέπει να δεχτούμε ότι και η διατροφή επίσης γίνεται για την ικανοποίηση της γεύσης και όχι για την επιβίωση.
Η ηδονή είναι το επακόλουθο των υλικών λειτουργιών και ενστικτωδών δομών του ανθρώπου που υπόκεινται στις παραμορφώσεις και αλλοιώσεις των πολλαπλών κοινωνικών καταπιέσεων. Είναι άλλο πράγμα οι νόμοι της φύσης και της ζωής και άλλο πράγμα η συνείδηση ή οι παραμορφώσεις και ακρωτηριασμοί της φύσης, των ενστίκτων του ανθρώπου και των φυσικών λειτουργιών του.
Οι «αριστεροί» που επιμένουν στο αντίθετο πρέπει να αφαιρέσουν από τα εμβλήματά τους το πορτρέτο του Μαρξ και να βάλουν το Χότζα και το γάιδαρό του. Και ο Χότζας πίστευε ότι το να ταΐζεις ή όχι το γάιδαρό σου είναι ζήτημα επιλογής…
Ο «πολιτισμός» του ανταγωνισμού
Κάθε παρέκκλιση από τη φυσική συμπεριφορά έχει να κάνει με το βιασμό του ανθρώπινου ψυχισμού, της ανθρώπινης φύσης: κακοποιούνται εξίσου βάναυσα με το φυσικό περιβάλλον. Ο άνθρωπος έχει καταδικαστεί μέσα στις ταξικές κοινωνίες να επιβιώνει σε ανταγωνισμό (συχνά θανάσιμο) με τα άλλα μέλη της κοινωνίας και επομένως να διαμορφώνει μια επίκτητη ψυχολογία που αντιφάσκει προς το φυσιολογικό της υπόβαθρο.
Όλες οι πλευρές της ζωής, μαζί και ο έρωτας, αντικρίζονται υπό το πρίσμα μιας ανταγωνιστικής ψυχολογικής διάθεσης, η οποία είναι εντονότερη στον αγώνα για οικονομική και κοινωνική υπεροχή.
Γι αυτό οι άνθρωποι μπορούν να μιλούν όχι μόνο για τις αντιλήψεις της μιας ή της άλλης εποχής στα θέματα της ζωής και του έρωτα, αλλά και για διαφορετικές ταξικές αντιλήψεις.
Τις διαφορετικές αντιλήψεις για τον έρωτα από κοινωνία σε κοινωνία και από τάξη σε τάξη, δεν παρέλειψε να σημειώσει ο Ένγκελς:
«Ερωτικοί δεσμοί, με τη σύγχρονη έννοια, παρουσιάζονται μονάχα έξω από την επίσημη κοινωνία. Οι βοσκοί που τις χαρές και τους καημούς του έρωτά τους μας τους τραγουδούν ο Θεόκριτος και ο Μόσχος, ο Δάφνης και η Χλόη του Λόγγου, είναι αποκλειστικά όλοι δούλοι που δεν συμμετέχουν καθόλου στο κράτος, στη σφαίρα της ζωής του ελεύθερου πολίτη. Εκτός όμως από τους δούλους, μονάχα στα προϊόντα αποσύνθεσης του κόσμου που έδυε, βρίσκομε ερωτικές περιπέτειες, και με γυναίκες που επίσης βρίσκονται έξω από την επίσημη κοινωνία, με εταίρες, δηλ. με ξένες ή απελεύθερες.»
Ο Φρόιντ, μολονότι οι αστικές του προλήψεις τον εμποδίζουν να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα, παρατηρεί, επίσης, ότι το προλεταριάτο στα θέματα του έρωτα έχει διαφορετική στάση από τις ιδιοκτήτριες τάξεις, τις «καλλιεργημένες», όπως τις ονομάζει. Αυτό το αποδίδει με ένα φανταστικό παράδειγμα: Δύο κοριτσάκια 5-6 χρόνων, το ένα του ιδιοκτήτη μιας πολυκατοικίας, το άλλο κόρη του θυρωρού, παίζουν. Ανάμεσα στα άλλα παιχνίδια παριστάνουν και το αντρόγυνο. Στη συνέχεια η κόρη του ιδιοκτήτη εξελίσσεται σε νευρωτική και σεξουαλικά ανώμαλη, η κόρη του θυρωρού εξελίσσεται νορμάλ από όλες τις απόψεις.
Γιατί;
Γιατί το «ανεπτυγμένο Εγώ» παρουσιάζει ψυχο-σεξουαλικές διαταραχές; Φταίει η «καλλιέργεια» και ο «πολιτισμός», μας λέει ο Φρόιντ. Είναι το τίμημα που πληρώνει η ανθρωπότητα για την πρόοδο! Αυτό είναι το γενικό συμπέρασμα. Ενώ σωστά διαπιστώνει την αλληλεξάρτηση του χαρακτήρα και της σεξουαλικότητας, δεν περνάει από το μυαλό του, ούτε αναρωτιέται, τι είδους «καλλιέργεια» είναι αυτή και τι «πολιτισμός» διαμόρφωσε την κόρη του ιδιοκτήτη;
«Καλλιεργημένος» θεωρείται στη σύγχρονη κοινωνία όποιος έχει αφομοιώσει την αστική παιδεία. Με άλλα λόγια αυτός που με τη διδασκαλία και την πρακτική ζωή έχει αφομοιώσει όχι μόνο κάποιες θετικές γνώσεις, αλλά και την αστική ιδεολογία. Τις αντιλήψεις και την ηθική που δικαιώνουν το νόμο της ζούγκλας – τον θεμελιωμένο στην οικονομία της αγοράς. Είναι μια παιδεία που αποδίδει κεντρική σημασία στην προσωπική αξία, το προσωπικό συμφέρον, σε ανταγωνισμό με την αξία και το συμφέρον των άλλων.
Ατομισμός
Αναμφίβολα αυτός ο ατομισμός γεννήθηκε και αναπτύχθηκε μαζί με τον πολιτισμό. Είναι το αποτέλεσμα της βαθμιαίας απόσπασης του ανθρώπου από τη φύση. Επειδή όμως αυτή συντελείται, μέχρι σήμερα, δια μέσου ταξικών κοινωνιών και ταξικών ανταγωνισμών, συνοδευόταν και από μια αναπτυσσόμενη απόσπαση του ανθρώπου από την ίδια του τη φύση.
Η ομοφυλοφιλία δεν είναι παρά η απόσπαση του ανθρώπου από την ίδια του τη φύση. Στην πρωτόγονη κομμουνιστική κοινωνία, η οποία χαρακτηριζόταν από την ενότητα συμφερόντων των μελών της ομάδας και αποκλειόταν ο ατομισμός, η ομοφυλοφιλία ήταν εντελώς άγνωστη. Στη βάση της συντροφικότητας και της αγάπης η ψυχρότητα και η σεξουαλική ανικανότητα ήταν επίσης φαινόμενα άγνωστα.
Σε αντίθεση με τη συντροφικότητα που χαρακτήριζε τον πρωτόγονο κομμουνισμό οι ταξικές κοινωνίες και ιδιαίτερα ο καπιταλισμός ανέπτυξαν τον ατομισμό σε θεότητα. Η θεοποίηση του ατόμου είναι η αρχή των μαρτυρίων του και της μοιραίας πτώσης του. Αναπόφευκτα ορισμένα άτομα εξελίχθηκαν σε μάστιγες των συνανθρώπων τους και ολόκληρης της κοινωνίας. Η κοινωνία του ατομισμού είναι η κοινωνία του εξευτελισμού της ανθρώπινης προσωπικότητας: «Η ανώτερη ανάπτυξη της ατομικότητας πληρώνεται με μια ιστορική διαδικασία που κάνει τα άτομα θύματά της» (Μαρξ).
Και αυτή η προσωπικότητα νιώθει τόσο πιο εξευτελισμένη, πιο πληγωμένη και πιο μανιασμένη, όσο περισσότερο αυτάρεσκα και ματαιόδοξα στρέφεται στον εαυτό της. Αυτή η προσωπικότητα βρίσκεται μονίμως σε αναμέτρηση με κάθε άλλη. Αγωνίζεται να ανέλθει όσο γίνεται ψηλότερα. Και όταν δεν τα καταφέρνει παρηγορείται υποβιβάζοντας τους διπλανούς της. Τα παθήματα των άλλων, η δυστυχία τους, είναι μια δική της επιτυχία και ευχαρίστηση.
Στην πραγματικότητα κανείς μας δεν είναι εντελώς απαλλαγμένος από τις ψυχολογικές επιρροές της κοινωνίας που ζούμε, έστω και αν τις καταδικάζουμε και τις πολεμάμε. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως ο βαθμός κάνει τη διαφορά.
Όπως για τον έμπορο το έπαθλο του πετυχημένου ανταγωνισμού είναι ο πελάτης, έτσι για τους επίδοξους εραστές (άντρες και γυναίκες) η προσωπική τους αξία επιβεβαιώνεται στην προτίμηση του άλλου φύλου. Και όταν αντί αυτής έρχεται η απόρριψη, η ψυχολογική καταβαράθρωση είναι τόσο πιο βαθιά και τόσο πιο τραυματική, όσο πιο μεγάλο είναι το πάθος για προσωπική αναγνώριση, κοινωνική υπεροχή και καταξίωση. Με άλλα λόγια είναι τόσο πιο οδυνηρή, όσο περισσότερη σημασία δίνουν τα άτομα στις κυρίαρχες αξίες.
Η μαρξιστική οπτική
Εάν λοιπόν οι ανταγωνιστικές σχέσεις και η ανταγωνιστική ψυχολογία που διαμορφώνουν, είναι το κρυμμένο μυστικό των ψυχο-σεξουαλικών παρεκκλίσεων, μπορεί να αντιμετωπίζουμε τους ομοφυλόφιλους με κατανόηση και ανοχή, αλλά δεν καθαγιάζουμε την κατάστασή τους. Τους θεωρούμε θύματα ενός απάνθρωπου καθεστώτος που πρέπει να ανατραπεί. Για τους μαρξιστές λοιπόν το ζήτημα μπαίνει διαφορετικά: Αγώνας για τη διάλυση ή την εξασθένιση του αστικού Εγώ (πηγή όλων των διαστροφών), αγώνας για μια νέα, συλλογική δομή του Εγώ, ένα είδος ομαδικού Εγώ που αποτελεί την προϋπόθεση για μια νέα συνεργατική δομή των ενστίκτων, που θα είναι το ψυχοσεξουαλικό ισοδύναμο στη συλλογική ιδιοποίηση της παραγωγής.
Αν παρόλα αυτά κάποια μικροαστικά στοιχεία επιμένουν να ανάγουν την ομοφυλοφιλία σχεδόν σε αρετή, δεν μας παραξενεύει καθόλου. Ούτε μας παραξενεύει ότι οι «αριστερές» ηγεσίες και ο μικροαστικός επαναστατισμός θέλουν να «εμπλουτίσουν» το σοσιαλιστικό πρόγραμμα με τα «δικαιώματα» των ομοφυλοφίλων. Ο ταξικός και πολιτικός ερμαφροδιτισμός πάει πακέτο με κάθε λογής ερμαφροδιτισμό!
Πολιτικά ερμαφρόδιτους και όλους ομοφυλόφιλους θέλει να μας κάνει ο κοσμοπολιτισμός της Νέας Τάξης…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Θα αναρτήσουμε ακόμα δύο κείμενα σχετικά, γραμμένα τον Ιούλιο του 2009:
α) Η δουλική φιλοσοφία της «ιδιαιτερότητας»
β). Δεν πρέπει να μένουμε απαθείς στη δολοφονία της σκέψης
